บททั้งหมดของ เรารักกันไม่ได้: บทที่ 41 - บทที่ 50

หลังจากต้อมออกจากงานก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ได้ออกไปไหนใครโทรมาหาก็ไม่รับ ด้วยใจยังบอบซ้ำระทมทุกข์ยังไม่คลาย จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูอีกครั้ง ซึ่งเป็นเสียงที่ต้อมเริ่มกลัวและหวาดหวั่น จึงไม่ยอมไปเปิดประตูออกด้วยกลัวเป็นคนในครอบครัวของหวันเข้ามาหาอีก จนแล้วจนรอดเสียงนั้นยังไม่จางหาย นานๆเคาะทีจนต้อมต้องฝืนกลั้นใจเดินไปเปิดประตูออก เมื่อเห็นหน้าคนเคาะประตู ต้อมถึงกับปล่อยโฮออกมาด้วยความอัดอั้น “น้องต้อมเป็นอะไร”อ๊อฟผู้ตามหาต้อมช่วงสองสามวันที่ผ่านมาพูดขึ้น “พี่อ๊อฟ”ต้อมยังไม่หยุดร้องไห้สะอื้นหนักยิ่งกว่าเดิม อ๊อฟดูท่าไม่ดีจึงเดินเข้าไปในห้องของต้อมแล้วปิดประตูไว้ พร้อมกับโอบกอดต้อมไว้ในอ้อมอก “มีอะไรบอกพี่ได้นะ ทำไมอยู่ๆถึงลาออกจากงาน แล้วนี่อะไรกันทำไมถึงร้องไห้หนักขนาดนี้”อ๊อฟดันร่างของต้อมออกห่างกายแล้วมองหน้า “คือ ต้อม เอ่อ”ต้อมหายสะอื้นไห้ทันที เพราะคำถามที่ได้รับนั้นยากจะตอบได้ในทันที “เอาล่ะไม่ต้องบอกพี่ก็ได้ว่ามีเรื่องอะไร แต่ตอนนี้หยุดร้องไห้ได้แล้วเด็กดี”อ๊อฟใช้มืออันหนาใหญ่เช็ดน้ำตาให้ต้อ

ต้อมตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อไปทำงานในวันแรก ซึ่งเป็นงานอีกรูปแบบหนึ่งที่ไม่เคยทำมาแต่อย่างใด ในเมื่อไม่มีทางเลือกอันระยะสั้น ต้อมจึงจำเป็นและเต็มใจที่ทำงานงานนี้ เมื่อไปถึงที่ร้านก็ได้รับการต้อนรับอย่างดี “สวัสดีครับ”ต้อมยกมือไหว้หญิงสูงวัย “อืม อย่างแรกต้องแนะนำพนักงานในร้านก่อน คนแรกก็คือ แม่เอง ต่อไปเรียกว่าแม่นะ ส่วนอีกคนเมื่อวานเรียกว่าพ่อ”นิตยาเจ้าของร้านซึ่งจะให้พนักงานในร้านเรียกว่าแม่ ด้วยอายุอานามก็หกสิบกว่าแล้ว จึงอยากให้ทุกคนในร้านเรียกว่าแม่ให้ดูเหมาะสมกับวัย “ส่วนคนนี้ป้านิดเป็นเซฟ” ต้อมยกมือไหว้หญิงสูงวัยอายุรุ่นน้องของนิตยา ท่าทางดุอยู่เหมือนกันในความคิดของต้อม เพราะไม่มีรอยยิ้มแม้แต่น้อยเลย “คนข้างๆชื่อน้อยเป็นผู้ช่วยเซฟ” ต้อมยกมือไหว้หญิงสาววัยกลางคนที่ดูโอนโยน และมีรอยยิ้มให้ต้อมที่บ่งบอกความรู้สึกยินดีที่ได้รู้จัก “อีกคนชื่อจินนะเป็นคนล้างจาน” ต้อมยกมือไหว้หญิงสาวอายุแก่กว่าไม่กี่ปี ดูน่ารักสดใจเป็นกันเอง และไม่อยู่นิ่งเคลื่อนย้ายร่างกายไปมาตลอดเวลา “ส่วนพนักงานใหม่ข

อ๊อฟและต้อมได้มีวันหยุดตรงกัน ทั้งคู่จึงใช้ชีวิตอยู่ในห้องตามปกติ พูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน จึงทำให้ต้อมนั้นได้ลืมเลือหวันไปแต่กลับกลายเป็น มีความรู้สึกดีๆกับอ๊อฟรุ่นพี่ก็ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ในระหว่างที่ทั้งสองได้นอนดูหนังจากแผ่นดีวีดีในห้องอย่างมีความสุข ต่างหัวเราะชอบใจในอรรถรสที่ได้รับ “พี่ว่าดีกว่าไปดูหนังในโรงอีกนะ เพราะว่าเสียเงินน้อยกว่านอนดูอย่างสบาย”อ๊อฟใช้สองมือสองแขนเป็นที่หนุนศีรษะ ส่วนสายตายังจับจ้องมองทีวีอย่างไม่ละสายตา “ใช่ครับ”ต้อมหันมามองใบหน้าอันคมเข้ม มีเคราเล็กน้อยมองไล่ต่ำลงมาเนินอกที่มีขนระหว่างร่องอกเล็กน้อย เพราะอ๊อฟไม่ชอบใส่เสื้อเวลาอยู่ห้อง เมื่อต้อมมองลงมาเรื่อยๆจนถึงบริเวณท้องน้อยเต็มไปด้วยขนอันดกดำ จนอยากจะเห็นขนส่วนล่างอีกแต่ใจไม่กล้าจึงได้แต่มอง “มองพี่ทำไม”อ๊อฟมองสายตาของต้อมเรื่อยต่ำลง “เปล่าครับ”ต้อมรีบใช้สายตาไปยังโทรทัศน์ตามเดิม ต้อมมองดูหนังซึ่งเป็นช่วงบทเลิฟซีนระหว่างพระเอกนางเอก มีการดูดปากกันอย่างดูดดื่มต่างถอดเสื้อออกจนหมดไม่มีเหลือ แต่ไม่ได้เห็นของสงวนแต่อย่างใด ต่างกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนถึงท่าทางร้อนสวาท หลังจากนั้นตัดจบเป็นฉากนอน

