All Chapters of เมื่อ playboy ตัวร้ายต้องแพ้พ่ายยัยตัวเล็ก (แอลตัน-สายป่าน: Chapter 51 - Chapter 60

ครืดดด~ครืดดด เสียงสมาร์ทโฟนของสายป่านสั่นระรัว ในขณะที่เธอเพิ่งหลับไปได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ คนตัวเล็กงัวเงียลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หน้าจอปรากฏชื่อของปริณ น้องชายของมาลารินทร์ สายป่านขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนที่จะรีบรับสายทันที"ว่าไงปริณ""พี่ป่านครับ วันนี้พี่มีธุระที่ไหนหรือเปล่าครับ พอดีผมมีเรื่องจะรบกวนพี่สักหน่อย" ปริณเอ่ยด้วยน้ำเสียงแสดงความเกรงใจอย่างเห็นได้ชัด"ไม่มีธุระที่ไหนหรอก มีอะไรให้พี่ช่วยบอกได้เลยจ้ะ" สายป่านตอบกลับเด็กหนุ่มซึ่งเธอเองก็รักเขาเหมือนน้องชายคนหนึ่งเช่นเดียวกัน"พอดีวันนี้หมอนัดตรวจแม่น่ะพี่ แต่รถผมดันมาเกเร สตาร์ทยังงัยก็ไม่ติด จะโทรหาพี่รินทร์ก็เกรงใจเขา ป่านนี้คงวุ่นกับการเตรียมตัวไปเจอพ่อกับแม่ของพี่เซดริกตอนเย็น ผมก็เลยต้องรบกวนพี่ป่าน" ปริณสาธยายยืดยาว"ได้ๆ แหม..เรื่องแค่นี้เองแม่เธอก็เหมือนแม่พี่แหละน่า.. ทำเป็นคนอื่นคนไกลกันไปได้ ว่าแต่จะไปกี่โมงล่ะ เดี๋ยวพี่ขับรถไปรับที่บ้าน""หมอนัดบ่ายสองครับพี่ โรงพยาบาลเดิมที่แม่ผ่าตัดนั่นแหละครับ""โอเคจ้ะ งั้นเดี๋ยวราวๆ เที่ยงครึ่งพี่ไปรับที่บ้านนะ""ครับพี่ป่าน ขอบคุณมากนะครับ"หลังจากวางสายจา

"หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้" เสียงสัญญาณปลายทางดังอยู่เช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า นานนับชั่วโมงที่แอลตันพยายามต่อสายถึงสายป่าน เขายังอยู่ในรถหรูบนถนนในกรุงเทพฯ ที่ช่วงโพล้เพล้ใกล้ค่ำแบบนี้รถจะติดมากเป็นพิเศษ แอลตันเริ่มหงุดหงิดและมีลางสังหรณ์แปลกๆ เกิดขึ้นในใจรถสปอร์ตคันหรูเคลื่อนตัวเข้ามาจอดยังเพนท์เฮาส์ เขารีบมองดูที่ลานจอดรถแต่ไม่มีรถของสายป่านจอดอยู่ ทั้งที่ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว แอลตันรีบก้าวเท้ายาวๆ ขึ้นไปยังเพนท์เฮาส์แล้วกดรหัสเข้าห้องทันที ภายในห้องว่างเปล่าไร้เงาของคนรัก ร่างสูงเดินตรงไปยังห้องนอน แต่ก็ไร้วี่แววของเธออีกตามเคย ดวงตาคมสังเกตุเห็นบางอย่างที่วางอยู่บนเตียงนอน เขารีบเข้าไปดูก็เห็นกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงิน ซองจดหมาย และซองเอกสารบางอย่าง วางอยู่ใกล้ๆ กัน ใจของชายหนุ่มก็กระตุกวูบทันทีฝ่ามือสั่นเทาหยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินขึ้นมาเปิดดู พบเครื่องเพชรทุกชิ้นอยู่ครบถ้วน รวมถึงแหวนเพชรใบมะกอกที่สายป่านใส่ติดนิ้วเป็นประจำก็ถูกถอดเก็บไว้ในกล่องนี้ด้วยเช่นกัน ซองเอกสารถูกเปิดออกดู แอลตันพบเช็คห้าสิบล้านบาทที่มีลายเซ็นต์ของตนเองที่สั่งจ่ายให้กับสายป่าน มันยังอยู่แล

