บทที่ 2

เมื่อนึกถึงลูกไม้ของลูกพี่ลูกน้องผู้นี้ว่า นางยังมีความสัมพันธ์กับลูกพี่ลูกน้องสองคนในบ้าน แต่คราวนี้กลับหนีไปกับนายน้อยเสิ่นโดยไม่สนใจความคิดของคนรอบข้าง แถมถูกเขาจับตัวได้ทันที

เซี่ยหลิงขมวดคิ้ว สีหน้าเย็นชามาก แล้วเลื่อนสายตาไปอย่างสงบ

“ใส่เสื้อตัวหนึ่งให้นาง”

นางถูกพยุงขึ้นและสวมเสื้อผ้าตัวหนึ่ง

หร่วนหนิงอวี่ก็ไม่คิดว่าหลังเกิดใหม่ จะได้พบกับเขาอีกครั้งในสถานการณ์เช่นนี้

เขายังเป็นหลานชายของผู้มีชื่อเสียงที่สูงเกินจะเอื้อม ใส่เสื้ออย่างเรียบร้อย ส่วนนางถูกบังคับให้คุกเข่าอยู่ข้างเท้าของเขา ตัวเปียกโชกไปหมด และเสื้อผ้าปกปิดร่างกายไม่ได้ ไม่มีศักดิ์ศรีแต่อย่างใดเลย

ได้ยินเสียงเย็นชาของผู้ชาย สักพัก ความภูมิใจในตนเองที่แข็งแกร่งก็ล้อมรอบนางไว้ โดยเฉพาะในชาติที่แล้ว นางยังได้เป็นฮองเฮา

หร่วนหนิงอวี่จับคอเสื้อให้แน่น มองดูผู้ชายที่อยู่ไม่ไกลนั้น นางทนไม่ไหว จึงพูดเยาะเย้ยออกมา

"ท่านพี่ไม่ต้องแกล้งทําเป็นสุภาพบุรุษหรอก เมื่อกี้ได้มองหนิงอวี่อีกหลายครั้งไม่ใช่หรือเจ้าคะ"

เซี่ยหลิงปฏิบัติตามมารยาทมากที่สุด สีหน้าได้เปลี่ยนไปอย่างที่คาดไว้

ในที่สุดดวงตาที่ไร้ความรู้สึกนั้นก็มีการเปลี่ยน เขาจ้องมองนางด้วยขมวดคิ้ว

"เจ้าพูดว่าอะไรนะ"

แปลกจัง ทั้งๆที่เขาไม่ได้โกรธ เพียงแค่มองมาอย่างเงียบๆ ก็สามารถทําให้นางกลัวจนหน้าซีดได้

เพียงเพราะเขาเป็นเซี่ยหลิง

ในชาติที่แล้ว หร่วนหนิงอวี่ได้ลิ้มรสความโหดร้ายของวิธีการลงโทษของเขา แม้ว่านางจะเคยเป็นฮองเฮา แต่หน้าผากของนางก็ยังหลั่งเหงื่อออกมาเล็กน้อย

ถ้าเป็นสมัยยังไม่ได้เสกสมรถ ไม่ว่ายังไงนางก็จะไม่กล้าเถียงกับเซี่ยหลิงแบบนี้

หร่วนหนิงอวี่จับนิ้วให้แน่น

ไม่เป็นไรนะ...

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ ยังไม่ใช่สมุหราชเลขาธิการเซี่ยที่ลึกลับที่ทําให้ขุนนางต่างๆพอได้ยินชื่อเขาก็เปลี่ยนสีหน้าใน10ปีต่อมาเลย

ดังนั้นนางจึงยกริมฝีปากสีแดงขึ้น และดูยั่วยวนมาก

"การรักสิ่งสวยงามเป็นเรื่องธรรมชาติ ที่แท้แม้จะเป็นนายน้อยเซี่ยที่ได้รับการยกย่องจากจักรพรรดิ ก็ไม่มีข้อยกเว้นด้วย"

"ใจกล้าจัง"

