เมื่อ playboy ตัวร้ายต้องแพ้พ่ายยัยตัวเล็ก (แอลตัน-สายป่าน의 모든 챕터: 챕터 21 - 챕터 30

แอลตันกับสายป่านนั่งประจันหน้ากันอยู่ที่โซฟารับแขกที่ สายป่านพยายามกลั้นอารมณ์หงุดหงิดไว้เต็มที่ เพราะตอนนี้เธออยู่ในจุดที่เสียเปรียบที่สุด หากเธอทำอะไรที่กระตุ้นต่อมโมโหของเขา เรื่องคงจบไม่สวย เพราะถ้าไม่จบที่โต๊ะตรงนี้ ก็คงต้องจบที่เตียงของเขาแน่ๆ"ว่ายังงัยคุณ ผมรอคำตอบอยู่นะ ทำไมคุณต้องโกหกผมเรื่องคุณเจษนิพิฐ"แอลตันย้ำกับเธอว่าเขารอคำตอบอยู่ สายป่านหายใจเข้าแรงๆ แล้วถอนหายใจ พยายามสรรหาถ้อยคำที่ดีที่สุดเพื่อให้เขาเข้าใจ และเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง"ที่ฉันต้องโกหกเพราะไม่ต้องการให้คุณมายุ่งกับฉันอีก เพราะคุณเองไม่ใช่เหรอ ที่เป็นคนต้องการจบกับฉันตั้งแต่วันแรกแล้ว แต่คุณก็ไม่จบตามที่คุณพูด แถมยังทำตัวรุ่มร่ามและยังรังแกฉันซ้ำอีก โดยที่ไม่นึกถึงจิตใจของฉันเลย"สายป่านอธิบายยืดยาว แอลตันถอนหายใจยาว ความจริงที่เธอพูดก็มีส่วนถูก เป็นเพราะเขาไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่พอมาเจอเธอไม่รู้ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นไม่ได้"ผมขอโทษที่ผมเอาแต่ใจตัวเอง และทำให้คุณรู้สึกแย่ แต่ผมก็ปล่อยคุณไปไม่ได้เหมือนกัน ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม" แอลตันตอบเธอตามตรง เพราะเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองจริ

หลังจากวันนั้น มาลารินทร์ก็ขอหยุดพักงานชั่วคราว สายป่านเองก็นึกเห็นใจเพื่อนมากๆ ไหนจะส่งน้องเรียน แล้วยังต้องหาเงินรักษาแม่ที่ป่วย แถมยังมาเจอเรื่องห่วยๆ อีก นี่คือเหตุผลที่สายป่านไม่เคยบอกเรื่องของเธอกับแอลตันให้เพื่อนรักได้รู้ เพราะไม่อยากให้เพื่อนต้องมาเครียดเรื่องของตัวเองเพิ่มขึ้นอีก"เห้อ... ทำไมเราต้องนึกถึงเขาด้วยนะ ทำไมไม่ลืมๆ ไปซะที เขายังไม่เห็นจะสนใจเราเลยนี่"สายป่านพึมพำกับตัวเอง เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะลืมเธอได้เร็วขนาดนี้ แต่จากการที่เจอกันเมื่อวันก่อนก็แสดงให้เห็นชัดเจนว่าเขาไม่ได้สนใจอะไรเธอจริงๆ ดังนั้นเธอเองก็ควรจะเลิกสนใจเขาได้แล้ว"โอ๊ย!! เบื่อๆๆๆ ออกไปเดินเล่นห้างตากแอร์เย็นๆ แก้เบื่อหน่อยดีกว่า" สายป่านบอกกับตัวเองแล้วลุกไปอาบน้ำแต่งตัวร่างสูงหุ่นดีในชุดจั๊มสูทขาสั้นสีขาว รวบผมสูงเป็นหางม้าง่ายๆ แต่งหน้าโทนสีส้มพีซ ทำให้ผิวขาวของเธอดูขาวใสเข้าไปอีก ร่างเล็กเดินดูโน่นนี่ไปเรื่อยแล้วไปหยุดที่หน้าร้านเครื่องประดับที่บริเวณตู้กระจกใส ที่มีเครื่องประดับเพชรสวยๆ มากมาย เธอสะดุดตาที่แหวนเพชรใบมะกอก ที่มีสร้อยและกำไลข้อมือเข้าชุดกัน เธอยืนชมความงามนั้นอยู่นาน"ว๊าววว.

หลังจากเจเติมหน้าให้สายป่านจนสวยแล้ว เธอก็กลับมานั่งดื่มและคุยกับมิกกี้เหมือนเดิม ดูเหมือนเขาจะสงสัยในความละมุนที่เจมีต่อเธอ แต่สายป่านก็ได้อธิบายให้เขาเข้าใจแล้วตามที่เจอนุญาติให้บอกได้ ทั้งสามเลยคุยกันได้แบบสบายใจมากขึ้นสายป่านอดไม่ได้ที่จะหันไปมองยังโต๊ะของแอลตันอีกครั้งซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขามองมายังเธอพอดี สายตาทั้งสองประสานกัน หญิงสาวคนเดิมคงมีปัญหากับเก้าอี้ของตัวเอง เพราะไม่ยอมนั่ง แต่ขึ้นไปนั่งบนตักแกร่งของแอลตันอีกครั้ง โดยมีโจเซฟนั่งดื่มข้างๆ กับแอลตันซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขา แตกต่างกันที่คราวนี้สายป่านไม่สนใจอะไรอีกแล้ว จริงอย่างที่เจว่า จะไปนั่งมองเขาให้เจ็บใจทำไม เขาไม่เห็นเราในสายตาก็ปล่อยเขาไปเถอะ ถึงเราไม่มีค่าในสายตาของเขาก็ใช่ว่าจะไม่มีค่าในสายตาของคนอื่นสักหน่อยดีเจเปิดแผ่นให้เป็นจังหวะแดนซ์ที่กระชากใจมากขึ้น สายป่านซึ่งดื่มไปพอสมควรก็เริ่มจะสนุกกับเสียงเพลง เธอชวนเจกับมิกกี้ลุกขึ้นยืนเต้นไปตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนาน เสียงของดีเจประกาศก้องดังขึ้น"สวัสดีคร้าบบบ เพื่อนๆ ทุกคน เสาร์นี้คืนเลดี้ไนท์ เราขอสาวๆ ใจกล้าขึ้นมาแดนซ์โชว์เซ็กซี่กันบนเวที ผมขอสามคนนะคร

