บทที่ 4

ได้เกิดเสียงดังเสียงหนึ่ง

เหมือนเสียงหึ่งๆของดาบที่ออกจากฝักในตอนกลางคืน เย็นชาและเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

ร่างกายของหร่วนหนิงอวี่ตึงเครียด และระวังขึ้น

เมื่อนึกถึงเรื่องราวในชาติก่อน และความโหดเหี้ยมเย็นชาของเขาในช่วงหลัง เธอไม่อาจที่จะไม่หวาดกลัวเซี่ยซวนจีในตอนนี้ ผู้ที่ยังคงมีความสามารถและความประพฤติอันบริสุทธิ์

แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองกลับไป กลับเห็นว่าใบหน้าของเขาสงบนิ่ง เยือกเย็นและเรียบง่าย ราวกับพระโพธิสัตว์หยกองค์หนึ่ง

ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้รู้สึกถึงสายตาของนาง หลังจากเล่นเพลงเสร็จ น้ำฝนตกลงมาจากหน้าต่างสองสามหยดบนหน้ากู่ฉิน เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาอย่างสงบ และเช็ดไป

นิ้วมือที่เรียวยาวและเห็นข้อต่อชัดเจนเผยผิวขาวราวเครื่องกระเบื้องอันงดงามภายใต้แสงราตรี

แสงจันทร์ส่องลงมาบนใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาอย่างอ่อนโยน คลุมเครือและเย็นชา แต่หร่วนหนิงอวี่ยังคงรู้สึกถึงความกลัวอย่างไร้เหตุผล

ราวกับว่าเขาไม่ได้เช็ดกู่ฉินอยู่ แต่กําลังเช็ดกระดูกของนางอยู่

นางหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบอารมณ์

ในเมืองจิงเฉิงปัจจุบันนี้ ใครๆก็ชอบของสวยงาม

สมุหราชเลขาธิการเซี่ยผู้มีความสามารถยิ่งใหญ่ในชาติที่แล้วเป็นคนงามอย่างไม่ต้องสงสัย แม้แต่นิ้วของเขาก็เจริญหูเจริญตาเหมือนภาพวาด

หร่วนหนิงอวี่จ้องมองเขา แล้วยิ้มอย่างเย็นชาในไม่ช้า

เล่มกู่ฉินบนรถม้าที่เดินทางไกลในวันที่ฝนตก มีเพียงเขาเท่านั้นที่มีอารมณ์เช่นนี้

นางบองบนใส่ แล้วก็หันหน้าไปและหลับตา ยอมทนกับอาการจุกเสียดที่ท้องดีกว่าขอร้องผู้ชายคนนี้ที่อยู่รถเดียวกับนาง

นางขมวดคิ้วและกัดริมฝีปากแน่น

อีกไม่นาน ผู้ชายที่ตั้งสายกู่ฉินก็พูดเบาๆด้วยหลุบตา

"น้องหร่วน ตามความเห็นของเจ้า ศีลธรรมสตรีคืออะไร"

หร่วนหนิงอวี่ "..."

จักรพรรดินีที่เคยดูแลพระราชวังทั้งหก ย่อมคุ้นเคยกับคุณธรรมของสตรีเป็นอย่างดี ทุกปีนางต้องทำเป็นตัวอย่างต่อหน้าพวกนางสนม และแสดงสิ่งที่เรียกว่าจักรพรรดินีที่ดีเด่น

แต่ตอนนี้นางกลับหลุบตาลง

ในเวลานี้เอง มีเสียงดังมาจากด้านนอกรถม้า

ที่แท้คือคุณชายเสิ่นที่ถูกมัดตัวมาเห็นว่านางขึ้นรถม้าคันนี้เมื่อไม่นานมานี้ จึงแอบหนีออกมา ตอนนี้กําลังตะโกนเสียงดังอยู่ข้างนอก

"ข้าได้เห็นพี่หนิงขึ้นรถม้าคันนี้ด้วยตาเอง ทําไมไม่ให้ข้าขึ้นไปล่ะ ข้าจะนั่งรถคันเดียวกับพี่หนิง!"

"พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมามัดข้าล่ะ เจ้ารู้ไหมว่าท่านพ่อของข้าเป็นใคร พอกลับไปข้าจะจับพวกเจ้าเข้าคุกไปหมด!"

"ข้ากับพี่หนิงรักกัน เซี่ยหลิงผู้นั้นทําไมถึงมาให้พวกข้าแยกกัน"

เมื่อได้ยินว่าเขากล้าเรียกชื่อเต็มของเซี่ยหลิงโดยตรง หร่วนหนิงอวี่ก็แอบกลัวแทนเขา

นางกําลังตื่นตระหนกเพราะคําถามของผู้ชาย คําพูดเหล่านี้ของเสิ่นจิ่งยวี่ทําให้นางหันหน้าไป

ในไม่ช้า เสิ่นจิ่งยวี่ก็ถูกชางซานที่บินมาเตะครั้งหนึ่ง แล้วปิดปากพาตัวไป

ก่อนจากไป หร่วนหนิงอวี่ได้ยินเสียง"อืม อืม"ที่ตกใจและโกรธของเขา

ในเมืองหลวง กลัวว่าจะมีเพียงเซี่ยหลิงเท่านั้นที่กล้าทําแบบนี้กับลูกชายสุดที่รักของพระยาหนิงอัน

หลังจากเสิ่นจิ่งยวี่ถูกลากไป เซี่ยหลิงก็ยกนิ้วยาวขึ้นอีก เสียงกู่ฉินเหมือนเสียงครวญครางของนกฟีนิกซ์

"ประพฤติตนอย่างสง่างาม จงรักษาความบริสุทธิ์และแต่งกายให้เรียบร้อย ห้ามทำอะไรที่คิดว่าละอายใจ กระทำการอย่างเหมาะสม มันเรียกว่าศีลธรรมสตรี"

หร่วนหนิงอวี่ "..."

แล้วไงล่ะ นางก็หนีตามผู้ชายไปแล้ว ตามคําบัญญัติสตรีนางต้องชนตายถึงจะสมควรเป็นผู้หญิงใช่ไหม

อา?

นางจะไม่มีวันลืมว่าหลังจากกลับไปยังตระกูล เซี่ยหลิงได้ลงโทษให้นางเขียน "บัญญัติสตรี" เป็นพันครั้ง

แค่คิดอย่างนี้ หร่วนหนิงอวี่ก็โกรธแล้ว

"เป็นที่รู้กันทั่วโลกว่า "บัญญัติสตรี" เขียนขึ้นโดยปรมาจารย์ในราชวงศ์ที่ผ่านมา ในทุกสมัยจะให้ผู้หญิงในโลกท่องจําไว้ "บัญญัติสตรี"เขียนว่า ผู้ชายมีสิทธิที่จะแต่งงานใหม่ แต่ผู้หญิงไม่มีสิทธินี้"

นางอดทนต่อความหนาวเย็นของร่างกาย นางเงยหน้าขึ้น สบตากับเขาอย่างไม่หยิ่งผยอง "แต่ราชวงศ์ของพวกข้าแข็งแกร่ง อิสระ ที่แม่ม่ายแต่งงานใหม่ หรือผู้หญิงแต่งงานใหม่หลังหย่ากับสามีก็มีอยู่เยอะมาก ราชวงศ์นี้ยิ่งรวมกฎหมายการหย่าไว้ในประมวลกฎหมาย"

"ผู้หญิงห้ามทำอะไรที่คิดว่าละอายใจหรือ ที่ผู้ชายไปเที่ยวที่ซ่องและมีชู้สาวก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย โลกนี้ตามใจผู้ชาย เมื่อผู้หญิงประพฤติตัวไม่เหมาะสมเพียงเล็กน้อย ก็จะถูกคนนับพันวิพากษ์วิจารณ์ ตั้งแต่สมัยโบราณผู้ชายย่อมเหนือกว่าผู้หญิง แต่ในสมัยก่อนมันถูก วันนี้ก็ถูกด้วยหรือ"

