Semua Bab ลูกอนุ: Bab 11 - Bab 20

พระชายาฟางหมิงซินเข้าพระราชวังไปขอเข้าเฝ้าไทเฮา ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับนาง เพราะมารดาของพระชายาเป็นอาหญิงของไทเฮาเจียงซู่จิ่นไทเฮาเจียงซู่จิ่นอนุญาตให้พระชายาฟางหมิงซินเข้าเฝ้าในห้องโถงรับรองในพระตำหนัก เมื่อไทเฮารับการถวายบังคมจากพระชายาแล้ว ก็ออกปากเชิญพระชายานั่งลงสนทนากัน “ไทเฮา…ท่านต้องช่วยข้านะเพคะ” พระชายาฟางหมิงซินเอ่ย พลางบีบน้ำตา “ข้าถูกรังแก” “ใครกันขวัญกล้า กล้ารังแกเจ้า?” ไทเฮายกถ้วยน้ำชาขึ้นดื่มคำหนึ่ง “เขาชื่อหลี่ชิง เป็นบุตรชายของอำมาตย์หลี่ไฉ…อยู่ๆ ท่านอ๋องก็รับเขามาเป็นชายบำเรอ…ข้านึกประหลาดใจ จึงเรียกเขามาพบ เขากลับทำยโสใส่ข้า อวดว่าตนเองเป็นที่โปรดปรานของท่านอ๋องยิ่งกว่าใครๆ ข้าจึงสั่งสอนเขา ทว่าท่านอ๋องกลับให้ท้ายเขา ทำโทษข้า ตบหน้าข้า ให้ข้าคุกเข่าตากแดดตากลม จนข้าเป็นลมล้มป่วย ท่านอ๋องยังไม่ยอมมาเยี่ยมเยียนข้าสักนิด ขลุกอยู่แต่ในห้องกับเขาตลอดเวลา” พระชายาเล่าบางส่วน ปิดบังบางส่วน พลางร้องไห้สะอึกสะอื้น “หลี่ชิง…” ดวงตาสวย คม และดุ ของไทเฮาวัยยี่สิบสาม เป็นประกายวาววูบหนึ่ง “ผู้ที่ไท่ชินอ๋องประกาศแต่งตั้งเป็นกุ้ยหวางเฟย?” “ใช่แล้ว

บ่ายวันนั้น… ไท่ชินอ๋องพาหลี่ชิงไปยังจวนของอำมาตย์หลี่ไฉ โดยนั่งเสลี่ยงสิบหกคนหาม ที่หรูหราโอ่อ่างดงามไป เพราะถ้าใช้รถม้า ท่านอ๋องเกรงจะกระเทือนถูกกระดูกสันหลังของหลี่ชิงขบวนเดินทางมาเยี่ยมบ้านของกุ้ยหวางเฟยมีทหารเกียรติยศบ่าวชายสาวใช้เดินนำหน้าและตามหลังเต็มยศ ขันทีประจำตัวของหลี่ชิงทั้งสองขี่ม้าศึกตัวใหญ่ประกบข้างเสลี่ยง โดยมีอาเฟยขี่ลามีบ่าวช่วยจูงตามหลังมาด้วยทีท่ายืดอกผึ่งผาย เพราะเขาเป็นบ่าวคนสนิทของกุ้ยหวางเฟย ที่จริงเขาเกือบจะได้ขี่ม้าศึกตัวโตแล้ว แต่ติดที่ว่าเขาบังคับม้าไม่เป็น เสี่ยวฉีจื่อจึงนำลาที่เชื่องที่สุดมาให้เขาขี่ เพื่อเป็นเกียรติเป็นศรีว่า เขามิใช่บ่าวธรรมดาสามัญที่ต้องเดินเท้า เมื่อขบวนเดินทางมาเยี่ยมบ้านของกุ้ยหวางเฟยมาถึงจวนของอำมาตย์หลี่ไฉ ซึ่งหลิวกงกงได้ล่วงหน้ามาสั่งการให้ทุกคนในบ้านออกมาคุกเข่าต้อนรับ ไม่เว้นแม้แต่ฟูเหรินผู้เฒ่า…พอเสลี่ยงถูกวางลงอย่างนุ่มนวล ไท่ชินอ๋องก็ประคองหลี่ชิงลงจากเสลี่ยง แล้วจึงมอบเขาให้ขันทีประจำตัวทั้งสองประคองเอาไว้ ส่วนไท่ชินอ๋องเดินผ่านอำมาตย์หลี่ไฉ ฟูเหรินผู้เฒ่า ฟูเหรินใหญ่ที่คุกเข่าเรียงกันอยู่ ไปประคองซูไห่ถังให้ลุ

