Mag-log inShare
ตอนที่7 คำไหน คำนั้น
Huling Na-update:
2025-03-13 16:48:10อาเฟยวิ่งกระหืดกระหอบมาที่ตำหนักใหญ่ในสภาพร้องไห้กระซิกๆ เลือดอาบ หน้าตาเลอะเทอะ จนบ่าวรับใช้ของตำหนักใหญ่เห็นแล้วตกใจ ไม่ยอมให้เข้า
“ข้าจะขอพบท่านอ๋อง…คุณชายแย่แล้ว…คุณชายแย่แล้วขอรับท่านอ๋อง” อาเฟยส่งเสียงตะโกนดังที่สุดเท่าที่จะดังได้
บ่าวรับใช้คนหนึ่งเข้าฉุดลากอาเฟยจะให้ออกไปให้พ้นหน้าประตูตำหนักใหญ่ แต่อาเฟยแข็งขืนและร่ำร้องถ้อยคำเก่าซ้ำๆ
บ่าวรับใช้ผู้นั้นเลยตวาดว่า ”ถ้าไม่หยุดส่งเสียงก่อกวน ข้าจะตีเจ้าให้ตาย”
“มีอะไรกัน?” เสียงหลิวกงกงดังแทรกขึ้น แล้วเจ้าของเสียงก็เดินอย่างรวดเร็วเข้ามาใกล้ “เอะอะโวยวายอยู่หน้าตำหนักใหญ่ ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรืออย่างไร?”
“กงกง…กงกง…คุณชายๆ” อาเฟยพูดไปหอบไป
“คุณชายตีเจ้าจนกลายเป็นสภาพนี้หรือ?”
“ไม่ใช่…” อาเฟยส่ายหน้า แต่ไม่ทันกล่าวต่อ
หลิวกงกงก็เอ่ยขัดขึ้น “หรือคุณชายไม่สบายอีก?”
“ไม่ใช่…” อาเฟยส่ายหน้าอีก
“ไอ้นั่นก็ไม่ใช่ ไอ้นี่ก็ไม่ใช่…เจ้าจะเล่นตลกอะไร?”
อาเฟยตั้งสติตะเบ็งเสียงว่า “คุณชายถูกคนของพระชายาจับตัวไป!”
“หา!” หลิวกงกงอุทานหน้าตื่น “ขะ ข้าจะรีบไปรายงานท่านอ๋อง” แล้วเร่งรีบเดินเข้าไปข้างในตำหนัก
พอไปถึงห้องหนังสือ…หลิวกงกงก็ถูกหวังกงกงขวางเอาไว้พลางกระซิบ
“มีเรื่องสำคัญมากหรือไม่?”
“จะว่าสำคัญมากก็สำคัญมาก จะว่าสำคัญไม่มากก็ไม่มาก” หลิวกงกงตอบเสียงเบา
“ถ้ามิได้สำคัญมากจริงๆ อย่าเพิ่งรบกวนท่านอ๋องจะดีกว่า” หวังกงกงกล่าวเสียงไม่ดังไปกว่ากระซิบ
ทำให้หลิวกงกงลำบากใจ…พระชายามิใช่เพิ่งทำเช่นนี้เป็นครั้งแรก ตลอดห้าปีที่ผ่านมา นางจะจงเกลียดจงชังทุกคนที่ไท่ชินอ๋องเรียกมาปรนนิบัติบนเตียง อี๋เหนียงคนใดที่ได้มารับใช้ไท่ชินอ๋อง ล้วนถูกนางเรียกตัวไปสั่งสอน แต่ท่านอ๋องก็มิได้ใส่ใจ
ครู่ใหญ่ต่อมา…ไท่ชินอ๋องก็เงยหน้าจากกองหนังสือราชการตรงหน้า
“หลิวยี่”
“ขอรับ” หลิวกงกงน้อมกายรับคำ
“คืนนี้ไปรับชิงชิงมา” ไท่ชินอ๋องสั่งพลางยกยิ้มมุมปาก “นอนกอดเด็กคนนี้ ข้าหลับสบายจริงๆ”
“เอ้อ…คือ…” หลิวกงกงตัดสินใจไม่ถูกว่าควรบอกดีหรือไม่บอกดี
“มีอะไรก็รีบพูดมา อย่ามัวอ้ำอึ้ง” ไท่ชินอ๋องสั่งเสียงเข้ม
“เวลานี้คุณชายถูกคนของพระชายาจับตัวไปขอรับ”
สีหน้าของไท่ชินอ๋องเย็นชาฉับพลัน
“ทำไมเจ้าไม่รีบบอกข้า”
แล้วผลุนผลันรีบตรงไปยังตำหนักพระชายาฟางหมิงซินอย่างรวดเร็ว โดยมีองครักษ์ซ้าย องครักษ์ขวา หวังกงกง และหลิวกงกงตามไปติดๆ
ที่ตำหนักพระชายาฟางหมิงซิน…
หลี่ชิงถูกชายฉกรรจ์ร่างใหญ่แข็งแรงสองคนจับแขนกดกับพื้น และชายฉกรรจ์อีกสองคนใช้ไม้พลองโบยตีจนสลบ
“เรียนพระชายา ผู้แซ่หลี่หมดสติไปแล้วขอรับ” ชายฉกรรจ์ที่ทำหน้าที่โบยตีรายงานพระชายาฟางหมิงซินที่นั่งบนเก้าอี้หรูดูการโบยอย่างสะใจอยู่
“เอาน้ำเย็นผสมเกลือสาดให้ฟื้น แล้วโบยต่อจนกว่าจะตาย”
“ขอรับ”
ซ่าาาา…น้ำเย็นจัดสาดลงบนศีรษะและบนเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยบาดแผลของหลี่ชิง ทำให้เด็กหนุ่มค่อยๆ ฟื้นคืนสติ
“โบยต่อไป” เสียงพระชายาฟางหมิงซินที่ฟังคล้ายเสียงมัจจุราชในความรู้สึกของเด็กหนุ่มดังขึ้น
หลี่ชิงหลับตา…ความเจ็บปวดและแสบแผลสุดทานทนทำให้เขาอยากจะสิ้นใจตายไปเสียให้พ้นๆ
แต่แล้วในความสิ้นหวัง…เสียงคุ้นหูก็ดังขึ้น
“หยุด!”
