ตอนที่3.พวกเจ้ากล้าขัดหรือ?”

     “อาเฟย…” หลี่ชิงเรียกเสียงนุ่มนวล

     “ขอรับ คุณชาย” อาเฟยขานรับด้วยรอยยิ้มสดใส

“ข้าเป็นคนมาใหม่…เจ้าพอจะช่วยบอกเล่าความเป็นไปของจวนแห่งนี้ให้ข้ารับรู้ได้หรือไม่?” หลี่ชิงไม่ใช้ถ้อยคำออกคำสั่งแต่ใช้ถ้อยคำขอร้องอย่างสุภาพกับอาเฟยแทน

     อาเฟยยิ้มจนตาแทบปิด พยักหน้ารัวๆ “ได้ขอรับ”

     แล้วเล่าให้หลี่ชิงฟังว่า…ไท่ชินอ๋องมีนามว่าเฉินเจี๋ย มีพระชายาเอกนามว่าฟางหมิงซิน นางเป็นธิดาคนเดียวของอำมาตย์ฟางเหยียนเจ้ากรมพิธีการ พระชายาฟางหมิงซินมีนิสัยเจ้าระเบียบและหึงหวงแรง ไท่ชินอ๋องจึงไม่ได้แต่งตั้งพระชายารอง แต่มีอนุชายาสามนางคือ จูอี๋เหนียง หยวนอี๋เหนียง และเหมยอี๋เหนียง(อี๋เหนียง คือคำเรียกอนุชายา หรืออนุภรรยา)

     ส่วนอำนาจจัดการเรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่างในจวนขึ้นตรงกับพ่อบ้านเจา ยกเว้นเรื่องส่วนตัวของไท่ชินอ๋องที่จะอยู่ในการดูแลของขันทีหวังเสียง

     “เมื่อวาน ตอนที่คุณชายยังนอนหลับอยู่…พระชายาฟางหมิงซินก็ส่งสาวใช้มาดูขอรับ” อาเฟยเอ่ยเสียงเบาอย่างเกรงๆ “เจี่ยเจีย(พี่สาว…เป็นคำเรียกยกย่องสาวใช้) บอกว่า…หากคุณชายได้สติแล้ว ให้ไปคำนับพระชายาโดยเร็ว”

     หลี่ชิงได้ยิน ก็อดขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้… งานเข้าหรือเปล่านี่?

     สาวใช้นางนั้น ไม่น่าจะมาแค่บอก น่าจะมาสั่งมากกว่า แต่อาเฟยคงกลัวเขาตกใจ จึงพูดจาให้ฟังนุ่มนวลขึ้น…ที่นี่ท่าจะอยู่ไม่ง่ายเสียแล้ว!

     แต่เพียงแวบเดียว…เขาก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ ข้าจะรีบไปคำนับพระชายา”

     “อ่า…” อาเฟยอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยต่อว่า “คุณชายต้องระมัดระวังตัวด้วยนะขอรับ”

     “อืม…ขอบใจเจ้ามาก” หลี่ชิงส่งยิ้มให้อีกฝ่าย แล้วถามต่อว่า “เจ้าได้ข่าวอะไรจากข้างนอกบ้างหรือไม่?”

     “ข่าวจากข้างนอกจวนหรือขอรับ?”

     “ใช่…โดยเฉพาะข่าวจากจวนอำมาตย์หลี่”

     “ไม่เลยขอรับ…ข้าน้อยเป็นเด็กรับใช้ภายในจวน ไม่สามารถออกนอกจวนตามอำเภอใจได้” อาเฟยส่ายหน้าเบาๆ “แต่ถ้าต้องการรู้ข่าวคราวภายนอกจริงๆ ก็ต้องซื้อข่าวจากทหารยามขอรับ”

     “ซื้อข่าว?”

     “ขอรับ”

     “ต้องใช้เงิน?”

     “ขอรับ”

     “อาเฟย…”

     “ขอรับ”

     “เจ้ามีเงินให้ข้ายืมก่อนหรือไม่?”

     อาเฟยอึ้งไปนานหลายอึดใจ ก่อนจะรับคำเสียงอ่อยๆ ว่า “ขอรับ”

     หลี่ชิงเดินตามอาเฟยไปยังตำหนักพระชายา จนถึงประตูสวนที่กั้นเขตระหว่างตำหนักพระชายาอันเป็นส่วนในที่เป็นที่อยู่ของฝ่ายสตรีกับส่วนนอกของจวนที่เป็นที่อยู่ของฝ่ายบุรุษ ก็พบเข้ากับสาวใช้สาวใหญ่ที่ใหญ่ทั้งร่างกายและอายุราวยี่สิบกว่าๆ จำนวนสี่นาง พวกนางต่างถือไม้พลองยืนเฝ้าประตูสวน หนึ่งในนั้นตวาดถามว่า

     “พวกเจ้ามาทำอะไร?”

