ตอนที่ 6 อัพเลเวล

@สนามบิน ผู้โดยสารขาเข้า

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผมสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าหล่อเหลา สวมแว่นกันแดดสีดำ เดินลากกระเป๋าเข้ามาบริเวณสนามบิน เขาสอดส่ายสายตามองหาเพื่อนสนิท ที่รับปากกับเขาเมื่ออาทิตย์ก่อนว่าจะมารับที่สนามบิน เขาเดินเข้ามาได้สักพักก็สะดุดตาชายหนุ่มรูปร่างสูง 190 ซม.ที่ยืนนิ่งอยู่ เขาจึงรีบเดินไปหาทันที สองหนุ่มทักทายกัน เซดริกตบไหล่เพื่อนรักของเขา พลางพากันเดินออกไปยังลานจอดรถ ครู่เดียวรถสปอร์ตหรูก็พุ่งทะยานออกจากสนามบิน มุ่งหน้าสู่โรงแรมหรูระดับห้าดาวกลางกรุง

“ทำไมมึงไม่มาเครื่องบินส่วนตัววะ” เซดริกเอ่ยถามเพื่อนรักขณะใช้คีย์การ์ดเปิดห้องหรูชั้นบนสุดของโรงแรม ซึ่งเขาจะใช้สำหรับรับรองบุคคลในครอบครัว หรือคนสนิทเท่านั้น ซึ่งจะมีห้องลักษณะแบบนี้ไว้หลายห้อง ในชั้นบนสุดของทุกโรงแรม เผื่อเวลาเขาไปดูงาน หรือสำหรับญาติเข้าพัก

“ไม่อ่ะ กูขี้เกียจวุ่นวาย แบบนี้สบายกว่า”แอลตันตอบกลับเซดริก ซึ่งเขาก็พยักหน้ารับรู้ เพราะเพื่อนของเขาคนนี้เป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ ไม่เรื่องมากมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

“เออ มึงมาช่วงนี้ก็ดีแล้ว เดี๋ยวสัปดาห์หน้าโรงแรม M จะเปิดใหม่พอดี กูจะให้มึงเป็นเลขาช่วยงานกู” เซดริกบอกกับเพื่อนในขณะที่นั่งพักผ่อนอยู่ที่โซฟานุ่ม

“แหม .. มาถึงมึงก็ใช้งานกูเลยนะ ใจคอไม่ให้กูได้พักได้ผ่อนบ้างเลยรึไง” แอลตันบ่นอีกฝ่ายไม่จริงจังนัก

“อ้าว..ไอ้ห่า ก็ลุงปิแอร์บอกกับกูว่ามึงอยากมาช่วยงานกูในฐานะหุ้นส่วนใหญ่ กูก็ฉลองศรัทธาให้มึงอย่างสมเกียรติโดยให้มึงมาเป็นเลขากู ไม่ดีรึไง”

“เออๆ ก็ได้วะ .. อย่างน้อยๆ ยังมีเวลาเที่ยวอีกทั้งอาทิตย์ ” แอลตันพูดพลางยักคิ้วยียวนอีกฝ่าย

“เห็นลุงปิแอร์บอกกูว่าก่อนที่มึงมานี่ มึงสร้างวีรกรรมเหี้ย ๆ ไว้กับเลขาไม่ใช่เหรอ กูบอกก่อนนะเว้ย ห้ามมาก่อวีรเวรที่นี่เด็ดขาด”เซดริกรีบปรามเพื่อน เพราะเขาเองก็รู้นิสัยเพื่อนคนนี้ดี เรื่องความเจ้าชู้เรี่ยราดนี่ยืนหนึ่ง

“แหม .. แด๊ดกูนี่ยังงัยวะ เอากูมาขายซะได้ ” แอลตันส่ายหน้าพาลทำหน้าเซ็ง ๆ

“เมื่อไรมึงจะเลิกทำตัวเป็น Playboy สักทีวะเพื่อน  เรื่องนั้นมันก็ผ่านมาเกือบจะห้าปีแล้วนะ มึงยังไม่ลืมอีกหรือไง”

