บทที่ 6

หร่วนหนิงอวี่คิดว่าตอนที่เขาได้ยิน จะมีปฏิกิริยาอย่างไร

ใครจะไปรู้ว่าเสิ่นจิ่งยวี่กระพริบตา แล้วยื่นมือออกมา วางบนหน้าผากของนาง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโปรดปราน "พี่หนิง เจ้าหิวจนงงงวยแล้วหรือ"

"เจ้าอยากกินอะไร เค้กนม ขนมข้าวเหนียว เค้กถั่วแดง หรือปูน้ำตาล เดี๋ยวข้าจะให้พ่อครัวที่จุดพักทําให้"

หร่วนหนิงอวี่หน้าแดงทันที และพูดอะไรไม่ออก คําพูดของเขาดูเหมือนว่านางกินเก่งมาก

นางกลับมีสีหน้าไร้อารมณ์อย่างรวดเร็ว และตบมือของเขาออก

ถอยหลังไปหนึ่งก้าว

"ข้าไม่ได้ล้อเล่น และไม่ได้เล่นลูกไม้อะไรอยู่"

"นายน้อยเสิ่น ข้าไม่รักเจ้าอีกแล้ว หวังว่าต่อไปเจ้าอย่าทําแบบนี้อีก"

ประโยคนี้ได้แทงใจเสิ่นจิ่งยวี่อีกครั้ง ดวงตาของเขามืดลง ทัศนคติของนางห่างเหินและไม่แยแสมาก เขาเห็นออกได้ว่าพี่หนิงไม่ได้ล้อเล่น

เขากําหมัดและกัดฟันแน่น "เรื่องเมื่อไหร่"

หร่วนหนิงอวี่พูดอย่างลวกๆว่า "เมื่อคืน"

"พี่หนิง เลิกเล่นได้แล้วนะ"

เสิ่นจิ่งยวี่ยื่นมือออกมา อยากดึงนางเข้าไปในอ้อมแขนเพื่อปลอบใจนาง

หร่วนหนิงอวี่ขมวดคิ้ว และหลบไป

เมื่อเห็นความต่อต้านในสายตาของนาง มือของเสิ่นจิ่งยวี่แข็งทื่ออยู่ที่เดิม แล้ววางลงอย่างแรง

ตาดำของเขามืดลงไป แล้วเม้นริมฝีปากอย่างแน่น เขาเป็นคนทั้งเสเพลและหงุดหงิด ตอนนี้ทั่งร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากเอาดาบมาเชือดหัวคนข้างนอกไปหมดจริงๆ

หร่วนหนิงอวี่ได้เห็นความเจ็บปวดฉายวับในดวงตาของเขา นางก็ถอนหายใจเบาๆ

ในชาติที่แล้ว นางชอบสถานะอันสูงส่งของเสิ่นจิ่งยวี่ในฐานะลูกชายของพระยาหนิงอัน ดังนั้นนางจึงเข้าใกล้เขาโดยมีเจตนา

ตอนแรกนางก็เคยชอบเสิ่นจิ่งยวี่

ต่อมา ความทะเยอทะยานของนางเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เสิ่นจิ่งยวี่ก็กลายเป็นคนที่เสียเปรียบโดยสิ้นเชิง เขาเป็นคนคลั่งรักโดยธรรมชาติ รักนางสุดหัวใจ มองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของนาง จึงกลายเป็นคลังเงินส่วนตัว และฐานที่นางจะเหยียบก้าวไปสัมผัสแวดวงชนชั้นสูงของเมืองจิงเฉิงของนาง

ต่อมา คุณชายเสิ่นที่ท้อแท้ก็บรรพชาเป็นพระแล้ว

พระยาหนิงอันมีทายาทแค่เขาคนเดียว และไม่มีใครสืบเชื้อสายอีกต่อไป ดังนั้นจึงได้แต่เลี้ยงหลานๆเป็นลูกบุญธรรม เพื่อไม่ให้สิ้นเชื้อสาย

