Semua Bab ลูกอนุ: Bab 21 - Bab 30

“ตบอีก” เสียงพระชายาฟางหมิงซินดุดันสาวใช้ร่างใหญ่ที่ได้รับคำสั่งมาตั้งแต่ตำหนักพระชายาว่า…ให้เล่นงานอาเฟยให้จงหนัก เพราะไม่สามารถเล่นงานกุ้ยหวางเฟยโดยตรงได้ ก็เล่นงานบ่าวคนสำคัญที่สุดของกุ้ยหวางเฟยแทน สาวใช้พลังช้างสารปรี่เข้าหาอาเฟย…ขณะเดียวกันหลี่ชิงก็กระโจนเข้าไปขวาง ผัวะ…ฝ่ามือใหญ่ยักษ์หนักหน่วงฟาดเข้าครึ่งแก้มครึ่งหูของหลี่ชิง พร้อมกันนั้นแขนของสาวใช้ร่างใหญ่นางนั้นก็ถูกเสี่ยวฉีจื่อหักกระดูกดัง…กร๊อบ ในเวลาเดียวกัน…ร่างบอบบางถูกแรงตบจนผงะหงายออกไปด้านหลัง เสี่ยวจางจื่อพุ่งตัวเข้าไปรับ ก็ปะทะกับพลังปราณของไท่ชินอ๋อง ซึ่งปราดเข้ามารับร่างของหลี่ชิงแทน “ชิงชิง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” ไท่ชินอ๋องถามคนในอ้อมแขนอย่างเป็นห่วง หลี่ชิงไม่รู้จะตอบอะไรเพราะยังมึนงงอยู่…จึงถูกไท่ชินอ๋องช้อนร่างขึ้นอุ้ม พาไปวางบนเก้าอี้ยาวให้นอนนิ่ง แล้วไท่ชินอ๋องเองนั่งลงที่ข้างๆ ถามเสียงเข้มว่า “เกิดอะไรขึ้น?” พระชายาฟางหมิงซินรีบชิงฟ้องว่า “คนของกุ้ยหวางเฟยก้าวร้าวข้าน้อยเจ้าค่ะ” ไท่ชินอ๋องยกมือลูบผมนุ่มของร่างบอบบางที่นอนอยู่ข้างๆ “แต่ที่ข้าเห็น…คนของเจ้าตบ

นับตั้งแต่ครั้งนั้น…อาเฟยไม่กล้ากินอาหารจนอิ่มเกินไปอีก แม้ว่าอาหารบนโต๊ะจะช่างยั่วยวนเขาเหลือเกินก็ตาม เขาได้รู้จากหลิวกงกงว่า…เป็นคำสั่งของกุ้ยหวางเฟย ให้จัดอาหารให้เขาเหมือนอย่างที่จัดให้แก่กุ้ยหวางเฟย ทำให้เขายิ่งรักและเทิดทูนกุ้ยหวางเฟยมากขึ้น อาเฟยมีเรื่องตื่นเต้นแทบทุกวัน…อย่างเช้าวันนี้ หลิวกงกงพาช่างตัดเสื้อมายังตำหนักใหญ่ มีบ่าวรับใช้ขนผ้าไหมผ้าแพรอย่างดีหลากสีสันเข้ามาจำนวนมาก แล้วช่างตัดเสื้อก็ถูกพาเข้าไปยังห้องนอนใหญ่ เพื่อวัดตัวกุ้ยหวางเฟย เพราะการวัดตัวจะต้องถอดเสื้อตัวนอกสองชั้นออก เหลือเพียงเสื้อกางเกงตัวใน แล้วช่างตัดเสื้อจึงนำสายวัดมาวัดตัว พอหลี่ชิงวัดตัวเสร็จก็ถามหลิวกงกงว่า “ทำไมจึงให้ช่างตัดเสื้อมาวัดตัวข้า?” “อีกเจ็ดวันจะถึงวันบวงสรวงสวรรค์ขอรับ ท่านอ๋องสั่งให้ตัดชุดพระราชสำนักให้กุ้ยหวางเฟยเพื่อเข้าร่วมพิธีหลวงเป็นทางการครั้งแรก และให้กุ้ยหวางเฟยเลือกผ้าสำหรับตัดชุดใส่ลำลองได้ตามใจปรารถนาขอรับ” “ข้าทำตามใจได้ใช่หรือไม่?” หลี่ชิงถาม “ได้อย่างแน่นอนขอรับ” หลิวกงกงตอบนอบน้อม หลี่ชิงก็ออกคำสั่งทันทีว่า “อาเฟย ถอดเสื้อ” “หา…”