 เซดริกถามแอลตัน เขาส่ายหน้าช้า ๆ พลางถอนใจเบา ๆ

“มึงก็รู้ว่ากูเจ็บมากแค่ไหน จะลืมกันง่าย ๆ ได้ไงวะ” แอลตันเอ่ยตอบ พลางมีสีหน้าที่สลดลงอย่างเห็นได้ชัด เขายังจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นราว ๆ 5 ปีก่อนนั้นได้ดี เขาไม่เคยลืมเธอ เดมี่ คือรักแรกของเขา เขากับเธอพบรักกันตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกัน จนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง และคบหากันยาวนานถึง 10 ปี ไม่ว่าใครที่เห็นเขาและเธอต่างบอกว่าพวกเขาเหมาะสมกันมากและแอลตันก็รักเดมี่มาก ชายหนุ่มขอเธอแต่งงานเมื่อครบรอบปีที่ 10 แต่คำตอบที่เขาได้รับกลับทำให้โลกทั้งใบของเขาแทบหยุดหมุน เธอปฏิเสธเขา เพราะเธอกำลังคบคนใหม่ที่รวยกว่าเขา แล้วเธอก็ทิ้งเขาไปแบบไม่เหลือเยี่อใย

ตั้งแต่นั้นมาเขาก็หมดศรัทธากับความรัก เขาเชื่อว่าผู้หญิงทุกคนพร้อมจะไปเสมอถ้าเจอคนที่รวยกว่า หลังจากนั้นเขาก็ไม่คิดจะคบใครจริงจังอีกเลย ใช้ชีวิตเป็นหนุ่มเพลย์บอยเต็มตัวมาตลอดเวลาเกือบ 5 ปีที่ผ่านมา

“กูก็แค่เป็นห่วงมึง อยากให้มึงเปิดใจซะที จะได้เจอคนดี ๆ กับเขาบ้าง หรือว่ามึงยังรอเดมี่อยู่” ร่างสูงกล่าวกับเพื่อนรักอย่างเป็นห่วง ปีนี้เขาสองคนก็อายุย่าง 35 ปีแล้ว แต่ก็ยังโสดทั้งคู่ ทั้งสองคนต่างขยันทำงาน แต่เซดริกยังไม่เจอคนที่ถูกใจ ต่างกับแอลตันที่ยังมีแผลใจที่ยังรักษาไม่หาย

“กูไม่ได้รอ แต่ก็ไม่ได้ลืม ไม่รู้ว่ะ กูก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน”

 หลังจากมาเมืองไทยได้แค่วันดียว คืนถัดมาเสือร้ายอย่างแอลตันก็ออกท่องราตรีเสียแล้ว เขาไปที่ผับหรูกลางเมืองที่โจเซฟ เพื่อนของเขาเป็นเจ้าของ คลับนี้หรูหราและเป็นที่รู้จักกันดีสำหรับกลุ่มคนค่อนข้างมีฐานะ นิยมมาเที่ยวกัน

“เฮ้!! หวัดดีเว้ยไอ้โจเซฟเพื่อนรัก ไม่ได้เจอกันนานนะมึง”แอลตันทักทายเพื่อนสนิท

“ไอ้เหี้ยแอลตัน .. มึงมาได้ไงวะเนี่ย แล้วไอ้เซดริกไม่มาด้วยเหรอวะ” โจเซฟเข้าไปตบไหล่เพื่อนสนิทของเขา พร้อมกับพาเดินขึ้นไปโซน VIP ชั้นบน

“ไอ้เซดริกน่ะเหรอ ตอนนี้มันยุ่งเรื่องจะเปิดโรงแรม M ในอีกไม่กี่วันนี้แหละ” เขาเอ่ยตอบโจเซฟ

ทั้งสองคนนั่งดื่มและพูดคุยกันสักพัก โจเซฟก็หันไปสั่งลูกน้องของตนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

“เฮ้ย .. มึงไปหาเด็กมาให้เพื่อนกูสองคนนะ เอาสูงขาว หุ่นดี นมใหญ่ สเปคเพื่อนกู” โจเซฟสั่ง

“ขอบใจนะมึง รู้ใจกูจริง ๆ” แอลตันตบบ่าโจเซฟพลางหัวเราะชอบใจ

.

