ตอนที่ 52 พากันหนี

สายป่านเดินก้าวท้าวยาวๆ ออกมาจากแผนกสูติ-นรีเวช เธออยากไปให้พ้นจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ร่างเล็กเดินลัดไปยังมุมสวนหย่อมของโรงพยาบาลที่มีโต๊ะม้าหินอ่อนตั้งเรียงรายอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น สะโพกกลมกลึงทิ้งตัวลงบนม้าหินอ่อนอย่างหมดแรง ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นและกระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่หยดน้ำตาที่ยังคงรินไหลไม่หยุด

"คุณทำกับฉันขนาดนี้ได้ยังไง"

สายป่านพูดกับตัวเองแล้วพยายามกลั้นเสียงสะอื้นนั้นไว้ในอก ความจริงที่เจ็บปวดในวันนี้ที่เธอได้เห็นกับตาได้ยินกับหู มันช่างเจ็บปวดและทุกข์ทรมานสิ้นดี แต่ความจริงก็คือความจริง รู้เร็วยังดีกว่ารู้ช้าแล้วถลำลึกไปมากกว่านี้

ครืดดดด~ครืดดดด

เสียงสมาร์ทโฟนของสายป่านสั่น เธอปรายสายตามองที่หน้าจอก็เห็นว่าเป็นปริณนั่นเอง

"ว่าไงปริณ .. อ้อ.. เสร็จแล้วเหรอ งั้นรอแป๊บนึงนะ เดี๋ยวพี่ไป" สายป่านวางสายจากปริณแล้วจึงสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองคืนกลับมา

หลังจากที่สายป่านไปส่งปริณกับแม่วิมาลาเรียบร้อยแล้ว เธอก็ขับรถกลับมาที่หอพักทันที ร่างเล็กเดินเข้าไปที่เตียงนอน เธอก้มลงมองดูตู้เซฟนิรภัยขนาดย่อมที่อยู่ใต้เตียงตรงหัวนอนแล้วหยิบมันขึ้นมา กดรหัสเปิดเซฟ หยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินขึ้นมาเปิดดูอีกครั้ง ชุดเครื่องเพชรใบมะกอกที่ส่องแสงระยิบระยับสวยงามยามต้องแสงไฟ

สายป่านถอดแหวนเพชรใบมะกอกที่นิ้วนางข้างซ้ายที่สวมไว้ตลอดเวลานั้นเก็บคืนเข้าสู่กล่อง และหยิบซองเช็คจำนวนห้าสิบล้านบาทที่แอลตันเคยให้ ใส่กระเป๋าแล้วขับรถไปที่เพนท์เฮาส์ของแอลตันทันที

สายป่านกดรหัสเข้าไปยังเพนท์เฮาส์แล้วตรงเข้าไปที่ห้องนอนของแอลตัน เธอวางกล่องเครื่องเพชรและซองที่บรรจุเช็คไว้ใกล้ๆ กัน พร้อมกับจดหมายอีกหนึ่งฉบับ แล้วหยิบกระเป๋าเดินทางของเธอที่เก็บไว้ออกมา แล้วจัดการเก็บเสื้อผ้าทั้งหมดของตัวเองลงสู่กระเป๋า แล้วขับรถกลับมายังหอพัก

เมื่อกลับมาถึงหอพัก สายป่านก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนแล้วร้องไห้ออกมาอีกครั้ง จนเผลอหลับไป นานแค่ไหนก็ไม่อาจรู้ได้ แต่เธอรู้สึกตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากหน้าห้อง สายป่านงัวเงียลุกขึ้นจากเตียงนอน

"ใครมาเคาะประตูนะ .. หรือว่าจะเป็นเขา"

สายป่านพูดกับตัวเองพร้อมกับแนบสายตาส่องไปที่ตาแมว ก็พบว่าเป็นมาลารินทร์นั่นเอง เธอจึงรีบเปิดประตูให้ผู้มาเยือนในทันที ร่างบางที่เพิ่งมาถึงโผเข้ากอดสายป่านและร้องไห้โฮ ทำเอาสายป่านเองนั้นตกใจเป็นอย่างมาก

“รินทร์ แกเป็นอะไร ทำไมร้องไห้หนักขนาดนี้ล่ะ เข้ามาก่อน ๆ”

สายป่านจูงมือเพื่อนรักมานั่งที่โซฟา พลางกอดปลอบเพื่อนสาวที่ยังร้องไห้ไม่หยุด เธอกอดร่างบางไว้ พลางลูบหัวลูบไหล่อย่างปลอบประโลม

“รินทร์ แกใจเย็น ๆ ก่อน เลิกร้องไห้ แล้วเล่าให้ฉันฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

สายป่านมองหน้าเพื่อนสาว เธอเห็นร่างบางตรงหน้าดวงตาบวมช้ำ หล่อนเช็ดน้ำตาให้เพื่อนรัก มาลารินทร์สะอื้นเบาๆ

“ฮึก...ฮือ... พี่เซดริก เขา..เขามีคู่หมั้นอยู่แล้วแก.. ฮืออ”

