บทที่ 3

จู่ๆหร่วนหนิงอวี่ก็ระวังขึ้น

นางจําได้ว่าในชาติที่แล้ว เซี่ยหลิงไม่ได้ให้นางนั่งรถด้วยกัน

วันนี้ในชาติที่แล้ว หลังจากที่เซี่ยหลิงจับนางกับเสิ่นจิ่งยวี่ได้ นางตกใจจนหน้าซีด แต่เขาไม่ได้พูดอะไรสักคํา จึงสั่งให้คนโยนนางเข้าไปในรถม้าคันหลัง จากนั้นก็เดินไปตามทางหลวง เดินไปหลายวันค่อยมาถึงเมืองจิงเฉิง

หรือเป็นทัศนคติที่เปลี่ยนไปของนางทําให้เกิดการเปลี่ยนแปลงตามมา

ในใจหร่วนหนิงอวี่มืดลง

อย่างไรก็ตาม ในใจของนางก็ต่อต้านมากที่จะนั่งรถม้าคันเดียวกับเซี่ยหลิง

นางเพิ่งอยากจะปฏิเสธ ทันใดนั้นฟู่เสว่ที่อยู่ข้างหลังก็ยกเชือกป่านที่ผูกไว้ที่ด้านหลังของนางขึ้น

เมื่อก่อนเคารพนางว่าเป็นหลานสาวของตระกูลเซี่ย ตอนนี้นางได้ดูถูกเหยียดหยามประเพณีมาร้อยปีของตระกูลเซี่ย ได้กลายเป็นผู้ร้ายที่ใครๆก็เกลียด ตอนนี้คนรับใช้ของตระกูลเซี่ยก็โกรธนางด้วย

ในชั่วพริบตา หร่วนหนิงอวี่ก็สูญสิ้นแรงถ่วงไป ในไม่ช้าก็ถูกฟู่เสว่ทิ้งลงในรถม้าของผู้ชายอย่างหยาบคาย

หลังจากฟู่เสว่ทิ้งผู้หญิงที่ไร้ยางอายผู้นี้เสร็จ แล้วก็ทำหน้านิ่ง ๆ หยิบดาบแล้วนั่งอยู่บนเพลาหน้ารถด้านนอก

หร่วนหนิงอวี่ตกลงบนพื้น และร้องเสียงหนึ่ง

สิ่งที่เห็นเข้ามาคือชายหนุ่มในชุดคลุมสีขาวหิมะและรองเท้าหนังสีเขียวที่สะอาดปราศจากฝุ่น

มีกู่ฉินใบหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ

กระถางธูปสีม่วงเล็กกําลังจุดธูปอยู่ ผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถหลุบตาอ่านหนังสือที่ถือในมือ

ส่วนนางถูกมัดมือสองข้าง และไม่สามารถพยุงร่างกายให้ลุกขึ้นได้ นางจึงได้แต่ถูกบังคับให้คว่ำบนข้างเท้าของเขาในท่าทางเช่นนี้

รอบๆเงียบมาก

มีเพียงเสียงผู้ชายพลิกหนังสือดังมาจากเหนือหัว

หร่วนหนิงอวี่หลั่งเหงื่อออกที่หน้าผาก ตระกูลใหญ่ให้ความสําคัญกับประเพณีของตระกูลมากที่สุด และเซี่ยหลิงซึ่งเป็นหลานชายคนโตของตระกูลเซี่ย ไม่เพียงแต่เข้มงวดกับตัวเองเท่านั้น แต่ยังค่อนข้างเข้มงวดกับน้องๆทุกคนด้วย

ไม่รู้ว่าที่เขาเรียกนางขึ้นรถม้า จะอยากหาวิธีลงโทษนางอย่างรุนแรงหรือไม่

นางระมัดระวังมาก ไม่กล้าหายใจเสียงดังด้วยซ้ำ เหมือนกับสัตว์ที่เจอเสือในป่าหลังจากได้รับบาดเจ็บและต้องการสู้ตาย

แต่นางวิ่งหนีโดยหลบคนตระกูลเซี่ยเป็นเวลานานเพราะหนีตามไป วันนี้ยังไม่ได้ทานข้าวด้วย นางจึงหิวมานานแล้ว รวมกับความกลัวต่อเซี่ยหลิง ทําให้นางเวียนหัวในขณะนี้