แม่นมหยางที่เมื่อกี้สาดนางให้ตื่นกลับตกใจกับคําพูดที่หยิ่งผยองของนาง นางตัวสั่นและชี้มาที่หร่วนหนิงอวี่ "เจ้า... เจ้ากล้าดียังไงที่เหลาะแหละกับนายน้อยใหญ่ เจ้ามันแตกต่างจากโสเภณีอย่างไร เจ้าไร้ยางอายจริงๆ"

เมื่อรู้ความหมายที่คลุมเครือในคําพูดของนางแล้ว เซี่ยหลิงก็ขมวดคิ้วลึกขึ้นอีก เขามองไปที่นาง เม้มริมฝีปากไว้ ไม่ได้พูดอะไร ตาดำมืดมนและเย็นชามาก

"ขอโทษนายน้อยใหญ่เร็วๆนี้"

เมื่อแม่นมหยางพูดจบ ก็พร้อมจะก้าวไปข้างหน้ากดหร่วนหนิงอวี่ลงบนพื้น

แต่ผู้หญิงกลับหันมา "กําเริบเสิบสาน ข้าคุยกับนายน้อยใหญ่ ทาสเฒ่าที่ใจร้ายอย่างเจ้าจะมีสิทธิ์มาขัดจังหวะได้อย่างไร"

นางยังเถียงกลับด้วย แม่นมหยางเกือบจะโกรธจนเป็นลม

แต่เมื่อนางมองไปที่หร่วนหนิงอวี่ แทบจะตกใจจนคุกเข่าลงด้วยสายตาของนาง

หญิงสาวที่ตัวเปียกโชกไปปกปิดตัวด้วยเสื้อคลุมตัวเดียว แต่ไม่สามารถปกปิดความเกียรติของนางได้ ในลานบ้าน นางไม่ได้แต่งหน้า ริมฝีปากแดงเหมือนสีเลือด สายตาที่มองมานั้น เข้มงวดและเย็นชา ทําให้ผู้คนอยากยอมจํานนอย่างเต็มใจและคุกเข่าลง

โมเมนตัมแบบนี้ ถึงบนตัวแม่นายชราที่ได้รับบรรดาศักดิ์ นางก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

แม่นมหยางทั้งตกใจและโกรธ เธอกลับถูกเด็กสาวตัวน้อยหลอกลวงได้จริงหรือ

"พูดจาคมคาย"

เมื่อนึกถึงชื่อเสียงและวิจารณ์ในอดีตของน้องสาวผู้นี้ เซี่ยหลิงก็ทําเป็นไม่ใส่ใจเลย ดวงตาของท่านเย็นชาไร้ความรู้สึกเหมือนไม่ใช่มนุษย์ เสียงของท่านก็ไม่มีความอบอุ่นแม้แต่น้อย "มัดนางไว้"

เหมือนกับชาติที่แล้วจริง ๆ

ในเวลานั้น เซี่ยหลิงก็มัดนางกลับไปที่เมืองจิงเฉิงเหมือนกัน นั่นเป็นหนึ่งในความอัปยศอดสูไม่กี่อย่างในชาติที่แล้วของนาง

หลังจากเรื่องนี้ ทําให้นางถูกลูกสาวของตระกูลผู้มีชื่อเสียงในเเมืองจิงเฉิงหลายคนหัวเราะอยู่ช่วงหนึ่ง

หร่วนหนิงอวี่โกรธจนตัวสั่นไปหมด นางหรี่ตาลง

"เซี่ยสวนจี เจ้ามีสิทธิ์อะไรมามัดข้าไว้"

เสียงหวานแต่เดิม จู่ๆก็ปนเปือนด้วยความฆ่าล้าง

มีสิทธิ์อะไรหรือ

คนรับใช้เต็มลานบ้านกลัวจนหายใจเข้าลึกๆ

เพราะว่าผู้ที่หร่วนหนิงอวี่แย้งกลับเป็นหลานชายคนโตของตระกูลเซี่ย นั่นเป็นชายหนุ่มรูปงามที่แท้จริง สง่างามและมีความสามารถอย่างน่าทึ่ง แม้แต่ลูกของจักรพรรดิในปัจจุบันก็ยากที่จะเอาชนะความดีเด่นของเขา