ณ ท้องพระโรง…เวลาประชุมขุนนางเช้า ขันทีชั้นผู้ใหญ่อ่านราชโองการ “เนื่องจากมหาอำมาตย์เฉาฉุน ได้ทำความผิดอย่างมหันต์ กระทำปิตุฆาต(ฆ่าพ่อ) และสังหารน้องชาย ฮ่องเต้จึงมีราชโองการให้ถอดออกจากตำแหน่งมหาอำมาตย์ และขังไว้รอการประหารในอีกสามวัน”พอขันทีชั้นผู้ใหญ่อ่านราชโองการจบ…ขุนนางทุกคนก็ประสานมือน้อมคำนับเอ่ยอย่างพร้อมเพรียงว่า “ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นหมื่นปี” ฮ่องเต้วัยสามพรรษา(ขวบ)ยังคงปีนขึ้นปีนลงราชบัลลังก์อย่างไร้เดียงสา “หลานกงกง…เชิญเสด็จ(อุ้ม)ฮ่องเต้เข้าไปพักผ่อนเถอะ” “ขอรับ ไท่ชินอ๋อง” แล้วหลานกงกงขันทีคนสนิทของฮ่องเต้ ก็เข้าไปอุ้มองค์ฮ่องเต้ที่กำลังเล่นซนออกไปจากท้องพระโรง ในขณะที่ราชองครักษ์เข้าจับกุมอดีตมหาอำมาตย์เฉาฉุน เฉาฉุนพยายามขัดขืนและร้องตะโกนว่า “ข้าไม่ผิด…ข้าไม่ผิด…” แต่ก็ถูกลากตัวออกไปจากท้องพระโรงพอในท้องพระโรงเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง…ไท่ชินอ๋องที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทองคำหรูหราเบื้องขวาของราชบัลลังก์ก็กล่าวขึ้นว่า “ตำแหน่งมหาอำมาตย์เป็นตำแหน่งสำคัญ จะปล่อยให้ว่างไม่ได้…ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจแต่งตั้งอำมาตย์ไห่สุยจากก

“ยัง…เสี่ยวชิง สิ่งที่ข้าอยากพูดกับเจ้ามีมากกว่าภูเขา กล่าวร้อยปีพันปีก็ยังไม่หมดสิ้น” เฉาฉุนกล่าวเสียงเครือ “แต่ทั้งหมดทั้งมวลรวมอยู่ในคำคำเดียว ก็คือ…รัก!” “คราวนี้…ท่านกล่าวจบแล้วหรือไม่?” หลี่ชิงถามขึ้นอีก “คำกล่าวของข้าไม่มีวันจบ” เฉาฉุนเอ่ย “ทว่าเจ้าเล่า จะไม่กล่าวอะไรกับข้าบ้างหรือ?” “ให้ข้ากล่าวหรือ?” “ใช่” หลี่ชิงถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะกล่าวว่า “การพบกับท่านในวันนั้น นับเป็นโชคร้ายของข้า ท่านเป็นต้นเหตุให้ความหวังความฝันของข้าพังทลาย ข้าสมควรเกลียดท่านแค้นท่าน แต่ความเกลียดความแค้นล้วนเป็นขยะในใจ ข้าไม่ต้องการให้ใจของตนเองสกปรกด้วยขยะ ข้าจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับท่านเสียให้หมดสิ้น เหมือนเราสองคนไม่เคยพบพานกันมาก่อน” เฉาฉุนร่ำไห้จนตัวสั่นสะท้าน “ข้าไม่มีค่าแม้แต่จะให้เจ้าเกลียดเลยหรือ?” หลี่ชิงไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด จึงนิ่งเสียไม่กล่าวอะไรอีก ไท่ชินอ๋องประคองร่างบอบบางให้ลุกขึ้นยืน เตรียมจะพาจากไป “เดี๋ยวก่อน…” เฉาฉุนเรียกรั้ง “ข้าจะบอกที่ซ่อนสมุดรายชื่อผู้สนับสนุนอ๋องสามกับเสี่ยวชิงเท่านั้น ให้เขาเข้ามาใกล้ๆข้า” “ไม่ได้”

หวังกงกงมารายงานไท่ชินอ๋องที่ห้องทำงานว่า “เรียนท่านอ๋อง…คนของพวกเรารายงานว่า สมุดรายชื่อหายไปขอรับ เฉาฉุนเองก็ไม่รู้ว่า มันหายไปได้อย่างไร แต่ทว่ามีนักฆ่าตามล่าสังหารเฉาฉุน เป็นนักฆ่าที่อ๋องสามส่งมา เป็นไปได้อย่างยิ่งว่าสมุดรายชื่ออยู่ในมืออ๋องสามแล้วขอรับ” “อืม” ไท่ชินอ๋องครุ่นคิดนิดหนึ่ง ก่อนจะกล่าวว่า “เจ้าให้คนของพวกเราเปิดเผยตัวต่อเฉาฉุน ให้เขาบอกรายชื่อในสมุดเล่มนั้นออกมา ถ้าเขาบอก…ส่งเขาออกนอกด่าน ถ้าไม่บอก…ส่งเขาให้กรมอาญา” “ท่านอ๋องหลักแหลมยิ่งนัก…ถึงไม่มีสมุดรายชื่อ แต่ยังมีคนเป็น” หวังกงกงตาเป็นประกาย แต่ไท่ชินอ๋องกลับกล่าวอย่างชืดชา “ไม่ค่อยจะมีประโยชน์สักเท่าไหร่หรอกหวังเสียง” “ทำไมละขอรับ?” “เพื่อเอาชีวิตรอด…เฉาฉุนกล่าวได้ทั้งความจริงและความเท็จ ดีไม่ดีอาจจะถือโอกาสนี้แก้แค้นส่วนตัวก็ได้” “จริงด้วย” หวังกงกงขมวดคิ้ว “แล้วเช่นนี้…จะปล่อยเขาไปเฉยๆ หรือขอรับ?” “เอาเขาเป็นเหยื่อล่อหมาป่าอย่างอ๋องสาม” ไท่ชินอ๋องอธิบาย “อ๋องสามไม่รู้ว่าเขาสารภาพอะไรกับพวกเรา จะต้องหาทางเก็บเขาอย่างแน่นอน ส่วนเฉาฉุนก็ต้องย้อนกลับมาเมืองหลวงเพื่อสืบดูว่าใครคือ