All Chapters of เมื่อ playboy ตัวร้ายต้องแพ้พ่ายยัยตัวเล็ก (แอลตัน-สายป่าน: Chapter 31 - Chapter 40

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก! ปั่กเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังถี่รัวพร้อมกับเสียงครางของทั้งสองคนดังระงมไปทั่วห้อง แอลตันอัดกระแทกแท่งรักเข้าออกในร่องสวาทที่รัดแน่นเป็นจังหวะหนักๆ จนร่างเล็กนั้นสะเทือนไปตามแรงกระแทก"ซี๊ดดด เสียวไหมจ๊ะเมียจ๋า" แอลตันเอ่ยกระซิบข้างใบหูเล็ก ในขณะที่สะโพกสอบยังรัวสะบัดกระแทกสามเหลี่ยมอวบอูมนั้นไม่หยุด"สะ .. เสียวมากค่ะ อูยยย ตะ แต่มันใหญ่มาก ป่านจุก"คนตัวเล็กครางเสียงกระเส่า ร่างเล็กอยู่ในท่าคลานส่วนเออเนสกำลังอัดกระแทกร่องเสียวอยู่ทางด้านหลังไม่หยุด ฝ่ามือหนาเอื้อมไปบีบเคล้นสองเต้าที่ตอนนี้กระเด้งกระดอนไปตามแรงกระแทก สายป่านกัดริมฝีปากล่างแน่นๆ ใบหน้าเหยเกด้วยความเสียว"อูยยย ร่องเมียตอดของผัวเหลือเกิน เสียวหัวที่สุดเลยเมียจ๋า" แอลตันไล้ฝ่ามือไปยังเนินสามเหลี่ยมอวบอูมขนาดใหญ่แล้วใช้นิ้วขยี้ติ่งเสียวเพื่อเพิ่มความกระสันให้คนใต้ร่าง เธอร้องครางอย่างมีความสุข"ร่องเมียเอามันส์เหลือเกิน ผัวอยากขย่มเมียแบบนี้ทุกวันเลย ซี๊ดดดด" แอลตันรู้สึกได้ถึงการตัดรัดของร่องสวาทที่ตอนนี้ตอดถี่รัว แสดงว่าคนตัวเล็กใกล้จะถึงสวรรค์เต็มทีแล้ว"อ๊ะ.. อ๊ะ..อ๊ะ พี่

"มื้อนี้เราทานอะไรกันดีครับ""ทานปิ้งย่างไหมคะ ป่านอยากทานมานานละ แต่ไม่มีใครมาทานเป็นเพื่อน แหะๆ" สายป่านพูดพลางหัวเราะเมื่อตกลงกันได้แล้วสองหนุ่มสาวก็พากันเดินเข้าร้านปิ้งย่างร้านดัง ที่หญิงสาวเป็นคนเลือกร้านอีกตามเคย ทั้งสองทานกันไปคุยกันไปเรื่อยเปื่อย เมื่อทานเสร็จแล้วมิกกี้ก็เดินมาส่งสายป่านที่รถอันที่จริงมิกกี้ก็เป็นผู้ชายที่สุภาพ มีน้ำใจ และค่อนข้างมีมารยาท สังเกตจากวันนี้เขาไม่ได้ถามเรื่องส่วนตัวของสายป่านหรือเรื่องคืนนั้นเลยสักคำ เธอคิดว่าการมีเพื่อนดีๆ อย่างมิกกี้เพิ่มอีกสักคนก็ไม่น่าจะเสียหายอะไรติ๊ง !! เสียงไลน์แจ้งเตือนข้อความเข้าหลังจากที่สายป่านกลับมาถึงเพนต์เฮาส์ได้สักครู่ และกำลังจัดของสดใส่ตู้เย็นอยู่ เธอรีบหยิบโทรศัพท์มาดูทันทีเบบี๋ : ที่รักอยู่ไหนครับ ทำอะไรอยู่?สายป่านขมวดคิ้วด้วยความสงสัย... เบบี๋?? เธอไม่เคยตั้งชื่อแอลตันแบบนี้นะ แสดงว่าเขาแอบเอาโทรศัพท์เธอไปเปลี่ยนชื่อแน่ๆ .. แสบจริงๆ สายป่าน: อยู่เพนต์เฮาส์ค่ะ เพิ่งกลับจากไปซื้อของเข้าครัวมา เดี๋ยวเย็นนี้ป่านทำสปาเกตตี้ผัดขี้เมาทะเลให้ทานนะคะ เบบี๋: โอเคครับสายป่านวางโทรศัพท์ แล้วลงมือจัดของต่อจนเสร็จ

