บทที่ 9

เป็นสามีภรรยากันมาสิบปี ในชาติที่แล้ว กล่าวได้ว่ารัชทายาทมู่หรงเป็นผู้ที่รู้จักนางดีที่สุด ด้านสวยงามของนางรวมถึงด้านความคิดร้ายของนาง เขารู้ทั้งหมด

มีอยู่ครั้งหนึ่ง ขุนนางผู้สำคัญได้ส่งนางสนมมา อีกฝ่ายทั้งสวยและอายุน้อย และมีนิสัยเย่อหยิ่ง ไม่รู้จักยับยั้งตัวเอง ดูถูกพื้นเพของนางที่เป็นราชินี หร่วนหนิงอวี่รู้สึกไม่เอื้อผลทันที เพิ่งอยากจะส่งคนสนิทไปแอบกําจัด

มู่หรงเซินที่มาทานอาหารเย็นที่วังเว่ยยางก็เดาถูก ตอนนั้นเขาใช้ช้อนหยกทานซุปไก่รังนก หร่วนหนิงอวี่กําลังรับใช้เขาในการทานอาหาร ทันใดนั้น เขาก็พูดประโยคหนึ่งออกมา

"จักรพรรดินีอยากกําจัดพระสนมเมิ่งหรือ"

ทำเอาหร่วนหนิงอวี่ตกใจจนถูกน้ำซุปในชามลวกที่ข้อมือ

สีหน้าเขานั้นสง่างามและลึกลับ หร่วนหนิงอวี่ยากที่จะสังเกตความคิดของเขา ก็เลยคุกเข่าลง

มู่หรงเซินกลับพยุงนางขึ้นมา ตรวจดูบาดแผลที่ข้อมือขาวเนียนของนาง แล้วสั่งคนไปรับยามา เสียงที่อ่อนโยนเต็มไปด้วยความไม่พอใจ "ข้าได้บอกเมื่อไหร่ว่าจะลงโทษเจ้าล่ะ"

"ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าทำเรื่องสกปรกเช่นนี้ ในเมื่อเจ้าไม่ชอบ แค่นางสนมคนเดียวเอง จงกําจัดในคืนนี้เถอะ"

จักรพรรดิพูดคําที่เย็นชาและโหดร้ายที่สุดด้วยน้ำเสียงที่สงบที่สุด ในขณะที่หร่วนหนิงอวี่ประหลาดใจ นางก็หวาดกลัวกับความโหดเหี้ยมของเขา

สิ่งที่ทำให้นางกลัวมากที่สุดคือ ไม่ว่านางจะมีความคิดอะไร จะถูกคนสนิทคนนี้รู้กันหมด...

เมื่อคนสองคนกลายเป็นสามีภรรยากันแล้ว ก็จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง มู่หรงเซินเข้าใจนางอย่างมากถึงขนาดที่น่ากลัวเช่นนี้แล้ว

หร่วนหนิงอวี่จ้องเขม็งรถม้าของรัชทายาทคันนี้ ทําไม...มู่หรงเซินถึงมาที่นี่

และในเวลานี้ รถม้าที่แขวนธงพระยาหนิงอันก็จอดอยู่หน้าขบวนรถของตระกูลเซี่ยอย่างช้าๆ

ทันทีที่รถม้าหยุด หร่วนหนิงอวี่ก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อนึกถึงสถานการณ์ของตัวเอง นางก็สวมหมวกคลุมหน้า ปิดบังใบหน้าด้วยผ้าโปร่งสีขาว แล้วออกจากตู้รถโดยอยากก็จะลงไป

แต่ฟู่เสว่กลับวางดาบไว้ข้างหน้านาง และเตือนนางด้วยสายตาเย็นชา

หร่วนหนิงอวี่ได้แต่ยกผ้าม่านรถขึ้นเล็กน้อย และมองไปจากไกลๆ

ขบวนรถของตระกูลเซี่ยพบรถม้าของพระยา เมื่อนึกถึงว่าผู้ชายที่ไร้ความปราณีในชาติที่แล้วก็เฝ้าดูอย่างเงียบๆบนรถม้าหลังคาสีทองคันนั้นด้วย คิ้วของหร่วนหนิงอวี่ก็ขมวดแน่น

ไม่นานก็เห็นว่าชายวัยกลางคนผู้หนึ่งลงมาจากรถม้าของตระกูลพระยา ซึ่งเป็นพ่อบ้านของตระกูล