อาเฟยถูกอ้อมแขนแข็งแกร่งโอบกอดเอาไว้ แล้วกลิ้งหลบเท้าม้าที่กระทืบลงมาอย่างหวุดหวิด ม้าพ่วงพีตัวนั้นวิ่งต่อไปอีกเล็กน้อยก็หยุด ย่ำเท้าอยู่กับที่ด้วยท่าทางคึกคัก อาเฟยถูกดึงให้ยืนขึ้นอย่างฉับไว แล้วเสียงห้าวๆ ก็ตะคอกว่า “เจ้าเด็กเมื่อวานซืน ไยมายืนเซ่อซ่าขวางทางม้าของข้า” ตอนแรก อาเฟยคิดจะกล่าวขอบคุณที่อีกฝ่ายช่วยตนไว้ แต่พอถูกตะคอก ก็เดือดปุดๆ ขึ้นมาทันที เถียงกลับว่า “เจ้านะสิเซ่อซ่า ที่ตรงนี้คนอย่างเจ้าเข้ามาได้หรือ?” “คนอย่างข้า เป็นอย่างไร?” อาเฟยมองอีกฝ่ายเต็มตา…เขาเป็นบุรุษร่างสูงใหญ่กำยำ ดวงหน้าคมเข้ม ดูแล้วไม่คล้ายคนหนานหยาง คล้ายชาวต่างแดนมากกว่า ซ้ำยังคงมิได้โกนหนวดเครามาหลายวัน ไรหนวดไรเคราเขียวครึ้ม สวมชุดรัดกุมสีดำทั้งชุดที่เวลานี้เปรอะเปื้อนด้วยฝุ่นดิน เพราะลงไปกลิ้งหลบเท้าม้าเมื่อครู่ “คนสกปรก ป่าเถื่อน รักแร้เหม็น” เสี่ยวฉีจื่อรีบสะกิด “ท่านอาเฟย…” “อ้อ…เจ้าเด็กเมื่อวานซืนนี่คือ ท่านอาเฟย” บุรุษผู้นั้นมองหน้าอาเฟยแล้วกล่าวว่า “ว่างๆ ข้าจะจับเจ้ามาหนีบรักแร้ให้เหม็นตายไปเลย” อาเฟยสุดทน จะกระโจนเข้าไปสู้กับอีกฝ่ายให้รู้ดำรู้แดง

