บททั้งหมดของ เมื่อ playboy ตัวร้ายต้องแพ้พ่ายยัยตัวเล็ก (แอลตัน-สายป่าน: บทที่ 1 - บทที่ 10

“แม่คะ แม่ทำใจดี ๆ ไว้นะคะ แม่ต้องไม่เป็นอะไรนะ ได้ยินเสียงป่านไหมคะแม่ ... ฮือๆๆ” สายป่านสาวน้อยวัย 18 ปี ร้องเรียกนางสายสุนีย์ผู้เป็นมารดา ที่เป็นลมหมดสติอยู่บริเวณห้องโถงของบ้าน หลังจากที่เธอเพิ่งกลับมาจากโรงเรียนเมื่อครู่นี้เอง“พ่อ!! .. พ่อคะ พ่ออยู่ไหน ช่วยแม่ด้วยค่ะ”เธอพยายามตะโกนเรียกพ่อของเธอ แต่ไร้เสียงตอบกลับใด ๆ เธอยกศีรษะของมารดาขึ้นหนุนกับตักเล็กของตนเอง แล้วรีบกดโทรศัพท์เรียกรถพยาบาลในทันที@ รพ.bkk“คุณหมอคะ แม่ของหนูอาการเป็นอย่างไรบ้างคะ” เด็กสาวเอ่ยถามทันทีที่เห็นคุณหมอออกมาจากห้องฉุกเฉิน น้ำเสียงของเธอสั่นเครือจนคุณหมอเองยังอดสงสารเด็กสาวตรงหน้าไม่ได้“คุณแม่ของหนูตอนนี้ปลอดภัยแล้วนะครับ แต่คนไข้มีอาการอ่อนเพลียและความดันขึ้นสูงมาก ตอนนี้หมอขอให้คนไข้นอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการก่อน เพราะความดันยังไม่ปกติ ยังถือว่าอันตรายอยู่มากครับ” คุณหมอท่าทางใจดี อธิบายให้เด็กสาวได้เข้าใจเกี่ยวกับอาการของนางสายสุนีย์ผู้เป็นมารดาขณะนั้นเจ้าหน้าที่พยาบาลก็ได้เข็นเตียงของนางสายสุนีย์ออกมาจากห้องฉุกเฉิน เพื่อพาไปห้องผู้ป่วยหญิง สายป่านจึงกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไป หลังจากแม่ได้

เช้าวันนี้สายป่านตื่นมาหุงหาอาหารและใส่บาตรในตอนเช้าเพื่ออุทิศส่วนกุศลไปให้แม่เหมือนกับทุก ๆ วัน หลังจากนั้นก็เข้าไปเก็บกวาดทำความสะอาดบ้าน เธอได้ยินเสียงรถยนต์ของพ่อแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน“กลับมาได้สักทีสินะ หายไปตั้งหลายวัน” เธอคิดอยู่ในใจแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก จากนั้นก็ได้ยินเสียงพ่อเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเสียงพูดคุยกับใครบางคนดังแว่วมา “พ่อมากับใคร?”เธอจึงเดินออกไปดูต้นเสียงนั้น“พี่เวชแน่ใจนะคะว่าจะให้วิมาอยู่กับพี่ที่นี่ได้ ลูกสาวพี่จะยอมเหรอ” วิไลรัมภาเอ่ยถามหลังจากเดินตามหลังนายปิยะเวช ที่กำลังถือกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตของเธอเข้าไปในบ้าน“ที่นี่มันบ้านพี่นะ พี่มีสิทธิ์จะให้ใครอยู่หรือไม่ให้ใครอยู่ก็ได้” นายปิยะเวชตอบเสียงหนักแน่น ทำให้วิไลรัมภายิ้มอย่างพอใจ“ทีนี้แหละ.. จะได้เห็นคนอกแตกตายกันบ้าง หึหึ” เธอนึกกระหยิ่มอยู่ในใจ นั่นไง... ยัยตัวร้ายเดินมานั่นแล้ว..สายป่านเดินออกมา เธอมองด้วยความไม่พอใจทันทีที่เห็นพ่อพาวิไลรัมภาเข้ามาที่บ้าน เมื่อเห็นกระเป๋าสัมภาระเยอะแยะแบบนี้เธอก็พอจะเดาเหตุการณ์ได้“พ่อ .. นี่มันอะไรกันคะ พาผู้หญิงคนนี้เข้ามาในบ้านเราทำไม” เธอเอ่ยกับบิดาเสียง

