บทที่ 1

"เจ้าเป็นลูกหลานของตระกูลเซี่ย กลับทำเรื่องสกปรกที่คบผู้ชายต่างตระกูล คุณชายเสิ่นบริสุทธิ์ เจ้าก็ล่อลวงให้เขาหนีตามไป ทำไมเจ้าที่เป็นผู้หญิงถึงไร้ยางอายขนาดนี้"

วินาทีต่อมา น้ำเย็นก็ปะทะหน้ามา

มันไหลลงตั้งแต่หัวจรดเท้า หร่วนหนิงอวี่หนาวจนตัวสั่น นางลืมตาอย่างช้า ๆ

นี่... นางอยู่ไหน นางตายไปแล้วไม่ใช่หรือ

ก่อนจะตาย ข่าวที่ว่าราชินีหนิงเต๋อจะสวรรคตแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว คนทั้งประเทศเฉลิมฉลองกัน ส่วนนางนอนบนเตียงไม้จันทน์ ใช้สมุนไพรที่หายากและมีค่าที่สุดในโลกเพื่อให้อยู่ต่อได้

คุณชายเสิ่น หนีตามไปเหรอ

ในเมื่อก่อน ข้าราชการเหล่านั้นคิดว่านางเป็นคนที่ยั่วยวนเก่ง ตําหนินางว่าในฐานะราชินีแต่เป็นผู้หลายใจ ไปคบขุนนางและยึดอำนาจด้วยความงาม

ในบรรดาอาชญากรรมนับไม่ถ้วนที่พวกเขาเขียนไว้ การหนีไปกับคุณชายเสิ่นตอนอายุยังน้อยนั้น เป็นเพียงอาชญากรรมที่ธรรมดาที่สุดของนาง

หร่วนหนิงอวี่รู้สึกงงงวย นี่ไม่ใช่เรื่องเหลวไหลที่นางทำก่อนเสกสมรสหรือ

แม่นมที่สาดให้นางตื่นโยนถังน้ำลงบนพื้นหลังพูดจบ แล้วก็ทำความเคารพต่อผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า

"คุณชายเซี่ยเจ้าคะ ข้าได้จับคุณหญิงมาแล้ว ต่อไปก็ปล่อยให้คุณชายจัดการเองเลยเจ้าค่ะ"

ในลานบ้าน มีเสียงกระทบกันของหยกเบาๆ มีเสียงเย็นชาเหมือนหิมะร่วงหล่นเสียงหนึ่งดังขึ้น

"พาตัวนางมา"

เมื่อได้ยินเสียงนี้ หร่วนหนิงอวี่ก็มองไปด้วยความตกใจ

นางกําลังถูกทาสที่ชั่วร้ายจับอยู่ นางจึงได้แต่เงยหน้าขึ้นอย่างลําบาก เห็นเพียงพื้นที่เปียกชื้น ลานบ้านที่รกร้างเต็มไปด้วยวัชพืช

และเซี่ยหลิงด้วย...

แม้จะอยู่ไกล และเห็นเพียงชุดสีขาวที่สูงส่ง นางก็สามารถรู้สึกถึงความเย็นชาบนตัวเขาได้

ร่างกายของหร่วนหนิงอวี่สั่นขึ้น

ในเมืองจิงเฉิงมีผู้หญิงงามสองคน

ผู้หนึ่งเป็นหร่วนหนิงอวี่ ซึ่งเป็นหลานสาวของตระกูลเซี่ยอันทรงเกียรติ อีกผู้หนึ่งคือสวี่ชิงเหยา ซึ่งเป็นลูกสาวคนเล็กของผู้ตรวจกำกับสวี่

หลานสาวของตระกูลเซี่ยงามมาก มีชื่อเสียงในด้านรูปลักษณ์ สวี่ชิงเหยาเชี่ยวชาญด้านทั้งกู่ฉิน หมากล้อม ลายสือศิลป์ และจิตรกรรม เป็นแบบอย่างของผู้หญิงทั่วเมืองจิงเฉิง

ต่อมาหร่วนหนิงอวี่ได้เป็นราชินี ส่วนสวี่ชิงเหยาก็แต่งงานกับเซี่ยหลิงที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของนาง

