ตอนที่ 2 สูญเสียแม่

นางสายสุนีย์ต้องนอนดูอาการอยู่ที่รพ.ถึงสามวัน กว่าหมอจะอนุญาตให้กลับบ้านได้ วันนี้กิตติยศขับรถยนต์มารับป้าสะใภ้และน้องสาวกลับบ้าน เพราะสายป่านติดต่อพ่อไม่ได้อีกตามเคย เธอถึงกับกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ ที่พ่อไม่เคยเห็นแม่อยู่ในสายตาบ้างเลย

เมื่อแม่กลับถึงบ้านแล้ว เธอก็ดูแลแม่เป็นอย่างดี ส่วนพ่อเธอ หลังจากกลับมาบ้านก็ไม่ได้ถามไถ่อะไรลูกเมียตัวเองเลยสักคำ เดินขึ้นห้องส่วนตัวที่แยกกันนอนกับแม่ตั้งแต่เมื่อสามเดือนก่อน ก่อนที่แม่จะป่วยนั่นแหละ ดังนั้นอาการป่วยของแม่เธอก็คงไม่พ้นจากอาการตรอมใจแบบที่ใคร ๆ เขาพูดกัน เพราะแม่เองก็รู้ดีถึงความสัมพันธ์ลึกซึ้งของพ่อกับผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้น แต่แม่เลือกที่จะเงียบ และไม่ตอบโต้อะไร สายป่านก็ย้ายไปนอนกับแม่ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

“แม่คะ ตอนนี้หนูปิดเทอมแล้วนะคะ เดี๋ยวก็จะได้เรียนมหาลัยแล้ว หนูจะเรียนคณะบริหารธุรกิจเหมือนแม่ ดีไหมคะ”

สายป่านนอนหนุนตักมารดา ในขณะที่นางสายสุนีย์ยิ้ม พลางลูบหัวบุตรสาว สายป่านเป็นเด็กเรียนดี และขยันตั้งแต่เด็ก ๆ ใครๆ ก็เอ็นดูเธอ ปีนี้เธอเป็นสาวเต็มตัวแล้ว แถมรูปร่างหน้าตายังสะสวย สูงโปร่ง อกเอวสะโพกกลมกลึงสมส่วน ผิวขาวอมชมพูเหมือนแม่ เธอยิ้มสวย และเป็นคนพูดเก่ง ใครเห็นใครก็รักทั้งนั้น จะติดอยู่หน่อยก็ตรงนิสัยห้าวหาญ และไม่ยอมใคร จนทำให้นางสายสุนีย์ต้องคอยปรามลูกสาวคนเดียวของเธอบ่อยๆ

วันนี้สายป่านนัดกับเพื่อน ๆ ไว้ว่าจะไปดูมหาลัยที่หมายตากันไว้ว่าจะไปเรียนต่อกันที่นั่น เธอจึงนัดกับกลุ่มเพื่อนไปพร้อมๆ กัน หลังจากที่ดูรายละเอียดคณะที่จะเรียนกันแล้ว เธอก็ขอตัวกลับทันทีเพราะเป็นห่วงแม่ที่ต้องอยู่บ้านคนเดียว โดยพ่อบอกว่ามีธุระด่วนอีกตามเคย ช่วงหลัง ๆ นี้พ่อเธอมักจะไปค้างที่ปางไม้บ่อย ๆ โดยอ้างว่างานยุ่ง แต่สายป่านเองก็รู้เหตุผลที่แท้จริงนั้นดี เพราะคนที่ปางไม้หูตายังกับสัปปะรด แถมปากยื่นปากยาวเสียยิ่งกว่าอะไรซะอีก ไม่ว่าพ่อจะทำอะไรก็มักจะมีพวกปากสว่างคาบข่าวมาบอกเป็นประจำ แต่เธอก็ยังคงเก็บเงียบไว้ ไม่ได้บอกอะไรให้แม่รับรู้

ในขณะที่เธอกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่นั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เธอมองที่หน้าจอเห็นชื่อกิตติยศก็รีบกดรับทันที

“ว่าไงคะพี่ยศ โทรเช็คป่านอีกแล้วนะ กำลังจะกลับแล้วค่ะ ไม่เถลไถลที่ไหนหรอกน่า”สายป่านกรอกเสียงตอบกลับไปยังปลายสาย เพราะวันนี้เธอฝากให้กิตติยศช่วยดูแม่แทนให้ ในระหว่างที่เธอไม่อยู่

“ป่าน .. ป่านอยู่ไหนรีบมารพ. ด่วนเลยนะ ป้าณีอยู่รพ.” กิตติยศบอกกับน้องสาว สายป่านตกใจมาก เธอรีบไปที่รพ.ทันที

ที่หน้าห้องฉุกเฉินของรพ. BKK สายป่านรีบวิ่งเข้ามาหากิตติยศที่นั่งรออย่างกระวนกระวายใจ เธอวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายแล้วถามถึงอาการของแม่ทันที

