LOGINShare
ตอนที่3.พวกเจ้ากล้าขัดหรือ?”
Last Updated:
2025-03-08 15:13:16“อาเฟย…” หลี่ชิงเรียกเสียงนุ่มนวล
“ขอรับ คุณชาย” อาเฟยขานรับด้วยรอยยิ้มสดใส
“ข้าเป็นคนมาใหม่…เจ้าพอจะช่วยบอกเล่าความเป็นไปของจวนแห่งนี้ให้ข้ารับรู้ได้หรือไม่?” หลี่ชิงไม่ใช้ถ้อยคำออกคำสั่งแต่ใช้ถ้อยคำขอร้องอย่างสุภาพกับอาเฟยแทน
อาเฟยยิ้มจนตาแทบปิด พยักหน้ารัวๆ “ได้ขอรับ”
แล้วเล่าให้หลี่ชิงฟังว่า…ไท่ชินอ๋องมีนามว่าเฉินเจี๋ย มีพระชายาเอกนามว่าฟางหมิงซิน นางเป็นธิดาคนเดียวของอำมาตย์ฟางเหยียนเจ้ากรมพิธีการ พระชายาฟางหมิงซินมีนิสัยเจ้าระเบียบและหึงหวงแรง ไท่ชินอ๋องจึงไม่ได้แต่งตั้งพระชายารอง แต่มีอนุชายาสามนางคือ จูอี๋เหนียง หยวนอี๋เหนียง และเหมยอี๋เหนียง(อี๋เหนียง คือคำเรียกอนุชายา หรืออนุภรรยา)
ส่วนอำนาจจัดการเรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่างในจวนขึ้นตรงกับพ่อบ้านเจา ยกเว้นเรื่องส่วนตัวของไท่ชินอ๋องที่จะอยู่ในการดูแลของขันทีหวังเสียง
“เมื่อวาน ตอนที่คุณชายยังนอนหลับอยู่…พระชายาฟางหมิงซินก็ส่งสาวใช้มาดูขอรับ” อาเฟยเอ่ยเสียงเบาอย่างเกรงๆ “เจี่ยเจีย(พี่สาว…เป็นคำเรียกยกย่องสาวใช้) บอกว่า…หากคุณชายได้สติแล้ว ให้ไปคำนับพระชายาโดยเร็ว”
หลี่ชิงได้ยิน ก็อดขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้… งานเข้าหรือเปล่านี่?
สาวใช้นางนั้น ไม่น่าจะมาแค่บอก น่าจะมาสั่งมากกว่า แต่อาเฟยคงกลัวเขาตกใจ จึงพูดจาให้ฟังนุ่มนวลขึ้น…ที่นี่ท่าจะอยู่ไม่ง่ายเสียแล้ว!
แต่เพียงแวบเดียว…เขาก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ ข้าจะรีบไปคำนับพระชายา”
“อ่า…” อาเฟยอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยต่อว่า “คุณชายต้องระมัดระวังตัวด้วยนะขอรับ”
“อืม…ขอบใจเจ้ามาก” หลี่ชิงส่งยิ้มให้อีกฝ่าย แล้วถามต่อว่า “เจ้าได้ข่าวอะไรจากข้างนอกบ้างหรือไม่?”
“ข่าวจากข้างนอกจวนหรือขอรับ?”
“ใช่…โดยเฉพาะข่าวจากจวนอำมาตย์หลี่”
“ไม่เลยขอรับ…ข้าน้อยเป็นเด็กรับใช้ภายในจวน ไม่สามารถออกนอกจวนตามอำเภอใจได้” อาเฟยส่ายหน้าเบาๆ “แต่ถ้าต้องการรู้ข่าวคราวภายนอกจริงๆ ก็ต้องซื้อข่าวจากทหารยามขอรับ”
“ซื้อข่าว?”
“ขอรับ”
“ต้องใช้เงิน?”
“ขอรับ”
“อาเฟย…”
“ขอรับ”
“เจ้ามีเงินให้ข้ายืมก่อนหรือไม่?”
อาเฟยอึ้งไปนานหลายอึดใจ ก่อนจะรับคำเสียงอ่อยๆ ว่า “ขอรับ”
หลี่ชิงเดินตามอาเฟยไปยังตำหนักพระชายา จนถึงประตูสวนที่กั้นเขตระหว่างตำหนักพระชายาอันเป็นส่วนในที่เป็นที่อยู่ของฝ่ายสตรีกับส่วนนอกของจวนที่เป็นที่อยู่ของฝ่ายบุรุษ ก็พบเข้ากับสาวใช้สาวใหญ่ที่ใหญ่ทั้งร่างกายและอายุราวยี่สิบกว่าๆ จำนวนสี่นาง พวกนางต่างถือไม้พลองยืนเฝ้าประตูสวน หนึ่งในนั้นตวาดถามว่า
“พวกเจ้ามาทำอะไร?”
“ข้า…อาเฟยอย่างไรล่ะ กู่กู(อาหญิงหรือป้า=เรียกอย่างยกย่องสาวใช้)จำข้ามิได้หรือ?” อาเฟยรีบกล่าวเสียงอ่อนน้อม
“จำได้” นางตอบด้วยน้ำเสียงมะนาวไม่มีน้ำ “แล้วเขาล่ะ?”
“ท่านนี้คือคุณชายหลี่ชิง จะมาคำนับพระชายา” อาเฟยตอบน้ำเสียงสุภาพ
พวกนางปรายตามองมาที่หลี่ชิงอย่างหยามหยัน แล้วนางหนึ่งก็ทำเสียงดูหมิ่น “เฮอะ…คุณชายหรือ?”
อีกนางหนึ่งก็เอ่ยว่า “พระชายามีคำสั่งให้ผู้แซ่หลี่คุกเข่าอยู่ตรงนี้ เป็นการลงโทษที่ทำให้พระชายาต้องรอ”
“กู่กู ท่านช่วย…” อาเฟยพยายามจะประนีประนอม แต่กล่าวไม่ทันจบประโยค
อีกฝ่ายก็แหวว่า “คำสั่งพระชายา พวกเจ้ากล้าขัดหรือ?”