เสิ่นจิ่งยวี่ก็ค่อยๆกลายเป็นลูกศิษย์ที่ยอดเยี่ยมของราชครูคงหมิง

เดิมทีหร่วนหนิงอวี่คิดว่าชายหนุ่มที่บรรพชาเป็นพระจะปล่อยวางความหลงใหลไปตลอดเวลา

แต่ไม่คิดว่าทุกปีที่วัดหู้กั๋วส่งธูป คัมภีร์อันล้ำค่า หรือคัดลอกพระไตรปิฎกไปยังพระราชวังเพื่ออธิษฐานขอพรแก่นางสนมในวังต่างๆ ในจดหมายที่เขียนให้มู่หรงเซิน มักจะได้รับความทักทายจากคุณชายเสิ่นต่อจักรพรรดินีเสมอ

ขอให้ท่านจักรพรรดินีสุขสบาย

ทรงพระราชปฏิสันถารกับท่านจักรพรรดินี

วันนี้หนาวมาก หิมะตกหนักในวัดหู้กั๋ว ท่านจักรพรรดินีกลัวหนาว ไม่รู้ว่าจะได้ใส่เสื้อหนาไหม

……

พูดจาแปลกๆเช่นนี้ ทำให้มู่หรงเซินโกรธจนอยากจะลดตำแหน่งพระยาหนิงอันทุกครั้ง แต่ก็ทําอะไรไม่ถูกกับญาติที่บรรพชาเป็นพระผู้นี้

เนื่องจากการบรรพชาเป็นพระของคุณชายเสิ่น พระยาหนิงอันจะไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของจักรพรรดินีทุกปี และปฏิเสธที่จะก้าวเข้าไปในราชสํานักอีก มู่หรงเซินก็แสดงความเข้าใจ

หร่วนหนิงอวี่คิดว่า เมื่อคุณชายเสิ่นที่นมัสการพระพุทธรูปในวัดหู้กั๋ววันๆได้ยินข่าวการสวรรคตของราชินีหนิงเต๋อ เขาก็น่าจะรู้สึกว่ามันเป็นกรรมตามสนองสิ

นางไม่ใช่คนดี นางในชาติก่อนทำผิดกับเขา

กรรมในชาติที่แล้ว ก็ตัดไปในชาตินี้เถอะ

โชคดีที่โชคชะตาในชีวิตนี้ยังไม่ค่อยลึกซึ้งเท่าไหร่ นางยังไม่ได้ยั่วเล่นความจริงใจของเสิ่นจิ่งยวี่

เสิ่นจิ่งยวี่เม้มริมฝีปากแน่น สายตาจ้องเจม็งนาง ราวกับว่าจะกลืนนางไป

เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างดื้อรั้น ไหล่ที่กว้างราวกับภูเขา ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

ตอนนี้หัวใจของเสิ่นจิ่งยวี่โกรธจนจะระเบิดแล้ว แต่ยังไงเขาก็ไม่ยอมพูดอะไรดุๆกับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านี้

เขาเกาจอนอย่างหงุดหงิด "พี่หนิงล้อเล่นอยู่ใช่ไหม เมื่อคืนเจ้ายังเก็บกําไลข้อมือคู่ที่ข้ามอบให้อยู่ล่ะ นี่ไม่ใช่ความรักแล้วมันคืออะไร เจ้ายังตกลงไว้ว่า เดือนหน้าจะฉลองวันเกิดให้ข้า จะจุดดอกไม้ไฟให้ข้า และทําบะหมี่ให้ข้าด้วยนะ"

มันเป็นครั้งแรกที่คุณชายเสิ่นที่หยิ่งผยองและใช้ชีวิตที่ดีต่ำต้อยเช่นนี้ เขาละทิ้งความไว้ตัวไป แอบมองสีหน้าของนางด้วยตาแดง และขอร้องให้นางทําตามสัญญาอย่างระมัดระวัง

ถ้าเป็นหร่วนหนิงอวี่ที่อายุน้อย นางอาจจะหวั่นไหว

ใครจะไม่อยากให้ชายหนุ่มผู้หยิ่งผยองและมีเกียรติเช่นนี้ ก้มหน้าก้มตาให้ตนเองเท่านั้น

หร่วนหนิงอวี่มองลงไป ถึงจะพบว่าตัวเองได้สวมกําไลหยกเลี่ยมทองคู่หนึ่งที่ข้อมือ

ในชาติที่แล้วก็เป็นเช่นนี้ เสิ่นจิ่งยวี่ทั้งโง่และร่ำรวย ถ้านางอยากได้อะไร ไม่ว่าจะเป็นดวงจันทร์บนท้องฟ้าก็ตาม เขาก็จะหาวิธีมาเด็ดให้นาง