พร้อมกับเสียงตวาด…ร่างกำยำแข็งแกร่งของไท่ชินอ๋องก็กระโจนเข้ามากระแทกชายฉกรรจ์ที่ทำร้ายหลี่ชิงทั้งสี่กระเด็นออกไป…แล้วยอบกายลงตรวจดูลมหายใจของร่างบอบบางบนพื้น พอรู้ว่าอีกฝ่ายยังเหลือลมหายใจอยู่ ก็มีสีหน้าดีขึ้นนิดหนึ่ง
พระชายาฟางหมิงซินรีบลุกจากเก้าอี้ เข้ามายอบกายด้วยกิริยาอ่อนช้อย ไม่ทันยืดกายขึ้น ก็ถูกฝ่ามือใหญ่ตบผัวะ จนหน้าสะบัด ร่างอ้อนแอ้นถลาไปฟุบกับพื้นด้านข้าง
นางยังงุนงง ไม่เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง…ก็นางเคยจัดการกับอนุชายานางอื่นๆ แต่ไท่ชินอ๋องก็ไม่ได้สนใจ
แม้ครั้งนี้…นางจะทำรุนแรงกว่าทุกครั้ง แต่ใครใช้ให้มันได้ค้างคืนในตำหนักใหญ่เล่า ขนาดนางเอง…ไท่ชินอ๋องเคยมาหาแค่สองสามครั้งเมื่อแรกสมรส ก็ยังไม่เคยค้างคืนกับนางเลย ทำเหมือนรีบๆ ทำให้เสร็จๆ ไป
ที่ยิ่งแค้นคือ…รอยเม้มจูบที่ต้นคอของมัน ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า จะมีรอยเช่นนี้อีกมากมายแค่ไหนในใต้ร่มผ้าของมัน
ในเมื่อมันมีความสุขนัก ก็ตีมันให้ตายเสียเลย!
“ฟางหมิงซิน” ไท่ชินอ๋องขบกราม “ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเหี้ยมโหดถึงขนาดนี้!”
“ท่านอ๋อง” พระชายาฟางหมิงซินรีบพยุงตัวเองขึ้นนั่งคุกเข่าบนพื้นตรงหน้าไท่ชินอ๋อง แก้ตัวว่า “ในตอนแรก…ข้าน้อยแค่เชิญหลี่…ชิง มาพบปะสนทนาถามทุกข์สุขเท่านั้น แต่เขาพูดจาเหยียดหยามท่านอ๋องว่า ท่านอ๋องเหมือน…เอ้อ…”
“เหมือนอะไร?”
“ควายตัวหนึ่ง…เขาจะจูงไปซ้ายก็ซ้าย ไปขวาก็ขวา…ข้าน้อยทนไม่ได้ จึงให้ลงทัณฑ์เขาเจ้าค่ะ”
“เขาจะพูดเช่นนี้จริงหรือไม่ รอให้เขาหายจากบาดเจ็บ ข้าจะถามเขาเอง แต่ถ้าเขาตาย เจ้าก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต”
“ทะ ท่านอ๋อง” พระชายาส่งเสียงร้องเรียกอีกฝ่ายอย่างตกใจอย่างมาก…เพราะนางรู้จักนิสัยใจคอของไท่ชินอ๋องดี...คำไหนคำนั้น!!!
Kaugnay na kabanata
ลูกอนุ ตอนที่8 ความโกรธของไท่ชินอ๋อง
หลิวกงกงนั้นพอเห็นสภาพบาดเจ็บของหลี่ชิง และความโกรธของไท่ชินอ๋อง ก็จะเข้าไปอุ้มร่างบอบบางขึ้นจากพื้น เพื่อพาไปรักษาตัวที่เรือนเล็ก แต่ไท่ชินอ๋องรีบห้ามว่า "อย่าแตะต้องเขา" หลิวกงกงชะงักมือ ถามว่า "จะให้สาวใช้มาประคองคุณชายหรือขอรับ?" "ยามนี้ห้ามผู้ใดแตะต้องเขาทั้งสิ้น นอกจากท่านหมอ" หลิวกงกงจึงรีบสั่งคนไปตามท่านหมอประจำจวนมาโดยด่วน เพียงไม่นาน…ท่านหมอก็มาถึง และตรวจดูอาการบาดเจ็บของหลี่ชิงโดยละเอียด แล้วสีหน้าของท่านหมอก็เคร่งเครียด “ท่านอ๋อง…คุณชายหลี่กระดูกสันหลังร้าวขอรับ ถ้าดูแลรักษาไม่ถูกวิธี คุณชายจะพิการไปตลอดชีวิต…ครั้งนี้นับว่าโชคยังดีที่ไม่มีผู้ใดแตะต้องหรือขยับเขยื้อนตัวของคุณชาย มิเช่นนั้นแล้วข้าน้อยก็จนปัญญาจะรักษาขอรับ” “อืม” ไท่ชินอ๋องรับคำในลำคอ...ในตอนแรกที่เขาเห็นสภาพเด็กหนุ่ม ก็คาดคะเนได้ลางๆ ว่าอาจจะถูกโบยจนบาดเจ็บถึงกระดูก จึงสั่งห้ามขยับเขยื้อนร่างบอบบาง แล้วก็เป็นจริงอย่างที่คิดเอาไว้ ไท่ชินอ๋องปรายตามองพระชายาที่ยังคงคุกเข่าอยู่ที่เดิม แล้วออกคำสั่ง “ฟางหมิงซิน” “เจ้าคะ” พระชายาขานรับ คิดว่าคงจะได้รับการอภัย แต
Huling Na-update : 2025-03-13ลูกอนุ ตอนที่9หลังอาหารเย็น
