Novels by ญาตาวีมินทร์

ร่างเล็กที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงหนานุ่มค่อยๆ ปรือตาลืมขึ้นมา พบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ที่ห้องนอนของตัวเองเพราะบรรยากาศโดยรอบดูแปลกตาเป็นอย่างมาก สมองเธอค่อย ๆประมวลผลถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วเธอก็สะดุ้งสุดตัว ร่างเล็กขยับกายเพื่อที่จะลุกขึ้นแต่เธอก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดบริเวณกึ่งกลางกายสาว“อูยย .. เจ็บจัง”เธอร้องครางเบา ๆ เหลียวมองไปทั่วห้องแต่ไม่พบใครสักคน สายป่านขยับตัวเพื่อหยิบกระเป๋าที่อยู่บนโต๊ะใกล้กับหัวเตียงอย่างยากลำบาก เพราะยังเจ็บและปวดเมื่อยเนื้อตัวอยู่มาก เมื่อคืนนี้แอลตันมีความสัมพันธ์กับเธอตลอดคืน จนเธอสลบสไลไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มือเล็กหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ออกมาดูเวลา ตอนนี้บ่ายโมงแล้ว ท้องเธอเริ่มประท้วงเพราะความหิว คนตัวเล็กลุกออกจากเตียงแล้วเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย แล้วใส่เสื้อผ้าจนเรียบร้อย เธอมองไปที่โต๊ะหัวเตียงที่กระเป๋าวางอยู่อีกครั้ง มีกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ซองสีขาว และถุงพลาสติกห่อเล็กอีกถุงหนึ่ง เธอนั่งลงแล้วหยิบสิ่งของต่าง ๆ ขึ้นมาดู เธอคลี่กระดาษที่ถูกพับครึ่งไว้ออกอ่านดู“ผมมีงาน ต้องรีบเข้าออฟฟิศก่อน ผมเขียนเช็คให้คุณแล้ว อย่าลืมกินยาด

แอลตันจูบคนตัวเล็กอย่างดูดดื่ม สองมือหนายังคลึงเคล้นสองเต้างามอย่างมันมือ ในขณะที่คนตัวเล็กร้องครางอู้อี้เพราะคนตัวโตจูบเธอนานเกินไปทำให้เธอหายใจไม่ถนัด มือเรียวดันหน้าอกแกร่งของชายหนุ่มออก จนเขายอมถอนริมฝีปากออกจากเธอในที่สุดสายป่านรีบสูดอากาศเข้าปอดรัวๆ เธอหายใจหอบเหนื่อยในขณะที่แอลตันลุกขึ้นยืนที่ปลายเตียง ฝ่ามือหนาชักรูดแท่งรักขนาดใหญ่ไซด์ยุโรปที่ตอนนี้มันพร้อมจะออกรบเต็มที่แล้ว เขาก้าวขึ้นมาบนเตียง สายป่านลุกขึ้นถอยหลังหนี หดสองเท้าขึ้นชันเข่า แววตาบ่งบอกถึงความกลัวเจ้าสิ่งนั้นของเขาอย่างเห็นได้ชัด"ออกไปนะ คุณจะทำอะไรฉัน"สายป่านละล่ำละลักถาม ทั้งๆ ที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่นี่มันเป็นครั้งแรกของเธอ และเจ้าสิ่งนั้นของเขามันใหญ่โตเกินไปจนเธออดกลัวไม่ได้ แอลตันไม่ได้หยุดอย่างที่คนตัวเล็กสั่ง ตรงกันข้ามเขากลับคลานเข้าไปไกล้แล้วคุกเข่าอยู่ที่เท้าเล็กทั้งคู่ที่ยังชันเข่าเพื่อปกปิดกลีบดอกไม้เนียนสวย ไม่ให้ปรากฏแก่สายตาของชายหนุ่ม"ผมจะทำให้คุณมีความสุขไง ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวคุณก็จะชอบมันเองแหละ" แอลตันถลันเข้าหาเธอในขณะที่สายป่านยันเท้าทั้งสองข้างเข้าที่ซิกแพคแน่นๆ ของเขาแล้วถีบเต็มแรงจ

