บททั้งหมดของ เรารักกันไม่ได้: บทที่ 31 - บทที่ 40

ต้อมพยายามฝืนทนอดกลั้นความเจ็บ เพื่อให้ท่อนเอ็นเข้าไปในช่องทางรักอย่างไวที่สุด เพราะตอนนี้อารมณ์เตลิดไปไกลมากจึงเก็บอาการไม่ไหว “เข้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ”ดำเอ่ยขึ้นเพราะเห็นความอยากลำบาก “เมื่อก่อนยังเข้าได้ ทำไมครั้งนี้จะเข้าไม่ได้มันต้องอาศัยระยะเวลานิดนึง” ความพยายามของต้อมยังไม่หยุด เขาค่อยๆดันท่อนเอ็นเข้าไปทีละนิดทีละน้อยอย่างช้าๆจนสุดท้ายเข้าไปจนสุดมิดด้ามถึงโคน “เป็นไง”ต้อมยิ้มอย่างยินดี ถึงแม้ท่อนเอ็นจะเข้าไปสุดโคนแล้วก็ตามที ต้อมยังแช่ไว้นิ่งๆยังไม่ขยับเขยี้ยนเพราะรู้สึกคับแน่นอยู่พอสมควร จึงต้องรอเวลาให้เหมาะมากกว่านี้อีกสักครู่ “ไม่เห็นทำสักที”ดำเอ่ยขึ้นทันใดเมื่อเห็นต้อมนั่งนิ่งๆ เพราะตอนนี้อารมณ์ของเขาก็ไม่ได้แตกต่างจากต้อมสักเท่าไร ส่วนที่ไม่เหมือนกันนั้นอารมณ์ของดำเกิดจากความรู้สึกจริงๆ แต่สำหรับต้อมเกิดจากฤทธิ์ยาปลุกอารมณ์ “ใจเย็นๆ แต่ก็ได้แล้วนะ”ต้อมลองขยับขึ้นลงอย่างช้าๆแต่ไม่สุดปลาย เมื่อสัมผัสได้ว่าไม่เจ็บแล้ว ต้อมจึงเริ่มต้นโยกขึ้นลงเร็วขึ้นกว่าเดิม จนเสียงเนื้อกระเนื้อดั

รุ่งอรุณเบิกฟ้ายามใกล้แจ้งดำได้ตื่นขึ้นมา เพราะด้วยกลัวว่าจะไปทำงานไม่ทัน และได้นอนต่างห้องด้วยจึงหลับไม่สนิท เมื่อได้ตื่นมาตอนเช้าซึ่งแน่นอนท่อนเอ็นของเขาเริ่มแข็งตัวขึ้นเป็นปกติ แต่ผิดแตกต่างกันในวันนี้ ได้มีคนมานอนเคียงข้างกัน ใจหนึ่งอยากจะกอดสัมผัสใจหนึ่งก็เกรงใจต้อม ความรู้สึกสองอย่างจึงคิดวนมาวนไป ด้วยสายตาที่มองต้อมอยู่พักหนึ่ง ทำให้ดำนั้นได้รู้สึกตัวอีกด้านหนึ่งที่อยู่ในห้วงลึกของหัวใจ เพราะความรู้สึกตอนนี้ไม่ได้เพียงแต่อยากได้ต้อมอย่างเดียว แต่กลับมีความแปลกในใจเล็กๆ เหมือนกับเคยมีสิ่งนี้ตอนคบกับฝนแฟนสาว ดำพยายามปฏิเสธความคิดเช่นนี้แต่ก็ไม่สามารถปัดทิ้งไปได้ ในเมื่อห้ามความรู้สึกนี้ไม่ได้ดำจึงไม่อยากจะทนอีกต่อไป เขาจึงพลิกตัวตะแคงแล้วชะโงกใบหน้าไปสัมผัสแก้มใสๆของต้อมอย่างอ่อนโยน “ทำอะไร”ต้อมลืมตาขึ้นทันทีเมื่อได้รับสัมผัสอันอ่อนโยน “ไม่มีอะไร”ดำรู้สึกเขินนิดๆ “ไม่ต้องเขินหรอกดูสิหน้าแดงเชียว” ความรู้สึกต้อมในตอนนี้ได้ตรงกับดำอย่างไม่คาดคิด เขาจึงเอื่อมมือไปจับท่อนเอ็นก็ต้องพบกับความแข็งจึงได้ล้วงมือเข้าไ