ชีวิตการเป็นนักศึกษาเทอมแรกของสายป่านผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เธอเริ่มคุ้นเคยกับชีวิตในกรุงเทพบ้างแล้ว เริ่มรู้จักเส้นทางและสถานที่ต่าง ๆ มากขึ้น จนตอนนี้สายป่านคิดว่าเธอน่าจะพร้อมแล้ว ที่จะหางานพิเศษทำเสียที โดยเธอเลือกสมัครงานที่คาเฟ่แห่งหนึ่งไม่ไกลจากหอพักมากนัก โดยเลือกทำในช่วงห้าโมงเย็นจนถึงสามทุ่ม เจ้าของร้านชื่อพี่ลูกปัด เธอเป็นสาวสวยที่ใจดีมาก สายป่านจึงทำงานอย่างมีความสุข วันหนึ่งเธอได้เจอกับลูกค้าคนหนึ่ง ซึ่งเป็นสาวสองแสนสวย เธอเข้ามาดื่มกาแฟ และทานขนมในร้าน พอมีจังหวะที่ลูกค้าซาลงเพราะร้านใกล้จะปิดแล้ว สาวสองแสนสวยก็เรียกเธอเข้าไปพูดคุยด้วยอย่างมีไมตรี“สวัสดีค่ะน้อง พี่ชื่อพี่ปุ๊กกี้นะคะ น้องเป็นนักศึกษามาทำงานพิเศษเหรอคะ ขยันจังเลย เรียนอยู่ไหนคะเนี่ย” ปุ๊กกี้ยิ้มให้ร่างบางตรงหน้า สายตาจ้องมองอย่างพินิจพิจารณา ... “สวย ..หุ่นดี ผิวพรรณก็ดี ลุคหวานอมเปรี้ยว ดูมีเสน่ห์มากๆ” เธอคิดในใจ“อ้อ..สวัสดีค่ะ หนูชื่อสายป่านค่ะ เรียนอยู่มหาลัย BB คณะบริหารธุรกิจ ปี1ค่ะพี่” เธอตอบรับพลางยิ้มให้อีกฝ่ายจนตาหยี ดูน่ารักมาก ปุ๊กกี้รู้สึกถูกชะตากับคนตัวเล็กขึ้นมาทันทีหลังจากวันนั้นเป็นต้นมาพี

หลังจากที่สายป่านเริ่มรับงานเอ็นฯ ได้สักพัก เธอก็ค่อย ๆ ปรับตัวได้ โดยแรกเริ่มเธอก็จะไปกับรุ่นพี่ก่อน เพราะพวกรุ่นพี่จะคอยดูแลให้ เวลาทำงานก็คอยเตือนและดูแลความปลอดภัยให้ด้วย อย่างงานไหนต้องดื่มก็ช่วยบอกลูกค้าว่าน้องยังเป็นนักศึกษาอยู่ ขอดื่มเล็กน้อยตามมารยาท ซึ่งลูกค้าของพวกเธอส่วนมากจะเป็นลูกค้าดีมีมารยาทด้วยกันทั้งนั้น สายป่านจึงไม่เคยพบปัญหาเลยสักครั้ง เย็นวันหนึ่งหลังจากเลิกเรียนแล้ว สายป่านก็กลับมาที่ห้องตามปกติ เพราะวันนี้เธอไม่ได้รับงาน ส่วนมากเธอจะเลือกรับงานที่ไม่เสี่ยงมาก ไม่ดึก แล้วก็ไม่ดื่ม เพราะจะต้องมาเรียนในวันถัดไป ถ้างานไหนไปได้เธอก็จะไป แต่ถ้าไม่ได้ เธอก็จะให้พี่ ๆ เขาไปกันแทน ส่วนเรื่องการแต่งตัวที่ต้องเซ็กซี่เปิดนั่นโชว์นี่ก็ต้องมีบ้าง “เห้อ... เหนื่อยชะมัดเลย” สายป่านวางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะหนังสือ แล้วโดดขึ้นไปนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อยอ่อน กะเอาไว้ว่าจะนอนเล่นสักพักแล้วค่อยไปอาบน้ำ แต่เธอก็เผลอหลับไปจนได้ มารู้สึกตัวอีกทีก็เพราะเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมา เธอควานหามันสักพักก็เจอ หลังจากเห็นชื่อโชว์หน้าจอ เธอก็กดรับสายทันที “ฮาโหยววว ส

หลังจากร่างบางเดินโซเซมาถึงลานจอดรถ กิตติยศก็เปิดประตูให้น้องสาว สายป่านก้าวขึ้นรถด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม บางคราวก็เงียบ บางคราวก็หัวเราะ ทำเอากิตติยศถึงกับงง“ป่าน แกเป็นไรเนี่ย เมามากจนเพี้ยนหรือไง หัวเราะอะไรนักหนา” ชายหนุ่มมองหน้าน้องสาวพลางส่ายหน้า“ก็คนมันอารมณ์ดีงัยพี่ ฮ่าๆๆ อุ๊บ..เอิ๊กกก” สายป่านหัวเราะพร้อมกับเรอเสียงดัง ทำให้กิตติยศถึงกับสะดุ้ง“เฮ้ย!!! ป่าน นี่แกจะอ้วกอีกไหมวะเนี่ย” กิตติยศหน้าตาเลิ่กลั่กขึ้นมาทันที“โอ้ยย .. ไม่อ้วกหรอกพี่ยศ ป่านอ้วกไปเรียบร้อยก่อนขึ้นรถแล้วแหละ ฮ่าๆๆๆ” เธอหัวเราะร่า .. ยังขำหน้าอีตาคนบ้ากามนั่นไม่หายเลย สมน้ำหน้า ด้านแอลตัน หลังจากเจอฤทธิ์ของยัยสายป่วนเข้าให้ ก็รีบเดินไปยังห้อง VIP ที่อยู่ใกล้ที่สุดทันที เขาถอดเสื้อผ้าราคาแพงนั้นออกจนหมด แล้วรีบโทรหาเซดริกที่ทานอาหารอยู่ชั้นล่าง “เฮ้ยมึง .. กูอยู่ห้อง VIP 009 มึงบอกให้ไอ้โจเซฟขึ้นมาหากูเดี๋ยวนี้ ด่วนเลยนะ” แอลตันบอกกับเซดริกทันทีหลังเขารับสาย “แล้วมึงขึ้นไปทำอะไรของมึงวะ แล้วสาวๆ สองคนนี่จะให้ทำยังงัย” เซดริกถามแอลตันพลางส่ายหัวให้กับความเอาแต่ใจของเ