Semua Bab ลูกอนุ: Bab 31 - Bab 40

พอส่งจูเยี่ยนหลีขึ้นรถม้าเรียบร้อย และรถม้าที่นางกับสาวใช้นั่ง ติดตามด้วยขบวนรถม้าขนสัมภาระข้าวของจากไปแล้ว…หยวนอี๋เหนียงกับเหมยอี๋เหนียงก็เดินตามกันไปที่เรือนพักของเหมยอี๋เหนียง “เจียวเจียว” เหมยอี๋เหนียงเอ่ยขึ้น หลังจากที่ทั้งสองนั่งลงเคียงกันที่โต๊ะน้ำชา ในห้องโถงรับรองของเรือนพัก “ข้าเห็นเยี่ยนหลีได้ออกไปอย่างปลอดภัยเช่นนี้แล้ว ข้าก็อยากออกไปบ้าง…ในตอนแรกที่ได้มาเป็นอี๋เหนียงของไท่ชินอ๋อง ข้านึกว่าตนเองโชคดีมาก ได้สามีที่สูงศักดิ์ หนุ่มแน่น ซ้ำยังสง่างามยิ่ง…แต่คิดไม่ถึงว่าชีวิตการเป็นอี๋เหนียงช่างเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยว อยู่มาเกือบห้าปี ข้าได้รับใช้ไท่ชินอ๋องไม่ถึงห้าครั้ง ซ้ำร้ายแต่ละครั้ง หลังจากรับใช้ไท่ชินอ๋องแล้ว ก็จะถูกพระชายาเรียกไปด่าว่า และให้ดื่มยาป้องกันการตั้งครรภ์” “ข้าก็เช่นเดียวกันกับเจ้า” หยวนเจียวเจียวถอนหายใจ “ยิ่งพวกเราสองคนลักลอบมีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน หากวันใดถูกจับได้ คงต้องถูกโบยจนตายเป็นแน่” “พวกเราลองขอให้กุ้ยหวางเฟยช่วยดีไหม?” เหมยอิงเถาเสนอความเห็น “ข้าก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน แต่…” หยวนเจียวเจียวกล่าว “คงรีบร้อนนักไม่ได้…อย่างน้อยก็ต้องร

ที่ตำหนักพระชายา... พระชายาฟางหมิงซินครึ่งนั่งครึ่งนอนพิงหัวเตียง ฟังสาวใช้รายงาน "เหมยอี๋เหนียงและหยวนอี๋เหนียง ล้วนถูกกุ้ยหวางเฟยขับไล่ออกจากจวนเจ้าค่ะ" "ถึงกับขับไล่ออกจากจวนเชียวหรือ? เรื่องราวเป็นเช่นไร เล่ามาให้ข้าฟังโดยละเอียดทีซิ" พระชายาฟางหมิงซินสั่ง สาวใช้นางนั้นก็เล่าว่า "วันนี้เหมยอี้เหนียงกับหยวนอี๋เหนียงไปคารวะน้ำชาถามไถ่ตามธรรมเนียม อยู่ๆ กุ้ยหวางเฟยก็โมโหขึ้นมา หาว่าพวกนางรินน้ำชาเย็นชืดให้เขา มีเจตนาทำให้เขาเจ็บป่วย จึงตบตีพวกนางแล้วให้คนรับใช้ขับไล่พวกนางออกไปจากจวน โดยไม่ไยดีว่าพวกนางจะร้องห่มร้องไห้อ้อนวอนอย่างไรเจ้าค่ะ" "พวกเจ้าเห็นหรือยัง ว่าเขาเพียงเสแสร้งให้ดูเป็นคนดี ที่แท้นั้นใจแคบ ขี้อิจฉาริษยา ข่มเหงรังแกผู้น้อย" พระชายาฟางหมิงซินกล่าวเสียงเค้นๆ "แต่ก่อน...ข้าเพียงแค่เรียกอี๋เหนียงมาสั่งสอน พวกนางก็ลอบนินทาข้าว่า ใจไม้ไส้ระกำ...เดี๋ยวนี้เป็นเช่นไรละ อี๋เหนียงทั้งสามล้วนถูกเขากำจัดหมดสิ้นในเวลาห่างกันไม่ถึงครึ่งเดือน" "ใช่แล้วเจ้าค่ะ...พระชายาจิตใจดีงามยิ่งนักแล้ว เป็นพวกอี๋เหนียงเองไม่รู้จักคุณค่า ทำกระด้างกระเดื่องต่อพระชายา

