บทที่ 7

ตั้งแต่สมัยโบราณมา คนคลั่งรักส่วนใหญ่จะเกิดในครอบครัวที่ร่ำรวย

หร่วนหนิงอวี่คิดว่า อาจต้องปฏิบัติต่อเขาเหมือนชาติที่แล้ว เสิ่นจิ่งยวี่ถึงจะท้อแท้โดยสิ้นเชิง

ถึงแม้ว่า... เขาจะเกลียดนาง

แต่นางรับแค่ผล วิธีทำนั้นก็ไม่สําคัญแล้ว

ในชาติที่แล้ว นายน้อยเสิ่นน่าสังเวชเกินไป พัวพันด้วยความรักและความเกลียดชัง ใช้ชีวิตอย่างทุกข์ยากและเหงา พระเจ้าให้นางเกิดใหม่ อาจจะอยากให้นางตัดความแค้นจากต้น

ช่วงเวลาที่นางเกิดใหม่ พอดีเลย

เป็นไปตามคาด หร่วนหนิงอวี่ได้เห็นสายตาที่เจ็บปวดเหมือนชาติที่แล้วบนใบหน้าของชายหนุ่มที่ถูกทรยศ ข้างในมีคงามคลั่งหลง ความเจ็บปวด ความโกรธ ความรังเกียจและความเกลียดชัง และ... ความคับข้องใจที่ซับซ้อน

หลังจากเสิ่นจิ่งยวี่มองนางแวบหนึ่ง

ก็ละสายตาไป และลงจากรถม้าโดยไม่พูดอะไรสักคํา

สายตาของหร่วนหนิงอวี่สงบมาก

แต่อารมณ์ก็ได้รับผลกระทบจากทัศนคติที่เงียบของชายหนุ่ม และอดหงุดหงิดไม่ได้

ไม่นานหลังจากที่ชายหนุ่มลงจากรถ นางก็เปิดผ้าม่านรถพร้อมจะลงไป

แต่ไม่คิดว่าหลังจากเปิดผ้าม่านรถแล้ว จะมีดวงตาที่สงบและมืดมนคู่หนึ่ง

หร่วนหนิงอวี่ตกใจจนเกือบจะตกลงไป นางรีบจับผ้าม่านรถถึงจะยืนได้มั่นคง

เซี่ยหลิงยืนอยู่นอกรถม้า สวมชุดสีขาวสะอาดสะอ้าน ปักผมด้วยปิ่นหยก

เหมือนชาติที่แล้วมาก นางให้สาวใช้ถือกล่องอาหารมาหามู่หรงเซิน เพิ่งมาถึงหน้าประตูวังซวนเจิ้ง ก็ได้เห็นคุณชายเซี่ยที่ปรึกษากิจการทางการเมืองกับจักรพรรดิเสร็จ และออกมาโดยขันทีเปิดผ้าม่านแทน

ตอนนั้นก็เป็นฤดูฝนเช่นกัน ฝนตกติดต่อกันหลายวัน หร่วนหนิงอวี่ไม่สามารถดูงิ้วได้ มุมของกําแพงพระราชวังที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านก็เกิดตะไคร่น้ำ

ในเวลานั้น มู่หรงเซินชื่นชมผู้ที่สอบได้อันดังหนึ่งนี้มาก หร่วนหนิงอวี่ไม่ได้เห็นผู้ชายมาระยะหนึ่ง เขาก็ได้เลื่อนตําแหน่งอีกขั้นหนึ่ง

ตอนนี้เขาเป็นข้าราชการที่ได้รับความนิยมมากที่สุด แต่เขามีนิสัยซื่อสัตย์และยุติธรรมมาก ประชาชนก็สนับสนุนเขาทั้งหมด

ฝนตกหนักที่หน้าชายคา เมื่อเห็นว่าคุณชายเซี่ยออกมาจากข้างใน ในไม่ช้าก็มีขันทีอีกคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าอย่างประจบและกางร่มให้เขา

