All Chapters of หลังเกิดใหม่ ท่านพี่เย็นชามาจีบ: Chapter 1 - Chapter 10

เมื่อนึกถึงลูกไม้ของลูกพี่ลูกน้องผู้นี้ว่า นางยังมีความสัมพันธ์กับลูกพี่ลูกน้องสองคนในบ้าน แต่คราวนี้กลับหนีไปกับนายน้อยเสิ่นโดยไม่สนใจความคิดของคนรอบข้าง แถมถูกเขาจับตัวได้ทันทีเซี่ยหลิงขมวดคิ้ว สีหน้าเย็นชามาก แล้วเลื่อนสายตาไปอย่างสงบ“ใส่เสื้อตัวหนึ่งให้นาง”นางถูกพยุงขึ้นและสวมเสื้อผ้าตัวหนึ่งหร่วนหนิงอวี่ก็ไม่คิดว่าหลังเกิดใหม่ จะได้พบกับเขาอีกครั้งในสถานการณ์เช่นนี้เขายังเป็นหลานชายของผู้มีชื่อเสียงที่สูงเกินจะเอื้อม ใส่เสื้ออย่างเรียบร้อย ส่วนนางถูกบังคับให้คุกเข่าอยู่ข้างเท้าของเขา ตัวเปียกโชกไปหมด และเสื้อผ้าปกปิดร่างกายไม่ได้ ไม่มีศักดิ์ศรีแต่อย่างใดเลยได้ยินเสียงเย็นชาของผู้ชาย สักพัก ความภูมิใจในตนเองที่แข็งแกร่งก็ล้อมรอบนางไว้ โดยเฉพาะในชาติที่แล้ว นางยังได้เป็นฮองเฮาหร่วนหนิงอวี่จับคอเสื้อให้แน่น มองดูผู้ชายที่อยู่ไม่ไกลนั้น นางทนไม่ไหว จึงพูดเยาะเย้ยออกมา"ท่านพี่ไม่ต้องแกล้งทําเป็นสุภาพบุรุษหรอก เมื่อกี้ได้มองหนิงอวี่อีกหลายครั้งไม่ใช่หรือเจ้าคะ"เซี่ยหลิงปฏิบัติตามมารยาทมากที่สุด สีหน้าได้เปลี่ยนไปอย่างที่คาดไว้ในที่สุดดวงตาที่ไร้ความรู้สึกนั้นก็มีการเ

ได้เกิดเสียงดังเสียงหนึ่งเหมือนเสียงหึ่งๆของดาบที่ออกจากฝักในตอนกลางคืน เย็นชาและเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าร่างกายของหร่วนหนิงอวี่ตึงเครียด และระวังขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องราวในชาติก่อน และความโหดเหี้ยมเย็นชาของเขาในช่วงหลัง เธอไม่อาจที่จะไม่หวาดกลัวเซี่ยซวนจีในตอนนี้ ผู้ที่ยังคงมีความสามารถและความประพฤติอันบริสุทธิ์แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองกลับไป กลับเห็นว่าใบหน้าของเขาสงบนิ่ง เยือกเย็นและเรียบง่าย ราวกับพระโพธิสัตว์หยกองค์หนึ่งดูเหมือนว่าเขาไม่ได้รู้สึกถึงสายตาของนาง หลังจากเล่นเพลงเสร็จ น้ำฝนตกลงมาจากหน้าต่างสองสามหยดบนหน้ากู่ฉิน เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาอย่างสงบ และเช็ดไปนิ้วมือที่เรียวยาวและเห็นข้อต่อชัดเจนเผยผิวขาวราวเครื่องกระเบื้องอันงดงามภายใต้แสงราตรีแสงจันทร์ส่องลงมาบนใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาอย่างอ่อนโยน คลุมเครือและเย็นชา แต่หร่วนหนิงอวี่ยังคงรู้สึกถึงความกลัวอย่างไร้เหตุผลราวกับว่าเขาไม่ได้เช็ดกู่ฉินอยู่ แต่กําลังเช็ดกระดูกของนางอยู่นางหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบอารมณ์ในเมืองจิงเฉิงปัจจุบันนี้ ใครๆก็ชอบของสวยงามสมุหราชเลขาธิการเซี่ยผู้มีความสามารถยิ่งใหญ่ในชาติที่แล้วเป

หร่วนหนิงอวี่คิดว่าตอนที่เขาได้ยิน จะมีปฏิกิริยาอย่างไรใครจะไปรู้ว่าเสิ่นจิ่งยวี่กระพริบตา แล้วยื่นมือออกมา วางบนหน้าผากของนาง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโปรดปราน "พี่หนิง เจ้าหิวจนงงงวยแล้วหรือ""เจ้าอยากกินอะไร เค้กนม ขนมข้าวเหนียว เค้กถั่วแดง หรือปูน้ำตาล เดี๋ยวข้าจะให้พ่อครัวที่จุดพักทําให้"หร่วนหนิงอวี่หน้าแดงทันที และพูดอะไรไม่ออก คําพูดของเขาดูเหมือนว่านางกินเก่งมากนางกลับมีสีหน้าไร้อารมณ์อย่างรวดเร็ว และตบมือของเขาออกถอยหลังไปหนึ่งก้าว"ข้าไม่ได้ล้อเล่น และไม่ได้เล่นลูกไม้อะไรอยู่""นายน้อยเสิ่น ข้าไม่รักเจ้าอีกแล้ว หวังว่าต่อไปเจ้าอย่าทําแบบนี้อีก"ประโยคนี้ได้แทงใจเสิ่นจิ่งยวี่อีกครั้ง ดวงตาของเขามืดลง ทัศนคติของนางห่างเหินและไม่แยแสมาก เขาเห็นออกได้ว่าพี่หนิงไม่ได้ล้อเล่นเขากําหมัดและกัดฟันแน่น "เรื่องเมื่อไหร่"หร่วนหนิงอวี่พูดอย่างลวกๆว่า "เมื่อคืน""พี่หนิง เลิกเล่นได้แล้วนะ"เสิ่นจิ่งยวี่ยื่นมือออกมา อยากดึงนางเข้าไปในอ้อมแขนเพื่อปลอบใจนางหร่วนหนิงอวี่ขมวดคิ้ว และหลบไปเมื่อเห็นความต่อต้านในสายตาของนาง มือของเสิ่นจิ่งยวี่แข็งทื่ออยู่ที่เดิม แล้ววางลงอย่