หลังอาหารเย็น…หลิวกงกงก็พาอาเฟยมาพบหลี่ชิงตามที่หลี่ชิงต้องการอาเฟยได้รับการทำแผลที่หน้าผากมีผ้าพันปิดแผลเอาไว้เรียบร้อยแล้วและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน…พอเห็นคุณชายของตนนอนคว่ำอยู่บนเตียงก็จะถลาเข้าไปหาทันที “คุณชาย…” ทว่าถูกหลิวกงกงดึงตัวเอาไว้เสียก่อน “อาเฟย…แตะต้องตัวคุณชายสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ เพราะว่าคุณชายบาดเจ็บอยู่ เจ้าอาจจะทำให้คุณชายบาดเจ็บมากขึ้นกว่าเก่าได้” อาเฟยชะงัก แล้วจึงเห็นไท่ชินอ๋องที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ซึ่งตั้งอยู่ข้างเตียงนอน…ก็เลยรีบหมอบลงคำนับ “น้อมคารวะท่านอ๋องขอรับ” “อืม” ไท่ชินอ๋องรับคำ “ขอบใจเจ้ามาก…อาเฟย…ที่รีบมาส่งข่าวชิงชิงให้ข้ารู้ทันเวลา” แล้วหันไปสั่งหลิวกงกง “หลิวยี่…เบิกเงินจากพ่อบ้านเจาหนึ่งพันตำลึงทองมอบให้อาเฟยเป็นรางวัล” “พะ พันตำลึงทอง” อาเฟยตื่นเต้นจนตะกุกตะกัก “ช่างมากมาย…มากมายเหลือเกิน” แล้วบอกกับหลี่ชิงอย่างดีใจจนลืมตัวว่า “คุณชาย …บ่าวมีเงินให้คุณชายขอยืมแล้ว” “หือ?” ไท่ชินอ๋องเลิกหัวคิ้วเข้มขึ้น “ชิงชิงขอยืมเงินเจ้าไปเมื่อไหร่ เอาไปทำอะไร จงบอกข้ามาให้หมด” “เอ้อ…อ้า…” อาเฟยเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เรื่องที่ตน
Huling Na-update : 2025-03-13ลูกอนุ ตอนที่10 นั่งลงก่อน
“ท่านย่า…” ฟูเหรินใหญ่เรียกแม่สามี (ธรรมเนียมจีน…ลูกสะใภ้จะเรียกแม่สามีว่าท่านย่า ตามอย่างที่ลูกๆ ของตนเองเรียก) แล้วชิงฟ้องว่า “ข้าถูกท่านพี่ตบตี ชีวิตข้าช่างระทมขมขื่นนัก” “อาไฉ…เจ้าตีอาเหลียนด้วยเรื่องอันใด? ทำไมมีอะไรไม่ค่อยพูดค่อยจากัน?” ฟูเหรินผู้เฒ่าเอ่ยเหมือนตำหนิบุตรชายของตนเองกลายๆ แต่น้ำเสียงไม่ได้จริงจังนัก “ท่านแม่…นั่งลงก่อน” อำมาตย์หลี่เข้าไปช่วยประคองมารดามานั่งที่เก้าอี้ข้างโต๊ะน้ำชา แล้วไล่สองสาวใช้ออกไปจากห้องโถงใหญ่แห่งนั้น “มีอะไรหรืออาไฉ? ทำไมเจ้าท่าทางเคร่งเครียดอย่างนี้?” คนเป็นมารดาถามอำมาตย์หลี่ หลี่ไฉถอนหายใจเฮือก “ท่านแม่…คราวนี้ครอบครัวของพวกเราจะอยู่หรือจะตายล้วนขึ้นอยู่กับซูไห่ถังเพียงผู้เดียว” “ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น?” ฟูเหรินผู้เฒ่าถาม“เช้านี้ในที่ประชุมขุนนาง…ไท่ชินอ๋องประกาศแต่งตั้งอาชิงขึ้นเป็นกุ้ยหวางเฟย” “หา…” ฟูเหรินผู้เฒ่าอุทาน “เมื่อวานมิใช่แต่งตั้งเป็นพระชายารองแล้วหรอกหรือ?” “ใช่ขอรับท่านแม่” อำมาตย์หลี่รับคำ “วันนี้กลับเลื่อนยศขึ้นเป็นกุ้ยหวางเฟย” สีหน้าฟูเหรินผู้เฒ่าก็เปลี่ยนเป็นไม่ดีนัก ก่อนจะถามว่า “ม
Huling Na-update : 2025-03-13ลูกอนุ ตอนที่11 ในเวลาเช้า
ในเวลาเช้า…หลังมื้ออาหารที่หลิวกงกงบรรจงป้อนให้แก่หลี่ชิง โดยมีอาเฟยเป็นลูกมือ…ท่านหมอก็มาเปลี่ยนยาให้ แต่คราวนี้ท่านหมอพาช่างตัดเสื้อผู้ชายมาด้วยคนหนึ่ง ช่างตัดเสื้อคนนี้แซ่ฉินนามซ่ง มีวัยกลางคน พอท่านหมอเปลี่ยนยาเรียบร้อย ช่างตัดเสื้อก็ทำการวัดตัวของหลี่ชิงอย่างละเอียด แล้วออกไปยืนด้านข้างอย่างสงบ ท่านหมอห่มผ้าแพรและผ้านวมให้หลี่ชิงแล้ว ก็ยืนรายงานว่า “บาดแผลที่หลังของกุ้ยหวางเฟยดีขึ้นมากแล้วขอรับ” “อีกกี่วันข้าถึงจะขยับเนื้อขยับตัวได้ท่านหมอ ข้าปวดเมื่อยไปหมดแล้ว” หลี่ชิงบอกท่านหมอเสียงละห้อย “ขอให้กุ้ยหวางเฟยได้โปรดอดทนอีกสักหน่อยขอรับ ข้าน้อยได้ให้ช่างตัดเสื้อวัดตัวกุ้ยหวางเฟยเพื่อตัดเย็บเสื้อเกราะอ่อนให้ท่าน อีกสามสี่วันท่านก็จะสามารถลุกขึ้นนั่งยืนเดินได้ แต่ต้องไม่ขยับเคลื่อนไหวรุนแรง และต้องสวมเสื้อเกราะอ่อนเอาไว้ตลอดเวลา” ท่านหมอกล่าว “เสื้อเกราะอ่อนคืออะไรหรือท่านหมอ?” หลี่ชิงถามอย่างสงสัย “เป็นเสื้อที่ข้าน้อยคิดค้นมาให้แก่กุ้ยหวางเฟยโดยเฉพาะขอรับ เลียนแบบเกราะหวายของทหาร แต่เสื้อเกราะของท่านจะใช้ผ้าแพรเนื้อดีนุ่มละมุน ตัดเย็บสองช