เมื่อร่มกางออกที่ตรงหน้า ร่างที่หล่อเหลาของคุณชายเซี่ยก็ปรากฏขึ้นจากใต้ร่ม หร่วนหนิงอวี่ถึงจะเห็นใบหน้าที่ไม่ได้เห็นมานานอย่างชัดเจน

นางเกลียดเขามาก ไม่นานหลังจากเขาแต่งงาน กลัวว่าเขาจะแก้แค้นนางในอนาคตโดยมีอำนาจใหญ่ขึ้น นางก็จงใจเลือกจุดผิดของเซี่ยหลิงซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่คนใหม่คนนี้ แล้วขอร้องให้มู่หรงเซินลงโทษเขาให้ไปซ่อมแซมสถานที่เก่าของพระราชวังโบราณที่ห่างไกล

แต่เดิมมู่หรงเซินไม่เห็นด้วย จักรพรรดิจะยอมให้ภรรยามาแทรกแซงกิจการการเมืองหรือ นับประสาอะไรกับเซี่ยหลิงเป็นขุนนางผู้มีความสามารถที่สุจริต แต่เขาทนความอ่อนโยนของนางบนเตียงไม่ไหว สุดท้ายก็ลงโทษคุณชายเซี่ยด้วย ให้เซี่ยหลิงรับตําแหน่งเล็กๆ แล้วไล่ออกไปไกลหลายพันไมล์

ซ่อมแซมพระราชวัง ฤดูร้อนอากาศจะร้อนอบอ้าว ฤดูหนาวอากาศจะหนาว เซี่ยหลิงเป็นลูกของตระกูลที่เลี้ยงดูอย่างดี หร่วนหนิงอวี่ก็แค่อยากทําลายผู้ที่สง่างามที่สุดของยุคต้าหมิง

แต่นางคิดไม่ถึงว่าเพิ่งผ่านไปเพียงปีเดียว เซี่ยหลิงก็กลับมาแล้ว

เมื่อเขาซ่อมแซมพระราชวัง ได้เกิดโรคเรื้อรัง ดังนั้นวันนี้จึงสวมเพียงเสื้อคลุมสีขาว แม้ว่าจะคู่ด้วยเข็มขัดสีเขียว แต่รูปร่างที่อยู่ข้างในเสื้อก็ผอมกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย

แต่สิ่งที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงคือตาดำที่เย็นชาเหมือนน้ำแข็งของเขา ร่มสีเขียวเข้มที่อยู่เหนือเขานั้น ดูเหมือนจะเป็นสีสดใสเพียงเดียวในโลกนี้ เช่นเดียวกับอารมณ์ที่ซื่อตรงของเขา

คุณชายเซี่ยที่จักรพรรดิโปรดปรานยืนอยู่ใต้ร่ม และสบตานางผ่านสายฝน

ราชินีหร่วนในกระโปรงยาวถึงพื้นลายดอกโบตั๋นเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ราวกับว่านางไม่ใช่ผู้ที่ทําลายร่างกายของเขาจนกลายเป็นเช่นนี้ นางก้มหน้าลง เห็นว่ากล่องอาหารไม้ที่สาวใช้ถืออยู่เผลอตากฝน ดังนั้นริมฝีปากสีแดงก็ขยับเบาๆ และประณามอย่างสง่างามและอ่อนโยนว่า "กล่องอาหารเปียกด้วยน้ำฝน ถ้าซุปกุ้งที่ข้าทําให้ท่านฝ่าบาทเย็นแล้ว แล้วเดี๋ยวท่านฝ่าบาทตําหนิข้า จะทำไงดีล่ะ"

เมื่อสาวใช้อายุน้อยนั้นได้ยิน ก็รีบก้มหน้าขอขมา

ในวันที่มีเมฆ ริมฝีปากแดงๆในฝนยกขึ้น

"ช่างมันเถอะ"