ร่างสูงเดินสาวเท้ายาวๆ ออกจากลิฟท์ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออก ร่างคนตัวเล็กยังดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขา แอลตันใช้คีย์การ์ดเปิดประตูห้องและเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ประตูห้องถูกปิดล็อคอัตโนมัติ เขาตรงดิ่งไปยังห้องนอนหรูทันที"คุณแอลตัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม"สายป่านเค้นเสียงถามชายหนุ่มตรงหน้า เขายิ้มมุมปากแล้ววางเธอลงบนที่นอน ร่างแกร่งคร่อมร่างเล็กไว้ แอลตันใช้ฝ่ามือหนาเพียงข้างเดียวของเขารวบมือเรียวเล็กของเธอไว้เหนือศีรษะ สายป่านดิ้นสุดแรง แต่ไม่อาจหลุดพ้นร่างแกร่งที่ทาบทับอยู่บนตัวเล็กๆของเธอได้ ผลจากการดิ้นของเธอทำให้ชุดมินิเดรสเกาะอกนั้นร่นลงมาจนสองเต้าเต็มตึงล้นลงมาเกือบครึ่ง ส่วนตัวกระโปรงรั้งขึ้นไปบนหน้าท้องแบนจนเธอต้องหยุดดิ้นโดยอัตโนมัติเพราะเห็นสายตาของเขาจ้องมองมาอย่างหื่นกระหาย"คุณแอลตันขา อย่าทำอะไรป่านเลยนะคะ ป่านกลัวแล้วค่ะ ปล่อยป่านไปเถอะ นะคะ .. นะคะ" คนตัวเล็กเริ่มเปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อน เพราะดูท่าแล้วไม้แข็งน่าจะใช้ไม่ได้ผลเพราะตอนนี้เธอกำลังเป็นฝ่ายเสียเปรียบ"พอเลยยัยตัวเล็ก ฉันไม่หลงกลเธออีกแล้ว คราวที่แล้วเธอทำฉันเจ็บแสบมาก วันนี้จะเอาคืนให้สาสมเชียว" ใบห

หลังจากสายป่านกลับมาถึงห้องพักก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอน เธอนึกถึงหน้าแอลตันแล้วก็ยังขำไม่หาย สมน้ำหน้าคนหื่น ป่านนี้เพื่อนๆ เขาคงไปช่วยแล้วแหละ ... ครืดดดด ครืดดด เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เธอเอื้อมไปหยิบมาดูหน้าจอขึ้นชื่อของปริณ สายป่านกดรับสายทันที"พี่ป่าน .. พ่อผมถูกรถชนตอนนี้อยู่ห้องไอซียูที่รพ.XXX ครับพี่" ปริณพูดไปร้องไห้ไป"ทำใจดีๆ ไว้ก่อนนะปริณ เดี๋ยวพี่จะรีบไป" สายป่านตอบกลับและรีบไปที่รพ.ทันที แต่เพราะพ่อของมาลารินทร์ได้รับความบอบช้ำและอาการสาหัส ท่านจึงได้จากโลกนี้ไป สายป่านสงสารมาลารินทร์มาก นับตั้งแต่เสียพ่อไปมาลารินทร์ต้องเป็นเสาหลักครอบครัวแทนพ่อ เธอต้องดูแลแม่ที่ป่วยและน้องชายที่กำลังจะเข้าเรียนมหาลัย มาลารินทร์จึงต้องดร็อปเรียนเพื่อหางานทำเลี้ยงครอบครัว สายป่านจึงแนะนำให้รินทร์ทำงานพริตตี้ที่โมเดลลิ่งพี่ปุ๊กกี้ เพราะรายได้ดี สามารถดูแลแม่กับน้องได้ มาลารินทร์จึงเป็นพริตตี้ตั้งแต่นั้นมา โดยทั้งสองก็มีไปทำงานร่วมกันบ้าง อย่างเช่นวันนี้วันนี้เป็นวันเปิดโรงแรม M โรงแรมหรูหราระดับสิบดาว ในเครือมาร์ตินกรุ๊ป ซึ่งมีกำหนดงานพิธีในช่วงเช้าจนถึงบ่าย ส่วนช่วงค่ำเป็นต้นไปจะเป

ร่างแกร่งอุ้มคนตัวเล็กวางลงบนเตียงนุ่ม ก่อนที่จะขึ้นคร่อมร่างบาง แล้วประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่มนั้นอีกครั้งอย่างหลงไหล ฝ่ามือหนาลูบไล้ผิวเนียนและซุกไซร้ไปทั่วซอกคอหอมกรุ่น คนใต้ร่างไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด ตรงกันข้ามกลับให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าจะจูบตอบกลับมาแบบเงอะงะ แต่แอลตันก็ไม่ถือสา ถึงแม้จะงงว่าผู้หญิงทำงานแบบนี้น่าจะมีประสบการณ์มากกว่านี้ แต่กับสายป่านดูเธอด้อยประสบการณ์มากๆแอลตันลูบไล้มาจนถึงสองเต้าเต็มตึงคู่งาม เขาค่อยๆคลึงเคล้นเบาๆ มันช่างใหญ่เต็มไม้เต็มมือถูกใจเขาจริงๆ จังหวะนั้นร่างเล็กก็พลิกตัวกลับมาเป็นฝ่ายอยู่ด้านบนร่างแกร่งแทน เธอสัมผัสได้ถึงมังกรยักษ์ของแอลตันที่กำลังขยายใหญ่จนตุงอยู่บริเวณขาอ่อนของเธอ เธอยิ้มหวานให้เขา พร้อมกับก้มหน้าลงจุ๊บไปยังคางที่เขียวครึ้มของแอลตัน ใบหน้าหล่อยิ้มออกมาอย่างพอใจคนตัวเล็กเอื้อมมือเรียวมาถอดเนคไทล์ของชายหนุ่มพลางยิ้มยั่วยวนจนแอลตันถึงกับครางฮือ อดใจไม่ไหวกับความเซ็กซี่ของสาวสวยตรงหน้า เขาทำท่าจะลุกขึ้นและจัดการร่างเล็กนั้นด้วยตัวของเขาเอง แต่เจ้าหล่อนกลับโน้มตัวลงมาทาบทับร่างแกร่งของเขาแล้วกระซิบเบาๆ ที่ใบหู"ใจเย็นๆ สิคะ เดี๋