เกิดเสียงดังเสียงหนึ่ง เหมือนเสียงผ้าขาด

เซี่ยหลิงหยุดการเคลื่อนไหวที่เล่นกู่ฉิน และจ้องมองนางด้วยสายตาที่มืดมน

เมื่อคิดว่าตัวเองได้เปิดเผยความเฉียบแหลมต่อหน้าเขา หร่วนหนิงอวี่ก็ใจเต้นเร็ว

นางหันหน้าไปอย่างใจเย็น "ข้ารู้ว่าเจ้าอยากพูดอะไร เป็นข้าเต็มใจที่จะต่ำต้อยเอง ยั่วยวนให้นายน้อยเสิ่นหนีไปโดยไม่คำนึงถึงตระกูลเซี่ย หลังจากกลับไปจะลงโทษข้าอย่างไร ข้าก็ไม่บ่น และข้าจะไปขอโทษที่คฤหาสน์พระยาหนิงอันด้วยตัวเอง"

เซี่ยหลิงวางมือทั้งสองข้างบนตักโดยไม่พูดอะไรสักคํา

ขณะที่หร่วนหนิงอวี่พูด ไม่รู้ว่านางเอาแรงมาจากไหน คาดไม่ถึงว่าจะพยุงร่างกายส่วนบนขึ้น นางอยากจะเข้าใกล้เขาแล้วสบตากับเขา

แต่การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เช่นนี้ กลับระบายกําลังทั้งหมดของนางไป จนในที่สุด เสียง 'ป๊าป' ดังขึ้นเมื่อหลังของเธอชนกับผนังรถและศีรษะของเธอก็ทิ่มลงอย่างแรง

มันเจ็บจนนางเกือบจะเป็นลมไป

คิดไปคิดมา ชีวิตมีแค่ครั้งเดียว ทะนุถนอมหน่อยดีกว่า

ผู้รู้สถานการณ์ คือผู้มีสติปัญญาเป็นเลิศ

นางพยายาทนไว้

"ท่านพี่เจ้าคะ เจ้าคลายเชือกให้หน่อยสิ ครั้งนี้ข้าจะไม่หนีแล้วหรอก"

ได้ยินเสียงอ่อนลงอย่างกะทันหันของนาง เซี่ยหลิงที่แต่เดิมสงบมากก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย การเคลื่อนไหวของการเล่นกู่ฉินก็หยุดกะทันหัน แล้วดวงตาที่เย็นชาเหมือนเมฆหมอกคู่นั้นก็มองมาอย่างใจเย็น

เขาเห็นว่าผู้หญิงพิงกับกําแพงรถอย่างอ่อนแรง แต่ยังคงเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาอย่างดื้อรั้น

นางพิงข้างหน้าต่าง เสื้อเปียกจนกึ่งโปร่งใส

ฟ้ามืดสนิท ลมยามเย็นที่แอบพัดเข้ามาจากนอกหน้าต่าง พัดผมเส้นหนึ่งที่ห้อยอยู่ในแก้มของนาง หญิงสาวเห็นว่าเขามองมา ก็ยิ้มอย่างประจบสอพลอทันที

ผมสีดําที่เปียก ริมฝีปากสีแดง ราวกับดอกบัวหยกที่มีความบริสุทธิ์และเย้ายวนอยู่ร่วมกัน

เมื่อเห็นว่าเซี่ยหลิงไม่พูดอะไร แค่จ้องมองนางด้วยดวงตาที่เย็นชามาตลอด หร่วนหนิงอวี่ก็มีความสุขทันที

วินาทีต่อไป

เขาละสายตาไปและเล่นกู่ฉินต่อไป

"จนถึงเข้าเมือง ข้าก็จะไม่คลายเชือกให้เจ้า"