เงาลวงตาค่อยๆปรากฏต่อหน้าหร่วนหนิงอวี่

อีกไม่นาน ดวงตาก็หลับไป

หร่วนหนิงอวี่ที่เป็นลมไม่ได้คิดเลยว่า นางจะเป็นลมด้วยความหิว

อาจเป็นเพราะได้เจอเซี่ยหลิงที่ในช่วงอายุยี่สิบต้น ๆ ทําให้นางกลัวจนฝันร้ายเป็นเวลานาน

ความฝันนี้ ได้ย้อนกลับไปเมื่อนานมาแล้ว

ชีวิตที่ลอยไปลอยมา หน้าตาที่งดงามเกินไปของเธอทำให้เธอมีเสน่ห์เหมือนดอกไม้บาน ดึงดูดผู้คนให้เข้าหา พระโอรสและเจ้าชายต่างยอมเป็นข้ารับใช้ใต้กระโปรงของเธอ

แต่โชคร้ายและโชคดีมักจะเกิดร่วมกัน ในอดีตเธอเข้าไปในเมืองจิงเฉิงและได้เห็นความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวง จนทำให้เธอถูกความร่ำรวยและเกียรติยศหลอกลวงจนตาบอด

และในเวลานั้น นางได้พบกับเซี่ยหลิงเป็นครั้งแรก

เมื่อเข้าไปในจวนเพื่อคารวะต่อท่านผู้เฒ่าเซี่ย เธอเห็นแขกผู้ทรงเกียรติที่เต็มไปด้วยความสง่างามในห้อง แต่ชุดที่ดูซอมซ่อของเธอยังเทียบไม่ได้แม้แต่รองเท้าของพวกเขา ทำให้เธอรู้สึกอับอายจนก้มหน้าและเกิดความหวาดหวั่นในใจ

ไม่มีใครสนใจมองนางที่เป็นหลานสาวนี้

ด้วยเสียงแห่งความสุขของแม่บ้าน "นายน้อยใหญ่กลับมาแล้วเจ้าค่ะ"

ไม่กี่วันก่อนก็มีข่าวส่งมา ว่าเซี่ยหลิงที่เป็นหลานชายคนโตสอบได้อันดับหนึ่งในการสอบใหญ่

เมื่อได้ยินเสียงนั้น ทุกคนในห้องก็ตื่นเต้นขึ้น

ผู้เฒ่าเซี่ยลุกขึ้นจากเก้าอี้

หร่วนหนิงอวี่หันกลับมา ก็เห็นว่าผู้ชายคนหนึ่งที่สวมเสื้อหรูหราก้าวเข้ามาอย่างสง่างามจากนอกประตู

เซี่ยหลิงที่เพิ่งสอบได้ที่หนึ่งนั้นสุขุมมาก เขาสวมเสื้อคลุมคอกลมลายเมฆสีเขียว สง่าผ่าเผย ราวกับว่ามีหิมะที่หนาวเย็นปกคลุมบนตาของเขา เหมือนเป็นดาบที่เคร่งขรึมและเย็นชาเล่มหนึ่ง ส่องแสงเย็นชาออกมา

ไม่นาน ก็มีผู้หญิงแนะนํานางให้เขา

เมื่อชายคนนั้นได้ยิน ก็มองมาอย่างสงบ "ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นญาติห่างๆกันเหรอ..."

นางยืนอย่างต่ำต้อยในหมู่ผู้หญิงหลายคน อึ้งอยู่ที่เดิมเหมือนแอบมองพระเจ้า เมื่อเห็นว่าเขามองมา นางก็กลัวจนมองลงไปที่รองเท้า ราวกับว่าการมองเขามากขึ้นจะเป็นการดูหมิ่น

เซี่ยหลิงแค่เหลือบมองนางแวบหนึ่ง แล้วก็ถอนสายตากลับ

ต่อมา นางได้เผชิญหน้ากับเซี่ยหลิงมากขึ้นเรื่อยๆ

นางเย่อหยิ่ง ไปคบผู้ชายต่างๆ เมื่อทุกคืนนางถูกมกุฏราชกุมารหรือพระโอรสส่งกลับไปที่ตระกูล นางอยากจะเดินอ้อมจากสวนกลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างทั้งตกใจและกลัว ลานบ้านที่เงียบสงบในตอนกลางคืนมักจะส่งเสียงกู่ฉินมา ทําให้นางตกใจมาก

เมื่อมองย้อนกลับไป กลับพบว่าไม่รู้ว่ามีผู้ใส่ชุดดำปรากฏขึ้นในศาลาเมื่อใด ถ้าเซี่ยหลิงไม่เล่นกู่ฉินภายใต้แสงจันทร์ ก็อ่านหนังสืออยู่