อาเฟยจึงได้แต่หุบปาก
หลี่ชิงรู้ว่า…พระชายาจงใจวางอำนาจประกาศศักดาให้เขาสำนึก
เขาก็จะสำนึกเอาไว้ จดจำบัญชีแค้นนี้เอาไว้ให้ขึ้นใจ!
ทว่ายามนี้…ไม้ซีกไม่อาจงัดไม้ซุง
ร่างบอบบางค่อยๆ คุกเข่าลงตรงนั้น โดยไม่ปริปากว่าอะไร
“คุณชาย…” อาเฟยเรียกเสียงเบาอย่างอดสงสารไม่ได้
“มีอะไร?” นางเฝ้าประตูตะคอกอาเฟย “หรือเจ้าก็อยากคุกเข่าด้วย?”
อาเฟยเลยได้แต่ยืนนิ่งทำตาปริบๆ
สาวใช้วัยสิบเจ็ดนางหนึ่งถือกาละมังที่ทำด้วยทองคำใส่น้ำเดินออกมาเทราดน้ำลงบนศีรษะของหลี่ชิง แล้วกล่าวว่า “นี่เป็นน้ำล้างเท้าของพระชายามอบมาให้เจ้าล้างซวย”
แล้วพวกนางก็พากันหัวเราะเยาะเย้ย…
*
*
หลี่ชิงคุกเข่าอยู่นานหนึ่งชั่วโมงยาม(สองชั่วโมง) พวกนางจึงไล่ให้เขากลับ
อาเฟยรีบพาเขากลับไปอาบน้ำสระผม และนำชุดใหม่มาให้เปลี่ยน แล้วนำน้ำขิงร้อนๆมาให้ดื่ม
“คุณชายดื่มน้ำขิงขอรับ จะได้ไม่เจ็บป่วย”
“อาเฟย…เจ้ารีบไปซื้อข่าวของจวนอำมาตย์หลี่มาให้ข้าที โดยเฉพาะข่าวของซูอี๋เหนียง”
ซูอี๋เหนียงคือซูไห่ถังมารดาของหลี่ชิง
“คุณชายดื่มน้ำขิงก่อนขอรับ” อาเฟยยังห่วงหน้าพะวงหลัง
“เจ้ารีบไปเถอะ…น้ำขิงนี่ข้าจะค่อยๆ ดื่มเอง” หลี่ชิงเร่งอีกฝ่าย
อาเฟยจึงยอมออกจากห้องนอนของหลี่ชิงไปซื้อข่าว
ครึ่งชั่วยาม(หนึ่งชั่วโมง)ต่อมา…อาเฟยก็กระหืดกระหอบกลับมาเพราะวิ่งมาตลอดทาง
“ว่าอย่างไร?” พอมาถึง หลี่ชิงก็รีบถามอย่างร้อนใจ
“เมื่อสามวันก่อน…ซูอี๋เหนียงไปตีกลองร้องทุกข์ที่ศาลอาญา เพื่อขอร้องให้ใต้เท้าจินไประงับการฝังคุณชายทั้งเป็น พอดีวันนั้นไท่ชินอ๋องกำลังเล่นหมากล้อมอยู่กับใต้เท้าจิน ท่านอ๋องเกิดสนใจขึ้นมา จึงไปที่จวนมหาอำมาตย์เฉาเพื่อดูตัวคุณชาย และพาคุณชายกลับมา ส่วนซูอี๋เหนียงนั้น…” อาเฟยหยุดเล่า
“ซูอี๋เหนียงเป็นอย่างไร?” หลี่ชิงยิ่งร้อนใจกว่าเดิม
อาเฟยกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ก่อนจะกล่าวต่อว่า “นางถูกท่านอำมาตย์หลี่สั่งให้ตีขาให้หัก เพราะหนีออกจากจวนมาร้องทุกข์!”
Related chapters
ลูกอนุ ตอนที่4. ไม่ถึงกับตายหรอก
หลี่ชิงขบริมฝีปากจนห้อเลือด กำมือแน่น เพื่อข่มอารมณ์โกรธเกลียดอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะถามอาเฟยต่อว่า “ยามนี้ซูอี๋เหนียงเป็นอย่างไรบ้าง?” “บ่าวไม่ทราบขอรับ บ่าวซื้อข่าวมาได้เพียงแค่นี้ เพราะบ่าวมีเงินจำกัดขอรับ” อาเฟยตอบแล้วก้มหน้าหงอยๆ “แค่นี้ก็ขอบใจเจ้ามากแล้วอาเฟย” หลี่ชิงกล่าวแล้วไอแค็กๆ “คุณชาย…” อาเฟยเอามืออังซอกคอของหลี่ชิง แล้วอุทานหน้าตื่นว่า “ท่านตัวร้อน” “แค่นิดเดียวเอง ไม่ถึงกับตายหรอก” เจ้านายหนุ่มน้อยตอบอย่างไม่แยแส ทันใด…เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขัดจังหวะ อาเฟยเดินไปเปิดประตู…คนเข้ามาแต่งชุดขันที อายุราวสามสิบ รูปร่างสูงเพรียว หน้าตาสุภาพ “หลิวกงกง” อาเฟยทักพร้อมกับค้อมศีรษะนอบน้อม “อืม” หลิวกงกงรับคำในลำคอ แล้วเดินเข้ามาในห้องนอน กล่าวกับหลี่ชิงว่า “คุณชายหลี่ ท่านอ๋องให้ท่านไปปรนนิบัติคืนนี้” “เอ้อ…คุณชายไม่…” อาเฟยจะบอกว่า…คุณชายไม่สบายอยู่ แต่หลี่ชิงรีบยกมือห้าม พร้อมกับรับคำหลิวกงกงว่า “ข้ารับทราบแล้วกงกง” “อืม…หลังกินอาหารแล้ว เตรียมตัวให้พร้อมนะ ข้าจะมารับ” ว่าพลางหยิบตลับขี้ผึ้งสำหรับหล่อลื่นช่องทางสวาทยื่นส่งให้ “ส
Last Updated : 2025-03-08ลูกอนุ ตอนที่5.ยาปลุกกำหนัด
