Tous les chapitres de : Chapitre 21 - Chapitre 30

วันหยุดยาวต้อมได้กลับบ้านสองวันทีแรกกะสามวัน แต่ทนความคิดถึงสนไม่ไหวเขาจึงกลับมาก่อนเวลา และอีกอย่างหนึ่งเพื่อสืบสาวราวเรื่องของสนว่าเป็นเช่นไรโดยไม่ได้โทรบอกสนไว้แม้แต่น้อย และต้อมไม่ยอมกลับห้องของตัวเองด้วย เลยรวดไปยังห้องพักของสนเพื่อจับผิดหรือถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถือว่าเป็นไปหาคนรักแค่นั้นไม่ได้มีอะไรเสียหายหรือเสียเวลาเมื่อมาถึงต้อมรีบไปยังห้องเช่าของสน ด้วยไปหาสนเป็นบางครั้งต้อมจึงมีกุญแจ และยามคุ้นหน้าเป็นอย่างดี จึงเข้าออกง่ายไม่มีปัญหาแต่อย่างใด พอถึงหน้าประตูต้อมจึงหยิบกุญแจมาเปิดเข้าไปในห้อง โดยไม่ได้เคาะเรียกขานแต่อย่างใด เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปก็ไม่ได้พบกับอะไรผิดปกติ เห็นเพียงแต่สนนั่งดูทีวีอย่างสบายอารมณ์“อ้าว ไหนบอกว่าจะกลับบ้านไปสามวันไง” สนมีสีหน้าไม่สู้ดีนักและรีบลุกขึ้นยืนทันใด“ทนคิดถึงนายไม่ไหวไง” ต้อมเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ“ใครมาสน” หญิงสาวนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเกาะอกออกมาจากห้องน้ำและรีบเดินมาเกาะแขนสน ที่อยู่ในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันกายท่อนล่าง“เพื่อนที่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันนะ” สนจ้องมองต้อมไม่วางสายตา เพราะกลัวต้อมพูดอะไรออกมา“ต้อมนี่คือ เอ่อ” สนอ้ำ

วันนี้ต้อมมีความรู้สึกแปลกๆ เพราะดำไม่ได้มาทำงาน สาเหตุใดต้อมไม่สามารถรู้ได้ เพราะดำสั่งห้ามให้อยู่ทางใครทางมัน จึงเป็นเหตุให้ต้อมไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับดำ ถึงแม้วันนี้หลายต่อหลายคนจะถามไถ่ จึงได้แต่ปฏิเสธท่าเดียวไม่รู้ จนกระทั่งก่อนกลับบ้านสันต์หัวหน้างานของเขาได้เอ่ยขึ้นมา“กลับไปห้องก็ไปดูดำมันหน่อยนะ มันพึ่งเลิกกับแฟนช่วงนี้มันเศร้าๆ ไหนๆ ก็ทำงานที่เดียวกัน” สันต่์เอ่ยขึ้นก่อนเดินจากไป“ครับ” ต้อมรับคำด้วยความยินดี แต่ใจหนึ่งก็อยากจะบอกว่า ดำต่างหากที่ไม่ยอมให้เข้าใกล้ ส่วนตัวเขาเองนั้นอยากสนิทสนมด้วยใจจะขาดในช่วงที่ต้อมเดินออกจากโรงงานไปยังที่จอดรถ ในขณะที่เขากำลังคิดเรื่องของดำเพลินๆ ว่าจะจัดการอย่างไรดี ก็มีรถเก๋งคนงามจอดอยู่ข้างๆ เขา ต้อมจึงหันมามองและเป็นจังหวะเดียวกันที่กระจกเปิดออกพอดี“ต้อมขึ้นมาบนรถก่อนสิ” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเรียกเขาแบบหน้านิ่งเหมือนตอนที่กำลังสัมภาษณ์งาน“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับเองได้ครับ” ต้อมกำลังจะเดินจากไป“บอกให้ขึ้นมาก็ขึ้นมาสิ” เสียงของผู้จัดการฝ่ายบุคคลเริ่มห้วนขึ้น“ครับ” ต้อมเดินอ้อมรถไปอีกด้านและเปิดประตูขึ้นไปในรถเมื่อต้อมขึ้นไปเขาก็นั่งนิ

ตอนที่25 ความรู้สึกที่เปลื่ยนไป หลังจากหยุดงานมาหลายวันดำก็มาทำงานตามปกติ โดยก่อนหน้านี้ต้อมได้มีคนมาสอนงานให้ เป็นรุ่นพี่ร่วมแผนกเข้ามาทำงานพร้อมกับดำ ซึ่งซันนั้นได้สอนต้อมทำงานอย่างดีไม่ขาดตกบกพร่อง จนทำให้ต้อมเริ่มทำงานได้คล่องมากยิ่งขึ้น “ถ้าไม่ได้พี่ซันผมคงแย่แน่เลย”ต้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พูดจาอย่างอ่อนน้อม “เอ้า ไอ้ดำหายดีแล้วเหรอว่ะทั้งกายทั้งใจ”ซันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นดำเดินเข้ามาที่ทั้งสองยืนคุยกันก่อนเข้างาน “ปากดีนะมึงนะ”ดำมองตาขวางใส่ซัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้พูดเล่นแรงกว่าหลายเท่า “มึงเป็นอะไรว่ะ ไปกินรังแตนมาจากไหน”ซันมีสีหน้ามึนงง “ไม่เป็นไรหรอก แค่ เอ่อ ไม่มีอะไร”ดำมองไปยังต้อมแว่บหนึ่งก่อนหันมามองซันต่อด้วยความแสนจะหงุดหงิด โดยไม่ทราบสาเหตุว่าเกิดขึ้นมาได้อย่างไรกัน “สงสัยจะฟื้นไข้ยังไม่หายดี นี่ก็ใกล้เวลางานแล้ว ต่อจากนี้ไปกูส่งน้องต้อมให้มึงดูแลต่อ และอีกอย่างน้องต้อมต้องดูแลพี่ดำดีๆนะ เดี๋ยวพิษไข้กำเริบพี่ไม่ได้กลัวไข้กายหรอก กลัวไข้ใจมากกว่าถ้ามีเวลาก็ค่อยๆดามใจมันก็ได้”ซันหัวเราร่วนก่อนรี