Huling Na-update : 2025-03-16ลูกอนุ ตอนที่12 เขาชื่อหลี่ชิง
พระชายาฟางหมิงซินเข้าพระราชวังไปขอเข้าเฝ้าไทเฮา ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับนาง เพราะมารดาของพระชายาเป็นอาหญิงของไทเฮาเจียงซู่จิ่นไทเฮาเจียงซู่จิ่นอนุญาตให้พระชายาฟางหมิงซินเข้าเฝ้าในห้องโถงรับรองในพระตำหนัก เมื่อไทเฮารับการถวายบังคมจากพระชายาแล้ว ก็ออกปากเชิญพระชายานั่งลงสนทนากัน “ไทเฮา…ท่านต้องช่วยข้านะเพคะ” พระชายาฟางหมิงซินเอ่ย พลางบีบน้ำตา “ข้าถูกรังแก” “ใครกันขวัญกล้า กล้ารังแกเจ้า?” ไทเฮายกถ้วยน้ำชาขึ้นดื่มคำหนึ่ง “เขาชื่อหลี่ชิง เป็นบุตรชายของอำมาตย์หลี่ไฉ…อยู่ๆ ท่านอ๋องก็รับเขามาเป็นชายบำเรอ…ข้านึกประหลาดใจ จึงเรียกเขามาพบ เขากลับทำยโสใส่ข้า อวดว่าตนเองเป็นที่โปรดปรานของท่านอ๋องยิ่งกว่าใครๆ ข้าจึงสั่งสอนเขา ทว่าท่านอ๋องกลับให้ท้ายเขา ทำโทษข้า ตบหน้าข้า ให้ข้าคุกเข่าตากแดดตากลม จนข้าเป็นลมล้มป่วย ท่านอ๋องยังไม่ยอมมาเยี่ยมเยียนข้าสักนิด ขลุกอยู่แต่ในห้องกับเขาตลอดเวลา” พระชายาเล่าบางส่วน ปิดบังบางส่วน พลางร้องไห้สะอึกสะอื้น “หลี่ชิง…” ดวงตาสวย คม และดุ ของไทเฮาวัยยี่สิบสาม เป็นประกายวาววูบหนึ่ง “ผู้ที่ไท่ชินอ๋องประกาศแต่งตั้งเป็นกุ้ยหวางเฟย?” “ใช่แล้ว
Huling Na-update : 2025-03-16ลูกอนุ ตอนที่13 แสนรำคาญ
“เพราะท่านพี่หน้ามืดตามัวหลงใหลความสวยงามของนาง พอนางบอกว่าท้องกับท่านพี่ ท่านพี่ก็รีบไถ่ตัวนางจากหอคณิกาเอาเข้าบ้านทันที ท่านพี่ทำให้ข้าช้ำใจยิ่งนัก” ฟูเหรินใหญ่ยังคงฟูมฟายพร่ำบ่นเรื่องราวความหลังครั้งเก่า อำมาตย์หลี่ไฉพ่นลมหายใจแรงๆ อย่างแสนรำคาญ “แล้วมิใช่เจ้าหรอกหรือ ที่เอาน้ำเดือดสาดใส่ใบหน้าของนาง จนนางเสียโฉม หน้าตาราวกับผี” “ถ้าข้าไม่ทำเช่นนั้น…ท่านพี่ก็คงยังหลงนางจนโงหัวไม่ขึ้น ดีไม่ดีอาจจะมีลูกชู้อีกหลายคน” ฟูเหรินใหญ่เอ่ยเสียงแดกดัน “พูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?” อำมาตย์หลี่ไฉถาม “ท่านพี่รู้เอาไว้เสียด้วย…ยามที่ท่านพี่ไม่อยู่บ้าน มีผู้ชายมาหานางไม่เว้นแต่ละวัน แต่พอเห็นหน้าตาที่เหมือนผีของนาง ก็ไม่มาอีกเลย…นี่ถ้านางยังสวยยังงามเหมือนเดิม ท่านพี่ไม่พ้นถูกสวมหมวกเขียว(ถูกสวมหมวกเขียว=ภรรยามีชู้)ไปได้หรอก” ฟูเหรินใหญ่ใส่ร้ายอย่างเต็มปากเต็มคำ “เอาละๆ…” ฟูเหรินผู้เฒ่าเอ่ยแทรกขึ้น “เลิกทะเลาะเบาะแว้งด้วยเรื่องเก่ากันเสียที” ฟูเหรินใหญ่ส่งเสียงเบาๆ…เฮอะ อำมาตย์หลี่ไฉสะบัดแขนเสื้ออย่างไม่ค่อยพอใจ แต่ทั้งสองต่างสงบปากสงบคำ เพราะเกรงใจฟูเหริน
Huling Na-update : 2025-03-16ลูกอนุ ตอนที่14 บ่ายวันนั้น