"เข้าไปพบท่านจักรพรรดิกับข้าเถอะ"

เซี่ยหลิงยืนอยู่นอกประตู รูปร่างตรงเหมือนต้นสนสีเขียวท่ามกลางหิมะ ไม่เคยขยับ

เสียงฝนตกปรอยๆ ดวงตาที่สงบภายใต้ร่มก็มองผู้หญิงที่ใส่กระโปรงสีแดงข้ามธรณีประตูไป สีแดงที่หยิ่งผยองเหมือนไฟก็เข้าไปในวังซวนเจิ้งแล้ว

เซี่ยหลิงมองอย่างเฉยเมย ในไม่ช้าก็มีขุนนางสองคนเดินเข้ามา และวางผ้าม่านลายมังกรและนกฟีนิกซ์สีเหลืองลง

ไม่นานนัก ข้างในก็มีเสียงสนทนาที่กลมกลืนกันของจักรพรรดิและจักรพรรดินีสองคนออกมา

ในเวลานี้ หร่วนหนิงอวี่มองไปข้างหน้า

นี่คือคุณชายเซี่ยอายุ 21 ปี

ฝนหยุดตกในกลางดึกเมื่อคืน น้ำบนใบไม้รอบๆแข็งตัวเป็นหยดน้ำค้าง เขียวเหมือนมรกต

หร่วนหนิงอวี่ตกอยู่ในภวังค์เล็กน้อย นางเคยชินกับคุณชายเซี่ยที่มีชื่อเสียงและมีตำแหน่งระดับสูงสวมชุดเครื่องแบบสีม่วงในชาติที่แล้ว คุณชายเซี่ยที่สง่างามเช่นนี้ นางไม่ได้เห็นมานานแล้ว

ในชาติที่แล้ว เขาอ้างว่านางเป็นราชินีตัวร้าย ทำร้ายประเทศ แล้วฆ่าคนสนิท คนรับใช้ของนาง และข้าราชการที่ภักดีของนาง หลายครั้งที่เขาเกือบจะฆ่านาง เป็นจักรพรรดิมาปกป้องนาง

นางเคยช่วยชีวิตเซี่ยอี๋เวินที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาไว้ แต่เขาปฏิเสธสาวใช้ของนางจากรถด้วยประโยคที่ว่า "คุณนายชอบความสงบ"

ครึ่งเดือนผ่านไป มีข่าวร้ายมาจากพระราชวังต้าหมิงว่า ท่านราชินีสวรรคตไปแล้ว

นางเคยคิดเหมือนกับหลายคนว่า เขาไม่มีความรู้สึกของคนมนุษย์ จนกระทั่งในชาติที่แล้วนางได้เห็นว่าเขาแต่งงานกับสวี่ชิงเหยา นางถึงจะรู้ว่าที่แท้คุณชายเซี่ยก็มีอารมณ์มนุษย์เช่นกัน

อาจเป็นเพราะรู้สึกถึงอารมณ์ที่รุนแรงในดวงตาของนาง เซี่ยหลิงได้สังเกตเห็น แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้น

ผู้ที่เป็นสมุหราชเลขาธิการได้ ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน นับประสาอะไรกับเขาคือเซี่ยหลิง

หร่วนหนิงอวี่หลุบตาลงและลงจากรถโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

นางทําความเคารพตามมารยาทและเรียกเบาๆว่า "ท่านพี่เจ้าค่ะ"

ผู้ชายไม่ได้ตอบ หร่วนหนิงอวี่ก็เดินผ่านเขาไป

ห่างออกไปหลายเมตร ก็ยังรู้สึกถึงสายตาสํารวจของผู้ชายที่อยู่ข้างหลังได้

ใจนางเต้นแรง อดไม่ได้ที่จะเร่งฝีเท้า

ตามที่คาดไว้ ไอ้เซี่ยหลิงยังคงขี้สงสัยอย่างนี้ เมื่อคืนนางไม่ได้ซ่อนความคมเฉียบไว้ กลัวว่าจะทําให้เขาสงสัยแล้ว