บางคนบอกว่า ความรักและความเกลียดชังพึ่งพาซึ่งกันและกัน คุณชายเสิ่นรักนางสุดหัวใจ ตอนที่เธอกำลังจะแต่งงานกับมู่หรงเซิน เซินเสี่ยวโหวเหยามีวิธีมากมายที่จะเปิดเผยตัวตนของเธอ แต่เขาก็ยังคงมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาให้เธอได้สมหวังและแต่งงานเข้าวัง"

อีกตัวอย่างหนึ่ง คุณชายเสิ่นพัวพันกับนางไม่หยุด ความแค้นในชาตินี้ยังไม่ได้แก้แค้น แต่ไม่ยอมทําร้ายนางแม้แต่นิดเดียว ดังนั้นเขาจึงอาสาบรรพชาเป็นพระ และมอบความสุขสงบให้นาง

เรื่องต่างๆที่ควรรู้หรือไม่ควรรู้ในชาติที่แล้ว ล้วนส่งเข้าหูนางไปทั้งหมด

หร่วนหนิงอวี่ถอดกําไลข้อมือออก และยื่นให้เขา "งั้นข้าจะคืนให้เจ้า"

นางเงยหน้าขึ้น ดวงตาสวยงามมาก ในนั้นสดใสเหมือนน้ำ แต่แค่ไม่มีความรักที่มีต่อเขาเหมือนเดิม "นายน้อยเสิ่นเจ้าคะ วันเกิดเดือนหน้า ข้าจะฉลองให้เจ้าไม่ได้แล้ว"

เสิ่นจิ่งยวี่อึ้งไป ในสมองว่างเปล่าไปหมด

ใจเจ็บเหมือนมีดกรีดอยู่

"แต่เจ้าได้สัญญากับข้าไว้..."

หร่วนหนิงอวี่กล่าวอย่างใจเย็นว่า "เมื่อก่อนที่ข้าได้รับอะไรจากเจ้าไป ข้าจําได้หมด เมื่อข้ากลับไปที่ตระกูลเซี่ย ข้าจะเก็บไว้และส่งกลับไปยังคฤหัสถ์พระยา แล้วข้าจะจดไว้ในกระดาษ เจ้าจะได้รู้ว่าขาดอะไรหรือไม่"

"ส่วนเรื่องการหนีไปกัน ในอายุยังน้อย ผู้คนมักจะทําอะไรตามอําเภอใจ แต่อีกไม่นานก็จะผ่านไป คุณชายเสิ่นไม่จําเป็นต้องสนใจ"

"หลังจากกลับถึงเมืองจิงเฉิงแล้ว ความผิดทั้งหมดที่หนีไปด้วยกัน ข้าจะรับผิดชอบคนเดียว คุณชายเสิ่นไม่จําเป็นต้องออกหน้า จากนี้ไป พวกข้าจะเป็นคนละโลก และไม่เกี่ยวข้องกันอีก"

หลายปีในฮาเร็ม ทำให้หร่วนหนิงอวี่ได้พัฒนานิสัยที่ทำอะไรเด็ดขาดมานานแล้ว และเคยชินกับการยับยั้งความเป็นไปได้ทั้งหมดไว้ก่อนที่จะเกิดขึ้น

แบบนี้ก็เป็นจุดจบที่ดีที่สุดสําหรับเสิ่นจิ่งยวี่ ตอนนี้นางเพิ่งรู้จักเขามาได้ครึ่งปีเท่านั้น จากนี้ไปจะจะไม่มีผู้หญิงตัวร้ายที่ชื่อหร่วนหนิงอวี่ที่ทรยศต่อความจริงใจของเขามาหลายปี คุณชายเสิ่นที่เป็นทายาทขุนนางก็จะไม่ได้บวชเป็นพระ ซึ่งกลายเป็นเรื่องที่น่าเสียดายครั้งใหญ่ของยุคต้าหมิง

แบบนี้ จะดีที่สุด

ตอนนี้หูของเสิ่นจิ่งยวี่แดงไป สายตาของเขาลึกซึ้ง ไม่มีความหยิ่งผยองในอดีตอีก ราวกับว่ามีเมฆหมอกที่แปลกประหลาดสะสมอยู่ที่ดวงตา

เขาจ้องมองนางด้วยริมฝีปากซีด และสายตาเขาคมเฉียบมาก

"ทำไม"

เสิ่นจิ่งยวี่กําหมัดแน่ แรงจนเส้นเลือดนูนขึ้น ราวกับว่าจะระเบิดได้ "พี่หนิง เมื่อวานเจ้ายังรักข้าอยู่..."