     “ข้า…อาเฟยอย่างไรล่ะ กู่กู(อาหญิงหรือป้า=เรียกอย่างยกย่องสาวใช้)จำข้ามิได้หรือ?” อาเฟยรีบกล่าวเสียงอ่อนน้อม

     “จำได้” นางตอบด้วยน้ำเสียงมะนาวไม่มีน้ำ “แล้วเขาล่ะ?”

     “ท่านนี้คือคุณชายหลี่ชิง จะมาคำนับพระชายา” อาเฟยตอบน้ำเสียงสุภาพ

     พวกนางปรายตามองมาที่หลี่ชิงอย่างหยามหยัน แล้วนางหนึ่งก็ทำเสียงดูหมิ่น “เฮอะ…คุณชายหรือ?”

     อีกนางหนึ่งก็เอ่ยว่า “พระชายามีคำสั่งให้ผู้แซ่หลี่คุกเข่าอยู่ตรงนี้ เป็นการลงโทษที่ทำให้พระชายาต้องรอ”

     “กู่กู ท่านช่วย…” อาเฟยพยายามจะประนีประนอม แต่กล่าวไม่ทันจบประโยค

     อีกฝ่ายก็แหวว่า “คำสั่งพระชายา พวกเจ้ากล้าขัดหรือ?”

     อาเฟยจึงได้แต่หุบปาก

     หลี่ชิงรู้ว่า…พระชายาจงใจวางอำนาจประกาศศักดาให้เขาสำนึก

     เขาก็จะสำนึกเอาไว้ จดจำบัญชีแค้นนี้เอาไว้ให้ขึ้นใจ!

     ทว่ายามนี้…ไม้ซีกไม่อาจงัดไม้ซุง

     ร่างบอบบางค่อยๆ คุกเข่าลงตรงนั้น โดยไม่ปริปากว่าอะไร

     “คุณชาย…” อาเฟยเรียกเสียงเบาอย่างอดสงสารไม่ได้

     “มีอะไร?” นางเฝ้าประตูตะคอกอาเฟย “หรือเจ้าก็อยากคุกเข่าด้วย?”

     อาเฟยเลยได้แต่ยืนนิ่งทำตาปริบๆ

สาวใช้วัยสิบเจ็ดนางหนึ่งถือกาละมังที่ทำด้วยทองคำใส่น้ำเดินออกมาเทราดน้ำลงบนศีรษะของหลี่ชิง แล้วกล่าวว่า “นี่เป็นน้ำล้างเท้าของพระชายามอบมาให้เจ้าล้างซวย”

     แล้วพวกนางก็พากันหัวเราะเยาะเย้ย…

*

*

     หลี่ชิงคุกเข่าอยู่นานหนึ่งชั่วโมงยาม(สองชั่วโมง) พวกนางจึงไล่ให้เขากลับ

     อาเฟยรีบพาเขากลับไปอาบน้ำสระผม และนำชุดใหม่มาให้เปลี่ยน แล้วนำน้ำขิงร้อนๆมาให้ดื่ม

     “คุณชายดื่มน้ำขิงขอรับ จะได้ไม่เจ็บป่วย”

     “อาเฟย…เจ้ารีบไปซื้อข่าวของจวนอำมาตย์หลี่มาให้ข้าที โดยเฉพาะข่าวของซูอี๋เหนียง”

     ซูอี๋เหนียงคือซูไห่ถังมารดาของหลี่ชิง

     “คุณชายดื่มน้ำขิงก่อนขอรับ” อาเฟยยังห่วงหน้าพะวงหลัง

     “เจ้ารีบไปเถอะ…น้ำขิงนี่ข้าจะค่อยๆ ดื่มเอง” หลี่ชิงเร่งอีกฝ่าย

     อาเฟยจึงยอมออกจากห้องนอนของหลี่ชิงไปซื้อข่าว

ครึ่งชั่วยาม(หนึ่งชั่วโมง)ต่อมา…อาเฟยก็กระหืดกระหอบกลับมาเพราะวิ่งมาตลอดทาง

     “ว่าอย่างไร?” พอมาถึง หลี่ชิงก็รีบถามอย่างร้อนใจ

     “เมื่อสามวันก่อน…ซูอี๋เหนียงไปตีกลองร้องทุกข์ที่ศาลอาญา เพื่อขอร้องให้ใต้เท้าจินไประงับการฝังคุณชายทั้งเป็น พอดีวันนั้นไท่ชินอ๋องกำลังเล่นหมากล้อมอยู่กับใต้เท้าจิน ท่านอ๋องเกิดสนใจขึ้นมา จึงไปที่จวนมหาอำมาตย์เฉาเพื่อดูตัวคุณชาย และพาคุณชายกลับมา ส่วนซูอี๋เหนียงนั้น…” อาเฟยหยุดเล่า

     “ซูอี๋เหนียงเป็นอย่างไร?” หลี่ชิงยิ่งร้อนใจกว่าเดิม

     อาเฟยกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ก่อนจะกล่าวต่อว่า “นางถูกท่านอำมาตย์หลี่สั่งให้ตีขาให้หัก เพราะหนีออกจากจวนมาร้องทุกข์!”