สิ่งที่ผู้คนชอบพูดถึงมากที่สุดก็คือสามีของพวกนาง

สามีของสวี่ชิงเหยา ก็คือเซี่ยหลิง ซึ่งเป็นสมุหราชเลขาธิการเซี่ยที่มีอำนาจมากที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้

นางเคยเห็นเขาถือปากกาขีดชื่อขุนนางจำนวนนับไม่ถ้วนในสมุดสังหารอย่างสงบ และเคยเห็นว่าเขาเผชิญหน้ากับการตายโดยตาไม่หลับของขุนนางมหาดเล็กเฉิน แต่ก็สามารถเอาน้ำหิมะมาต้มชาในศาลาอย่างสง่างามได้

สมุหราชเลขาธิการเซี่ยที่มีอำนาจบาตรใหญ่ ใครจะรู้ว่าภายใต้รูปลักษณ์อันสูงส่งน่าเคารพเลื่อมใสนั้น ได้ก่อให้เกิดพายุโลหิตมากมายเพียงใด

เมื่อนึกถึงคําพูดในเมื่อกี้ หร่วนหนิงอวี่ก็ตกใจจนหน้าซีดไป

นางจำได้แล้ว

ในวันที่ 9 เดือนกรกฎาคม ปีที่27ของสมัยหย่งหนิง นางซึ่งยังเป็นหลานสาวของตระกูลเซี่ย หนีไปกับเสิ่นจิ่งยวี่ที่เป็นลูกชายคนเล็กของพระยาเสิ่น ระหว่างทางออกจากเมืองจิงเฉิงถูกตระกูลเซี่ยจับได้ ทั้งสองตระกูลต่างโกรธมาก เรื่องนี้กระจายไปทั่วเมือง ชื่อเสียงของนางก็เสื่อมเสียไปด้วย

เหตุผลที่นางจำได้ชัดเจนมากอย่างนี้ ก็เพราะว่าตอนนั้นนางถูกลงโทษตามกฎเกณฑ์ธรรมเนียมของตระกูล ลุกออกจากเตียงไม่ได้เป็นเวลาครึ่งเดือน และถูกขังไว้ในห้องเป็นเวลาหลายเดือน

ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ผู้ที่จับนางกลับไปที่ตระกูลเซี่ย ก็คือหลานชายคนโตของตระกูลเซี่ย เป็นสมุหราชเลขาธิการที่ไม่มีใครเทียบได้ และเป็นผู้ชายที่โหดร้ายและไร้ความเมตตาที่สุดในโลก——

เซี่ยหลิง สมญานามว่าสวนจี

ในแง่ของความใกล้ชิด นางเป็นญาติห่างๆ ที่ได้รับการเลี้ยงดูอยู่ในจวนตระกูลเซี่ย นางจึงเรียกเขาว่าพี่ชายใหญ่ตามเหล่าคนวัยเดียวกัน

แม่นมที่พานางเข้าตระกูลมากำชับนางไม่หยุดว่าคนในตระกูลเซี่ยล้วนเป็นดั่งกิ่งทองใบหยกกันหมด แต่ไม่มีใครสามารถเทียบได้กับเซี่ยหลิงที่เป็นหลานชายคนโต เขาสำคัญเป็นอย่างยิ่งสำหรับแม่นายเซี่ย แม่นมกําชับนางว่าปกติห้ามล่วงเกินผู้สูงศักดิ์ผู้นี้เด็ดขาด

นางหลุบตาลงและจดจำไว้

จะพบเขาเฉพาะในเทศกาลต่างๆ หรืองานเลี้ยงครอบครัวในตระกูลเท่านั้น นางที่เป็นหลายสาวของอนุภรรยาก็ได้แต่มองเขาจากระยะไกลอยู่ข้างหลังฝูงชนเท่านั้น

ที่นางหนีไปกับเสิ่นจิ่งยวี่ เป็นเขาที่เที่ยงธรรมไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งสิ้น ค้นหาไปทั่วๆและจับนางกลับไป และเขาเป็นผู้ที่บังคับใช้กฎเกณฑ์ธรรมเนียมของตระกูล เวลาลงโทษนาง เขาเย็นชาเหมือนน้ำแข็งและไม่เคยเปลี่ยนสีหน้า

ในวันที่จับนางกลับไปที่ตระกูล ที่ศาลบรรพบุรุษของตระกูล ในฐานะพี่ชายคนโต เขาได้ลงโทษด้วยมือเอง การเฆี่ยนอย่างรุนแรงทุกครั้งได้ใช้แรงทั้งหมดไป