"ว่ายังงัยครับหนูป่าน จะให้พี่ไปจัดการเรื่องแต่งงานเมื่อไหร่ หรือเราจะไปจดทะเบียนสมรสไว้ก่อนก็ได้นะครับ" แอลตันเอ่ยทวงคำตอบ ในขณะที่อีกฝ่ายได้แต่นิ่งอึ้งไป เพราะไม่คิดว่าเขาจะทำจริงๆ"อะ..เอ่อ..คือ .. ยังทำแบบนั้นไม่ได้ค่ะ ฉันยังเรียนไม่จบเลย แล้วคุณยังไม่เคยจีบฉัน ไม่เคยขอเป็นแฟนด้วย อยู่ๆ ก็มารวบหัวรวบหางเลย มันไม่รวบรัดเกินไปเหรอคะ อีกอย่างนึง เมื่อครั้งก่อนฉันเสนอตัวเป็นเมียคุณแล้ว แต่คุณปฏิเสธเอง ก็ช่วยไม่ได้แล้วค่ะ" สายป่านรีบหาข้ออ้าง เพราะเอาเข้าจริงๆ เธอจะกล้าแต่งงานกับคนที่ไม่เคยรู้นิสัยใจคอจริงๆ กันเลยได้อย่างไร"ถ้าอย่างนั้นพี่จะจีบหนูป่านตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนะครับ" แอลตันพูดไปพลางใช้ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปตามขาอ่อนของสายป่านที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมา จนหญิงสาวตีมือเขาดังเพี๊ยะ"คุณเพิ่งจะจีบฉันนะ จะมาทำรุ่มร่ามแบบนี้ได้ยังไงระวังจะจีบไม่ติดนะบอกเลย" สายป่านทำหน้าดุใส่"ก็ได้ครับ แต่พี่ขออย่างเดียว อย่าไปเต้นยั่วผู้ชายแบบเมื่อคืนนี้อีกเป็นอันขาด พี่หวง""แล้วยังไง ทีคุณยังควงสาวอื่นไปกินข้าว ไปเที่ยวผับได้เลย แถมมีซบกัน มีนั่งตักกันด้วย ผู้ชายทำได้ผู้หญิงก็ต้องทำได้ สิทธิ์เท่าเทีย

แอลตันนั่งดื่มกับโจเซฟไปเรื่อยๆ เพื่อรอสายป่านเลิกงาน เขาพยายามไม่มองไปที่โต๊ะของเธอ เพราะไม่อยากหงุดหงิดจนเสียการใหญ่อีก ราวๆ เที่ยงคืนกว่าๆ สายป่านก็เดินมาหาแอลตันที่โต๊ะตามที่ตกลงกันไว้"สวัสดีค่ะพี่โจเซฟ" เธอกล่าวสวัสดีพร้อมกับยิ้มหวานให้"ทีกับไอ้โจล่ะยิ้มหวานให้มัน ไม่เห็นยิ้มหวานให้พี่บ้างเลย" แอลตันเริ่มอ้อน"ปีนี้อายุเท่าไรแล้วคะ ทำอ้อนเป็นเด็กไปได้" สายป่านบ่นแบบไม่จริงจังนัก"คืนนี้หนูกลับกับพี่นะครับ ส่วนรถหนูเดี๋ยวจอดไว้ที่นี่ พรุ่งนี้พี่ให้คนที่โรงแรมมาเอาแล้วกันนะ"สายป่านมองหน้าแอลตันสลับกับโจเซฟ เธอทำใจแล้วว่าโจเซฟคงจะรู้เรื่องระหว่างเธอกับแอลตันแล้วแน่ๆ เพราะเขาเป็นเพื่อนรักกันรถสปอร์ตหรูขับมาจอดที่เพนท์เฮาส์ของแอลตัน สายป่านเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถาม"คืนนี้ดึกมากแล้ว หนูป่านนอนที่นี่ได้ไหมครับ ถ้าพี่ไปส่งหนูแล้วขับกลับมาเองพี่คงไม่ไหวแน่ๆ แล้วถ้าพี่ไปค้างที่หอพักกับหนูก็ยิ่งดูไม่ดี พี่ไม่อยากให้ใครมาว่าหนูหรือมองหนูในทางไม่ดีน่ะครับ" แอลตันพูดพลางเปิดประตูรถให้สายป่าน เธอไม่ว่าอะไร ยอมเดินเข้ามากับเขาอย่างไม่อิดออด"พี่แอลตันคะ ป่านไม่มีชุดนอน"เสียงหวานดังออกมาจากห้องน