อ๋องสี่มองดูอาเฟยที่ฟุบหน้ากับโต๊ะเขียนหนังสือ เอาสองมือปิดหัวหูเอาไว้มิด แล้วคาดเดาว่า จะต้องมีเรื่องน่าสนุกแน่! เขาก็ใช้สองมือคว้าข้อมือเล็กๆ ของอาเฟย แล้วหิ้วเด็กหนุ่มขึ้นมาทั้งตัว พอเห็นหน้าอาเฟยเท่านั้น…อ๋องสี่ก็หัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆๆๆๆ…ท่านอาเฟยของข้าเป็นแมวเต็มตัว” บนดวงหน้ากลมๆที่มีรอยบุ๋มตรงแก้ม มีหมึกเขียนเป็นหนวดแมวอยู่หกขีด อาเฟยดิ้น “ท่านปล่อยข้า” หลี่ชิงมองอ๋องสี่ด้วยสีหน้าแห่งคำถาม…อาเฟยไปเป็นของท่านตั้งแต่เมื่อใด? อ๋องสี่ปล่อยมืออาเฟย อาเฟยก็รีบแก้ตัวว่า “ที่จริงข้าไม่ผิด…เหล่าซือ (อาจารย์) ว่า…ผู้ใดเขียนอักษรขาดไปหนึ่งขีด ก็จะวาดหน้าหนึ่งขีด แต่ข้ามิได้เขียนขาด ข้าเขียนเกินต่างหาก ทำไมเหล่าซือจึงทำโทษข้าด้วย แถมยังมากกว่ากุ้ยหวางเฟยอีก”ทำให้ไท่ชินอ๋องพลอยรู้ว่า…หนวดแมวสองเส้นบนดวงหน้าของชิงชิงนั้นมีที่มาอย่างไร ไท่ชินอ๋องกับอ๋องสี่ได้แต่มองหน้ากันแล้วหัวเราะ หลิวกงกงยื่นผ้าเช็ดหน้าที่ชุบน้ำแล้วบิดหมาดๆ ให้ไท่ชินอ๋อง…ท่านอ๋องก็รับมาช่วยเช็ดหน้าให้แก่หลี่ชิงอย่างอ่อนโยน พอถึงเวลากินอาหารกลางวัน… ไท่ชินอ๋องเชิญอ๋

อีกสิบวันต่อมา… “เจ้าทำอะไร? อาเฟย” หลี่ชิงเห็นอาเฟยมุดเข้าไปในพุ่มดอกไม้ ก็ไปแหวกพุ่มไม้ถาม “จุ๊ๆๆ…บ่าวกำลังหลบซ่อนตัวขอรับ” อาเฟยตอบเสียงเบา “หลบซ่อนใคร? แล้วหลบซ่อนทำไม?” “กุ้ยหวางเฟยขอรับ…ถ้าท่านจะถามบ่าวให้ได้ ก็โปรดมุดเข้ามาในนี้ก่อน” หลี่ชิงก็เลยมุดเข้าไปในพุ่มไม้อีกคน “บ่าวหลบซ่อนท่านอ๋องสี่ เขามาซ้อมมวยปล้ำให้บ่าวทุกวัน บ่าวไม่ไหว บ่าวเหนื่อย พอบ่าวไม่ทำตามที่เขาสั่ง เขาก็แกล้งนอนทับบ่าว หรือไม่ก็จับบ่าวหนีบรักแร้…ตั้งแต่เขามาที่จวนไท่ชินอ๋อง ชีวิตของบ่าวช่างวุ่นวายเหลือเกิน ไม่สงบสุขเลยสักวัน” “เช่นนั้นหรือ?” หน้าอ๋องสี่โผล่เข้ามาเกือบชิดติดหน้าอาเฟย อาเฟยสะดุ้งโหยง…แล้วร่างของเด็กหนุ่มก็ถูกอ๋องสี่คว้าออกไปจากพุ่มไม้ ยกขึ้นพาดไหล่แบกไป “ข้าไม่เล่นกับท่านแล้ว” เสียงอาเฟยลอยมา ตามด้วยเสียงอ๋องสี่ “แต่ข้าจะเล่นกับเจ้า” หลี่ชิงกุมขมับ “ชิงชิง เป็นอะไรไปหรือ?” ไท่ชินอ๋องโผล่หน้าเข้ามาในพุ่มไม้ถาม “ท่านอ๋องหาข้าน้อยเจอได้อย่างไรขอรับ?” หลี่ชิงถามไท่ชินอ๋องกลับ “เสี่ยวฉีจื่อกับเสี่ยวจางจื่อยืนเฝ้าอยู่ตรงนี้” ไท่ช