บ่ายวันนั้น… ไท่ชินอ๋องพาหลี่ชิงไปยังจวนของอำมาตย์หลี่ไฉ โดยนั่งเสลี่ยงสิบหกคนหาม ที่หรูหราโอ่อ่างดงามไป เพราะถ้าใช้รถม้า ท่านอ๋องเกรงจะกระเทือนถูกกระดูกสันหลังของหลี่ชิงขบวนเดินทางมาเยี่ยมบ้านของกุ้ยหวางเฟยมีทหารเกียรติยศบ่าวชายสาวใช้เดินนำหน้าและตามหลังเต็มยศ ขันทีประจำตัวของหลี่ชิงทั้งสองขี่ม้าศึกตัวใหญ่ประกบข้างเสลี่ยง โดยมีอาเฟยขี่ลามีบ่าวช่วยจูงตามหลังมาด้วยทีท่ายืดอกผึ่งผาย เพราะเขาเป็นบ่าวคนสนิทของกุ้ยหวางเฟย ที่จริงเขาเกือบจะได้ขี่ม้าศึกตัวโตแล้ว แต่ติดที่ว่าเขาบังคับม้าไม่เป็น เสี่ยวฉีจื่อจึงนำลาที่เชื่องที่สุดมาให้เขาขี่ เพื่อเป็นเกียรติเป็นศรีว่า เขามิใช่บ่าวธรรมดาสามัญที่ต้องเดินเท้า เมื่อขบวนเดินทางมาเยี่ยมบ้านของกุ้ยหวางเฟยมาถึงจวนของอำมาตย์หลี่ไฉ ซึ่งหลิวกงกงได้ล่วงหน้ามาสั่งการให้ทุกคนในบ้านออกมาคุกเข่าต้อนรับ ไม่เว้นแม้แต่ฟูเหรินผู้เฒ่า…พอเสลี่ยงถูกวางลงอย่างนุ่มนวล ไท่ชินอ๋องก็ประคองหลี่ชิงลงจากเสลี่ยง แล้วจึงมอบเขาให้ขันทีประจำตัวทั้งสองประคองเอาไว้ ส่วนไท่ชินอ๋องเดินผ่านอำมาตย์หลี่ไฉ ฟูเหรินผู้เฒ่า ฟูเหรินใหญ่ที่คุกเข่าเรียงกันอยู่ ไปประคองซูไห่ถังให้ลุ
Huling Na-update : 2025-03-16ลูกอนุ ตอนที่15 ได้รับเชิญ
วันรุ่งขึ้น… เกี้ยวเล็กสองคันจากจวนไท่ชินอ๋องก็ถูกส่งมายังจวนของอำมาตย์หลี่ไฉ หลิวกงกงผู้ขี่ม้ากำกับเกี้ยวมาด้วย ได้รับเชิญให้เข้าไปนั่งในห้องโถงใหญ่ ซึ่งฟูเหรินผู้เฒ่าและฟูเหรินใหญ่ออกมาให้การต้อนรับ เพราะอำมาตย์หลี่ไฉไปประชุมขุนนางที่ท้องพระโรงยังไม่ได้กลับจวนมา “ไท่ชินอ๋องสั่งให้ข้ามารับคุณหนูจินฮวาและคุณหนูอวี้ฮวาขอรับ” หลิวกงกงกล่าวน้ำเสียงสุภาพ ฟูเหรินผู้เฒ่ากับฟูเหรินใหญ่สบตากันด้วยสีหน้ายินดีปรีดา “กงกงโปรดดื่มชารอสักครู่นะเจ้าคะ ข้าจะรีบไปพาพวกนางออกมา” ฟูเหรินใหญ่กล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง “เชิญฟูเหรินใหญ่ตามสบาย” หลิวกงกงกล่าวเสียงนุ่มนวล ฟูเหรินใหญ่จึงรีบออกไปจากห้องโถงนั้น ตรงไปยังเรือนพักของบุตรสาวทั้งสองด้วยใจที่เต้นระทึกเพราะความสุขล้น “คราวนี้แหละ…จะเขี่ยเจ้าเด็กบัดซบนั่นให้ตกจากตำแหน่งกุ้ยหวางเฟย คอยดู!” ขณะเดียวกัน…ในห้องโถงใหญ่ ฟูเหรินผู้เฒ่าเอ่ยสนทนากับหลิวกงกงว่า “อาชิง…เอ้อ…ไม่ใช่สิ เดี๋ยวนี้ต้องเรียกว่า กุ้ยหวางเฟย…สบายดีหรือ?” หลิวกงกงยิ้มเล็กน้อย “ก็น่าจะเป็นเช่นนั้นขอรับ” “กงกงกล่าวเช่นนี้ ข้ามิเข้าใจ” ฟูเหรินผู้เ
Huling Na-update : 2025-03-16
Pinakabagong kabanata
ลูกอนุ ตอนที่48 อ๋องสาม?
"จะอย่างไร...เด็กคนนี้ต่อไปเติบโตขึ้นจะได้มีความเกรงใจกตัญญูต่อไทเฮา" มหาเสนาบดีเจียงผิงกล่าวต่อ "ท่านพ่อคิดว่าสมควรปล่อยให้เติบโตหรือ?" ไทเฮาย้อนถามกลับ "หากเขาเติบโตขึ้นและกุมอำนาจไว้ในมือได้ คิดว่าเขาจะปล่อยข้าหรือ?"มหาเสนาบดีเจียงผิงรู้ดีแก่ใจว่า...คำพูดของบุตรสาวนั้นมีทีท่าว่าจะกลายเป็นความจริงได้มากทีเดียว...หากฮ่องเต้น้อยเติบโตขึ้นแล้ว ได้รู้ความจริงว่า จางอวี้เหลียนมารดาแท้ๆ ของเขา ที่กำลังจะได้รับการแต่งตั้งเป็นกุ้ยเฟย(พระสนมเอก) ถูกฮองเฮาใส่ร้ายจนต้องขังในวังเย็น ซ้ำร้ายฮองเฮายังส่งคนไปเผาวังเย็นคลอกมารดาของเขาตายอย่างน่าอนาถ เท่านั้นยังไม่พอ...ฮองเฮายังวางยาฮ่องเต้ให้เหมือนป่วยตายเพราะความเศร้าเสียใจต่อการตายของสนมจางอวี้เหลียน...ครั้นพอฮ่องเต้น้อยได้ขึ้นครองราชย์ในวัยเพียงหกเดือน ฮองเฮาได้เลื่อนขึ้นเป็นไทเฮา และด้วยการสนับสนุนของมหาเสนาบดีเจียงผิงผู้บิดา ได้นั่งตำแหน่งผู้สำเร็จราชการร่วมกับไท่ชินอ๋อง นางยังถวายผ้าแพรขาว (สั่งให้ผูกคอตาย)ให้แก่ฮองไทเฮาอีกด้วย "ดังนั้น...ข้าต้องจัดการอะไรบางอย่างก่อนที่เขาจะเติบโต" ไทเฮาเอ่ยเรียบๆ "ไทเฮาหมายถึงเปลี่ยนผู้นั่งบ