“เมื่อตอนกลางวันพี่เอาข้าวไปให้ป้าณี แกก็กินข้าวปกติ หลังจากนั้นพี่ก็เลยเก็บจานชามไปล้างในครัว อยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงป้าณีร้องเรียกเลยวิ่งไปดู เห็นแกนอนอยู่ที่พื้นแล้วก็หมดสติไป พี่เลยรีบพาแกมารพ.นี่แหละป่าน” กิตติยศบอกน้องสาว

ในขณะที่ทั้งสองรออย่างใจจดใจจ่ออยู่นั้น สักพักหนึ่ง คุณหมอก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน สองพี่น้องรีบตรงเข้าไปหาหมอทันที

“ญาติคุณสายสุนีย์ใช่ไหมคะ” สองพี่น้องพยักหน้ารับคำ คุณหมอทำหน้าไม่สู้ดีนัก ทำให้สายป่านถึงกับใจหาย

“หมอไม่อยากต้องมาแจ้งข่าวแบบนี้เลย แต่ก็ต้องบอกญาติตามความเป็นจริงนะคะ คนไข้มีอาการหัวใจวายเฉียบพลันและหยุดหายใจก่อนหน้าที่จะมาถึงรพ.แล้วค่ะ หมอพยายามปั๊มหัวใจและช็อตไฟฟ้าช่วยแล้ว แต่ไม่สามารถยื้อชีวิตคนไข้ให้กลับมาได้ หมอพยายามจนถึงที่สุดแล้วค่ะ เสียใจด้วยนะคะ ”

สายป่านยืนนิ่งไม่ไหวติง หัวสมองรู้สึกมันอื้ออึงและดูงง ๆ จับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก รู้แต่ว่าน้ำตาไหลออกมามากมาย สักพักเธอก็ร้องไห้โฮ แล้วล้มตัวลงนั่งร้องไห้อยู่กับพื้นทางเดินนั่น โดยมีกิตติยศกอดปลอบอยู่ไม่ห่าง

สายป่านพยายามติดต่อพ่อเพื่อทำเรื่องรับศพแม่กลับไปบำเพ็ญกุศล แต่ไม่สามารถติดต่อได้ เธอจึงขอให้กิตติยศขับรถพาเธอไปที่ปางไม้ เพราะมั่นใจเหลือเกินว่าพ่อของเธอจะต้องอยู่ที่นั่นแน่นอน เมื่อรถขับมาจอดยังปางไม้ สายป่านก็เห็นรถของพ่อจอดอยู่ที่นั่นจริง ๆ เธอรีบเปิดประตูรถ และเดินดุ่ม ๆ ไปที่บ้านพักของปางไม้ทันที โดยมีกิตติยศกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไป เมื่อถึงบ้านพัก เธอเห็นพ่อกับวิไลรัมภากำลังนั่งคุยกันอยู่ โดยที่ผู้หญิงหิวเงินคนนั้นกำลังนั่งตักของพ่อเธอ เมื่อหล่อนเห็นสายป่านเดินเข้ามาก็แกล้งทำเป็นไม่เห็น และออดอ้อนพ่อของเธอต่อไป สายป่านเดินเข้าไปกระชากผมของวิไลรัมภาอย่างแรง จนร่างนั้นเซถลาลงพื้น นายปิยะเวชผู้เป็นพ่อรีบถลันเข้าไปช่วยประคองชู้รัก และต่อว่าลูกสาวทันที

“แกเป็นบ้าอะไรฮะ !! ยัยป่าน”

พ่อตะคอกเธอเสียงดัง พลางประคองชู้รักยืนขึ้น วิไลรัมภาแกล้งทำเป็นเจ็บเพื่อเรียกร้องความสนใจ จนสายป่านถลันเข้าไปทำท่าจะตบอีกฝ่าย จนกิตติยศต้องเข้าไปรวบตัวน้องสาวเอาไว้

“พ่อ .. พ่อรักมัน ปกป้องมัน พ่อรู้ไหม แม่ตายแล้ว แม่ตายแล้วได้ยินไหม สมใจพ่อรึยัง ฮือๆๆๆ”

สายป่านทิ้งตัวลงร้องไห้ที่พื้นอย่างหมดแรง หัวใจเธอเจ็บเหมือนแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เธอก้มหน้าร้องไห้สะอื้นไม่หยุด นายปิยะเวชเข้ามากอดปลอบลูกสาวไว้ด้วยความสงสาร โดยมีวิไลรัมภายืนยิ้มอย่างสะใจอยู่ข้าง ๆ

งานศพของนางสายสุนีย์ได้ผ่านพ้นไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สายป่านเองยังคงทำใจไม่ได้กับการสูญเสียในครั้งนี้ เมื่อไม่มีแม่แล้ว เธอก็เหมือนอยู่ตัวเดียว ในช่วงแรกตอนที่แม่เสียใหม่ ๆ พ่อก็ยังอยู่ที่บ้านกับเธอทุกวัน และนอนที่บ้านทุกคืน แต่พอเวลาผ่านไปได้ราว ๆ สักสองสัปดาห์ พ่อก็เริ่มไม่กลับบ้าน แต่สายป่านไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะอย่างน้อยเธอก็ยังมีกิตติยศ ที่ยังคอยมาดูแลเธออยู่เสมอ