ที่แท้คือท่านพระยารู้สึกว่าลูกชายเสิ่นจิ่งยวี่หนีไปกับคนอื่นนั้นเสียหน้ามาก จึงสั่งพ่อบ้านมารับคุณหนู

พ่อบ้านเฉินโค้งคํานับอย่างช้าๆต่อรถม้าของเซี่ยหลิง

"นายน้อยเซี่ยขอรับ บ่าวเป็นพ่อบ้านใหญ่ของตระกูลพระยา มารับนายน้อยเสิ่นกลับบ้านตามคําสั่งของท่านพระยาขอรับ "

ประชาชนที่อยู่รอบๆก็เงียบลง

หลังจากนั้นไม่นาน ก็ได้ยินเสียงว่า "ได้" ส่งมาจากรถม้าหรูหราคันนั้น

ในไม่ช้า ชางซานที่อยู่หน้าหร่วนหนิงอวี่ก็เริ่มปล่อยคน

อีกไม่นาน นายน้อยเสิ่นก็โผล่ออกมาจากรถม้า

เหมือนกับว่าข้างหลังเขามีดวงตาด้วย ทันใดนั้นเสิ่นจิ่งยวี่ก็หันหลังกลับด้วยสีหน้าเย็นชามาก มองมาทิศทางของนางอยู่

สายตานั้นมืดมนและลึกลับ

ทำให้นางตกใจจนรีบถอนมือที่จับผ้าม่านกลับ

หลังจากเสิ่นจิ่งยวี่เหลือบมองรถม้าด้านหลังแวบหนึ่ง เขาก็หันหัวกลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วกระโดดลงจากรถม้าสูงนั้นอย่างไม่ยี่หระ

พ่อบ้านเฉินร้องว่า "โอ๊ย"

"คุณหนูต้องระวังหน่อยนะ"

เมื่อเห็นนายน้อยเสิ่นปรากฏตัว สาวใช้คนสวยที่อยู่ข้างๆรถตระกูลพระยาผู้หนึ่งก็ก้าวไปข้างหน้ารวดเร็ว

หลินเยว่ตรวจดูร่างกายของเขาอย่างละเอียด พอพบว่าเสิ่นจิ่งยวี่ยังคงสวมชุดหรูหราหลังจากเดินทางมาหลายวัน ถึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก "โชคดีที่คุณหนูสบายดี บ่าวเป็นห่วงมากในช่วงไม่กี่วันนี้ ตอนกลางคืนก็นอนไม่หลับด้วยซ้ำเลย!"

นางเหมือนได้เห็นมุมกระโปรงในรถม้าที่ไกลๆนั้น นางเอื้อมมือไปจัดชายเสื้อของเสิ่นจิ่งยวี่ พลางพูดว่า "คุณหนูมีฐานะสูงส่ง ตั้งแต่เด็กก็ถูกพวกทาสและแม่นมปกป้องได้ดีมาก ท่านแม่นายชราก็รักและเอาใจใส่จนจิตใจบริสุทธิ์ ทําให้ตอนนี้ไม่ว่าเป็นคนอะไรก็ปรากฏตัวอยู่ข้างๆเจ้าได้ ไม่รู้จักตัวตนของตัวเองแม้แต่น้อยเลย บ่าวกลัวว่าบางคนจะเข้าใกล้คุณหนูด้วยเจตนาร้าย"

"โดยเฉพาะญาติห่างๆกันที่ตกอับที่เลี้ยงดูในตระกูลอื่น จะทําเรื่องขาดการอบรมสั่งสอนจากครอบครัวได้ง่ายที่สุด ไม่เหมือนกับคุณหญิงของตระกูลใหญ่เลย"

เสียงของสาวใช้คนนี้ไม่ค่อยดังเม่าไหร่ แต่หร่วนหนิงอวี่ในรถม้าก็ได้ยินอย่างชัดเจน

หร่วนหนิงอวี่ยักคิ้วครั้งหนึ่ง

หลินเยว่พูดจบ ก็เงยหน้ามองเสิ่นจิ่งยวี่ "ช่วงนี้คุณหนูผอมลงแล้วนะเจ้าค่ะ"