หร่วนหนิงอวี่รู้สึกว่าหนังหัวชาในชาติที่แล้ว ทุกครั้งที่นางหยอกเล่นกับนายน้อยคนอื่นในตระกูล หรือออกไปเที่ยวกับเจ้าเสี่ยผู้อื่นในเมือง นางก็จะพบกับพี่ชายคนโตผู้นี้อย่างแน่นอนบางทีนางก็สงสัยว่านางกับเซี่ยหลิงชงกันใช่ไหมหร่วนหนิงอวี่ที่หลายใจในเวลานั้นกลัวลูกพี่ลูกน้องคนโตคนนี้มาก รวมกับกินปูนร้อนท้อง เมื่อเห็นเขาปรากฏตัว นางก็รีบสะบัดมือของผู้ชายที่อยู่ข้างๆไปเซี่ยหลิงจะจ้องมองนางด้วยสายตาที่สงบและเคร่งขรึมทุกครั้ง โดยไม่พูดจาลูกพี่ลูกน้องที่สอบได้อันดับหนึ่ง เซี่ยหลิงยังคงอยู่ในตําแหน่งศักดิ์สิทธิ์ในใจของนางในเวลานั้นทุกครั้งที่สัมผัสกับสายตาอย่างนี้ของเขา หร่วนหนิงอวี่ซึ่งมุ่งมั่นที่จะปีนขึ้นไปตำแหน่งสูงจะก็อับอายเหมือนถูกถอดเสื้อผ้าออกนางก้มหน้าลง นิ้วมือจับแขนเสื้อใครๆก็รู้ว่าเซี่ยหลิงถือศีล ควบคุมตนเองตามมารยาท อนุรักษ์และสุขุมหร่วนหนิงอวี่ได้ละเมิดข้อห้ามของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย และกลายเป็นน้องที่ดื้อรั้นที่สุดและยากที่จะสั่งสอนของตระกูลเซี่ยในใจนางรู้สึกอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีเซี่ยหลิงทำหน้าเคร่งขรึม และเหลือบมองมือที่นางดิ้นรนกลับไปตอนนั้น ก็พูดว่า"มานี่"เ

แค่สามชั่วโมง รถม้าก็มาถึงตระกูลเซี่ยตระกูลเซี่ยในฉางอันเป็นหนึ่งในตระกูลใหญ่ของยุคต้าหมิง มีข้าราชการระดับสูงมาหลายชั่วอายุคน ท่านปู่ทวดของเซี่ยหลิงเป็นข้าชารการที่มีผลงานยิ่งใหญ่ นำพรมาสู่ลูกหลาน ญาติห่างๆกันของตระกูลเซี่ยก็พัฒนาได้ดี ต่างมีความรุ่งโรจน์เป็นของตัวเอง ในเมืองจิงเฉิง ทายาทสายตรงของตระกูลเซี่ย เว้นแต่จะได้พบกับราชวงศ์ชั้นสูง มิฉะนั้นก็ไม่จําเป็นต้องทำความเคารพประเพณีของตระกูลเซี่ยยอดเยี่ยมมาก แม้ว่าจะเป็นตระกูลที่มีข้าราชการมาหลายชั่ว แต่ลูกหลานตระกูลเซี่ยมักจะสุจริตมาก ตระกูลเซี่ยมีผู้มีความสามารถมากมาย และเซี่ยหลิงซึ่งเป็นหลานชายคนโตของรุ่นนี้ก็เป็นคนที่โดดเด่นที่สุดในรอบร้อยปี เป็นอัจฉริยะที่แท้จริงครอบครัวแบบนี้ ให้ความสําคัญกับประเพณีของตระกูลมากที่สุดดังนั้น เมื่อหร่วนหนิงอวี่เพิ่งลงจากรถม้า หน้าประตูของตระกูลเซี่ยกลับไม่มีคนแม้แต่คนเดียว มีเพียงสิงโตหินสองตัว จากหมุดย้ำที่ประตูสีแดง ที่จับทรงนกกระเรียน และทับหลังประตูที่หรูหรา จะมองเห็นมรดกของตระกูลได้นางเป็นแค่คุณหนูลูกพี่ลูกน้องที่อาศัยอยู่ในบ้านของคนอื่น แถมได้ทําเรื่องหนีไปกับผู้ชายต่างตระกูล ตระกูล