นายน้อยเซี่ยคนโตเป็นอัจฉริยะตั้งแต่เด็ก มักจะมีความเป็นตัวของตัวเองและสูงส่ง จึงทำให้ท่านมีนิสัยเงียบขรึม ไม่พูดจามาก และหลีกเลี่ยงความวุ่นวายของโลกมนุษย์

ตระกูลเซี่ยซึ่งเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงที่สืบทอดราชการมาหลายชั่วอายุคนเช่นนี้ ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้มาก่อน แม้แต่พวกท่านลุงของเขาก็ต้องเคารพเขาด้วย

ภายในลาน เงียบจนขนาดได้ยินเสียงเข็มหล่นลง

มีเพียงหร่วนหนิงอวี่เท่านั้นที่ไม่สนใจ

เซี่ยหลิงเงยหน้าขึ้น ชางซานที่อยู่ข้างๆเขาก็ได้รับคําสั่ง เลยก้าวไปข้างหน้า

แขนที่เพรียวบางและอ่อนแอของหร่วนหนิงอวี่ถูกจับไว้ในข้างหลัง นางไม่มีแรงที่จะดิ้นรน ฝ่ายนั้นก็ใช้เชือกขนาดเท่ากำปั้นทารกผูกนางเป็นพันธนาการอย่างรวดเร็วในไม่กี่อึดใจ

นางถูกบังคับให้เผชิญหน้ากับเซี่ยหลิงที่สูงส่งในท่าที่น่าอับอายมาก

นางโกรธจัด

"เซี่ยสวนจี บอกให้พวกเขาปล่อยข้าไป"

"เซี่ยสวนจี ได้ยินไหม"

"เซี่ยหลิง"

แต่ไม่ว่านางจะโห่ร้องและด่าอย่างไร เซี่ยหลิงก็ยังคงยืนอยู่ที่มุมหนึ่งของลานบ้านโดยหลุบตาลงเล็กน้อย โดยไม่ขยับคิ้วแม้แต่น้อย ในยามค่ำคืนที่อากาศเริ่มเย็นลง บ่าวคนข้างกายก็รีบคลุมเสื้อคลุมให้ท่านทันที

ตั้งแต่ต้นจนจบ ผู้ชายไม่เคยมองนางแม้แต่แวบเดียวเลย

ดวงตาของหร่วนหนิงอวี่มืดลง

เซี่ยหลิงอ่านหนังสือที่อริยบุคคลเขียนมาตั้งแต่เด็ก ปฏิบัติตามมารยาทและยับยั้งตัวเอง เป็นบุคคลยอดนิยมในสายตาของผู้หัวโบราณในสถาบันเหวินหัว แทบรอไม่ไหวที่จะแย่งเขามาเป็นลูกศิษย์ที่ภาคภูมิใจ

ในสายตาของเขา พฤติกรรมต่างๆของนางในชาติที่แล้ว ไม่แตกต่างจากผู้หญิงในซ่องโสเภณี

ผู้หญิงที่เขาโปรดปรานจริงๆ ควรเป็นหญิงสาวที่มีชื่อเสียงซึ่งมีความรู้ดีเหมือนสวี่ชิงเหยา ทั้งอ่อนโยน มีความรู้และเขียนบทกวี ชื่นชมทิวทัศน์สวยงามกับเขาได้

นางคิดว่า นางไม่เคยเข้าตาเขาเลย

หร่วนหนิงอวี่จับนิ้วให้แน่น

ไม่คิดว่ามีเสียงฝีเท้าดังมาจากไม่ไกล

ที่แท้เป็นฟู่เสว่กลับมาแล้ว เขาทำความเคารพกับเซี่ยหลิง "นายท่านขอรับ นายน้อยเสิ่นก็หาเจอด้วย ข้าได้สั่งให้คนมัดไว้แล้วขอรับ"

เปลือกตาของหร่วนหนิงอวี่กระตุก

ตอนนั้น นางหนีไปกับเสิ่นจิ่งยวี่ เซี่ยหลิงได้จับนางไว้กี่ครั้ง นางก็จะหนีไปกี่ครั้งนั้น