สายป่านขับรถไปยังผับหรูตามที่ได้นัดหมายกันใน Line ของโมเดลลิ่ง งานนี้เป็นงานสังสรรค์แบบธรรมดา โดยมีลูกค้าชายเป็นนักธุรกิจสามคน และต้องการเด็กเอ็นฯทั้งหมดสามคนเช่นกัน“สงสัยจะเป็นลูกค้าเก่าที่เคยดูแลกันมาก่อนแน่ ๆ เลย ถึงได้รีเควสเรามา ก็ดีเหมือนกัน ลูกค้าเก่าจะได้ไม่มีปัญหาอะไรเยอะ”สายป่านบอกกับตัวเอง ขาคู่เรียวสวยก้าวลงจากรถ เธอ Line หาเพื่อนร่วมงานทั้งสองคน โดยสองสาวแจ้งว่ารออยู่ที่บริเวณประตูทางเข้าของผับแล้ว สายป่านจึงเดินออกไปเพื่อไปที่จุดนัดพบ ระหว่างที่เธอกำลังจะก้าวไปข้างหน้า รถสปอร์ตหรูที่จอดห่างออกไปข้างหน้านั้นดูสะดุดตาเธอมาก เธอหยุดเพ่งมองในขณะที่ประตูรถหรูนั้นเปิดออก ร่างสูงสง่าของหนุ่มหล่อชาวฝรั่งเศสคนนั้น เธอจำเขาได้ดี ชายหนุ่มที่เธอฝากอ้วกไว้ให้เขาเมื่อสองวันก่อนนั่นแหละ ร่างบางรีบเดินหลบไปยังรถที่จอดอยู่ตรงหน้าเพื่อบังสายตาจากชายหนุ่มคนนั้นทันที“โอ้ยย ... วันนี้วันอะไรวะเนี่ยไอ้ป่านเอ้ย .. ดันเจอโจทก์ซะได้ ซวยจริงเชียว” เธอบ่นพึมพำ และค่อย ๆ ชะเง้อดู เห็นร่างสูงเดินเข้าไปในผับ เธอรออยู่สักครู่จึงเดินตามเข้าไป หลังจากเจอกับเพื่อนร่วมงานแล้ว ทั้งหมดก็พากันขึ้นไปยังชั้น

หลังจากพูดคุยเรื่องการรักษาแม่กับคุณหมอแล้ว มาลารินทร์กับน้องชายก็ขอตัวกลับบ้านเพาะห้องไอซียูไม่อนุญาตให้อยู่เฝ้า แต่สามารถมาเยี่ยมได้ตามเวลาที่กำหนดเท่านั้น ระหว่างทางกลับบ้านมาลารินทร์นั่งเงียบมาตลอดทาง หล่อนกำลังใช้ความคิดอย่างหนักว่าจะทำอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดของแม่ เงินมากถึงหนึ่งล้านบาท ที่สำคัญคือเธอจะหามันได้จากที่ไหนภายในระยะเวลาเร่งด่วนแบบนี้ปริณได้แต่ขับรถเงียบ ๆ ส่วนสายป่านก็ไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาอีกจนกระทั่งถึงบ้าน มาลารินทร์ออกมานั่งที่ซุ้มกระดังงาหน้าบ้าน ใบหน้าสวยซีดเซียว เรียวปากสีชมพูอ่อนขบเม้มเป็นเส้นตรง ดวงตากลมโตสีดำขลับมีแววหม่นหมองและสุดท้ายน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มจนเธอต้องยกมือขึ้นปาดมันลวก ๆ ก่อนที่สายป่านจะหย่อนกายลงนั่งข้าง ๆ แล้วกุมมือของมาลารินทร์มาบีบเบา ๆ“รินทร์ แกกำลังกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดแม่อยู่ใช่ไหม ตอนนี้ฉันมีเงินเก็บอยู่ห้าหมื่น แกเอาไปรักษาแม่ก่อนนะ เดี๋ยวเราค่อยช่วยกันหาส่วนที่เหลือ” มาลารินทร์ส่ายหน้าแล้วหันไปมองเพื่อนด้วยความซาบซึ้งใจ“ขอบใจแกมากนะป่าน แต่ฉันรับเงินแกไว้ไม่ได้หรอก เงินนี่แกต้องใช้กินอยู่ ไหนจะค่าเทอมท