คำพูดที่สงบของผู้ชายเปรียบเสมือนน้ำเย็น มันดับความหวังในใจนาง

สีหน้าของหร่วนหนิงอวี่มืดลงไปหมด

นิ้วกำแน่นอย่างเงียบๆ

นางไม่ค่อยแสดงความอ่อนแอต่อหน้าผู้อื่น โดยเฉพาะต่อหน้าเซี่ยหลิงเลย

ความอับอายกระตุ้นนาง สีหน้านางเย็นชาลงแล้ว ดังนั้นนางจึงเม้นริมฝีปากแน่นและเอนตัวบนตู้รถโดยไม่พูดอะไรสักคํา

เรื่องของเซี่ยหลิงและภรรยาเขาในชาติที่แล้ว ทําให้นางอึดอัดและรังเกียจมาก

หร่วนหนิงอวี่หันกลับมาจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง แต่ทันใดนั้นก็ยิ้มอย่างเยาะเย้ย

ในชาติที่แล้วสวี่ชิงเหยาได้รับความโปรดปราน และรักกันกับเซี่ยหลิง แต่น่าเสียดายที่คุณนายเซี่ยที่การแต่งงานมีความสุขเช่นนี้ มีความทุกข์ใจเป็นเวลาหลายปี นั่นก็คือนางกับเซี่ยหลิงไม่เคยมีลูกแม้แต่คนเดียวในช่วงสิบปีที่ผ่านมา แม้หาแพทย์ที่มีชื่อเสียงในทั่วโลกมาหมดก็ไม่ได้ผลเลย

ด้วยเหตุนี้ ประชาชนฉางอันยังอาสาปล่อยโคมลอยหนึ่งคืนเพื่อขอพรให้คุณนายเซี่ยที่มีน้ำใจ

หร่วนหนิงอวี่ทนไม่ได้ อดหัวเราะเยออกมาไม่ได้

เป็นไปตามคาดเลย ทําชั่วได้ชั่ว

หลังจากนางหัวเราะเย็นๆ ภายในรถก็เงียบลงอีกอย่างรวดเร็ว

หร่วนหนิงอวี่หดตัวอยู่ที่มุมโดยไม่พูดอะไรสักคํา ปล่อยให้ลมและฝนลอยอยู่นอกรถม้า

ในเวลานี้ เสียงของเซี่ยหลิงดังขึ้นในเสียงฝนตก

"ทําไมต้องหนีไปด้วยกัน"

เสียงของชายหนุ่มเยือกเย็น ท่ามกลางความมืดในยามค่ำคืน ดวงตาสีดำลึกเย็นชาของเขาจ้องมองมาโดยไม่มีสัญญาณใดๆ

หร่วนหนิงอวี่ยกขนตาที่เปียกชื้นขึ้น มันสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

หัวข้อของเซี่ยหลิงนี้ ได้พานางกลับไปเมื่อนานมาแล้วอย่างกะทันหัน ตอนที่นางยังเป็นหลานสาวของตระกูลเซี่ยนั้น...

เวลาเป็นหลานสาวของตระกูลเซี่ยนั้น เป็นความทรงจำที่นางไม่อยากนึกถึงมากที่สุด

หร่วนหนิงอวี่หลับตาลง

จากนั้น เซี่ยหลิงก็เปิดริมฝีปากบางๆอีกครั้ง ดวงตาที่ไม่เคยประสบความทุกข์คู่หนึ่งเย็นเฉียบมากจนสุดขีด เสียงของเขาก็ไม่มีความรู้สึกใด ไม่เข้าใจแต่ถอด "เสื้อผ้า" ตัวสุดท้ายของนางไปอย่างโหดร้าย

"เมื่อเจ้าโตขึ้น ทำตามการจัดการของท่านป้า แต่งงานกับข้าราชการท้องถิ่นที่เรียบร้อยในเมืองเซียงโจว ไม่ขอจะรุ่งโรจน์และร่ำรวยมาก แต่ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ปฏิบัติตามจริยธรรมของผู้หญิง ช่วยเหลือสามีและให้ความรู้แก่ลูก มันไม่ดีเหรอ"