เด็กหนุ่มยกถ้วยน้ำชาผสมยาปลุกกำหนัดขึ้นจรดริมฝีปากของตนเอง ขณะจะดื่ม ข้อมือเล็กๆ ของเขาก็ถูกมือใหญ่ของไท่ชินอ๋องคว้าจับยึดไว้ “ในน้ำชานั้นใส่อะไร?” เสียงทุ้มต่ำถาม “ยาปลุกกำหนัดขอรับ” หลี่ชิงตอบตามจริง “จะปรนนิบัติข้า ถึงกับต้องใช้ยาปลุกกำหนัดเชียวหรือ?” “ข้าน้อยไร้ประสบการณ์ เกรงจะปรนนิบัติท่านอ๋องไม่ถูกใจ จึงจำเป็นต้องใช้ยาปลุกกำหนัดช่วยขอรับ” ไท่ชินอ๋องจับมือของหลี่ชิงให้วางถ้วยลงบนโต๊ะ สั่งว่า “วางมันลง” หลี่ชิงก็ปฏิบัติตามไม่ขัดขืน “เจ้ามิใช่มีความสามารถจนทำให้มหาอำมาตย์เฉาผู้บิดาสิ้นใจตายคาเตียงหรอกหรือ?” “คืนนั้น…เขามิได้แตะต้องถูกตัวข้าน้อยแม้แต่ปลายนิ้วขอรับ” “เช่นนั้น เขาตายอย่างไร?” ไท่ชินอ๋องถามแล้วสั่งว่า “นั่งลง แล้วเล่าเหตุการณ์คืนนั้นให้ข้าฟังอย่างละเอียด” หลี่ชิงจึงนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงกันข้ามกับไท่ชินอ๋องตามที่เขาสั่ง แล้วเล่าว่า “คืนนั้น…เขามาหาข้าน้อยที่ห้อง มีอาการคล้ายคนเมาอยู่หลายส่วน แต่พอเขาเดินเข้ามาใกล้ข้าน้อยเกือบหนึ่งจั้ง(หนึ่งจั้ง = 2.5 เมตร ในที่นี้จึงราวสองเมตรกว่า) เขาก็ล้มลง ในตอนแรกข้าน้อยคิดว่าเขาเ
Last Updated : 2025-03-08ลูกอนุ ตอนที่6 ดื่มยา
หลังจากถูกไท่ชินอ๋องปลุกและประคองให้นั่งขึ้นดื่มยากลางดึก ต่อจากนั้นหลี่ชิงก็นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวจนกระทั่งถึงเวลาสายของอีกวันหนึ่ง พอเขาตื่นขึ้นมาก็รู้ว่ายังคงนอนอยู่ในห้องนอนของไท่ชินอ๋อง มีสาวใช้ยืนคอยเพื่อปรนนิบัติ และหลิวกงกงยืนเฝ้าอยู่ไม่ห่างพอเห็นเด็กหนุ่มลืมตาตื่นขึ้น…หลิวกงกงที่หน้าติดจะเรียบตึงอยู่ตลอดเวลาก็แย้มยิ้มประจบจนตาแทบปิด “คุณชาย ท่านตื่นแล้วหรือ? อยากจะนอนต่ออีกสักหน่อยหรือไม่ขอรับ?”น้ำเสียงที่กล่าวก็นุ่มนวลอ่อนโยนผิดจากเมื่อวานที่ราบเรียบเย็นชาราวฟ้ากับก้นเหว “ข้านอนพอแล้ว” หลี่ชิงรู้สึกว่าอาการของตนเองดีขึ้นกว่าเมื่อเย็นวานหลายส่วน แม้จะยังไม่หายสนิทก็ตาม สาวใช้ก็เข้ามาปรนนิบัติให้เด็กหนุ่มแปรงฟัน บ้วนปากล้างหน้า แล้วหลิวกงกงก็สั่งให้พวกนางนำกาละมังทองคำใส่น้ำอุ่นมาให้ เขาจะช่วยเช็คตัวให้เด็กหนุ่มเอง “คุณชายยังป่วยอยู่ คงจะอาบน้ำมิได้ ให้บ่าวเช็ดตัวให้จะดีกว่า แล้วค่อยผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่นะขอรับ”ที่หลิวกงกงเปลี่ยนมาใช้ถ้อยคำอ่อนน้อมถ่อมตนกับหลี่ชิงก็เพราะว่า…ไท่ชินอ๋องไม่เคยอนุญาตให้ใครมานอนค้างคืนที่ตำหนักใหญ่เลย อี๋เหนียงนา
Last Updated : 2025-03-13ลูกอนุ ตอนที่7 คำไหน คำนั้น
อาเฟยวิ่งกระหืดกระหอบมาที่ตำหนักใหญ่ในสภาพร้องไห้กระซิกๆ เลือดอาบ หน้าตาเลอะเทอะ จนบ่าวรับใช้ของตำหนักใหญ่เห็นแล้วตกใจ ไม่ยอมให้เข้า “ข้าจะขอพบท่านอ๋อง…คุณชายแย่แล้ว…คุณชายแย่แล้วขอรับท่านอ๋อง” อาเฟยส่งเสียงตะโกนดังที่สุดเท่าที่จะดังได้ บ่าวรับใช้คนหนึ่งเข้าฉุดลากอาเฟยจะให้ออกไปให้พ้นหน้าประตูตำหนักใหญ่ แต่อาเฟยแข็งขืนและร่ำร้องถ้อยคำเก่าซ้ำๆ บ่าวรับใช้ผู้นั้นเลยตวาดว่า ”ถ้าไม่หยุดส่งเสียงก่อกวน ข้าจะตีเจ้าให้ตาย” “มีอะไรกัน?” เสียงหลิวกงกงดังแทรกขึ้น แล้วเจ้าของเสียงก็เดินอย่างรวดเร็วเข้ามาใกล้ “เอะอะโวยวายอยู่หน้าตำหนักใหญ่ ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรืออย่างไร?” “กงกง…กงกง…คุณชายๆ” อาเฟยพูดไปหอบไป “คุณชายตีเจ้าจนกลายเป็นสภาพนี้หรือ?” “ไม่ใช่…” อาเฟยส่ายหน้า แต่ไม่ทันกล่าวต่อ หลิวกงกงก็เอ่ยขัดขึ้น “หรือคุณชายไม่สบายอีก?” “ไม่ใช่…” อาเฟยส่ายหน้าอีก “ไอ้นั่นก็ไม่ใช่ ไอ้นี่ก็ไม่ใช่…เจ้าจะเล่นตลกอะไร?” อาเฟยตั้งสติตะเบ็งเสียงว่า “คุณชายถูกคนของพระชายาจับตัวไป!” “หา!” หลิวกงกงอุทานหน้าตื่น “ขะ ข้าจะรีบไปรายงานท่านอ๋อง” แล้วเร่งรีบเดินเข