“รินทร์ เดี๋ยวก่อนแก รอฉันด้วย แฮ่กๆๆ” สายป่านวิ่งกระหืดกระหอบตามมาลารินทร์ออกมาจากห้องหรูของโรงแรม ปากก็ร้องตะโกนเรียกเพื่อนสาวจนอีกฝ่ายหยุดยืนรอเพื่อนสนิทหน้าลิฟท์และกดลิฟท์เพื่อจะลงไปยังชั้นล่างของโรงแรม“เกิดอะไรขึ้นวะแก ทำไมอยู่ถึงออกมาจากงานแบบนั้นล่ะแกมีปัญหาอะไรกับคุณเซดริกเหรอ” สายป่านละล่ำละลักถามทั้งที่ยังหายใจหอบเหนื่อย“เขาคิดว่าฉันขายตัว แถมยังบอกว่าที่ฉันปฏิเสธข้อเสนอของเขาเพราะจงใจโก่งราคาค่าตัว แกคิดดูเองก็แล้วกัน เขาพูดออกมาแบบนี้ได้ยังงัย งานเอ็นฯ ไม่จำเป็นจะต้องขายตัวสักหน่อย รูปร่างหน้าตาฐานะทางสังคมก็ดีไม่น่าเป็นคนที่มีความคิดน่ารังเกียจและดูถูกคนอื่นขนาดนี้เลย ถึงฉันจะอับจนหนทางถึงขนาดต้องขายตัวกิน ฉันก็จะไม่มีวันขายให้กับผู้ชายเฮงซวยแบบนั้นเด็ดขาด”มาลารินทร์ปากคอสั่นด้วยความโกรธ สายป่านถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วลูบหลังลูบไหล่เพื่อนเป็นการปลอบใจ ไม่ใช่เพื่อนเธอคนเดียวหรอกที่โดนดูถูกเพราะสายป่านก็เคยถูกลูกค้าหลายคนมองแบบนั้นเหมือนกัน หญิงสาวนึกสงสารมาลารินทร์จับใจ ส่วนตัวเธอเองก็เสียความรู้สึกมากเช่นเดียวกัน“ช่างมันเถอะเอาแก อย่าไปให้ค่ากับคำพูดพล่อย ๆ นั่นเลย เรากล

มาลารินทร์เดินทอดน่องอยู่บริเวณสวนหย่อมหน้าบ้านได้สักพักก็มานั่งเล่นอยู่ตรงโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ซุ้มกระดังงาที่เลื้อยคลุมระแนงหลังคา ที่กำลังออกดอกสีเหลืองปลั่งส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจาย หญิงสาวรู้สึกว่ากลิ่นหอมของมันช่วยบำบัดความเครียดได้เป็นอย่างดีหญิงสาวนึกถึงคำพูดของสายป่านที่ชวนเธอให้ลองรับงานเอ็นเตอร์เทน หรือเป็นเด็กเอ็นฯ อย่างที่ใคร ๆ เขาเรียกกัน จริงอยู่ที่มันก็เป็นงานสุจริตแต่ด้วยอุปนิสัยของเธอดูจะไม่เหมาะกับงานนี้เหมือนกับสายป่านที่ทั้งคุยเก่ง ยิ้มแย้มแจ่มใส เฮอา และเฟรนลี่ ที่สำคัญอีกอย่างคือเรื่องการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ ปกติเธอเป็นคนไม่ดื่มถึงแม้จะเคยลองมาบ้างแต่เมาง่ายมากเรียกว่าคออ่อนแบบสุด ๆ อย่าว่าแต่ดื่มเลยบางทีแค่ได้กลิ่นก็แทบจะเมาแล้ว และแบบนี้เธอจะรับงานเอ็นเตอร์เทนได้อย่างไรแต่ก็นะ...ชีวิตคนเรามันไม่ได้มีทางให้เลือกมากนักหรอก โดยเฉพาะคนป่วยที่ต้องดูแลและนักศึกษามหาวิทยาลัยที่ต้องรอค่าเทอม และนั่นก็เป็นเหตุผลให้มาลารินทร์ตัดสินใจลองทำงานนี้ Line รินทร์ : ป่าน..เรื่องงานที่คุยกันเมื่อวาน ฉันตกลงจะลองทำดูนะฝากแกช่วยแนะนำด้วย สายป่าน : ได้เลยแ