ลูกอนุ ตอนที่47 ไฟไหม้หอคณิกา
ไท่ชินอ๋องนำรายชื่อของบุรุษที่เคยร่วมหลับนอนกับซูไห่ถังทั้งหมดห้าคนส่งให้เซียวซานองครักษ์ขวา พร้อมกับคำสั่งว่า "เก็บอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด และเผาหอคณิกาให้ไม่เหลือซากด้วย" "ขอรับ" เซียวซานน้อมรับคำ แล้วผละจากไป "หลิวยี่ ดูแลซูฟูเหริน อย่าให้นางคิดสั้น" "ขอรับ" หลิวกงกงน้อมรับคำสั่ง แล้วเข้าไปในห้องที่ซูไห่ถังพักอยู่ สั่งงานเสร็จ...ไท่ชินอ๋องก็ขึ้นม้าขี่กลับจวน ซูไห่ถังเห็นหลิวกงกงยังรั้งอยู่ ก็ถามว่า "กงกง ท่านมิได้กลับพร้อมไท่ชินอ๋องหรือ?" "ท่านอ๋องสั่งให้ข้าน้อยอยู่รับใช้ฟูเหรินซักพัก รอเรื่องคดีความผ่านพ้น ค่อยกลับไปจวนขอรับ" หลิวกงกงตอบ ซูไห่ถังรู้ว่า...ไท่ชินอ๋องเกรงว่าตนจะคิดสั้น จึงให้ขันทีผู้ใหญ่อย่างหลิวกงกงคอยประกบไว้ ไท่ชินอ๋องกลับถึงจวน...ก็เรียกเสี่ยวฉีจื่อมาสอบถาม "ชิงชิงเป็นอย่างไรบ้าง?" "กุ้ยหวางเฟยกินอาหารไม่ลงขอรับ กินได้เพียงสองคำก็ไม่ยอมกิน ไม่ว่าพวกบ่าวจะเกลี้ยกล่อมอย่างไร ก็เอาแต่ส่ายหน้า" "อืม..." ไท่ชินอ๋องทำเสียงรับรู้ แล้วสั่ง "ให้ห้องครัวตั้งโต๊ะ เดี๋ยวข้าป้อนกุ้ยหวางเฟยเอง" "ขอรับ" เสี่ยวฉีจื่อรับ
ลูกอนุ ตอนที่46. โปรดไว้ชีวิตด้วย
ด้วยความกลัวตาย...เซี่ยฉงโขกศีรษะร่ำร้องแต่ว่า "ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตด้วยๆๆ..." "ให้ข้าไว้ชีวิตเจ้านั้นไม่ยาก แต่เจ้าจะต้องสารภาพเบื้องหลังเรื่องครั้งนี้ออกมาให้หมด" ไท่ชินอ๋องกล่าวเสียงเรียบๆ "ขอรับ" เซี่ยฉงรับคำอย่างหวาดกลัว "ข้าน้อยเป็นคนเสเพลขอรับ ชอบกินชอบเที่ยวชอบดื่ม มิได้ทำมาหากินอะไร ทรัพย์สินเงินทองที่บรรพบุรุษเหลือไว้ให้ก็ใช้จวนหมด เมื่อเจ็ดวันก่อนท่านอำมาตย์ฟางเหยียนเจ้ากรมพิธีการ ให้คนนำข้าน้อยไปพบ และสั่งให้ข้าน้อยมาฟ้องร้องกุ้ยหวางเฟยว่าเป็นบุตรของข้าน้อย ไม่ว่าข้าน้อยจะทำสำเร็จหรือไม่ เขาก็จะให้เงินข้าน้อยสิบหมื่นตำลึงขอรับ" "แล้วเงินค่าธรรมเนียมวางศาลล่ะ เจ้าเอามาจากไหน?" ใต้เท้าจิน ผู้พิพากษาถามขึ้นเพราะค่าธรรมเนียมวางศาลจะมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับผู้ถูกฟ้องร้อง...ครั้งนี้ฟ้องถึงกุ้ยหวางเฟย ค่าธรรมเนียมวางศาลจึงสูงมาก! "เป็นเงินของท่านอำมาตย์ฟางเหยียนขอรับ ...เงินร้อยหมื่นตำลึงทอง แม้แต่เศรษฐียังน้อยคนนักจะหามาได้ ถ้าข้าน้อยมีเงินมากขนาดนั้น ข้าน้อยคงไม่หาเรื่องใส่ตัวมาฟ้องร้องกุ้ยหวางเฟยหรอกขอรับ""เพราะเหตุใดใต้เท้าฟาง(อำมาตย์ฟางเหยียน)จึ
ลูกอนุ ตอนที่45 น้ำตาไหล
หลิวกงกงได้รับคำสั่งจากไท่ชินอ๋อง ให้ประมูลซื้อจวนตระกูลหลี่ที่ถูกขายทอดตลาดขึ้นมา และปรับปรุงตกแต่งใหม่หมด จัดซื้อสาวใช้และบ่าวรับใช้ และส่งบ่าวจากจวนไท่ชินอ๋องไปเป็นพ่อบ้าน เปลี่ยนชื่อจวนจากจวนตระกูลหลี่ เป็นจวนซูฟูเหริน แล้วจึงให้พาซูไห่ถังกลับไป คืนนั้น...หลี่ชิงนั่งซึม น้ำตาไหล ไท่ชินอ๋องโอบกอดร่างบอบบางเอาไว้ ถามเสียงอ่อนโยนว่า "คิดถึงท่านแม่หรือ?" "ขอรับ" หลี่ชิงรับตรงๆ "ข้าน้อยอยากให้แม่อยู่กับข้าน้อยที่นี่" ไท่ชินอ๋องหอมแก้มนุ่ม แล้วกล่าวว่า "ข้าเข้าใจ ...