Last Updated : 2025-03-13ลูกอนุ ตอนที่8 ความโกรธของไท่ชินอ๋อง
หลิวกงกงนั้นพอเห็นสภาพบาดเจ็บของหลี่ชิง และความโกรธของไท่ชินอ๋อง ก็จะเข้าไปอุ้มร่างบอบบางขึ้นจากพื้น เพื่อพาไปรักษาตัวที่เรือนเล็ก แต่ไท่ชินอ๋องรีบห้ามว่า "อย่าแตะต้องเขา" หลิวกงกงชะงักมือ ถามว่า "จะให้สาวใช้มาประคองคุณชายหรือขอรับ?" "ยามนี้ห้ามผู้ใดแตะต้องเขาทั้งสิ้น นอกจากท่านหมอ" หลิวกงกงจึงรีบสั่งคนไปตามท่านหมอประจำจวนมาโดยด่วน เพียงไม่นาน…ท่านหมอก็มาถึง และตรวจดูอาการบาดเจ็บของหลี่ชิงโดยละเอียด แล้วสีหน้าของท่านหมอก็เคร่งเครียด “ท่านอ๋อง…คุณชายหลี่กระดูกสันหลังร้าวขอรับ ถ้าดูแลรักษาไม่ถูกวิธี คุณชายจะพิการไปตลอดชีวิต…ครั้งนี้นับว่าโชคยังดีที่ไม่มีผู้ใดแตะต้องหรือขยับเขยื้อนตัวของคุณชาย มิเช่นนั้นแล้วข้าน้อยก็จนปัญญาจะรักษาขอรับ” “อืม” ไท่ชินอ๋องรับคำในลำคอ...ในตอนแรกที่เขาเห็นสภาพเด็กหนุ่ม ก็คาดคะเนได้ลางๆ ว่าอาจจะถูกโบยจนบาดเจ็บถึงกระดูก จึงสั่งห้ามขยับเขยื้อนร่างบอบบาง แล้วก็เป็นจริงอย่างที่คิดเอาไว้ ไท่ชินอ๋องปรายตามองพระชายาที่ยังคงคุกเข่าอยู่ที่เดิม แล้วออกคำสั่ง “ฟางหมิงซิน” “เจ้าคะ” พระชายาขานรับ คิดว่าคงจะได้รับการอภัย แต
Last Updated : 2025-03-13ลูกอนุ ตอนที่9หลังอาหารเย็น
หลังอาหารเย็น…หลิวกงกงก็พาอาเฟยมาพบหลี่ชิงตามที่หลี่ชิงต้องการอาเฟยได้รับการทำแผลที่หน้าผากมีผ้าพันปิดแผลเอาไว้เรียบร้อยแล้วและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน…พอเห็นคุณชายของตนนอนคว่ำอยู่บนเตียงก็จะถลาเข้าไปหาทันที “คุณชาย…” ทว่าถูกหลิวกงกงดึงตัวเอาไว้เสียก่อน “อาเฟย…แตะต้องตัวคุณชายสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ เพราะว่าคุณชายบาดเจ็บอยู่ เจ้าอาจจะทำให้คุณชายบาดเจ็บมากขึ้นกว่าเก่าได้” อาเฟยชะงัก แล้วจึงเห็นไท่ชินอ๋องที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ซึ่งตั้งอยู่ข้างเตียงนอน…ก็เลยรีบหมอบลงคำนับ “น้อมคารวะท่านอ๋องขอรับ” “อืม” ไท่ชินอ๋องรับคำ “ขอบใจเจ้ามาก…อาเฟย…ที่รีบมาส่งข่าวชิงชิงให้ข้ารู้ทันเวลา” แล้วหันไปสั่งหลิวกงกง “หลิวยี่…เบิกเงินจากพ่อบ้านเจาหนึ่งพันตำลึงทองมอบให้อาเฟยเป็นรางวัล” “พะ พันตำลึงทอง” อาเฟยตื่นเต้นจนตะกุกตะกัก “ช่างมากมาย…มากมายเหลือเกิน” แล้วบอกกับหลี่ชิงอย่างดีใจจนลืมตัวว่า “คุณชาย …บ่าวมีเงินให้คุณชายขอยืมแล้ว” “หือ?” ไท่ชินอ๋องเลิกหัวคิ้วเข้มขึ้น “ชิงชิงขอยืมเงินเจ้าไปเมื่อไหร่ เอาไปทำอะไร จงบอกข้ามาให้หมด” “เอ้อ…อ้า…” อาเฟยเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เรื่องที่ตน
Last Updated : 2025-03-13ลูกอนุ ตอนที่10 นั่งลงก่อน