พอไท่ชินอ๋องอุ้มกุ้ยหวางเฟยออกไปจากห้องโถงจัดเลี้ยงแล้ว...ไทเฮาเจียงซู่จิ่นก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แล้วเอ่ยอย่างยิ้มแย้มว่า "ข้าเองก็รู้สึกว่าจะเมานิดหน่อยแล้วเหมือนกัน ขอเสียมารยาทขอตัวก่อน แต่ทุกท่านจงสนุกกันต่อ และขอฝากท่านอ๋องสามช่วยเป็นดูแลงานเลี้ยงต่อด้วย" "พ่ะย่ะค่ะ" อ๋องสามลุกขึ้นน้อมรับคำ ไทเฮาก็ให้นางกำนัลประคองออกจากห้องโถงจัดเลี้ยง ท่ามกลางเสียง "น้อมส่งไท่เฮาๆๆๆๆๆ..."พอออกจากห้องโถงจัดเลี้ยงมาขึ้นเกี้ยว...อาการคล้ายจะเมามายของไทเฮาก็หายเป็นปลิดทิ้ง นางกำมือแน่น ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน "พวกบุรุษหน้าโง่...เจ้าเด็กนั่นต่อให้สวยงามเพียงใด ก็เป็นเพียงบุรุษ ไม่อาจทำให้งอกเงยผลิดอกออกผลได้หรอก!" เช้าวันรุ่งขึ้น...ที่ตำหนักใหญ่จวนไท่ชินอ๋อง หลี่ชิงตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนศีรษะเล็กน้อย...มือหนาใหญ่อังที่หน้าผากมน แล้วถามว่า "รู้สึกอย่างไรบ้าง?" "มึนงงนิดหน่อยขอรับ" "ถ้าเช่นนั้น...ดื่มน้ำแกงสร่างเมาแล้วนอนพักต่อ วันนี้ไม่ต้องเรียนสักวันหนึ่ง" ไท่ชินอ๋องกล่าว "ไม่ได้ขอรับ เดี๋ยวอาเฟยจะไม่มีเพื่อนเรียน" แต่พอถึงเวลาเรียน... เหล่าซือกั

อาเฟยวิ่งเต็มเหยียด...แล้วต้องชะงักตัวโก่ง เมื่อเห็นร่างในชุดรัดกุมสีดำร่างหนึ่งขวางอยู่ตรงหน้า ร่างนั้นสูงใหญ่ แต่ก็ยังเล็กกว่าท่านอ๋องสี่นิดหน่อย...ขนาดท่านอ๋องสี่ยังถูกอาเฟยจับทุ่มมาแล้ว แค่นี้ไม่ครณามือหรอก! อาเฟยคิดอย่างฉับไว พร้อมกับพุ่งเข้าใส่ร่างตรงหน้า กะจับทุ่มเสียให้จุก เพราะที่ห้องฝึกซ้อมนั้นปูพื้นด้วยฟูกนุ่ม ถึงถูกจับทุ่มก็แค่มึนๆ ไม่เจ็บเท่าไหร่ แต่นี่มันพื้นถนนที่อัดแน่นด้วยดินปนกรวด ถูกทุ่มลงไปมีหวังเจ็บไม่หยอกร่างอาเฟยพุ่งปะทะร่างเป้าหมายเต็มแรง...แต่ไม่เพียงไม่สามารถจับอีกฝ่ายทุ่มได้อย่างที่เรียนมา กลับถูกศัตรูล้มทับเอาไว้ มิหนำซ้ำพวกที่วิ่งไล่มาข้างหลังยังช่วยกันทับ...จนอาเฟยแทบจะหายใจไม่ออก!!! หลี่ชิงนั่งซ้อมดีดพิณอยู่ในห้องฝึกพิณ มีเสียวฉีจื่อกับเสี่ยวจางจื่อยื่นเฝ้าที่ประตู สาวใช้นางหนึ่งถือถาดขนมและน้ำชาเข้ามาให้ โดยนำไปวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินเข้ามาหาและยื่นจดหมายฉบับหนึ่งที่ไม่ได้ใส่ซองให้แก่หลี่ชิงโดยไม่เอ่ยปากพูดอะไร แล้วนางก็รีบออกจากห้องไป หลี่ชิงเปิดจดหมายอ่านดู...ในนั้นมีเพียงไม่กี่คำ 'อาเฟยอยู่ในมือข้า' หลี่ชิงรีบถลามา

เวลาสายของวันรุ่งขึ้น... หลี่ชิงเห็นเสี่ยวฉีจื่อเข้ามาปรนนิบัติรับใช้เพียงคนเดียว ก็อดถามถึงอีกคนไม่ได้ "เสี่ยวจางจื่อล่ะ ทำไมวันนี้จึงไม่เห็น...เกิดเรื่องเมื่อวานนี้ ทำให้เขาบาดเจ็บหรือ?" "หามิได้ขอรับ กุ้ยหวางเฟย" เสี่ยวฉีจื่อตอบนอบน้อม หลี่ชิงโล่งใจยิ้มออก แต่...ประโยคต่อมา "เสี่ยวจางจื่อเสียชีวิตแล้วขอรับ" รอยยิ้มบนดวงหน้างดงามค่อยๆ จางหาย "เขาเสียชีวิตอย่างไร? เล่าให้ข้าฟังอย่างละเอียดที" หลี่ชิงกล่าว เสี่ยวฉีจื่อจึงเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้หลี่ชิงฟังอีกรอบ "เสี่ยวจางจื่อตายเพราะข้าแท้ๆ" หลี่ชิงเอ่ยอย่างเสียใจ "กุ้ยหวางเฟยอย่าโทษตัวเองเลยขอรับ" เสี่ยวฉีจื่อกล่าว "การที่ผู้ร้ายสามารถลักพาตัวกุ้ยหวางเฟยไปได้ ล้วนเป็นความผิดพลาดของข้าน้อยทั้งสองคน เสี่ยวจางจื่อนั้นได้ชดใช้ด้วยชีวิตไปแล้ว แต่ข้าน้อยยังละอายใจที่ปล่อยให้กุ้ยหวางเฟยเจ็บตัวและตกใจ แล้วท่านอ๋องยังไม่ได้ลงทัณฑ์ แต่ให้ข้าน้อยทำความดีไถ่โทษขอรับ" "เจ้าเองก็อย่าคิดมาก เจ้าทำดีที่สุดแล้ว" หลี่ชิงกล่าวปลอบอีกฝ่าย "ขอบคุณขอรับ" เสี่ยวฉีจื่อกล่าว แล้วเห็นหลี่ช