ดวงตาของเขาว่างเปล่า ไม่มีอารมณ์อะไร แต่ก็คือเขาที่เป็นแบบนี้ ในฐานะผู้ได้ประโยชน์ ได้มีความสูงส่งจากชนเผ่าชั้นสูงซึ่งแม้แต่เขาเองก็ไม่รู้

เดิมทีคิดว่าผ่านไปหลายปี นางจะไม่สนใจมานานแล้ว แต่นางไม่คิดว่าคําพูดของเซี่ยหลิง ยังคงเจาะรูในใจของนางได้อย่างง่ายดายได้

ใช่สิ เขาเกิดในตระกูลเซี่ยที่มีชื่อเสียง เป็นหลานชายคนโต ในอนาคตเขาจะดํารงตําแหน่งสมุหราชเลขาธิการ และได้แต่งงานกับสวี่ชิงเหยาซึ่งเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถมากที่สุดในยุคต้าหมิง

นางจะไม่มีวันลืมว่าเมื่อมู่หรงเซินเสื่อมอำนาจ ตําแหน่งของนางไม่มั่นคง พระสนมเจียงวางยาพิษนาง นางป่วยหนักบนเตียง ฝากสาวใช้ไปขอร้องสมุหราชเลขาธิการที่นอกพระราชวัง

สิ่งที่เรียกว่าอำนาจสำหรับผู้คนที่อยู่ในตำแหน่งสูงนั้น ก็แค่แลกเปลี่ยนผลประโยชน์เท่านั้น

ในเวลานั้น ราชบัลลังก์ได้อย่างง่ายดายสำหรับผู้ชาย และคู่ต่อสู้ที่ใหญ่ที่สุดคือท่านอ๋องซิ่น ซึ่งเป็นท่านลุงของมู่หรงเซิน

นางสละศักดิ์ศรีไป และเต็มใจที่จะใช้หลักฐานการกบฏของท่านอ๋องซิ่นเพื่อขอให้เขาไว้ชีวิตนางในการแย่งชิงบัลลังก์ จากนั้นนางก็เกษียณไปอยู่ในชนบท และจะไม่ก้าวเข้าสู่พระราชวังของยุคต้าหมิงอีก

ในเวลานั้น สาวใช้ของนางคุกเข่าอยู่นอกตระกูลเซี่ยตลอดทั้งวัน จนในที่สุดก็รอคอยจนเห็นรถของท่านเซี่ยออกเดินทาง

เมื่อสาวใช้เห็นก็รีบวิ่งไป

“ขอให้คุณชายเซี่ยช่วยชีวิตสมเด็จพระราชินีด้วยความรู้สึกที่นางเรียกเจ้าว่า 'พี่ชายคนโต' ในเมื่อก่อนเถิดเจ้าค่ะ”

สาวใช้พูดด้วยน้ำตาและคำนับซ้ำๆ เสียงแหบแห้งเป็นเหมือนเสียงระฆังมรณะ "ได้โปรดเถอะคุณชายเซี่ยเจ้าคะ สมเด็จพระราชินี... นางไม่ไหวแล้วจริงๆเจ้าค่ะ"

ผู้ชายเงียบอยู่บนรถม้าเป็นเวลานาน

แล้วสั่งคนรับใช้ว่า

“คุณนายชอบความเงียบ ห้ามให้นางตกใจ หากมีผู้ไม่เกี่ยวข้องมารบกวนความสงบสุขของคุณนายในอนาคตอีก ข้าจะลงโทษพวกเจ้า”

คนรับใช้ตอบรับ

พูดจบ เขาก็วางผ้าม่านรถลง

รถม้าตระกูลเซี่ยที่หรูหราคันนี้ก็วิ่งจากไปในแสงแดดยามเช้า