แต่เมื่อนึกถึงว่าปกติที่ตระกูลเซี่ย นางที่เป็นลูกพี่ลูกน้องก็ไม่ได้ติดต่อกับเขามากนัก หร่วนหนิงอวี่ถึงวางใจเล็กน้อย

ตอนนี้พวกเขาจะพักที่จุดพักแห่งนี้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง

หร่วนหนิงอวี่หิวแล้ว ก็ยกเท้าก้าวเข้าไปในร้านอาหารของจุดพัก

ตั้งแต่นางลงจากรถม้าของเซี่ยหลิง ฟู่เสว่ที่กอดดาบอยู่ก็ติดตามนางอย่างใกล้ชิด และเพ่งเล็งนางตลอดเวลา

นางไม่มีความรู้สึกอะไรเลย แต่ตั้งแต่ฟู่เสว่เห็นนางมา ความรังเกียจในสายตาของเขาก็ไม่เคยหายไป

หร่วนหนิงอวี่เพิ่งเข้าไปในร้านอาหารไม่นาน ก็ได้พบกับเสิ่นจิ่งยวี่ที่เพิ่งจากไปไม่นาน

นายน้อยเสิ่นคือใครล่ะ เมื่อมาถึงจุดพัก ก็ได้เปลี่ยนเครื่องแต่งกายใหม่ เขาสวมเสื้อคลุมคอกลมลายดอกสีน้ำเงิน และสวมผ้าคาดหัวสีทองคํา งามเหมือนหยก ปากแดงฟันขาว เหมือนเจ้าชายบนสวรรค์ลงมาจุติ ราวกับว่าเป็นนายน้อยจากบ้านขุนนางในเมืองหลวงมาที่ชนบทที่ห่างไกล เพื่อสัมผัสกับความทุกข์ทรมานของประชาชน

อาจเป็นเพราะคําพูดของนางเป็นการโจมตีอย่างรุนแรงต่อนายน้อยเสิ่นจริงๆ ความเชื่อของนายน้อยเสิ่นที่บริสุทธิ์ก็พังทลายไปหมดแล้ว

หร่วนหนิงอวี่พบว่าเขาถอดจี้หยกที่แขวนอยู่รอบเอวที่นางเคยมอบให้เขาออ

เมื่อเสิ่นจิ่งยวี่เห็นนาง สีหน้าก็มืดไปทันที เขาอุ้มอาหารบนโต๊ะขึ้นอย่างเงียบๆ แล้วไปกินที่ห้องชั้นบนด้วยใบหน้าเย็นชา

จงใจหลบนาง

หร่วนหนิงอวี่คิดว่า อาจจะเห็นนางแล้วรู้สึกคลื่นไส้ กินข้าวไม่ลงมั้ง

เห็นว่าผลดีขนาดนี้ นางก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี

ในชาติที่แล้ว ราชครูคงหมิงบังเอิญเคยดูดวงนาง บอกว่านางพัวพันกับผู้ชายในด้านความรู้สึกได้ง่าย และจะดึงดูดผู้ชายนับไม่ถ้วน เป็นแหล่งที่มาของอันตราย ส่วนชีวิตนางจะดีหรือแย่ มันขึ้นอยู่กับโชคชะตา

ดังนั้น ได้ตัดความสัมพันธ์กับชายผู้หนึ่งไป หร่วนหนิงอวี่สบายใจมาก

นางหาที่นั่งลง และสั่งอาหารง่ายๆ

พอกินเสร็จ พักไปสักพักอีก ก็ออกเดินทางต่อ

คืนนั้นได้มาถึงจุดพักถัดไปอย่างรวดเร็ว และจะพักค้างคืนที่นี่ ออกเดินทางต่อในเช้าวันพรุ่งนี้