หลายวันจนสู่เดือนการทำงานของต้อมผ่านไปด้วยดี สามารถทำงานได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องและข้อสำคัญทำงานกับเพื่อนร่วมงานอย่างเข้าขา ไม่มีปัญหาแม้แต่น้อย เมื่อถึงสิ้นเดือนคนงานต่างดีอกดีใจกันยกใหญ่ เพราะจะได้มีเงินไว้ใช้จ่าย หลังจากต้องประหยัดกันมาตั้งแต่กลางเดือน แต่ต้อมนั้นประหยัดมาตั้งแต่ต้นเดือนทีเดียว เมื่อถึงสิ้นเดือนจึงอยากใช้เงินอย่างเต็มที อีกอย่างหนึ่งงานที่ทำในตำแหน่งใหม่นั้นได้เงินพอสมควรหลังจากเลิกงานต้อมจึงตั้งใจจะไปตลาด แต่ความคิดนั้นต้องหยุดชะงัก เมื่อดำได้เดินเข้ามาหาและพูดคุยบางอย่าง เพราะด้วยอยากซื้อรถมอเตอร์ไซค์สักคัน แต่ก่อนหน้านี้ไม่ได้ต้องการแต่อย่างใด เมื่อได้เห็นต้อมได้ไปไหนมาไหนกับเสกผู้จัดการฝ่ายบุคคลบ่อยๆ จึงเกิดความรู้สึกแปลกๆอยากจะพาต้อมนั้นซ้อนท้ายรถเหมือนกัน“วันนี้ไปไหนไหม”ดำยืนนิ่งเก็กท่า“ต้อมกะว่าจะไปซื้อของกินของใช้ที่ตลาดน่ะครับ”“ไปกับพี่ก่อนได้ไหมพี่ว่าจะไปซื้อรถเครื่อง เดี๋ยวพี่จะพาไปตลาดเองหลังจากซื้อรถเครื่องเสร็จน่ะ”ดำยังยืนนิ่งเก็กหล่ออยู่เหมือนเดิม“จะเอาต้อมไปทำไม ต้อมไม่ได้มีความรู้เรื่องรถเลย”“พี่ไม่ได้เอาไปช่วยเลือกรถซะหน่อย พี่เอาจะต้อม

ตะวันโด่งแสงแดดเริ่มมาเยือนแต่สองร่างขนาดต่างกัน ยังนอนแนบชิดติดยังไม่ห่างไปไหน ร่างเล็กได้นอนตะแคงตัวงอส่วนร่างใหญ่นอนตะแคงด้านเดียวกัน ส่วนมือข้างหนึ่งเป็นหมอนให้หนุน ข้างที่เหลือโอบกอดร่างบางไว้อย่างอบอุ่น เช่นกันกับขาข้างหนึ่งอยู่กับพื้นเตียง อีกข้างตะกายอยู่เหนือสะโพกของหนุ่มร่างเล็ก ด้วยท่าทางที่แนบชิดสนิทกันขนาดนี้ จึงทำให้เกิดความอึดอัดต้อมได้ขยับร่างเล็กน้อย และลืมตาขึ้นถึงแม้จะไม่เห็นคนข้างหลัง แต่ความรู้สึกและร่างกายที่ใกล้ชิดกันนั้น บ่งบอกได้ว่ามีคนกอดตัวของเขาไว้ เมื่อได้ขยับตัวไปมาจึงทำให้ดำที่โอบกอดไว้รู้สึกตัว จึงค่อยๆลืมตาขึ้นทีละน้อยจนเห็นภาพตรงหน้า ความรู้สึกตกใจขึ้นมาทันทีจึงเผลอผละออกจากร่างบางๆนั้น และหันนอนหงายมองเพดานแว่บหนึ่ง แล้วหันมามองชายร่างเล็กที่กำลังจะนอนหงายเช่นเดียวกัน “ต้อม”ดำรู้ตัวหน้าตื่นด้วยความสงสัยว่ามานอนห้องของต้อมได้อย่างไร สายตาทั้งสองได้ประสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ต่างแน่นิ่งไม่พูดจาอะไรออกมา ต้อมนั้นรู้ดีแก่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่กับดำเขาพยายามครุ่นคิดเท่าไรก็คิดไม่ออกมาว่าเกิดอะไรขึ้น จนมือปัดไป