@คลับหรูแห่งหนึ่งค่ำคืนนี้เซดริกกับแอลตันมีนัดสังสรรค์กันที่ผับหรูใจกลางเมือง หลังจากที่ไม่ได้มาดื่มด้วยกันนานพอสมควร เนื่องจากช่วงหลังมาร์ตินกรุ๊ป มีโครงการเปิดโรงแรมในเครือใหม่อีกแห่งหนึ่งที่พัทยา แอลตันในฐานะหุ้นส่วนใหญ่จึงต้องบินไปมาระหว่างกรุงเทพฯกับพัทยาเป็นว่าเล่น วันนี้สบโอกาสจึงนัดแฮงก์เอาท์กันตามประสาเพื่อนสนิท โดยแอลตันได้จองห้อง VVIP เอาไว้ เพราะรู้ดีว่าเซดริกไม่ค่อยชอบอยู่ร่วมกับคนเยอะ หลังจากเดินทางมาถึง การ์ดของผับก็เชิญเซดริกก็มายังห้อง VVIP แอลตันนั่งดื่มรอเขาอยู่ โดยมีสาวสวยหุ่นเซ็กซี่ขนาบข้างอีกสองคน ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติที่เจอแอลตันที่ไหนก็ต้องมีสาวข้างกายที่นั่น“มาแล้วเหรอมึง มาๆ นั่งๆ เดี๋ยวกูเรียกน้อง ๆ มานั่งเป็นเพื่อน” แอลตันบอกเพื่อนรักแล้วทำท่าจะเรียกสาวๆ ให้เซดริก แต่เจ้าตัวรีบปฏิเสธ“ไม่ล่ะ วันนี้กูไม่มีอารมณ์”“เฮ้ย!!! อะไรวะ หนุ่มหล่อร้อยแรงม้าอย่างมึงนี่นะไม่มีอารมณ์ เป็นอะไรของมึงวะโดนใครขัดใจมารึไง” แอลตันกล่าวหยอกเย้าเพื่อนรักเซดริกยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มแล้วส่งกล่องของขวัญที่อยู่ในถุงกระดาษแบรนด์หรูให้แอลตัน เจ้าตัวรับมาด้วยความงุนงง เมื่

วันนี้มาลารินทร์มีงานเปิดตัวสินค้าใหม่ที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางเมือง ร่างระหงอยู่ในชุดเดรสเกาะอกสีชมพูหวาน ตัวกระโปรงสั้นเหนือเข่าอวดเรียวขาสวย ผมหยักศกเป็นลอนใหญ่ถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าใบหน้าจิ้มลิ้มถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางราคาแพง ปากกระจับถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีเดียวกันกับชุด ไหล่มนและท่อนแขนเรียวถูกทาด้วยกลิตเตอร์เป็นประกายระยับเมื่อต้องกับแสงไฟผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ที่จะเปิดตัวในวันนี้เป็นน้ำหอมของสุภาพบุรุษยี่ห้อดังที่นำเข้าจากฝรั่งเศส และจัดโปรโมชั่นลดราคาสูงสุดถึงห้าสิบเปอร์เซนต์ ทำให้มีลูกค้าและผู้ที่สนใจแวะเข้ามาชมกันเป็นอย่างมาก ลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าสุภาพสตรี จึงทำให้บริเวณบูธมีแต่ลูกค้าผู้ชายเนืองแน่น โดยไม่รู้ว่าหนุ่ม ๆ ทั้งหลายที่เข้ามาจะมาด้วยความสนใจในสินค้าหรือสนใจพริตตี้ที่เสนอผลิตภัณฑ์นี้ก็ไม่อาจทราบได้หลังจากมาลารินทร์ได้แนะนำความพิเศษของสินค้าและให้ลูกค้าได้ลองเทสกลิ่นน้ำหอม จนลูกค้าตัดสินใจเลือกซื้อกลิ่นที่ถูกใจแล้ว มาลารินทร์ก็เดินนำลูกค้าท่านนั้นไปที่เคาท์เตอร์บูธเพื่อชำระเงิน หลังจากบริการลูกค้าเรียบร้อยแล้ว จึงหันหลังกลับเพื่อเดินไปยังบูธอีกครั้งแต