“ท่านย่า…” ฟูเหรินใหญ่เรียกแม่สามี (ธรรมเนียมจีน…ลูกสะใภ้จะเรียกแม่สามีว่าท่านย่า ตามอย่างที่ลูกๆ ของตนเองเรียก) แล้วชิงฟ้องว่า “ข้าถูกท่านพี่ตบตี ชีวิตข้าช่างระทมขมขื่นนัก” “อาไฉ…เจ้าตีอาเหลียนด้วยเรื่องอันใด? ทำไมมีอะไรไม่ค่อยพูดค่อยจากัน?” ฟูเหรินผู้เฒ่าเอ่ยเหมือนตำหนิบุตรชายของตนเองกลายๆ แต่น้ำเสียงไม่ได้จริงจังนัก “ท่านแม่…นั่งลงก่อน” อำมาตย์หลี่เข้าไปช่วยประคองมารดามานั่งที่เก้าอี้ข้างโต๊ะน้ำชา แล้วไล่สองสาวใช้ออกไปจากห้องโถงใหญ่แห่งนั้น “มีอะไรหรืออาไฉ? ทำไมเจ้าท่าทางเคร่งเครียดอย่างนี้?” คนเป็นมารดาถามอำมาตย์หลี่ หลี่ไฉถอนหายใจเฮือก “ท่านแม่…คราวนี้ครอบครัวของพวกเราจะอยู่หรือจะตายล้วนขึ้นอยู่กับซูไห่ถังเพียงผู้เดียว” “ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น?” ฟูเหรินผู้เฒ่าถาม“เช้านี้ในที่ประชุมขุนนาง…ไท่ชินอ๋องประกาศแต่งตั้งอาชิงขึ้นเป็นกุ้ยหวางเฟย” “หา…” ฟูเหรินผู้เฒ่าอุทาน “เมื่อวานมิใช่แต่งตั้งเป็นพระชายารองแล้วหรอกหรือ?” “ใช่ขอรับท่านแม่” อำมาตย์หลี่รับคำ “วันนี้กลับเลื่อนยศขึ้นเป็นกุ้ยหวางเฟย” สีหน้าฟูเหรินผู้เฒ่าก็เปลี่ยนเป็นไม่ดีนัก ก่อนจะถามว่า “ม
Last Updated : 2025-03-13ลูกอนุ ตอนที่11 ในเวลาเช้า
ในเวลาเช้า…หลังมื้ออาหารที่หลิวกงกงบรรจงป้อนให้แก่หลี่ชิง โดยมีอาเฟยเป็นลูกมือ…ท่านหมอก็มาเปลี่ยนยาให้ แต่คราวนี้ท่านหมอพาช่างตัดเสื้อผู้ชายมาด้วยคนหนึ่ง ช่างตัดเสื้อคนนี้แซ่ฉินนามซ่ง มีวัยกลางคน พอท่านหมอเปลี่ยนยาเรียบร้อย ช่างตัดเสื้อก็ทำการวัดตัวของหลี่ชิงอย่างละเอียด แล้วออกไปยืนด้านข้างอย่างสงบ ท่านหมอห่มผ้าแพรและผ้านวมให้หลี่ชิงแล้ว ก็ยืนรายงานว่า “บาดแผลที่หลังของกุ้ยหวางเฟยดีขึ้นมากแล้วขอรับ” “อีกกี่วันข้าถึงจะขยับเนื้อขยับตัวได้ท่านหมอ ข้าปวดเมื่อยไปหมดแล้ว” หลี่ชิงบอกท่านหมอเสียงละห้อย “ขอให้กุ้ยหวางเฟยได้โปรดอดทนอีกสักหน่อยขอรับ ข้าน้อยได้ให้ช่างตัดเสื้อวัดตัวกุ้ยหวางเฟยเพื่อตัดเย็บเสื้อเกราะอ่อนให้ท่าน อีกสามสี่วันท่านก็จะสามารถลุกขึ้นนั่งยืนเดินได้ แต่ต้องไม่ขยับเคลื่อนไหวรุนแรง และต้องสวมเสื้อเกราะอ่อนเอาไว้ตลอดเวลา” ท่านหมอกล่าว “เสื้อเกราะอ่อนคืออะไรหรือท่านหมอ?” หลี่ชิงถามอย่างสงสัย “เป็นเสื้อที่ข้าน้อยคิดค้นมาให้แก่กุ้ยหวางเฟยโดยเฉพาะขอรับ เลียนแบบเกราะหวายของทหาร แต่เสื้อเกราะของท่านจะใช้ผ้าแพรเนื้อดีนุ่มละมุน ตัดเย็บสองช
Last Updated : 2025-03-16
Latest chapter
ลูกอนุ ตอนที่48 อ๋องสาม?
"จะอย่างไร...เด็กคนนี้ต่อไปเติบโตขึ้นจะได้มีความเกรงใจกตัญญูต่อไทเฮา" มหาเสนาบดีเจียงผิงกล่าวต่อ "ท่านพ่อคิดว่าสมควรปล่อยให้เติบโตหรือ?" ไทเฮาย้อนถามกลับ "หากเขาเติบโตขึ้นและกุมอำนาจไว้ในมือได้ คิดว่าเขาจะปล่อยข้าหรือ?"มหาเสนาบดีเจียงผิงรู้ดีแก่ใจว่า...คำพูดของบุตรสาวนั้นมีทีท่าว่าจะกลายเป็นความจริงได้มากทีเดียว...หากฮ่องเต้น้อยเติบโตขึ้นแล้ว ได้รู้ความจริงว่า จางอวี้เหลียนมารดาแท้ๆ ของเขา ที่กำลังจะได้รับการแต่งตั้งเป็นกุ้ยเฟย(พระสนมเอก) ถูกฮองเฮาใส่ร้ายจนต้องขังในวังเย็น ซ้ำร้ายฮองเฮายังส่งคนไปเผาวังเย็นคลอกมารดาของเขาตายอย่างน่าอนาถ เท่านั้นยังไม่พอ...ฮองเฮายังวางยาฮ่องเต้ให้เหมือนป่วยตายเพราะความเศร้าเสียใจต่อการตายของสนมจางอวี้เหลียน...ครั้นพอฮ่องเต้น้อยได้ขึ้นครองราชย์ในวัยเพียงหกเดือน ฮองเฮาได้เลื่อนขึ้นเป็นไทเฮา และด้วยการสนับสนุนของมหาเสนาบดีเจียงผิงผู้บิดา ได้นั่งตำแหน่งผู้สำเร็จราชการร่วมกับไท่ชินอ๋อง นางยังถวายผ้าแพรขาว (สั่งให้ผูกคอตาย)ให้แก่ฮองไทเฮาอีกด้วย "ดังนั้น...ข้าต้องจัดการอะไรบางอย่างก่อนที่เขาจะเติบโต" ไทเฮาเอ่ยเรียบๆ "ไทเฮาหมายถึงเปลี่ยนผู้นั่งบ