แต่ละครั้งจะทิ้งรอยแสบแส้ไว้บนผิวที่ขาวเนียนของนาง มันสดใสเหมือนดอกบ๊วยสีแดงที่บานสะพรั่งท่ามกลางหิมะ

นางตัวสั่นไปทั่วร่างกายบนพื้น หอบหายใจเรื่อยๆ บนร่างกายเต็มไปด้วยรอยแดง นางจ้องมองเขาด้วยความเกลียดชัง เหมือนสัตว์ป่าที่โหดร้ายและไม่สามารถควบคุมได้

เซี่ยหลิงที่ดูสูงส่งไม่สนใจดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของนาง เขาพูดเบาๆว่า

"การเป็นมนุษย์ ต้องรู้จักคุณธรรม และรักษามารยาทของผู้หญิง"

เมื่อพูดจบก็ทิ้งไม้บรรทัดลง แล้วจากไปอย่างเฉยเมย

นางเกลียดเขามากจริง ๆ

คืนนั้น นางเจ็บปวดจนเป็นลมไป ไม่สามารถลุกจากเตียงได้และพักฟื้นในห้องเป็นเวลาครึ่งเดือน

การลงโทษครั้งนั้นทำให้นางทั้งเกลียดและกลัวเซี่ยหลิง

ดังนั้นเซี่ยหลิงจึงกลายเป็นผู้ที่นางกลัวที่สุด แถมยังฝันถึงเขาด้วยซ้ำ ทุกคืนนางต้องจับผ้าเช็ดหน้าไว้ในมือ ถึงจะนอนหลับอย่างสบายได้

ต่อมานางได้พบกับมู่หรงเซิน และกลายเป็นฮองเฮาผู้เป็นที่รักที่สุดในหกวัง นางกระซิบคำยุยงข้างหูฮ่องเต้ วางแผนขัดขา ใส่ร้ายป้ายสี และกำจัดพรรคพวกของเขา สุดท้ายกลับกลายเป็นศัตรูทางการเมืองกับเขา เพื่อล้างแค้นความแค้นในอดีต

เซี่ยหลิงก็เปลี่ยนจากผู้ที่สอบได้อันดับหนึ่งในการสอบขุนนาง กลายเป็นสมุหราชเลขาธิการที่มีอำนาจบาตรใหญ่ และแต่งงานกับภรรยาที่มีฐานะเหมาะสมกัน

นางต่อสู้กับสวี่ชิงเหยามาสิบปีแล้ว

แต่ชื่อเสียงของหร่วนหนิงอวี่ไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นผู้คนจึงชอบสวี่ชิงเหยาที่มีความรู้มากมายมากกว่าฮองเฮาที่มีแค่ความงามอย่างนาง

สามีของนางคือคุณชายเซี่ยที่ยอดเยี่ยม ทั้งสองคนมาจากตระกูลมีชื่อเสียงกัน ผู้ที่แข็งแกร่งร่วมมือกันเป็นที่ชื่นชมของประชาราษฎร์

ยิ่งไปกว่านั้นคู่สามีภรรยาของตระกูลเซี่ยมีความรักที่ลึกซึ้งและเข้าใจกันเป็นอย่างดี คุณชายเซี่ยรักภรรยามากกว่าผู้ชายหลายพันคนในโลก ว่ากันว่ากลอนรักที่คุณชายเซี่ยเขียนให้ภรรยาไม่น้อยกว่าร้อยบท "สิบปีมานี้ ทุกวันไม่เคยขาด เขาจะลุกขึ้นมาตอนเช้าเพื่อหวีผมและจัดทรงให้ภรรยาหลักของเขาคู่รักแบบนี้ถึงเป็นสิ่งที่ประชาชนอิจฉาที่สุด ราชินีที่สวยแต่รูปที่รับใช้กษัตริย์ด้วยความงามในพระราชวังนั้นจะเทียบได้หรือ

ตอนนี้นางสิ้นพระชนม์ที่วังเว่ยยาง คิดว่าสมุหราชเลขาธิการซึ่งมีตำแหน่งสูงและโปรดปรานภรรยามากผู้นี้ได้แก้ไขปัญหาหนักใจใหญ่โตไปแล้ว