@โรงแรม Mหลังจากปุ๊กกี้เดินทางมาถึงโรงแรม พนักงานต้อนรับได้เชิญให้เธอไปรอที่ห้องอาหาร VVIP ของทางโรงแรม บรรยากาศในห้องอาหารถูกตกแต่งอย่างดีและหรูหราสวยงาม หล่อนนั่งรอเพียงครู่เดียว นักธุรกิจหนุ่มก็เดินทางมาถึง เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าหม่นนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับปุ๊กกี้“สวัสดีครับคุณปุ๊กกี้ ขอบคุณมากนะครับที่ให้เกียรติมาพบผม เดี๋ยวเราทานอาหารแล้วคุยกันไปดีกว่านะครับ”ชายหนุ่มยิ้มมุมปากมีด้วยท่าทางเป็นมิตร เขายกมือให้สัญญาณพนักงาน เพียงครู่เดียวอาหารก็ถูกนำมาเสริฟทันที บรรยากาศในการทานอาหารเป็นไปได้ด้วยดี มีการพูดคุยในเรื่องทั่วๆ และเรื่องส่วนตัวบ้างประปรายปุ๊กกี้ลอบมองชายหนุ่มตรงหน้า เขาเป็นชายหนุ่มรูปหล่อและดูดีมาก ดวงตาสีฟ้าหม่นน่าค้นหา แต่งกายภูมิฐาน น้ำเสียงทุ้มดูน่าฟัง ไม่แปลกใจเลยที่สาวๆ พากันเสนอตัวเข้าหากันเป็นทิวแถว หล่อครบเครื่องขนาดนี้แถมยังรวยติดอันดับหนึ่งในห้าของประเทศ ใครได้ไปเรียกว่าสบายทั้งชาติหลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มก็เริ่มพูดเข้าประเด็นตามที่ตั้งใจไว้ทันที“อันที่จริงวันนี้ ผมมีอีกเรื่องที่อยากจะรบกวนคุณปุ๊กกี้ด้วยครับ”“เชิญคุณเซดริกได้เลยค่ะ

หลังจากกินยาตามคำสั่งเออเนสเรียบร้อยแล้ว น้องญาก็เดินเข้าไปในบ้านที่ควรจะเรียกว่าคฤหาสน์น่าจะเหมาะสมกว่า เด็กสาวเดินไปหามัมมาริสาที่กำลังนั่งอ่านหนังสือสบายๆอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น"กินข้าวเรียบร้อยแล้วเหรอลูก" นางเอ่ยทัก คนตัวเล็กนั่งลงใกล้ๆ กับหญิงสูงวัยกว่าที่ท่านกำลังมองเธอด้วยสายตาเอ็นดูพลางใช้มือลูบศีรษะเล็กๆ ของเธอ"กินแล้วค่ะมัม วันนี้น้องญาตื่นสายมากๆ เลยไม่ได้ทำอาหารไทยให้มัมทานเลย ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเย็นนี้น้องญาจะทำให้ทานอย่างสุดฝีมือเลยค่ะ" เด็กสาวพูดแล้วยิ้มละไมให้กับมัมมาริสา"วันนี้น้องญาจะทำแกงจืดเต้าหู้หมูสับของโปรดของแด๊ดด้วยค่ะ แต่ไม่รู้พี่เออเนสจะกลับบ้านหรือเปล่า กุ้งกระเทียมน้องญาจะเป็นหม้ายไหมหนอ" น้องญาเอ่ย ท้ายประโยคเธอทำเสียงอ่อยๆ มัมมาริสาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาลูกชายทันที"ครับมัม" เสียงปลายทางรับสายแล้วตอบกลับมาสั้นๆ ตามนิสัยของเขา"เย็นนี้กลับมาทานข้าวบ้านไหมลูก น้องจะได้ทำกุ้งกระเทียมของโปรดไว้ให้" มัมมาริสาเอ่ยถาม"ครับ" สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ"พี่เขาบอกว่าเย็นนี้จะกลับบ้านนะลูก เดี๋ยววันนี้หนูไปซื้อของที่ห้างกับพี่เซนส์แล้วกันนะจ๊ะ พอดีช่วงบ่ายมัมมีน

เออเนสดันร่างบางให้นอนราบลงกับเตียงนุ่ม ในขณะที่ริมฝีปากของทั้งคู่ยังคงจูบกันอย่างดูดดื่ม ฝ่ามือหนาแทรกเข้าไปยังชุดนอนกระโปรงบางเบาของหญิงสาว แล้วถอดออกอย่างง่ายดาย ตะขอบราด้านหน้าถูกปลดอย่างชำนิชำนาญด้วยมือเพียงข้างเดียวของชายหนุ่มจมูกโด่งซุกไซร้ไปยังซอกคอหอมกรุ่น ขบเม้มผิวเนียนและจูบไล่เรื่อยลงมาที่หัวไหล่และเนินอก ริมฝีปากอุ่นชื้นเข้าครอบครองยอดปทุมถันสีชมพูแล้วขบเม้มดูดดึงอย่างหิวโหย"จ๊วบบบบบบ" เขาสลับดูดเลียยอดทับทิมสีชมพูสวยทั้งสองข้างไปมาแล้วบีบเคล้นอย่างมันมือ"อื้มมมม" ปฏิญญาครางเสียงหวานในลำคอและเผลอแอ่นอกให้เขาดูดเลียอย่างเต็มอกเต็มใจเมื่อดูดกินสองเต้าเต่งตึงจนเป็นที่พอใจแล้ว ลิ้นร้อนก็ค่อยๆจูบไล่ลงมายังเนินนูนอวบใหญ่ที่เกลี้ยงเกลาของเด็กสาว แพนตี้ลูกไม้ตัวน้อยถูกถอดออกอย่างง่ายดายด้วยฝีมือของเขาอีกตามเคย ลิ้นร้อนตวัดเลียที่รอยแยกอย่างช้าๆ คล้ายๆ กับจะทรมานคนตัวเล็กให้พลุ่งพล่านด้วยแรงปรารถนา"อ๊ะ..~อ๊าาา" ร่างบางร้องคราง เธอยกสะโพกร่อนไปมาด้วยความเสียวที่ลิ้นร้อนละเลงเลีย สลับกับดูดดุนที่ร่องสวาทแบบเน้นๆเออเนสผละจากร่างเล็กและลุกขึ้นจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองทันที แท่งร