ร่างบางร้องไห้ สะอื้นจนตัวโยน สายป่านกอดปลอบร่างบาง พลางน้ำตาคลอเพราะสงสารเพื่อนรัก ทำไมทั้งเธอและเพื่อนถึงต้องมาพบเจอเรื่องแบบนี้ในวันและเวลาเดียวกันแบบนี้ด้วย ทั้งสองกอดกันอยู่ครู่ใหญ่ จนมาลารินทร์หยุดร้องไห้ สายป่านจึงคลายอ้อมกอดออกจากร่างบาง

“ไหน..เรื่องราวมันเป็นยังงัย แกบอกฉันมาสิ”

มาลารินทร์เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนรักฟังอย่างไม่ปิดบัง

“แล้วแกจะเอายังงัยต่อไปล่ะรินทร์ ถ้าแกจะไปเคลียร์กับเขา ฉันจะเป็นคนพาแกไปเอง” สายป่านบอกร่างบางที่ยังเช็ดน้ำตาอยู่

“ฉันไม่กล้าหรอกป่าน พี่เซดริกเองก็พูดรับปากกับมัมของเขาว่าจะจัดการเรื่องหมั้นให้เรียบร้อย ฉันได้ยินมากับหูนะป่าน แล้วถ้าเขาต้องบอกเลิกฉันจริง ๆ ฉันคงทำใจไม่ได้ ฉันจะเป็นฝ่ายไปจากเขาเอง แกช่วยฉันได้ไหม”

มาลารินทร์ถามสายป่าน เธอพยักหน้าตอบรับ เพราะตอนนี้เธอเองก็อยากจะหายตัวไปจากที่นี่เหมือนกัน

อีกด้านหนึ่ง

แอลตันกำลังขับรถกลับเพนท์เฮาส์ หลังจากที่เขาส่งเดมี่ถึงโรงแรมเรียบร้อยแล้ว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หน้าจอแสดงชื่อเซดริก แอลตันจึงกดรับทันที

“ไงมึง .. โทรมาทำไม วันนี้มีนัดกินข้าวเปิดตัวเมียรักนี่หว่า อย่าบอกว่าเมียหายอีกล่ะ” แอลตันรับสาย พลางเอ่ยกระเซ้าเพื่อนรักตามนิสัยของเขา

"ไอ้แอลตัน รินทร์น่าจะได้ยินมัมคุยกับกูเรื่องกูกับโอลิเวีย รินทร์หนีกูไปแล้ว โทรไปก็เป็นสัญญาณปิดเครื่อง มึงช่วยติดต่อคุณสายป่านให้กูที ว่ารินทร์อยู่ที่นั่นไหม” น้ำเสียงเซดริกดูร้อนรนใจเป็นอย่างมาก

“อ้าว .. ชิบหายละ .. เออๆ เดี๋ยวกูลองโทรตามให้”

แอลตันวางสายไป แล้วรีบโทรไปที่สายป่าน เสียงสัญญาณดังขึ้นหลายครั้ง แต่ปลายทางไม่รับสาย แอลตันก็ไม่ละความพยายาม ยังคงโทรและรอสายต่อไป

“ใครโทรมาน่ะป่าน ทำไมไม่รับสาย”

มาลารินทร์เอ่ยถามเพื่อนรัก สายป่านกำลังขับรถอยู่ ในขณะที่มาลารินทร์นั่งอยู่ด้านข้างคนขับ

“คุณแอลตันน่ะ รินทร์ .. แกตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม?”

สายป่านเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ หลังจากที่มาลารินทร์บอกกับเธอว่าเธอจะกลับไปอยู่ที่บ้านเดิมของนางวิมาลาที่จังหวัดชลบุรี

“ฉันแน่ใจแล้วป่าน ฉันยอมรับว่าฉันเป็นคนขี้ขลาด แต่ฉันทนเจอหน้าเขาอีกไม่ได้ .. ฉันไม่อยากเป็นตัวถ่วงในชีวิตเขา เขามีคู่หมั้นที่เหมาะสมกับเขาอยู่แล้ว ทั้งฐานะ ทั้งหน้าตาทางสังคม เขาเหมาะสมกัน ทุกอย่าง ฉันจะเอาอะไรไปสู้เขา” มาลารินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงปวดร้าว

“ถ้าแกยืนยันอย่างนั้นฉันก็โอเค ฉันจะไปอยู่กับแกเอง”

สายป่านบอกพลางกดปิดโทรศัพท์มือถือ ที่มีเสียงเรียกเข้าจากแอลตันที่ดังไม่หยุด

"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้"

เสียงสัญญาณตอบกลับอัตโนมัติดังขึ้นหลังจากที่แอลตันเริ่มต่อสายถึงสายป่านอีกครั้ง

"อ้าว.. ทำไมเบอร์ป่านติดต่อไม่ได้แล้วล่ะ"

แอลตันเริ่มรู้สึกตะหงิดใจ แล้วจึงลแล้วจึงลองต่อสายใหม่อีกครั้ง