แต่มันไม่เหมาะสม" "เพราะเหตุใดขอรับ?" "ท่านแม่ของเจ้ามีอายุมากกว่าข้าเพียงห้าหกปี นางยังสาวอยู่มาก จะถูกติฉินนินทาได้" ไท่ชินอ๋องพูดเพียงเท่านี้ หลี่ชิงก็เข้าใจ...เด็กหนุ่มพยักหน้า ยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตา "ท่านอ๋องมองการณ์ไกล ข้าน้อยคิดตื้นๆ" "เอาละ...ข้าอนุญาตให้เจ้าไปเยี่ยมท่านแม่ได้บ่อยๆ" "ให้ข้าน้อยออกจากจวนได้หรือขอรับ?" หลี่ชิงถามอย่างไม่ค่อยจะเชื่อหู "ถูกต้อง...แต่ต้องพาขันทีคนสนิทไปด้วยทั้งหมด" "ขอบคุณมากขอรับ" หลี่ชิงดีใจจนแทบจะโห่ร้องออกมา "ขอบคุณเฉยๆ ด้วยป
ลูกอนุ ตอนที่44 เอาคืน
"ท่านแม่ยาย...นี่คือหนังสือหย่าที่หลี่ไฉเขียนให้กับท่าน" ไท่ชินอ๋องยื่นส่งซองหนังสือสำคัญให้กับซูไห่ถัง ที่นั่งเล่นหมากล้อมอยู่กับบุตรชายในห้องโถงพักผ่อน...ช่วงก่อนเวลาอาหารเย็น "ขอบคุณ ท่านอ๋อง" ซูไห่ถังรับซองหนังสือสำคัญมาเก็บเอาไว้ในแขนเสื้อ(เสื้อจีนโบราณจะเย็บกระเป๋าไว้ด้านในแขนเสื้อหรืออกเสื้อ) "ลำบากท่านอ๋องแล้ว" ไท่ชินอ๋องนั่งลงข้างหลี่ชิง ตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า "ไม่ลำบาก ข้าแค่เกลี้ยกล่อมเขาเล็กน้อยเท่านั้น..." โดยมิได้อธิบายรายละเอียดของการเกลี้ยกล่อม ที่เริ่มจาก ลากตัวคนในครอบครัวของหลี่ไฉออกมารัดนิ้วทีละคน คนแรกคือ...หลี่จุ้นบุตรชายคนโต เสียงร้องโหยหวนของหลี่จุ้นดังก้องคุกคุมขังเพราะแม้ทัณฑ์รัดนิ้วจะไม่ได้ทำให้ถึงแก่ชีวิต แต่ความเจ็บปวดทรมานนั้นเหนือคณานับ ต่อจากหลี่จุ้นก็เป็นอวี้ฮวา จินฮวา ฟูเหรินใหญ่ พอมาถึงฟูเหรินผู้เฒ่า...หลี่ไฉจึงยอมจำนน เขียนคำสารภาพเรื่องราวที่ตระกูลเฉาสมคบคิดแผนการร้ายกับอ๋องสามอย่างไร และตนมีส่วนร่วมอย่างไรบ้างออกมา และเขียนหนังสือหย่าให้แก่ซูไห่ถัง แต่ไท่ชินอ๋องยังคงสั่งหวังกงกงให้ตีขาหลี่จุ้นให้หัก เป็นการเอาคืนให
ลูกอนุ ตอนที่43 ที่คุกกรมอาญา...
"แล้วจะทำอย่างไรดี?" หลี่ชิงกับมารดากล่าวแทบจะพร้อมกัน "ไม่ต้องกังวล...พวกเรามาพิจารณาเรื่องนี้ทีละคน" ไท่ชินอ๋องกล่าว "เริ่มที่ชิงชิง...หลี่ไฉยกชิงชิงให้ตระกูลเฉา แล้วข้าได้ซื้อตัวชิงชิงมาอีกต่อหนึ่ง ดังนั้นชิงชิงจึงมิได้เป็นคนในครอบครัวของหลี่ไฉอีกต่อไป ย่อมไม่ต้องรับโทษที่หลี่ไฉกระทำไว้" ซูไห่ถังแย้มยิ้มยินดี...อาชิงลูกของนางรอดแล้ว "แล้วแม่ของข้าน้อยล่ะ?" หลี่ชิงสีหน้ากังวล "ท่านแม่ยายมีฐานะเป็นภรรยาของเขา เขาต้องโทษ ท่านแม่ยายก็ติดหลังแหไปด้วย" ไท่ชินอ๋องกล่าว "นอกเสียจากว่า...หลี่ไฉจะเขียนหนังสือหย่าให้" หลี่ชิงกับมารดามองสบตากันอีกครั้ง "เขาจะยอมหรือ?" ซูไห่ถังเอ่ยถาม "ไว้เป็นหน้าที่ของข้าเอง" ไท่ชินอ๋องกล่าว แล้วเรียกหลิวกงกงมาสั่งว่า "พาท่านแม่ยายไปพักที่เรือนดอกเหมยสักพักก่อน หาสาวใช้กับบ่าวชายไปคอยดูแลด้วย" "ขอรับ" หลิวกงกงน้อมรับคำสั่ง"อยู่ที่จวนนี้...เชิญท่านแม่ยายมากินอาหารด้วยกันทุกมื้อ...ชิงชิงจะได้พูดคุยกับท่านให้หายคิดถึง" ไท่ชินอ๋องออกปากเชื้อเชิญซูไห่ถัง ที่คุกกรมอาญา... หลี่ไฉกับหลี่จุ้น สองพ่อลูกถูกขังอยู่ด้
ลูกอนุ ตอนที่42 คาดเดา