หลังจากอาหารถูกนำมาจัดเตรียมให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เออเนสก็หยิบเสื้อผ้าจากกระเป๋าของเขาที่เพิ่งไปขนมาจากห้องตัวเองมาไว้ห้องนี้เมื่อตอนเช้า ขึ้นมาใส่ แล้วเดินไปที่ห้องนอนที่คนตัวเล็กยังคงนอนอยู่ในท่าเดิม ร่างแกร่งนั่งลงบนเตียงแล้วเอื้อมมือไปเขย่าร่างเล็ก"ปฏิญญา ตื่นได้แล้ว อาหารมาแล้วนะ""อื้อๆๆ"คนตัวเล็กบิดร่างไปมาแล้วลุกขึ้นนั่งด้วยความงัวเงีย เออเนสเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของเธอ แล้วหยิบชุดลำลองของเด็กสาว ซึ่งเป็นเสื้อยืดตัวยาวมาสวมใส่ให้ ในขณะที่เธอยังหาวหวอดๆ อยู่ หลังจากนั้นก็รวบร่างเล็กขึ้นอุ้มแล้วพาเดินไปยังโต๊ะอาหาร"พี่เออเนสปล่อยเถอะค่ะ น้องญาเดินเองได้" เด็กสาวพูดไปพลางก้มหน้าซุกอกแกร่งด้วยความเขินอาย แต่คนตัวโตก็ยังก้าวเดินพรวดๆ ไปยังเก้าอี้แล้วจัดแจงวางคนตัวเล็กให้นั่งลง ส่วนเขาเดินอ้อมไปนั่งที่ฝั่งตรงกันข้ามหลังจากทานอาหารเรียบร้อยแล้ว น้องญาก็เดินไปยังโซนห้องนั่งเล่นที่ด้านข้างติดกับระเบียง เธอนั่งบนโซฟาตัวยาว แล้วเปิดทีวีดูรายการทั่วๆ ไปเออเนสเดินผ่านคนตัวเล็กออกไปยังหน้าระเบียง เขาจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ ปฏิญญาทำหน้าแปลกใจ เพราะก่อนหน้านี้เธอไม่เคยเห็นเขาสูบบุหรี่มาก่อน ร่

น้องญานอนตัวแข็งทื่อเมื่อรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเออเนสเมื่อคืนมันเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่ความฝันอย่างที่เธอเข้าใจ“จะลุกไปไหนแต่เช้า”เออเนสเอ่ยถามคนตัวเล็กพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแล้วใช้จมูกโด่งซุกไซร้ไปตามซอกคอที่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ จนปฏิญญาต้องหดคอหนีด้วยความเสียวปนเขินอาย“ปล่อยน้องญาได้แล้วค่ะ น้องญาหิวแล้ว” คนตัวเล็กเอ่ย เพราะตอนนี้ท้องของเธอร้องประท้วงด้วยความหิวจริง ๆ เธอเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนผนัง บอกเวลา 11.00น.แล้ว“เดี๋ยวสั่งอาหารมาให้ นิ่งเป็นหลับขยับเป็นกินจริง ๆ ด้วย เด็กอะไร”เออเนสบ่นแบบไม่จริงจังนัก แต่ก็ยอมคลายอ้อมแขนจากร่างเด็กสาว แต่ยังไม่ปล่อยให้เธอลุกออกไป ในขณะที่เขาเองก็กดโทรศัพท์สั่งอาหารให้เธอทันทีหลังจากสั่งอาหารเรียบร้อยคนตัวเล็กจึงออกมาจากอ้อมกอดนั้นได้ เธอลุกขึ้นยืนหวังจะเดินไปยังห้องน้ำ แต่ก็ต้องหยุดทันที เพราะเวลาที่เธอขยับแต่ละครั้งจะรู้สึกเจ็บที่จุดกลางกายสาวเป็นอย่างมาก เธอทำหน้าเบ้จนเออเนสลุกขึ้นแล้วเดินมาจ้องหน้าเธอใกล้ ๆ ใบหน้าเรียวเล็กนั้นแดงก่ำด้วยความเขินอาย“เป็นยังไง เดินไม่ไหว เจ็บล่ะสิ?”เออเนสพูดแค่นั้นก็ลุกขึ้นทั้งที่ร่างกายเปลือ