ห้องของจุดพักนั้นเรียบง่ายมาก ในชาติที่แล้วการเป็นราชินี นางใช้ผ้าห่มชั้นดีเสมอ ผ้าปูที่นอนก็ไม่ค่อยสบาย

นางพลิกไปมาบนเตียงเป็นเวลานาน และทบทวนการเผชิญหน้าสั้นๆของนางกับเซี่ยหลิงในช่วงสองวันนี้ ดวงตาสีแดงเข้มที่เสียใจของนายน้อยเสิ่นก่อนที่จะจากไปปรากฏขึ้นต่อหน้านางเป็นครั้งคราว

เงาหลังที่โดดเดี่ยวภายใต้พระพุทธเจ้าวัดหู้กั๋วนั้นฉายวับต่อหน้านาง

เมื่อนึกถึงว่านายน้อยเสิ่นโดดเดี่ยว และไม่เคยแต่งงานตลอดชีวิต

ใจนางก็เจ็บเล็กน้อย

หร่วนหนิงอวี่ถอนหายใจ พยายามหวนคิดสิ่งที่จะเกิดขึ้นทั้งใหญ่และเล็กเมื่อเร็วๆนี้ในชาติที่แล้ว วางแผนไปพลาง นอนไม่หลับไปพลาง

3ทุ่ม นางกําลังจะหลับไป แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะที่หน้าต่างเบาๆ

เสียงอีก

จากนั้นก็ไม่มีเสียงอะไรอีก ในตอนกลางคืนที่เงียบ เหลือแต่เสียงร้องของจักจั่น

ดังนั้นหร่วนหนิงอวี่ที่ง่วงนอนจึงรู้สึกแค่ว่าเกิดอาการหูฝาด จึงฝังหน้าลงในหมอนและหลับไป

สิ่งที่นางสารภาพกับเสิ่นจิ่งยวี่ดูเหมือนจะมีประสิทธิภาพมากกว่าที่นางคาดไว้

เสิ่นจิ่งยวี่เลิกคิดที่จะหนีไปด้วยกันโดยสิ้นเชิงแล้ว หลายวันที่เดินทางนี้ ได้ไปถึงจุดพักหลายแห่ง แต่เขาก็ไม่เคยมาหานางอีกเลย

เมื่อเขาลงจากรถโดยถูกชางซานเฝ้าดูไว้ และบังเอิญเห็นนางยืนอยู่ไม่ไกลในชุดกระโปรง เขาก็จะขมวดคิ้วแน่น และละสายตาไป

หร่วนหนิงอวี่มองเงาหลังของเขาด้วยสีหน้าสงบ

ในเวลานี้ ฟู่เสว่ที่ยืนอยู่ข้างๆนางทนไม่ไหว เขาพูดเยาะเย้ยว่า "กลัวว่าเป็นนายน้อยเสิ่นเห็นใบหน้าที่แท้จริงที่หลายใจของเจ้าให้ชัดเจนในที่สุด แล้วเริ่มอยู่ห่างจากเจ้า และดูถูกเจ้าแล้วมั้ง"

หร่วนหนิงอวี่หันหน้ามามองเขาด้วยรอยยิ้ม

"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้ามีเป้าหมายใหม่แล้วล่ะ"

ชางซานและฟู่เสว่ที่เป็นยามของเซี่ยหลิงสองคนนี้เป็นเด็กกําพร้า ตอนนั้นอายุเพียงไม่กี่ขวบ เซี่ยหลิงเห็นว่าพวกเขาขอทานบนถนน และรู้สึกว่าสงสารมาก จึงฝึกฝนพวกเขาให้เป็นยามมืด

ฝาแฝดคู่นี้แข็งแกร่งพอ หลังจากสมุหราชเลขาธิการเซี่ยยึดอํานาจ ผู้หนึ่งก็กลายเป็นนายพล และอีกผู้หนึ่งกลายเป็นร้อยตรี