ลูกอนุ ตอนที่47 ไฟไหม้หอคณิกา
ไท่ชินอ๋องนำรายชื่อของบุรุษที่เคยร่วมหลับนอนกับซูไห่ถังทั้งหมดห้าคนส่งให้เซียวซานองครักษ์ขวา พร้อมกับคำสั่งว่า "เก็บอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด และเผาหอคณิกาให้ไม่เหลือซากด้วย" "ขอรับ" เซียวซานน้อมรับคำ แล้วผละจากไป "หลิวยี่ ดูแลซูฟูเหริน อย่าให้นางคิดสั้น" "ขอรับ" หลิวกงกงน้อมรับคำสั่ง แล้วเข้าไปในห้องที่ซูไห่ถังพักอยู่ สั่งงานเสร็จ...ไท่ชินอ๋องก็ขึ้นม้าขี่กลับจวน ซูไห่ถังเห็นหลิวกงกงยังรั้งอยู่ ก็ถามว่า "กงกง ท่านมิได้กลับพร้อมไท่ชินอ๋องหรือ?" "ท่านอ๋องสั่งให้ข้าน้อยอยู่รับใช้ฟูเหรินซักพัก รอเรื่องคดีความผ่านพ้น ค่อยกลับไปจวนขอรับ" หลิวกงกงตอบ ซูไห่ถังรู้ว่า...ไท่ชินอ๋องเกรงว่าตนจะคิดสั้น จึงให้ขันทีผู้ใหญ่อย่างหลิวกงกงคอยประกบไว้ ไท่ชินอ๋องกลับถึงจวน...ก็เรียกเสี่ยวฉีจื่อมาสอบถาม "ชิงชิงเป็นอย่างไรบ้าง?" "กุ้ยหวางเฟยกินอาหารไม่ลงขอรับ กินได้เพียงสองคำก็ไม่ยอมกิน ไม่ว่าพวกบ่าวจะเกลี้ยกล่อมอย่างไร ก็เอาแต่ส่ายหน้า" "อืม..." ไท่ชินอ๋องทำเสียงรับรู้ แล้วสั่ง "ให้ห้องครัวตั้งโต๊ะ เดี๋ยวข้าป้อนกุ้ยหวางเฟยเอง" "ขอรับ" เสี่ยวฉีจื่อรับ
ลูกอนุ ตอนที่46. โปรดไว้ชีวิตด้วย
ด้วยความกลัวตาย...เซี่ยฉงโขกศีรษะร่ำร้องแต่ว่า "ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตด้วยๆๆ..." "ให้ข้าไว้ชีวิตเจ้านั้นไม่ยาก แต่เจ้าจะต้องสารภาพเบื้องหลังเรื่องครั้งนี้ออกมาให้หมด" ไท่ชินอ๋องกล่าวเสียงเรียบๆ "ขอรับ" เซี่ยฉงรับคำอย่างหวาดกลัว "ข้าน้อยเป็นคนเสเพลขอรับ ชอบกินชอบเที่ยวชอบดื่ม มิได้ทำมาหากินอะไร ทรัพย์สินเงินทองที่บรรพบุรุษเหลือไว้ให้ก็ใช้จวนหมด เมื่อเจ็ดวันก่อนท่านอำมาตย์ฟางเหยียนเจ้ากรมพิธีการ ให้คนนำข้าน้อยไปพบ และสั่งให้ข้าน้อยมาฟ้องร้องกุ้ยหวางเฟยว่าเป็นบุตรของข้าน้อย ไม่ว่าข้าน้อยจะทำสำเร็จหรือไม่ เขาก็จะให้เงินข้าน้อยสิบหมื่นตำลึงขอรับ" "แล้วเงินค่าธรรมเนียมวางศาลล่ะ เจ้าเอามาจากไหน?" ใต้เท้าจิน ผู้พิพากษาถามขึ้นเพราะค่าธรรมเนียมวางศาลจะมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับผู้ถูกฟ้องร้อง...ครั้งนี้ฟ้องถึงกุ้ยหวางเฟย ค่าธรรมเนียมวางศาลจึงสูงมาก! "เป็นเงินของท่านอำมาตย์ฟางเหยียนขอรับ ...เงินร้อยหมื่นตำลึงทอง แม้แต่เศรษฐียังน้อยคนนักจะหามาได้ ถ้าข้าน้อยมีเงินมากขนาดนั้น ข้าน้อยคงไม่หาเรื่องใส่ตัวมาฟ้องร้องกุ้ยหวางเฟยหรอกขอรับ""เพราะเหตุใดใต้เท้าฟาง(อำมาตย์ฟางเหยียน)จึ
ลูกอนุ ตอนที่45 น้ำตาไหล
หลิวกงกงได้รับคำสั่งจากไท่ชินอ๋อง ให้ประมูลซื้อจวนตระกูลหลี่ที่ถูกขายทอดตลาดขึ้นมา และปรับปรุงตกแต่งใหม่หมด จัดซื้อสาวใช้และบ่าวรับใช้ และส่งบ่าวจากจวนไท่ชินอ๋องไปเป็นพ่อบ้าน เปลี่ยนชื่อจวนจากจวนตระกูลหลี่ เป็นจวนซูฟูเหริน แล้วจึงให้พาซูไห่ถังกลับไป คืนนั้น...หลี่ชิงนั่งซึม น้ำตาไหล ไท่ชินอ๋องโอบกอดร่างบอบบางเอาไว้ ถามเสียงอ่อนโยนว่า "คิดถึงท่านแม่หรือ?" "ขอรับ" หลี่ชิงรับตรงๆ "ข้าน้อยอยากให้แม่อยู่กับข้าน้อยที่นี่" ไท่ชินอ๋องหอมแก้มนุ่ม แล้วกล่าวว่า "ข้าเข้าใจ ...