นางโกหกเขา แกล้งเขาอยู่...ใช่ไหม

เมื่อวานนางหลบฝนกับเขาในถ้ำ และเล่นกับเขา นางแกล้งเขาและเขายิ้มอยู่ เมื่อไปดึงหูของเขา นางล้มลงในอ้อมแขนของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ทั้งสองคนอึ้งไปด้วยกัน

ในถ้ำที่หลบฝนจุดไฟอยู่ นางดูสดใสภายใต้แสงสีส้ม และส่องให้ริมฝีปากสวยงามของนางดูแดงขึ้น

ตอนนี้เขาเป็นเพียงชายหนุ่มที่เพิ่งรู้เรื่องความรัก แม้ว่าอายุจะน้อยกว่านาง แต่สิ่งที่ควรเข้าใจก็เข้าใจกันหมด ดังนั้นใจเขาจึงเต้นแรงตุ้บๆ

ภายใต้แสงไฟที่กระพริบ หญิงสาวเอนตัวมาด้วยกลิ่นตัวที่หอม ริมฝีปากที่นุ่มสัมผัสใบหน้าด้านข้างของเขาเบาๆ

เมื่อฝนหยุดตก นางซ่อนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาโดยสวมเสื้อผ้าของเขา และนับดาวบนท้องฟ้ากับเขา นางบอกว่าถึงแม้นางจะกลัวในเวลาหลบหนี แต่นางรู้สึกสบายใจเมื่อมีน้องจิ่งอยู่ข้างๆ นางอยากอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต

เสิ่นจิ่งยวี่เม้มริมฝีปากแน่น ดวงตามืดลงเรื่อยๆ "ข้ารู้แล้ว ต้องเป็นเซี่ยหลิงบีบบังคับอะไรเจ้าแน่นอน"

"3ทุ่มคืนนี้ ข้าจะไปรับเจ้าที่ห้อง"

เสิ่นจิ่งยวี่มั่นใจว่าพี่หนิงรักเขา

นางคิดจะรับผิดขอบทั้งหมดด้วยตัวนางเอง นี่ไม่ใช่รักเขาและไม่ยอมให้เขาได้รับบาดเจ็บแล้วเป็นอะไรล่ะ

อาจเป็นเพราะนิสัยของราชวงศ์เผด็จการหมด ความคิดเห็นของชายหนุ่มตอนนี้รุนแรงมาก ไม่ได้ถามความคิดเห็นของนางในการตัดสินใจ

ในดวงตาที่แดงก่ำของเสิ่นจิ่งยวี่เต็มไปด้วยความดื้อรั้น เขาไม่อยากเชื่อและไม่ยอมเชื่อ

หร่วนหนิงอวี่เรียกเขาให้หยุด "คุณชายเสิ่นเจ้าคะ"

นางถอนหายใจในใจ ต้องบังคับให้นางใจร้ายกับเขาขนาดนี้เลยเหรอ

"ข้าขอพูดตรงๆเลย ข้าไม่เคยรักเจ้า ต่อไปข้าก็จะไม่รักเจ้าด้วย เมื่อก่อนที่ข้าเข้าใกล้เจ้า เพียงแต่ถูกใจตัวตนที่เป็นลูกของพระยาของเจ้า โลภสิทธิของเจ้า ต้องการใช้เจ้ามารู้จักขุนนางระดับสูงมากขึ้น เจ้าเป็นเพียงตัวถ่วงในการขึ้นสู่ตําแหน่งสูงของข้าเท่านั้น"

"เจ้าจําได้ไหมว่าทุกครั้งที่ข้าออกไปเที่ยว ข้ามักจะบอกให้เจ้านัดท่านอ๋องฉีมาด้วย ท่านอ๋องฉีมีสถานะอันสูงส่งและสง่าผ่าเผย"

หร่วนหนิงอวี่จ้องเขาด้วยตาดำ

"ในภายหลังข้าได้ออกไปกับเขาตามลําพัง วันนั้นข้าได้ใส่ปิ่นปักผมที่เจ้ามอบให้ แล้วจับมือเขาบนเรือ"