เมื่อนึกถึงเรื่องในอดีตต่างๆ หร่วนหนิงอวี่ก็เกิดความโกลาหลในใจ

นางย้อนกลับไปวันนี้เมื่อสิบปีก่อนแล้วหรือ

"ยังอึ้งทำอะไรอยู่ ทักทายนายน้อยใหญ่เร็วๆนะ"

หร่วนหนิงอวี่ยังไม่ทันตอบสนอง ก็ถูกแม่นมผลักไปข้างหน้าอย่างแรง แขนชนกับพื้นจนฟกช้ำ

แต่นางไม่ทันจะไปสนใจสิ่งเหล่านี้ กลับยกศีรษะขึ้นและจ้องมองไปข้างหน้า ตรงไปยังชายเพียงคนเดียวในลาน

ทันใดนั้นก็มีลมกระโชกแรง การแกว่งของต้นไม้ในลานบ้านก็เผยความเย็นยะเยือกออกมา

ผู้ชายสวมเสื้อคลุมสีขาว เสียงลมพัดกระหึ่ม พัดให้เสื้อสีขาวของเขาปลิวไสว แต่เขายืนคนเดียวในลานอย่างสง่างาม ดวงตาของเขาเย็นชา เพียงแค่มองจากที่ไกลๆ ข้างหูของนางก็ดูเหมือนจะเกิดเสียงหวีดหวิวของหิมะ

หร่วนหนิงอวี่จ้องมองเขาโดยไม่กระพริบตา ดวงตาของนางหดแคบลง

จะเป็นเรื่องเท็จไม่ได้ เซี่ยหลิงที่อยู่ตรงหน้านี้หล่อเหลา ในเวลานี้ บนตัวเขายังไม่มีความรู้สึกกดขี่ที่อันตรายของขุนนางระดับสูง และไม่ได้ปนเปื้อนด้วยความเย็นชาของการฆ่า เขายังไม่ใช่สมุหราชเลขาธิการที่มีอำนาจในเวลานั้น และยังไม่ใช่สามีของสวี่ชิงเหยาด้วย

ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้านาง ยังมีพลังอันมีชีวิตชีวาของวัยรุ่น ชุดสีขาวทำให้รูปร่างของเขาดูสูงโปร่งยิ่งขึ้น

เขา ยังเป็นคุณชายเซี่ยที่มีชื่อเสียงไปทั่วเมืองจิงเฉิง

นี่คือเซี่ยหลิงที่อายุ21ปีในเมื่อสิบปีก่อน

และนางก็ยังเป็นหลานสาวยากจนที่อาศัยในตระกูลเซี่ยอยู่

นาง... ได้ย้อนกลับไปจริงๆเหรอ

เซี่ยหลิงยืนอย่างเย็นชา มองลงมาที่นางโดยไม่พูดอะไร

เขารู้มาตลอดว่าที่บ้านมีญาติผู้หญิงห่างๆ คนหนึ่งมาเยือน เธอสวยงามราวกับดอกไม้เนื้ออ่อน มีสีสันดั่งดอกท้อ

เห็นเพียงว่าผู้หญิงที่เมื่อกี้ดิ้นรนอย่างแรงอยู่บนพื้นนั้น หลังจากถูกทาสราดใส่น้ำเย็นถังหนึ่ง นางก็คุกเข่าบนพื้นโดยไม่ขยับแม้แต่น้อย ราวกับว่าวิญญาณของนางถูกพรากไป

ต่อมา ร่างกายของนางค่อยๆขยับ และขนตาที่ปกคลุมไปด้วยหยดน้ำก็เปิดออก นางอุ้มร่างกายตัวเองด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วมองเขาอย่างตกใจและเปราะบาง

เสื้อที่ใส่ในฤดูร้อนก็บางอยู่แล้ว นางสวมชุดบางสีเขียวอ่อน ถูกสาดน้ำตั้งแต่หัวจรดเท้า ทั้งตัวจึงเปียกโชกไปหมด ผ้าโปร่งบางๆดูดน้ำไป และเผยผิวที่ขาวใสออก

ผมที่ชุ่มชื้นติดกับคอ แม้แต่ริมฝีปากก็เปื้อนด้วยน้ำ

นางก็เหมือนปีศาจน้ำในกลางคืนในนิยาย ทั้งบริสุทธิ์และมีเสน่ห์ เย้ายวนใจทุกคน