เด็กสาวทำท่าจะขยับสะโพกถอยหนีเมื่อรู้สึกได้ถึงความคับแน่น และเจ็บแปลบบริเวณกึ่งกลางกายสาว จนเออเนสต้องค่อยๆ ปลอบประโลมเธออีกครั้ง"ไม่ต้องกลัว อย่าเกร็งนะ เจ็บนิดเดียว"เขากระซิบเสียงแหบพร่าที่ใบหูของเธอ แล้วประกบริมฝีปากหนาได้รูปนั้นที่ปากสวยของเธออีกครั้ง เพื่อให้เด็กสาวผ่อนคลายลงอีกสักหน่อย ริมฝีปากอุ่นชื้นเลื่อนลงมาโลมเลียดูดดึงยอดปทุมถันอวบใหญ่นั้นอีกครั้ง ฝ่ามือแกร่งโลมไล้ไปทั่วผิวกายนุ่มนิ่มหอมกรุ่น ในขณะที่ร่างเล็กกำลังตกอยู่ในวังวนของความเสียวซ่านอยู่นั้น เออเนสก็ดันแท่งรักขนาดใหญ่เข้าไปในช่องทางรักคับแคบของเด็กสาวจนสุดลำ "สวบบ .. ปึ่ก" "กรี๊ดดดดดดด " เสียงร้องแสดงความเจ็บปวดเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมลุกล้ำเข้าไปภายในใจกลางสาวที่ไม่เคยมีผู้ใดล่วงล้ำมาก่อน เด็กสาวน้ำตาไหล หายเมาเป็นปลิดทิ้ง"อึ่ก..ฮือ..พี่เออเนสทำอะไร น้องญาเจ็บ" เด็กสาวเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลจากหางตา"ซี๊ดดดด...อืมมมม" เสียงครางทุ้มต่ำของเออเนสดังขึ้นในลำคอ เขารู้สึกคับแน่นที่แท่งรักและอยากจะขยับมันใจจะขาด"ฉันจะค่อยๆ ขยับนะ ไม่เจ็บแล้ว ไม่ต้องเกร็งนะ"เสียงทุ้มนุ่มนวลค่อยๆ เอ่ยขึ้นมาเพื่อไม่ให้เด็กสาวต้องเป็นกังวลใจ

"อื้อ~ หนาวววว" คนตัวเล็กนั่งคอพับอยู่ในอ่างอาบน้ำในสภาพกึ่งเปลือย มีแพนตี้ตัวน้อยกับบราแบบเกาะอกปกปิดของสงวน เออเนสถอนหายใจยาวเพื่อสกัดกั้นอารมณ์ของตัวเอง เขาค่อยๆ ถอดบราและแพนตี้ตัวน้อยออกจากเรียวขาสวย แล้วเปิดน้ำอุ่นเพื่อล้างหน้าตาเนื้อตัวแล้วอาบน้ำให้กับเธอ เสร็จแล้วก็นำผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาห่อหุ้มร่างเปลือยขาวโพลนนั้น แล้วรวบร่างขึ้นอุ้มไปยังเตียงนอนขนาดใหญ่ร่างแกร่งค่อยๆ วางคนตัวเล็กลงแล้วปลดผ้าเช็ดตัวออกเพื่อจะเช็ดตัวและสวมชุดใหม่ให้ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร คนตัวเล็กก็ดิ้นไปมามือไขว่คว้าสะเปะสะปะ"อื้มๆๆ .. หนาววว"มือเล็กควานหาผ้าห่มเพราะรู้สึกหนาว เมื่อมือสัมผัสถูกผ้าเช็ดตัวที่เออเนสถืออยู่เธอก็ดึงเข้าหาตัวอย่างแรงจนเออเนสล้มลงบนที่นอนหนาหนุ่มแล้วคร่อมร่างเล็กนั้นไว้พอดี ใบหน้าของเธอและเขาแนบชิดกัน จมูกชนจมูก ดูเหมือนคนตัวเล็กพอจะรู้สึกตัวขึ้นมาบ้างแล้ว เธอค่อยๆ ปรือตาขึ้นมามองเจ้าของลมหายใจอุ่นๆ ที่กำลังหายใจรดใบหน้าเธออยู่ในระยะประชิด"พะ..พี่เออเนส"ริมฝีปากรูปกระจับอวบอิ่มเผยอน้อยๆ เมื่อเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มที่ตัวเองแอบมีใจให้ เขากำลังมองเธอด้วยสายตาแห่งความปรารถนาที่ปิดไม่มิ