แต่ไม่คิดว่าเสิ่นจิ่งยวี่จะมีเรื่องหนักอกหนักใจ ดวงตาของเขาเย็นชา แม้แต่สิ่งที่นางพูดก็ไม่ได้ฟังสักคํา ก็ปัดมือของนางที่จัดเสื้อผ้าให้เขาอย่างหมดความอดทน

มือของหลินเยว่แข็งทื่อเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ถอยไปข้างหลังเขา แล้วถามเขาว่าหิวหรือไม่ เมื่อเดินทางมาได้นําขนมจากบ้าน ถามเขาว่าอยากกินอะไรบ้าง

เสิ่นจิ่งยวี่ยังคงไม่มีกะจิตกะใจที่จะฟังนางพูด

ในที่สุดก็ได้รับคุณหนูอย่างปลอดภัย พ่อบ้านเฉินเงยหน้าขึ้น ก็ได้ยินเสียงเย็นๆส่งมาจากรถม้าอันหรูหราของตระกูลเซี่ย

"ในเมื่อนายน้อยเสิ่นปลอดภัย ก็ต้องรบกวนทําให้พ่อบ้านส่งนายน้อยเสิ่นกลับบ้าน วันหลัง ตระกูลเซี่ยจะไปขอโทษที่บ้านแน่นอน"

พ่อบ้านเฉินรีบตอบรับ และพูดจาสุภาพสองสามคําอีก แล้วก็พาคุณหนูจากไป

หร่วนหนิงอวี่สังเกตเสิ่นจิ่งยวี่อย่างเงียบๆอยู๋ตลอด

เดิมทีนางคิดว่าตามนิสัยหยิ่งผยองของเสิ่นจิ่งยวี่ หลังรู้เรื่องที่นาง"คบสองคนพร้อมกัน" อาจจะก่อเรื่องครั้งใหญ่ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้เลย

แต่สิ่งที่ทําให้นางไม่คาดคิดคือ เสิ่นจิ่งยวี่สงบอย่างน่าประหลาดใจ ริมฝีปากบางๆเม้มแน่น อาจเป็นเพราะเหนื่อยกับการเดินทางมาหลายวัน สีหน้าเขาดูท้อแท้ พอเขาหันหลังก็ขึ้นรถม้าของตระกูลพระยาแล้วก็จากไป

นายน้อยเสิ่นเจ็บปวดด้วยความรัก อาจจะได้เปลี่ยนจริงๆ

คนสองกลุ่มแยกจากกัน

ขบวนรถที่หรูหราของตระกูลเซี่ยยังคงขับไปทางตระกูลเซี่ยต่อ หร่วนหนิงอวี่สังเกตว่ารถของมกุฏราชกุมารที่อยู่ข้างถนนก็ขับไปในทิศทางตรงกันข้ามกับพวกเขาอย่างช้าๆ นางจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

นางก็รอที่จะไปถึงตระกูลเซี่ยแบบนี้

ไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากขบวนรถของตระกูลเซี่ยเดินไปข้างหน้าได้ไม่นาน จู่ๆก็มีเสียงม้าร้องดังมาจากถนนกลางเมือง ทําให้ประชาชนข้างถนนกรีดร้องและหลบหนีไปรอบๆ

ออร่ามันเผด็จการมาก แม้แต่หร่วนหนิงอวี่บนรถม้าก็สามารถรู้สึกได้

นางเพิ่งโผล่หัวออกมาจากหน้าต่าง

ก็เห็นว่านายน้อยเสิ่นที่นั่งรถม้าแต่เดิม และจากไปเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงจะไล่ตามขบวนรถของตระกูลเซี่ยที่ข้างหลังด้วยคนเดียว

เสียงฝีเท้าม้าดังเหมือนฟ้าร้อง ทรายปลิวไสว ชายหนุ่มแต่งตัวสดใส หน้าตาหล่อเหลา ในสายตามีความโกรธและความไม่เต็มใจมาก ในที่สุดก็กลายเป็นความยืนยันที่ไม่อาจหยุดยั้งได้

เหมือนชายหนุ่มที่ดื้อรั้นในวัดหู้กั๋วในชาติที่แล้วมาก

เปลือกตาของหร่วนหนิงอวี่กระตุกอย่างแรง และรีบหลบกลับเข้าไปในรถ

ขณะที่นางกลั้นหายใจและตัดสินใจจะแกล้งทำเป็นไม่รู้

ตามด้วยเสียงฝีเท้าม้าที่คมชัดมีละเสียง นายน้อยเสิ่นขับรถม้า เขาหันมามองผ้าม่านที่ปิดสนิทที่ด้านข้างร่างกาย