แต่มันไม่เหมาะสม" "เพราะเหตุใดขอรับ?" "ท่านแม่ของเจ้ามีอายุมากกว่าข้าเพียงห้าหกปี นางยังสาวอยู่มาก จะถูกติฉินนินทาได้" ไท่ชินอ๋องพูดเพียงเท่านี้ หลี่ชิงก็เข้าใจ...เด็กหนุ่มพยักหน้า ยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตา "ท่านอ๋องมองการณ์ไกล ข้าน้อยคิดตื้นๆ" "เอาละ...ข้าอนุญาตให้เจ้าไปเยี่ยมท่านแม่ได้บ่อยๆ" "ให้ข้าน้อยออกจากจวนได้หรือขอรับ?" หลี่ชิงถามอย่างไม่ค่อยจะเชื่อหู "ถูกต้อง...แต่ต้องพาขันทีคนสนิทไปด้วยทั้งหมด" "ขอบคุณมากขอรับ" หลี่ชิงดีใจจนแทบจะโห่ร้องออกมา "ขอบคุณเฉยๆ ด้วยป
ลูกอนุ ตอนที่44 เอาคืน
"ท่านแม่ยาย...นี่คือหนังสือหย่าที่หลี่ไฉเขียนให้กับท่าน" ไท่ชินอ๋องยื่นส่งซองหนังสือสำคัญให้กับซูไห่ถัง ที่นั่งเล่นหมากล้อมอยู่กับบุตรชายในห้องโถงพักผ่อน...ช่วงก่อนเวลาอาหารเย็น "ขอบคุณ ท่านอ๋อง" ซูไห่ถังรับซองหนังสือสำคัญมาเก็บเอาไว้ในแขนเสื้อ(เสื้อจีนโบราณจะเย็บกระเป๋าไว้ด้านในแขนเสื้อหรืออกเสื้อ) "ลำบากท่านอ๋องแล้ว" ไท่ชินอ๋องนั่งลงข้างหลี่ชิง ตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า "ไม่ลำบาก ข้าแค่เกลี้ยกล่อมเขาเล็กน้อยเท่านั้น..." โดยมิได้อธิบายรายละเอียดของการเกลี้ยกล่อม ที่เริ่มจาก ลากตัวคนในครอบครัวของหลี่ไฉออกมารัดนิ้วทีละคน คนแรกคือ...หลี่จุ้นบุตรชายคนโต เสียงร้องโหยหวนของหลี่จุ้นดังก้องคุกคุมขังเพราะแม้ทัณฑ์รัดนิ้วจะไม่ได้ทำให้ถึงแก่ชีวิต แต่ความเจ็บปวดทรมานนั้นเหนือคณานับ ต่อจากหลี่จุ้นก็เป็นอวี้ฮวา จินฮวา ฟูเหรินใหญ่ พอมาถึงฟูเหรินผู้เฒ่า...หลี่ไฉจึงยอมจำนน เขียนคำสารภาพเรื่องราวที่ตระกูลเฉาสมคบคิดแผนการร้ายกับอ๋องสามอย่างไร และตนมีส่วนร่วมอย่างไรบ้างออกมา และเขียนหนังสือหย่าให้แก่ซูไห่ถัง แต่ไท่ชินอ๋องยังคงสั่งหวังกงกงให้ตีขาหลี่จุ้นให้หัก เป็นการเอาคืนให
ลูกอนุ ตอนที่43 ที่คุกกรมอาญา...
"แล้วจะทำอย่างไรดี?" หลี่ชิงกับมารดากล่าวแทบจะพร้อมกัน "ไม่ต้องกังวล...พวกเรามาพิจารณาเรื่องนี้ทีละคน" ไท่ชินอ๋องกล่าว "เริ่มที่ชิงชิง...หลี่ไฉยกชิงชิงให้ตระกูลเฉา แล้วข้าได้ซื้อตัวชิงชิงมาอีกต่อหนึ่ง ดังนั้นชิงชิงจึงมิได้เป็นคนในครอบครัวของหลี่ไฉอีกต่อไป ย่อมไม่ต้องรับโทษที่หลี่ไฉกระทำไว้" ซูไห่ถังแย้มยิ้มยินดี...อาชิงลูกของนางรอดแล้ว "แล้วแม่ของข้าน้อยล่ะ?" หลี่ชิงสีหน้ากังวล "ท่านแม่ยายมีฐานะเป็นภรรยาของเขา เขาต้องโทษ ท่านแม่ยายก็ติดหลังแหไปด้วย" ไท่ชินอ๋องกล่าว "นอกเสียจากว่า...หลี่ไฉจะเขียนหนังสือหย่าให้" หลี่ชิงกับมารดามองสบตากันอีกครั้ง "เขาจะยอมหรือ?" ซูไห่ถังเอ่ยถาม "ไว้เป็นหน้าที่ของข้าเอง" ไท่ชินอ๋องกล่าว แล้วเรียกหลิวกงกงมาสั่งว่า "พาท่านแม่ยายไปพักที่เรือนดอกเหมยสักพักก่อน หาสาวใช้กับบ่าวชายไปคอยดูแลด้วย" "ขอรับ" หลิวกงกงน้อมรับคำสั่ง"อยู่ที่จวนนี้...เชิญท่านแม่ยายมากินอาหารด้วยกันทุกมื้อ...ชิงชิงจะได้พูดคุยกับท่านให้หายคิดถึง" ไท่ชินอ๋องออกปากเชื้อเชิญซูไห่ถัง ที่คุกกรมอาญา... หลี่ไฉกับหลี่จุ้น สองพ่อลูกถูกขังอยู่ด้
ลูกอนุ ตอนที่42 คาดเดา