พอหลี่ชิงเซผงะ ไท่ชินอ๋องก็โอบสองแขนกอดร่างบอบบางเอาไว้ ถามเบาๆ ว่า "เจ็บหรือไม่?" "ไม่ขอรับ" หลี่ชิงตอบพลางแกะอ้อมแขนของอีกฝ่ายออกด้วยกิริยาสุภาพ แล้วถามกลับว่า "ทำไมวันนี้ท่านอ๋องถึงกลับเร็วขอรับ?" แล้วทั้งสองก็พากันเดินไปนั่งที่ห้องโถงพักผ่อน สาวใช้นำน้ำชาและขนมมาต้อนรับ พอสาวใช้คล้อยหลัง ไท่ชินอ๋องก็ตอบว่า "ชดเชยที่เมื่อคืนนี้ข้ามิได้กลับ" หลี่ชิงนิ่งเงียบมิได้ซักถามอะไร ไท่ชินอ๋องจึงเป็นฝ่ายถาม "เจ้าไม่ถามข้าหรือว่าทำไมเมื่อคืนถึงไม่ได้กลับบ้าน?" "ข้าน้อยแล้วแต่ท่านอ๋องจะกรุณาบอกขอรับ" เด็กหนุ่มกล่าวเสียงเรียบๆ "เมื่อคืน...ข้าดื่มกับพวกราชทูตตงจิ่งหนักไปหน่อย ก็เลยเมาหลับไป พวกขันทีในวังจึงจัดห้องพักให้ค้างคืน"ไท่ชินอ๋องบอกเล่าความจริงแค่ครึ่งเดียว...เขาไม่ได้บอกว่าเขาถูกวางยานอนหลับ และตื่นมาในสภาพเปลือยเปล่ามีร่างเปลือยของไทเฮานอนเคียงข้างแนบชิด ซ้ำนางยังไม่ได้เอะอะโวยวายจะให้เขารับผิดชอบ แต่กลับกล่าวอย่างยิ้มแย้มว่า "ข้าเพิ่งพบความสุขที่แท้จริงเมื่อคืนนี้เอง" นางฉลาด นางไม่ใช้วิธีขู่เข็ญบังคับ แต่ใช้วิธียกย่องเยินยอให้ผู้
ลูกอนุ ตอนที่41
เสี่ยวไห่จื่อผู้นี้มีขวัญกล้าเทียมฟ้า...เขาหันไปน้อมกายตอบไท่ชินอ๋องว่า "น้อมเรียนท่านอ๋อง...บ่าวคิดว่า ควรจะมีการจัดประลองยุทธเพื่อเลือกผู้มีฝีมือที่สุดเป็นหัวหน้าจึงถูกต้องขอรับ" ไท่ชินอ๋องไม่ได้ตอบข้อเสนอของเสี่ยวไห่จื่อ แต่เรียกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า "หลิวยี่..." หลิวกงกงก็โฉบเข้าหาเสี่ยวไห่จื่อราวเหยี่ยวตัวใหญ่โฉบลูกเจี๊ยบ กร๊อบ...ลำคอของเสี่ยวไห่จื่อถูกบิดหักทันที "เจ้าผิดตั้งแต่ขัดคำสั่งของกุ้ยหวางเฟยแล้ว" เสียงไท่ชินอ๋องเรียบๆ เรื่อยๆ ร่างของเสี่ยวไห่จื่อจึงค่อยๆ ล้มลง หลี่ชิงเนื้อตัวสั่นเทา... ไท่ชินอ๋องเดินข้ามห้องมาโอบกอดร่างบอบบางอย่างปลอบโยน "ชิงชิง ไม่ต้องกลัวนะ" เสี่ยวลู่จื่อกับเสี่ยวหงจื่อรีบจัดการเก็บศพอย่างรู้หน้าที่อาเฟยนำองครักษ์ทั้งสี่ที่ถูกจับอาบน้ำจนสะอาดสะอ้านมาแนะนำตัวให้หลี่ชิงรู้จัก โดยองครักษ์ทั้งสี่ยืนเข้าแถวตามขนาดความสูงใหญ่ของร่างกายอาเฟยเข้ามานั่งบนเบาะที่เสี่ยวหงจื่อปูบนพื้นข้างเก้าอี้ที่หลี่ชิงนั่งให้อย่างสนิทสนม แล้วแนะนำว่า "คนตัวใหญ่ที่สุดที่ยืนอยู่ขวามือ...ชื่อต้าหนิว(วัวตัวใหญ่) คนที่
ลูกอนุ ตอนที่40 เจ้าลืมแล้วหรือ
เวลาสายของวันรุ่งขึ้น... หลี่ชิงเห็นเสี่ยวฉีจื่อเข้ามาปรนนิบัติรับใช้เพียงคนเดียว ก็อดถามถึงอีกคนไม่ได้ "เสี่ยวจางจื่อล่ะ ทำไมวันนี้จึงไม่เห็น...เกิดเรื่องเมื่อวานนี้ ทำให้เขาบาดเจ็บหรือ?" "หามิได้ขอรับ กุ้ยหวางเฟย" เสี่ยวฉีจื่อตอบนอบน้อม หลี่ชิงโล่งใจยิ้มออก แต่...ประโยคต่อมา "เสี่ยวจางจื่อเสียชีวิตแล้วขอรับ" รอยยิ้มบนดวงหน้างดงามค่อยๆ จางหาย "เขาเสียชีวิตอย่างไร? เล่าให้ข้าฟังอย่างละเอียดที" หลี่ชิงกล่าว เสี่ยวฉีจื่อจึงเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้หลี่ชิงฟังอีกรอบ "เสี่ยวจางจื่อตายเพราะข้าแท้ๆ" หลี่ชิงเอ่ยอย่างเสียใจ "กุ้ยหวางเฟยอย่าโทษตัวเองเลยขอรับ" เสี่ยวฉีจื่อกล่าว "การที่ผู้ร้ายสามารถลักพาตัวกุ้ยหวางเฟยไปได้ ล้วนเป็นความผิดพลาดของข้าน้อยทั้งสองคน เสี่ยวจางจื่อนั้นได้ชดใช้ด้วยชีวิตไปแล้ว แต่ข้าน้อยยังละอายใจที่ปล่อยให้กุ้ยหวางเฟยเจ็บตัวและตกใจ แล้วท่านอ๋องยังไม่ได้ลงทัณฑ์ แต่ให้ข้าน้อยทำความดีไถ่โทษขอรับ" "เจ้าเองก็อย่าคิดมาก เจ้าทำดีที่สุดแล้ว" หลี่ชิงกล่าวปลอบอีกฝ่าย "ขอบคุณขอรับ" เสี่ยวฉีจื่อกล่าว แล้วเห็นหลี่ช
![What is a divorce? [Mpreg]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