สายป่านนั่งนิ่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารนานนับชั่วโมง เธอไม่ได้โทรหาแอลตันและเขาเองก็ไม่ได้ติดต่อหาเธอเลยเช่นกัน เวลาล่วงเลยไปจนเกินเวลาที่เขาควรจะกลับนานหลายชั่วโมงแล้ว แต่สายป่านก็ยังนั่งอยู่อย่างนั้นเงียบๆ ดวงตาคู่สวยเหลือบมองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ซึ่งบอกเวลา 22.30 น.แล้ว แต่ก็ยังไม่มีการติดต่อใดๆ จากแอลตัน จนสายป่านอดเช็คดูโทรศัพท์ของตัวเองไม่ได้ว่าสัญญาณโทรศัพท์และอินเตอร์เนตนั้นขัดข้องประการใดหรือไม่หัวใจดวงน้อยของเธอตอนนี้กระตุกไหว รู้สึกใจโหวงเหวงอย่างบอกไม่ถูกเมื่อนึกถึงคำพูดของเจที่คุยกันเมื่อตอนเย็น ... ใช่...เธอกำลังกลัว กลัวความเป็นจริงที่จะเกิดขึ้น ถ้ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆ เธอจะทำอย่างไรแต่อีกใจหนึ่งกลับบอกว่าจะมานั่งคิดเองเออเองอยู่ทำไม โทรหาเขาให้รู้เรื่องกันไปเลย ความจริงก็คือความจริง อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด บางทีมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่เธอคิดก็ได้แล้วความอยากรู้ก็พ่ายแพ้แก่ใจของสายป่าน เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วต่อสายหาแอลตันทันที"ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก" เสียงระบบอัตโนมัติตอบรับเป็นสัญญาณกลับมา นั่นหมายความว่าเขาปิดเครื่อง?น้ำตาแห่งความกลัวที่แอบซ่อนอยู่เมื่อห

ร่างแกร่งขยับตัวขึ้นอยู่เหนือร่างคนตัวเล็ก ริมฝีปากหนาค่อย ๆ จูบไปทั่วริมฝีปากอวบอิ่มนั้นอย่างอ้อยอิ่ง แล้วสอดลิ้นร้อนเข้าไปหยอกเย้าลิ้นเล็กในโพรงปากนุ่ม สายป่านจูบตอบเขาอย่างดูดดื่ม ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปทั่วผิวเนียนละเอียดของคนตัวแล็ก แล้วถอดชุดนอนบางเบาของเธอออก ความอวบอิ่มของสองเต้างามและเนินสาวที่อวบอูมนั้นประจักษ์แก่สายตาของชายหนุ่มริมฝีปากหนาถอนจูบออกจากปากสวยได้รูป และค่อยๆ จูบไซร้ลงมาที่ซอกคอหอมกรุ่น เขาขบเม้มติ่งหูเล็ก ๆ แล้วไล่ลงมาที่ลำคอระหง และไม่ลืมที่จะจูบเม้มทำรอยคิสมาร์กแสดงความเป็นเจ้าของไว้หลายรอย“อื้มมม ... อ๊า....”เสียงครางเบา ๆ ลอดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มเมื่อริมฝีปากหนาขบเม้มยอดอกสีชมพูสวยของเธอ แล้วก้มลงดูดดึงปลายถันนั้นอย่างเอาเป็นเอาตายเหมือนเด็กหิวนมแม่ก็ไม่ปาน“อ๊า... บะ..เบาๆ หน่อยค่ะพี่แอล .. ปะ..ป่านเสียว อื้อออ”ร่างเล็กบิดเร่า เมื่อฝ่ามือหนาลูบไล้ไปยังเนินนูนสามเหลี่ยมอวบอูมของเธอ ซึ่งตอนนี้มีน้ำหวานสีใสออกมามากพอสมควรแล้ว ส่วนริมฝีปากของชายหนุ่มยังสาละวนกับการดูดเลียฟอนเฟ้นหน้าอกใหญ่โตนั้นอย่างเมามันร่างแกร่งยันกายลุกขึ้นเพื่อจัดการกับเสื้อผ้าของตนเอง แท

“ป่าน..เอาไงดีแก จะกลับไหม” เจเอ่ยถามสายป่าน“ไม่!! ฉันจะไม่หนีความจริงหรอกเจ ช้าเร็วก็ต้องรู้อยู่ดี อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด ถ้ามันจะเป็นอย่างที่เราคิดกันจริง ๆ ก็ให้มันแตกหักกันไปวันนี้เลย” สายป่านพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว แต่แววตายังวูบไหวส่อแววกังวล เมื่อเห็นเต็มตาขนาดนี้ ถ้าใจไม่แกว่งกันบ้างก็ถือว่าแกร่งเกินคนแล้ว เจกับสายป่านเดินเข้ามาในผับซึ่งเวลานี้คนเริ่มหนาตาแล้ว สายป่านเดินนำเจไปยังโซนวีไอพีทันที เพราะเธอพอจะเดาออกว่าแอลตันจะต้องไปที่โซนนั้นอย่างแน่นอน เธอค่อย ๆ เดินเบียดผู้คนขึ้นไปพลางเพ่งมองหาเป้าหมายอย่างใจจดใจจ่อ แล้วก็พบกับเป้าหมายเข้าให้จนได้ร่างสูงของแอลตันนั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวคู่กับหญิงสาวที่เดินเข้ามาด้วยเมื่อสักครู่“ป่าน แกว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าคุ้น ๆ ไหม?” เจเอ่ยถามพลางขบคิด เพราะรู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนั้นมาก“อืม..จะไม่คุ้นได้ยังงัย ก็เจ้าเก่าเจ้าเดิมที่เราเจอที่ผับที่มากับมิกกี้เมื่อคราวก่อนไง”“แกจำได้แม่นขนาดนั้นเลยเหรอ รู้จักกับเขารึเปล่า”เจเอ่ยถาม สายป่านส่ายหัวเป็นคำตอบ ถึงเธอจะไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อน แต่เธอจำได้อย่างแม่นยำ เพราะนี่เป็นครั้งที่สามแ