"พี่หนิง"

เปลือกตาของหร่วนหนิงอวี่กระตุกอย่างรุนแรง

ฟู่เสว่ที่นั่งอยู่บนรถยืนขึ้นโดยถือดาบทันที เขามองเสิ่นจิ่งยวี่ด้วยความระแวดระวัง "นายน้อยเสิ่น เจ้าจะทําอะไร"

เสิ่นจิ่งยวี่กลับเพิกเฉยต่อเขา เขาจับเชือกบังเหียนไว้ ขี่ม้าอย่างสบายๆ แสงแดดส่องลงมาบนมงกุฎหยกของเขา ในความหยิ่งผยองก็เผยให้เห็นความสูงส่งของราชวงศ์

เขาหัวเราะเยาะเสียงหนึ่ง “ข้ามาหานาง เกี่ยวอะไรกับเจ้า”

"เจ้า!" ใบหน้าฟู่เสว่เต็มไปด้วยความโกรธ

ส่วนหร่วนหนิงอวี่ที่นั่งอยู่ในรถม้าก็เกือบจะจับผ้าเช็ดหน้าให้แตกแล้ว

ตอนเที่ยงพอดี การจราจรหนาแน่นบนถนน นี่เขาคิดว่าคนอื่นดูเรื่องน่าอายของพวกเขาไม่พอหรือ

แต่ถ้าเสิ่นจิ่งยวี่ประพฤติตัวอย่างสงบ อย่างนั้นก็ไม่ใช่นายน้อยเสิ่นที่เย่อหยิ่งแล้ว

เพราะเมื่อชาติที่แล้ว หลังจากที่นางได้เป็นราชินี มีอยู่ครั้งหนึ่งนางเดินทางไปข้างนอก เขาก็กล้าที่จะสั่งให้สาวใช้ของนางจากไป แล้วแอบพานางเข้าไปในคฤหาสน์แห่งหนึ่ง ยังมีอะไรที่เขาทําไม่ได้อีกล่ะ

เรื่องนี้ โชคดีที่มู่หรงเซินไม่รู้

คนในวังรู้กันว่าจักรพรรดินีออกจากวังไปเพื่อไปพักที่บ้านเพื่อนสนิท แต่ไม่รู้ว่านางถูกขังอยู่ในคฤหาสน์นอกเมืองแห่งหนึ่ง ผ่านไปหนึ่งเดือน นางถึงจะกลับไป

หร่วนหนิงอวี่หนักอกหนักใจขึ้น

ในชาตินี้ นางต้องตัดความรักที่ดื้อรั้นของเสิ่นจิ่งยวี่แน่ๆ

นางต้องคิดหาวิธีบางอย่าง

ขณะเดียวกัน ขบวนรถก็หยุดอยู่ที่เดิม รถม้าคันข้างหน้าก็ค่อยๆหยุดลง

ในไม่ช้า เซี่ยหลิงที่สวมเสื้อสีเขียวลายต้นซีดาร์เดินออกมาจากข้างในด้วยสีหน้าเย็นชา ดวงตาที่สงบมองไปที่เสิ่นจิ่งยวี่ที่ขี่ม้า ทั่งๆที่น้ำเสียงนั้นสงบมาก ไม่มีอารมณ์ใด แต่ทําให้คนตัวสั่น

"นายน้อยเสิ่น พูดจาและการกระทําต้องระวังด้วยนะ"

แม้จะอยู่ในรถ แต่หร่วนหนิงอวี่ก็สามารถรู้สึกถึงสายตาที่เย็นชาของผู้ชาย และร่างกายก็สั่นอย่างกะทันหัน

ในใจก็ด่าเสิ่นจิ่งยวี่เป็นพันครั้งทันที

พอเซี่ยหลิงปรากฏตัว ถนนที่อึกทึกครึกโครมก็เงียบลงทันที

แต่ชายหนุ่มที่ข้างนอกเป็นผู้ที่ไม่กลัวตาย

เสิ่นจิ่งยวี่ดูเหมือนจะไม่ได้ยินคําเตือนของผู้ชาย แต่ยกริมฝีปากอย่างเย่อหยิ่ง

วินาทีต่อมา ผ้าม่านรถที่ด้านข้างหร่วนหนิงอวี่ก็ถูกยกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ลมที่พัดเข้ามาอย่างกะทันหันพัดให้ผ้าโปร่งสีขาวต่อหน้านางปลิวขึ้น