พอหลี่ชิงเซผงะ ไท่ชินอ๋องก็โอบสองแขนกอดร่างบอบบางเอาไว้ ถามเบาๆ ว่า "เจ็บหรือไม่?" "ไม่ขอรับ" หลี่ชิงตอบพลางแกะอ้อมแขนของอีกฝ่ายออกด้วยกิริยาสุภาพ แล้วถามกลับว่า "ทำไมวันนี้ท่านอ๋องถึงกลับเร็วขอรับ?" แล้วทั้งสองก็พากันเดินไปนั่งที่ห้องโถงพักผ่อน สาวใช้นำน้ำชาและขนมมาต้อนรับ พอสาวใช้คล้อยหลัง ไท่ชินอ๋องก็ตอบว่า "ชดเชยที่เมื่อคืนนี้ข้ามิได้กลับ" หลี่ชิงนิ่งเงียบมิได้ซักถามอะไร ไท่ชินอ๋องจึงเป็นฝ่ายถาม "เจ้าไม่ถามข้าหรือว่าทำไมเมื่อคืนถึงไม่ได้กลับบ้าน?" "ข้าน้อยแล้วแต่ท่านอ๋องจะกรุณาบอกขอรับ" เด็กหนุ่มกล่าวเสียงเรียบๆ "เมื่อคืน...ข้าดื่มกับพวกราชทูตตงจิ่งหนักไปหน่อย ก็เลยเมาหลับไป พวกขันทีในวังจึงจัดห้องพักให้ค้างคืน"ไท่ชินอ๋องบอกเล่าความจริงแค่ครึ่งเดียว...เขาไม่ได้บอกว่าเขาถูกวางยานอนหลับ และตื่นมาในสภาพเปลือยเปล่ามีร่างเปลือยของไทเฮานอนเคียงข้างแนบชิด ซ้ำนางยังไม่ได้เอะอะโวยวายจะให้เขารับผิดชอบ แต่กลับกล่าวอย่างยิ้มแย้มว่า "ข้าเพิ่งพบความสุขที่แท้จริงเมื่อคืนนี้เอง" นางฉลาด นางไม่ใช้วิธีขู่เข็ญบังคับ แต่ใช้วิธียกย่องเยินยอให้ผู้
ลูกอนุ ตอนที่41
เสี่ยวไห่จื่อผู้นี้มีขวัญกล้าเทียมฟ้า...เขาหันไปน้อมกายตอบไท่ชินอ๋องว่า "น้อมเรียนท่านอ๋อง...บ่าวคิดว่า ควรจะมีการจัดประลองยุทธเพื่อเลือกผู้มีฝีมือที่สุดเป็นหัวหน้าจึงถูกต้องขอรับ" ไท่ชินอ๋องไม่ได้ตอบข้อเสนอของเสี่ยวไห่จื่อ แต่เรียกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า "หลิวยี่..." หลิวกงกงก็โฉบเข้าหาเสี่ยวไห่จื่อราวเหยี่ยวตัวใหญ่โฉบลูกเจี๊ยบ กร๊อบ...ลำคอของเสี่ยวไห่จื่อถูกบิดหักทันที "เจ้าผิดตั้งแต่ขัดคำสั่งของกุ้ยหวางเฟยแล้ว" เสียงไท่ชินอ๋องเรียบๆ เรื่อยๆ ร่างของเสี่ยวไห่จื่อจึงค่อยๆ ล้มลง หลี่ชิงเนื้อตัวสั่นเทา... ไท่ชินอ๋องเดินข้ามห้องมาโอบกอดร่างบอบบางอย่างปลอบโยน "ชิงชิง ไม่ต้องกลัวนะ" เสี่ยวลู่จื่อกับเสี่ยวหงจื่อรีบจัดการเก็บศพอย่างรู้หน้าที่อาเฟยนำองครักษ์ทั้งสี่ที่ถูกจับอาบน้ำจนสะอาดสะอ้านมาแนะนำตัวให้หลี่ชิงรู้จัก โดยองครักษ์ทั้งสี่ยืนเข้าแถวตามขนาดความสูงใหญ่ของร่างกายอาเฟยเข้ามานั่งบนเบาะที่เสี่ยวหงจื่อปูบนพื้นข้างเก้าอี้ที่หลี่ชิงนั่งให้อย่างสนิทสนม แล้วแนะนำว่า "คนตัวใหญ่ที่สุดที่ยืนอยู่ขวามือ...ชื่อต้าหนิว(วัวตัวใหญ่) คนที่
ลูกอนุ ตอนที่40 เจ้าลืมแล้วหรือ
เวลาสายของวันรุ่งขึ้น... หลี่ชิงเห็นเสี่ยวฉีจื่อเข้ามาปรนนิบัติรับใช้เพียงคนเดียว ก็อดถามถึงอีกคนไม่ได้ "เสี่ยวจางจื่อล่ะ ทำไมวันนี้จึงไม่เห็น...เกิดเรื่องเมื่อวานนี้ ทำให้เขาบาดเจ็บหรือ?" "หามิได้ขอรับ กุ้ยหวางเฟย" เสี่ยวฉีจื่อตอบนอบน้อม หลี่ชิงโล่งใจยิ้มออก แต่...ประโยคต่อมา "เสี่ยวจางจื่อเสียชีวิตแล้วขอรับ" รอยยิ้มบนดวงหน้างดงามค่อยๆ จางหาย "เขาเสียชีวิตอย่างไร? เล่าให้ข้าฟังอย่างละเอียดที" หลี่ชิงกล่าว เสี่ยวฉีจื่อจึงเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้หลี่ชิงฟังอีกรอบ "เสี่ยวจางจื่อตายเพราะข้าแท้ๆ" หลี่ชิงเอ่ยอย่างเสียใจ "กุ้ยหวางเฟยอย่าโทษตัวเองเลยขอรับ" เสี่ยวฉีจื่อกล่าว "การที่ผู้ร้ายสามารถลักพาตัวกุ้ยหวางเฟยไปได้ ล้วนเป็นความผิดพลาดของข้าน้อยทั้งสองคน เสี่ยวจางจื่อนั้นได้ชดใช้ด้วยชีวิตไปแล้ว แต่ข้าน้อยยังละอายใจที่ปล่อยให้กุ้ยหวางเฟยเจ็บตัวและตกใจ แล้วท่านอ๋องยังไม่ได้ลงทัณฑ์ แต่ให้ข้าน้อยทำความดีไถ่โทษขอรับ" "เจ้าเองก็อย่าคิดมาก เจ้าทำดีที่สุดแล้ว" หลี่ชิงกล่าวปลอบอีกฝ่าย "ขอบคุณขอรับ" เสี่ยวฉีจื่อกล่าว แล้วเห็นหลี่ช