กิตติยศถอนหายใจยาว มองแอลตันที่นั่งน้ำตาไหล ดวงตาแดงก่ำ"อย่าหาว่าพี่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของแกเลยนะป่าน แต่ยังงัยแกก็เป็นน้องสาวคนเดียวของพี่ พี่ก็อดห่วงแกไม่ได้อยู่ดี"กิตติยศบอกกับน้องสาว"ป่านรู้ค่ะ พี่ยศมีอะไรก็พูดมาเถอะ""แกมีปัญหาอะไรกับคุณแอลตัน ทำไมถึงไม่พูดคุยกันให้เข้าใจล่ะ จะได้แก้ไขปัญหา หนีหายไปแบบนี้แล้วจะเข้าใจกันได้ยังงัย""มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วล่ะค่ะพี่ยศ" สายป่านพูดเสียงปนสะอื้น"ทำไมล่ะ เรื่องมันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?""คุณแอลตันเขามีเมียอยู่แล้ว ตอนนี้เมียเขากำลังตั้งท้องอยู่ด้วย แล้วแบบนี้มันจะยังแก้ไขอะไรได้อีกคะ"สายป่านปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องมา เธอก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง ได้แต่เก็บเอาไว้คนเดียวมาตลอดกิตติยศมองหน้าแอลตันแล้วขมวดคิ้ว สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นดุดันในทันที"อ้าว..คุณแอลตัน แบบนี้มันหมายความว่ายังงัย" กิตติยศเอ่ยถามแอลตัน ในขณะที่เขาเองก็ยัง งงๆ ในสิ่งที่แฟนสาวของเขาบอกกับพี่ชาย"พี่ยศ พี่พูดกับใคร คุณแอลตันอยู่กับพี่เหรอ?" สายป่านเอ่ยถามด้วยความสงสัย"ใช่ เขามาหาพี่ที่ปางไม้ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว วันนี้คุยกันให้เคลียร์ไปเลย" กิตติ

สายป่านเดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วย แล้วรีบตรงไปยังลานจอดรถทันที เพราะเธอเกรงว่าจะเจอกับแอลตันและเซดริกที่กำลังจะมาถึง คนตัวเล็กก้มหน้าก้มตาเดินโดยไม่ได้ระมัดระวังจนชนกับใครคนหนึ่ง ปึ่ก .. โอ๊ย.. สายป่านเซถลาไปตามแรงชน แต่โชคดีที่เจ้าของร่างแกร่งนั้นพยุงเธอไว้ได้ทัน"คุณป่านนั่นเอง เป็นอะไรไหมครับ?" เซดริกเอ่ยถามเธอ เมื่อเธอเห็นเซดริกเธอก็รีบมองไปรอบๆบริเวณนั้นทันที"อ้อ..ไม่เป็นไรค่ะ เชิญคุณเซดริกขึ้นไปเยี่ยมรินทร์ก่อนเถอะค่ะ คุณแม่รออยู่"เธอบอกให้เซดริกรีบไปเพราะเธอเองก็อยากจะไปให้พ้นจากบริเวณนี้เหมือนกัน เธอกลัวว่าจะเจอใครบางคนที่เธอไม่อยากจะเจอนั่นเอง"อ้อ..ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" เซดริกกล่าวแล้วรีบเดินไปทันที"ฟู่วววว เกือบไปแล้วเรา ดีนะที่ไม่เจอ" สายป่านเป่าลมออกจากปากแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก"เขาคงไม่ได้มาหรอก เขาจะมาทำไมล่ะ ลูกเมียเขาก็มี" สายป่านแค่นยิ้มแล้วพูดกับตัวเองร่างเล็กค่อยๆ เดินอ้อยอิ่งไปยังบริเวณที่เธอจอดรถอยู่ เพราะตอนนี้คงไม่จำเป็นต้องรีบแล้ว เธอคิดว่าจะกลับไปบ้านน้ามาศแล้วจะเก็บเสื้อผ้าบางส่วนไปเที่ยวพักผ่อนคนเดียวสักวันสองวันแล้วค่อยกลับมา เพราะตอนนี

สายป่านร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาของเธอไหลเปียกสองแก้ม ในตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก"คิดถึงพี่ แล้วหนีพี่ไปทำไมครับ"น้ำเสียงคุ้นหูที่ตอบกลับมาทำให้สายป่านลืมตาโพลง เธอหยุดร้องไห้ทันทีแล้วลุกพรวดขึ้นมามองไปยังคนที่นอนอยู่ข้างๆ คนตัวเล็กอ้าปากค้างด้วยความงุนงงอย่างที่สุด"คะ..คุณแอลตัน คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" สายป่านถามเสียงสั่น เพราะเธอยังไม่หายตกใจต่อการมาของเขา"เมื่อคืนเจโทรหาพี่ เขาบอกพี่ว่าหนูอยู่ที่นี่ เจพยายามติดต่อหนูหลายครั้งหลังจากโทรหาหนูครั้งสุดท้ายตอนหัวค่ำแต่หนูไม่รับสาย เขาเลยตัดสินใจโทรมาบอกพี่"แอลตันบอกสายป่านไปตามความเป็นจริง เจเป็นห่วงสายป่านมากเพราะติดต่อสายป่านไม่ได้ และเจรู้ว่าเธอดื่มไปเยอะแถมยังอยู่คนเดียวอีกด้วยก่อนหน้าที่แอลตันจะมาที่ชลบุรีกับเซดริก เขาได้โทรส่งข่าวให้เจรู้ด้วยเหมือนกัน เพราะเขารู้ว่าเจเองก็เป็นห่วงเพื่อนสาวทั้งสองคนมาก"แล้วคุณเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไงคะ ใครอนุญาต" สายป่านเอ่ยถามเสียงเขียว รีสอร์ตหรูขนาดนี้แต่ปล่อยให้คนอื่นเข้ามาในห้องของลูกค้าได้ยังไงกัน"มิกกี้เป็นคนอนุญาตครับ เพราะเมื่อคืนเจพยายามโทรหาหนูหลายรอบแต่หนูไม่รับสายเลย ส