ในอดีต เธอหลงผิดจนถูกเซี่ยหลิงจับได้ แต่ยังคงคิดถึงแค่การหนีไปอยู่กับเสิ่นจิ่งหยู่นางดิ้นรนตลอดทาง พูดจาอ่อนหวานและใช้กลอุบายหลายอย่างเพื่อหลอกเซี่ยหลิง แล้วก็หนีไป

ในที่สุดเมื่อหนีไปพักผ่อนที่โรงเตี้ยมชนบทในเมืองลั่วหยางแห่งนี้ ก็ถูกคนของเซี่ยหลิงจับด้วยตัวเอง

หร่วนหนิงอวี่ผิดหวังในใจ ดูเหมือนว่าเซี่ยหลิงจะไม่ปล่อยนางแล้ว

เซี่ยหลิงไม่ได้พูดอะไร ดวงตาเขาสงบ สวมชุดขาวสะอาดไร้ฝุ่นละออง ไม่ทิ้งแม้แต่ร่องรอยของลมแล้วจากไป

ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไร แต่นางกลับรู้สึกว่าความเย่อหยิ่งของนางถูกผู้ชายที่สดใสผู้นี้เหยียบลงบนพื้น

หร่วนหนิงอวี่รู้สึกว่าไม่เพียงแต่เป็นเสื้อผ้าเท่านั้น แม้แต่หัวใจนางก็แช่อยู่ในน้ำเย็นด้วย

ในไม่ช้าฟู่เสว่ก็จับนางให้ยืนขึ้นและผลักให้นางเดินไปข้างหน้า

"อย่าผลักข้า ข้าจะเดินเอง"

"อ่อนโยนหน่อยได้ไหม"

พอหร่วนหนิงอวี่ด่าเสร็จก็หันกลับมา นางมองไปที่ท้องฟ้าที่มืดครึ้ม แล้วเม้นริมฝีปากอย่างหนักใจ

เรื่องมาถึงตอนนี้ ได้แต่ถูกคุมตัวกลับไปตระกูลเซี่ยอย่าง "อัปยศอดสู" แล้ว

ในชาติที่แล้วนางยังไม่รู้จักกาละเทศะ ทำให้เรื่องหนีตามคุณชายเสิ่นเป็นเรื่องใหญ่ขึ้น ดังนั้นชื่อเสียงของนางจึงถูกทําลาย ไม่เพียงแต่ตระกูลเซี่ยจะลงโทษนางอย่างรุนแรง แต่ยังทำให้เธอไม่ได้รับความรักจากคนทั้งตระกูลเซี่ย ฝ่ายพระยาก็เกลียดนางมาก

ในช่วงครึ่งปีต่อมา นางถูกตระกูลผู้มีชื่อเสียงรังแกในงานเลี้ยงต่างๆ ก่อนที่จะพบกับมู่หรงเซิน สถานการณ์ของนางยากลําบากมาก

สิ่งที่รอนางอยู่จะเป็นความโกรธที่พลุ่งพล่านของทั้งสองตระกูล

เมื่อนึกถึงว่าการลงโทษที่ทำให้นางทรมานอย่างมากรอนางอยู่หลังจากกลับไปที่เมืองจิงเฉิง หร่วนหนิงอวี่ก็หลุบตาลง ปกปิดแสงมืดในดวงตาของนาง และถูกฟู่เสว่จับตัวไปแบบนี้

นางเลิกตะโกนและดิ้นรนอย่างกะทันนัน แต่ฟู่เสว่ก็ยังคงจ้องมองนางอย่างระมัดระวังตลอดทาง

เมืองลั่วหยางอยู่ในฤดูฝน มีฝนตกปรอยๆตกลงมาอีก

เมื่อหร่วนหนิงอวี่กําลังจะขึ้นรถม้าคันสุดท้าย ก็เห็นม้าคันหนึ่งจอดอยู่ไม่ไกล เป็นม้าคันที่มีหลังคาคลุมมือที่ถือปากกาตัดสินชีวิตผู้คนในชาติที่แล้วค่อยๆเปิดผ้าม่านในสายฝน

นิ้วเรียวและดูศักดิ์สิทธิ์

เซี่ยหลิงมองมาที่นาง

"เจ้า นั่งรถม้าคันนี้กับข้าคนเดียว"