สองร่างอยู่กันคนละทีอ๊อฟอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์พร้อมเปิดกระจกมอง ส่วนต้อมยืนข้างๆยิ้มเฝือนๆเพราะอดกลั้นความรู้สึกในช่วงเวลานี้ไว้ “พี่ไปแล้วนะ เดี๋ยวพี่โทรหา อย่าลืมโทรหาพี่ด้วยล่ะ”อ๊อฟยิ้มให้อีกครั้งก่อนปิดกระจกลง “ครับ”ต้อมยิ้มครั้งสุดท้ายและมองรถมอเตอร์ไซค์แล่นออกไป ต้อมยืนนิ่งอยู่พักพร้อมน้ำตาไหลริน เมื่อตั้งสติได้จึงปรดน้ำตานั้นทิ้งแล้วก้าวเดินไปยังร้านอาหารฝรั่งที่ตัวเองทำงาน เดินแบบไร้ร่องรอยความรู้สึกไม่มีเหลือ เหมือนกันกับร่างที่ไร้วิญญาณ เดินมาเรื่อยๆจนถึงที่ทำงาน ซึ่งทุกคนต่างมาพร้อมกันหมดขาดเพียงแต่ต้อม “ทำไมวันนี้ถึงมาสายล่ะ ทุกทีมาก่อนใครเลยไม่ใช่เหรอ”นิตยาเจ้าของร้ายเอ่ยขึ้นพร้อมมีสีหน้าสงสัย “พี่คนนั้นไปไหนทำไมไม่มาส่ง”น้อยผู้ช่วยเซฟจ้องมองหน้าของต้อมด้วยความห่วงใย “มีอะไรหรือเปล่า ไอ้หนุ่มนั่นมันทำอะไรต้อม”นิดแม่ครัวรู้สึกว่าต้อมผิดปกติไป “ไม่น่าจะทำร้ายร่างกาย แต่ดูแล้วน่าจะจิตใจมากกว่า ดูสิตาแดงกล่ำขนาดนั้น บอกเรามาได้นะไอ้อ๊อฟทำอะไรบอกมา”จินเด็กล้างจานผู้โผงผางพูดแบบไม่ยั้งคิด

คงเดชได้พาต้อมมายังร้านอาหารริมทะเล ซึ่งได้ชมวิวทิวทัศน์ไปในตัว เมื่อทั้งสองได้กินข้าวเสร็จก็ไปต่อร้านเหล้าทีแรกต้อมไม่อยากไป เพราะกลัวฟ้าแฟนของคงเดชจะว่าให้ได้ แต่ในเมื่อไม่สามารถห้ามได้จึงได้ปล่อยตามเลยไป “เราเจอกันตอนงานเลี้ยงรุ่นก็เป็นปีแล้วนะเนี่ย”คงเดชพลางพูดไปพร้อมกระดกเบียร์ไปด้วย “ไม่นานแค่ปีเดียวเอง” “เหรอ” “อืม” “ทำไมก่อนหน้านี้พูดเยอะจัง ทีตอนนี้พูดคำตอบคำมีอะไรหรือเปล่า”คงเดชจ้องหน้าเพื่ออยากทราบคำตอบ “เปล่าไม่มีอะไรหรอกลมมันแรงเลยหนาว”ต้อมแกล้งพูดไปอย่างนั้น เพราะเขายังคิดถึงคำพูดของฟ้าและหน้าตาของเมียคงเดชลอยมาอยู่ตรงหน้า “นึกว่าอะไรแล้วไม่เตรียมมา เอาเสื้อคลุมเราไปใส่ก็แล้วกัน”คงเดชถอดเสื้อออกแล้วยื่นให้ต้อมรับไว้ “นายไม่หนาวเหรอ”ต้อมรับไว้อย่างไม่อิดออด “ไม่หรอกเราชินแล้ว นายนั่นแหละเจอลมแรงๆแบบนี้เดี๋ยวป่วยไปจะลำบากเอานะ ยิ่งไม่มีลูกเมียอยู่ด้วย” “ทำไมไม่มีลูกเมียดูแลตัวเองไม่ได้เหรอ”ต้อมรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดนี้ขึ้นมาทันที แต่ก็ยังใส่เสื้อที่คงเดชถอดให้