สิ่งที่เข้าตากลับเป็นมือข้างหนึ่งของชายหนุ่ม ทั้งขาวและเรียวยาว ดูดีมาก

เสียงก็เย็นชาด้วย

"คืนของมา"

"ของอะไร" หร่วนหนิงอวี่ตกตะลึงเล็กน้อย นางมองขึ้นไป กลับเป็นใบหน้าที่เย็นชาและเยาะเย้ย

เสิ่นจิ่งยวี่นั่งอยู่บนม้าและมองนางอย่างเย็นชา "ู่กําไลข้อมือคที่ข้ามอบให้"

ปรากฎว่าเป็นเพราะหลังจากรู้ว่านางสวมหมวกให้เขาในกี่วันก่อน ชายหนุ่มก็จากไปอย่างโกรธเคือง และลืมเอากําไลหยกเลี่ยมทองคู่นั้นกลับไป

"เดี๋ยวก่อน"

หร่วนหนิงอวี่ล้วงหาออกมาจากกระเป๋าของนางอย่างรวดเร็ว แล้วลงจากรถม้า เดินไปที่ม้าที่จักรพรรดิประทานให้ของเสิ่นจิ่งยวี่ แล้วยื่นให้เขาด้วยมือของนางเอง สายตาสงบมาก"นายน้อยเสิ่น อยู่นี่เอง"

เสิ่นจิ่งยวี่ไม่ได้รับและไม่ได้พูด แต่สายตาจดที่มือนาง

หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ย้อมเล็บด้วยดอกฟีนิกซ์เหมือนสาวคนอื่น

เมื่อแสงแดดยามเที่ยงส่องมา มือก็เหมือนลิ้นจี่ที่เพิ่งปอกเปลือก เล็บก็เผยให้เห็นสีชมฟพูอ่อนๆ เหมือนสีของดอกบัวกระจายบนปลายนิ้วของนาง

แม้แต่กําไลหยกเลี่ยมทองที่ประณีตและหรูหรา ก็ถูกบดบังความสวยในมือของนางทันที

หร่วนหนิงอวี่เห็นว่าเขาไม่รับเป็นเวลานาน เลยขมวดคิ้ว "นายน้อยเสิ่นเจ้าคะ"

เสิ่นจิ่งยวี่ตอบสนอง

ในไม่ช้าก็เห็นว่าเขาขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ และเยาะเย้ยนางเหมือนไม่สนใจ

ริมฝีปากแดงเล็กน้อยของเขายกเบาๆ แล้วก็รับกําไลคู่จากมือของนางไป แล้วดึงเชือกบังเหียน เลี้ยวหัวม้าอย่างเย็นชา และจากไปอย่างรวดเร็ว

ไม่ได้ดูนางแม้แต่แวบเดียว

เมื่อเห็นว่าพอเขาสูดอากาศรอบตัวนางก็รู้สึกรังเกียจและยากที่จะทนได้ หร่วนหนิงอวี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เมื่อหันหัวกลับ นางกลับตกตะลึง

เซี่ยหลิงที่ใส่เสื้อสีเขียวยืนอยู่ข้างรถ สายตาเย็นเหมือนหิมะ

แม้จะอยู่ห่างกันบ้าง แต่หร่วนเจียวหยูก็รู้ว่าสายตานี้กําลังตกอยู่ที่นาง

ขนตาของหร่วนหนิงอวี่สั่นเล็กน้อย สาวใช้ที่เดินทางกลับด้วยกันบอกว่าเสื้อผ้าที่นางเปลี่ยนในช่วงกี่วันนี้ยังไม่แห้ง จึงให้นางใส่เสื้อที่นางใส่ในวันที่หนีจากบ้าน

เมื่อนางมองไปอีกครั้ง ร่างที่สวมเสื้อสีเขียวก็หันหลังและขึ้นรถม้าไป

เมื่อนึกถึงเมื่อก่อนที่เขาพูดว่านางไม่สุภาพ นางก็กัดริมฝีปาก และใช้มือปกปิดคอเสื้อของนางโดยไม่รู้ตัว