สิ่งเหล่านี้เป็นแค่เรื่องโจ่งแจ้ง ว่ากันว่าเซี่ยหลิงยังแอบปลูกฝังกองทัพมืดของตัวเองอีกด้วย เปรียบได้กับ "ทหารมังกร" ของราชวงศ์มู่หรง และมีทางลับที่ไม่รู้จํานวนซึ่งนําไปสู่เมืองหลวงจากหลายทิศทาง ทําให้ข้าราชการต่างๆกลัวมาก

หลังจากเซี่ยหลิงกลายเป็นข้าราชการที่มีอํานาจสูงสุด มู่หรงเซินก็หลงระเริงกับยาสมุนไพร ถูกวางยาพิษไปครึ่งร่างกาย เสียที่พึ่งพาไป หร่วนหนิงอวี่ก็นอนอย่างไม่สบายทุกคืน นางคิดร้ายลูกพี่ลูกน้องผู้นี้มากเกินไป และได้ทําร้ายคนมากมายของเขา ดังนั้นนางจึงกลัวอํานาจของเขา กลัวว่ากองทัพมืดที่เขาปลูกฝังจะบุกเข้าไปในวังเว่ยยางของนาง

แม้แต่ในฐานะราชินี ตอนกลางคืนระหว่างทางกลับหอพักกับสาวใช้ บางครั้งนางก็จะมองย้อนกลับไปอย่างตื่นตระหนก มองไปที่ถนนที่ว่างเปล่าในข้างหลัง นาง กลัวจนออกเหงื่อ และในที่สุดถูกสาวใช้พยุงตัวไว้

เมื่อนึกถึงว่าในระหว่างทาง ฟู่เสว่ก็ไม่เคยทำดีต่อนาง ในชาติที่แล้วยังซื่อสัตย์ต่อสวี่ชิงเหยาด้วย เป็นสุนัขรับใช้ที่ดีที่สุดของคุณนายเซี่ย

ในงานเลี้ยงของพระราชวัง ฟู่เสว่เคยให้นางที่เป็นจักรพรรดินีปอกองุ่นให้คุณนายเซี่ยด้วยตัวเอง ให้นางถอดเล็บออก หร่วนหนิงอวี่ก็ปอกองุ่นทั้งจานต่อหน้าข้าราชการทั้งหมดและครอบครัวพวกเขา

ความอัปยศอดสูในวันนั้น นางยังจําได้อย่างชัดเจนจนถึงตอนนี้

เมื่อนึกถึงความคับข้องใจในชาติที่แล้ว รอยยิ้มของหร่วนหนิงอวี่ก็หายไป ในพริบตาก็ทำหน้าเย็นลง

ฟู่เสว่อึ้งไปแล้ว

จากนั้น เขาก็เห็นว่าในดวงตาของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้เต็มไปด้วยความยั่วยวน มองจากเข็มขัดที่หน้าท้องของเขาไปใบหน้าของเขา

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยได้ยินข่าวลือเหล่านั้น ว่าคุณหนูผู้นี้มีรูปลักษณ์ที่ดีและมีเสน่ห์มาก แต่เป็นคนดุ้งดิ้ง ไม่มีความอับอายของผู้หญิง และชอบอ่อยผู้ชาย

หูของฟู่เสว่แดงขึ้นทันที

คุณหนูที่ไร้ยางอายผู้นี้ จะทำแบบนี้ได้ยังไง

หร่วนหนิงอวี่ตั้งใจจะหยอกล้อเขา ขณะที่จะก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว

"ฟู่เสว่ มานี่"

หร่วนหนิงอวี่อึ้งไป แค่รู้สึกว่าด้านหลังมีสายตาที่เฉียบคมมองมา

เมื่อมองย้อนกลับไป ก็เห็นว่าเซี่ยหลิงหยุดอยู่ที่ไม่ไกล ไม่รู้ว่าได้ดูฉากนี้มานานแค่ไหนแล้ว