@ปุ๊กกี้โมเดลลิ่ง

“พี่ปุ๊กกี้ สวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอซะนานคิดถึงจัง” สายป่านเอ่ยทักสาวสองแสนสวย เธอยิ้มตาหยีให้ปุ๊กกี้อย่างน่ารัก พลางนั่งลงที่โซฟาข้าง ๆ กัน

“จ้า... แกจะเอาเวลาที่ไหนมาเจอพี่ พี่เห็นตารางงานพริตตี้แกแน่นเอี๊ยดเลย ทำไมทำงานเยอะจัง มีปัญหาอะไรเรื่องเงินหรือเปล่า” ปุ๊กกี้เอ่ยถามคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดูเหมือนเคย

“ก็นิดหน่อยแหละพี่ ตอนนี้หนูขึ้นปีสองแล้ว ค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ก็เยอะขึ้นด้วย หนูเลยอยากทำงานเก็บเงินเอาไว้เผื่อเวลาที่ต้องใช้น่ะพี่” สายป่านตอบกลับไปพลางหลับตาลงเพื่อพักสายตา

“ป่าน แต่พี่ว่าแบบนี้แกจะเหนื่อยตายก่อนนะ อีกอย่างรับงานหนักแบบนี้ถ้าหน้าโทรมไม่สวย มันจะมีผลกับงานนะ” ปุ๊กกี้บอกกับคนตัวเล็ก

“แกลองเปลี่ยนไปรับงานเอ็นฯ มั้ย ปีนี้แกก็อายุ 20 แล้วนี่ พี่ว่าโตพอที่จะรับงานนี้ได้นะ รายได้เยอะกว่าสองสามเท่าเลย เด็กที่นี่บางงานได้ทิปทีหลายพัน บางงานหลักหมื่นยังมีเลยนะ ลูกค้าของพี่รวย ๆ ดีๆ มีมารยาททั้งนั้น พี่แสกนงานที่เหมาะกับอายุเท่าแกให้ได้นะ แกจะได้ไม่ต้องมารับงานเยอะจนโทรมแบบทุกวันนี้ไง เอามั้ย?” ปุ๊กกี้เอ่ยถาม สายป่านลืมตาขึ้นพลางครุ่นคิด

“จะให้หนูอัพเลเวลเหรอพี่ แต่อันที่จริงก็น่าลองดูเหมือนกันเนอะ ถ้าไม่โอ ค่อยกลับมาทำเหมือนเดิมก็ยังได้” สายป่านบอกกับปุ๊กกี้ ที่ผ่านมาเธอค่อนข้างจะเชื่อใจพี่ปุ๊กกี้มาก เพราะตั้งแต่ทำงานกันมาก็ไม่เคยมีปัญหาอะไรเลย อีกอย่างงานเอ็นฯ แต่ละงานจะขอเด็กเอ็นไปเป็นกลุ่มอยู่แล้ว ไม่มีการรับงานเดี่ยว ๆ ตอนนี้เธออยู่ปีสอง ยังพอมีเวลาที่จะทำได้ ก็อยากรีบทำก่อน เพราะถ้าปีสามหรือปีสี่ เธอต้องเรียนหนักจนไม่มีเวลาทำงาน เธอจะทำยังงัย ตอนนี้คว้าได้ก็ต้องคว้าไว้ก่อนแหละ