ต้อมหยุดคิดเรื่องราวทั้งหมดทันที เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ซึ่งไปญาติสนิทที่อยู่แถวชลบุรีโทรมาหา “ฮัลโหล” ต้อมเหรอ เอ่อ ลูกพี่จะแต่งงานอาทิตย์หน้ามางานนะ” “ครับ เดี๋ยวผมจะไปนะครับ แต่พ่อกับแม่คงไปไม่ได้ เพราะสุขภาพท่านไม่แข็งแรง” “ไม่เป็นไรหรอกพี่รู้ แค่ต้อมมาพี่ก็ดีใจแล้ว เอ่อ แค่นี่นะเดี๋ยวพี่ต้องบอกอีกหลายคนเลย” “ครับพี่” ต้อมรู้สึกดีใจที่หลานได้แต่งงาน แต่ที่ดีใจยิ่งกว่านั้นเพราะได้ความคิดขึ้นมาทันที เพราะคงเดชก็ไม่ได้อยู่ไกลจากชลบุรีเท่าไร แค่ที่ระยองเองถ้าเสร็จงานจะแวบไปหา แต่ก็ยังไม่รู้ว่าคงเดชจะจำคำที่ให้ไว้ได้ไหม ต้อมจึงรีบโทรหาคนเคยรักและรักมากขึ้นเมื่อกลับมาเจอกันอีกครั้ง “ฮัลโหลมีอะไรต้อม” “อาทิตย์หน้าเราจะไปงานแต่งงานหลานที่ชลบุรี เรากะว่าจะไปหานายตามคำเชิญที่นายบอกไว้” “มาสิ เราจะพานายไปเที่ยวทะเลดื่มเหล้ากัน เอ่อ จะได้เจอเมียกับลูกๆเราด้วย” “อืม” “ถ้ามา เดี่ยวเราจะหยุดงานสักหนึ่งวัน ถ้าไงมาถึงโทรบอกด้วยก็แล้วกัน เราก็อยากเจอนายเหมือนกั

หลังจากต้อมได้จัดการทุกอย่างเรียบร้อย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเอกสารต่างๆที่ทางบ้านส่งมา หวันจึงได้พาต้อมไปฝากงานไว้ที่โรงแรมหรูชื่อดัง ซึ่งในวันนี้เป็นวันแรกของการทำงานต้อมจึงรู้สึกตื่นเต้นกับการทำงานใหม่ งานที่ต้อมทำก็อย่างที่เรียนมาเป็นช่างไฟประจำโรงแรม แค่วันแรกได้เป็นขวัญใจในโรงแรมกันทีเดียว เพราะด้วยรูปร่างหน้าน่ารักผิดจากช่างไฟทั่วไป แม้แต่หัวหน้าช่างยังแอบแซวเพียงเห็นครั้งแรก หลังจากนั้นจึงได้พามาทำงานตามห้องต่างๆที่ไฟเสีย ตามได้รับรายงานจากแม่บ้านประจำโรงแรม “พี่สงสัยจังทำไมต้อมถึงมาเรียนเป็นช่างไฟฟ้า ดูจากรูปร่างหน้าตาและอะไรอีกหลายอย่างไม่น่าจะมาทางด้านนี้ได้เลย”กันหัวหน้าช่างวัยสี่สิบพูดขึ้นในระหว่างเข้ามาในห้องเพื่อเปลื่ยนหลอดไฟ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ถึงกับชอบนะตอนเรียน แต่เมื่อเรียนๆไปก็ชอบไปเอง”ต้อมยิ้มนิดๆด้วยนิสัยเป็นคนอัธยาศัยดี “ก็ดีถ้างั้นเรามาเริ่มทำงานกันเลยนะ” “ครับ” ต้อมกับหัวหน้าช่างต่างทำงานกับอย่างเข้าขา ถึงแม้บางอย่างต้อมจะไม่ค่อยรู้เรื่องแต่ไม่เคยโดนดุด่าว่ากล่าวอะไรเลย มีแต่สอนถ้าอันไหนอยากเ

วันเวลาผ่านไปความสัมพันธ์ของต้อมและหวันได้ผูกพันกันมากขึ้น แต่เรื่องทางกายยังไม่ได้สัมผัสซึ่งกันและกัน ด้วยต้อมยังไม่ได้แสดงความใคร่เสน่หาออกมาอย่างชัดเจน ที่เป็นเช่นนั้นด้วยต้อมยังหวั่นจะผิดหวังอีกครา จึงพยายามหักห้ามใจไม่ให้รักด้วยวัยที่ต่างกัน และยังไม่ได้รับรู้เรื่องราวของหวันมากนัก เหมือนกับหวันยังปิดบังซ่อนเร้นอะไรไว้บางอย่าง ความรู้สึกดีๆที่ต้อมมีให้หวันนั้นมาจากใจจริง ไม่ได้มาจากสิ่งของที่ได้รับมาแต่อย่างใด ช่วงแรกอาจรับมาเพราะขัดสน แต่ไม่เคยคิดว่าจะไม่ใช้คืน หลายสิ่งหลายอย่างที่ได้มานั้นต้อมเก็บรักษาไว้อย่างดี หวังว่าสักวันถ้าเกิดเหตุใดจะคืนไปอย่างไม่รู้สึกผิดแต่ประการใด ในค่ำคืนอันสดใจหวันได้พาต้อมมาเที่ยวยังไนท์บาร์ซ่า เพื่อบอกบางสิ่งบางอย่างให้ต้อมได้รับรู้ ซึ่งต้อมพอจะคาดคะเนได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น “กินร้านนี้ไหม”หวันเริ่มรู้สึกเมื่อยขา เพราะเดินดูสิ่งของตั้งแต่ต้นทางเกือบจะถึงปลายทางถนน “ก็ดีครับกำลังหิวอยู่พอดีเลย”ต้อมยิ้มอย่างยินดีและเดินตามหวันเข้าไปในร้าน ซึ่งภายในร้านจะเป็นอาหารพื้นเมือง ก่อนหน้านี้ต้อมยังกินไม