หรือไม่เธอก็ปัดผู้ชายที่มาติดพันออกไปหมด สุดท้ายได้กลายเป็นฮองเฮาของมู่หลงเซินและกลายเป็นศัตรูกับตระกูลเซี่ยเธอนั่งบนราชรถในวังหลวงและได้พบกับเซี่ยหลิง ซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่งขุนนางชั้นสี่ในฐานะอาลักษณ์หลวง

ในเวลานั้นเขายืนอยู่ในกลุ่มข้าราชการ และทําความเคารพต่อนางอย่างใจเย็นกับเพื่อนร่วมงานผู้อื่น ไม่ได้เห็นมาหลายเดือน เขายังคงสง่างามและบริสุทธิ์

นางจงใจยกมือขึ้นและให้ผู้ยกเกี้ยวหยุด

นางจ้องเขาด้วยสายตาที่มีเสน่ห์ และลงโทษเขาให้คุกเข่าบนถนนในวังโดยอ้างว่า "ขาดมารยาท"

วันที่หนาวที่สุดในปลายฤดูหนาวของปีนั้น หิมะตกหนักในปลายปี ตอนนั้นเพิ่งเข้าเฝ้าจักรพรรดิเสร็จ ผู้เดินผ่านถนนในวังมักจะเป็นเพื่อนร่วมงานหรือศัตรูทางการเมือง มันเป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่งอย่างไม่ต้องสงสัยสำหรับเซี่ยหลิงที่เพิ่งเข้ารับตําแหน่ง

แต่สิ่งที่ทําให้หร่วนหนิงอวี่คาดไม่ถึงก็คือ เซี่ยหลิงไม่ค่อยสนใจ เขาคุกเข่าโดยก้มหน้า ปล่อยให้หิมะบางๆตกลงบนขนตายาวของเขา แล้วละลายเป็นน้ำ เขาหนาวจนริมฝีปากเป็นสีม่วง แต่กระดูกสันหลังที่กว้างยังคงตั้งตรง ท่าทางดูสงบและสูงส่ง

หร่วนหนิงอวี่มองด้วยสายตาเย็นชา ช่างเป็นคนที่ไม่ย่อท้อจริงๆ

ในที่สุดเซี่ยหลิงที่คุกเข่าเป็นเวลาสองชั่วโมงก็ล้มลงบนถนน หลังจากกลับไปที่ตระกูลเซี่ยก็มีไข้สูง ว่ากันว่ายังก่อให้เกิดโรคเรื้อรังด้วย

นางยังจับคู่ให้เขาอย่างลวกๆ ใช้อํานาจของราชวงศ์บังคับให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เหมาะสมกัน

ในงานเลี้ยงของราชสํานัก เซี่ยเมี่ยวหยวีนซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเซี่ยหลิงไม่สนใจฐานะ ด่านางด้วยตาแดงว่านางจับคู่อย่างลวกๆ ได้ทําร้ายชีวิตของเซี่ยหลิง

ในเวลานั้นนางเอนตัวอยู่บนเตียงและยิ้มจนตัวสั่น มือลูบแมวเปอร์เซียในอ้อมแขนของนางอยู่ ดวงตาที่มีเสน่ห์คู่หนึ่งมองไปที่เซี่ยหลิงที่เงียบขรึมอยู่ด้านล่าง

"ท่านพี่ เจ้ามีความน้อยใจเหรอ"

ท้องฟ้าแจ่มใส เขาสวมเครื่องแบบทางการสีแดง ไม่ถ่อมตัวและไม่หยิ่งผยอง ดอกโบตั๋นเต็มสวนยังคงยากที่จะปกปิดความสดใสที่ไม่มีใครเทียบได้ของเขา

เซี่ยหลิงจับมือภรรยาที่เพิ่งแต่งงานใหม่ของเขา ยกเสื้อคลุมขึ้นและคุกเข่าลง

น้ำเสียงเย็นชา

"ข้ากับภรรยาข้ารักกันมาก มีความสุขมาก ไม่เคยมีความน้อยใจขอรับ แถมต้องขอบเพระคุณท่านจักรพรรดินีที่ทรงให้เกียรติมาจับคู่ด้วยตัวเอง น้องสาวข้ายังเด็กอยู่ ที่พูดจาหยาบคายนั้น พอข้ากลับไปจะลงโทษตามกฎเกณฑ์ตระกูล และสั่งสอนอย่างเข้มงวดแน่นอนขอรับ หวังว่าท่านจักรพรรดินีจะให้อภัยการเสียมารยาทของน้องสาวข้าด้วยขอรับ"

หร่วนหนิงอวี่ไม่สนใจดวงตาแดงก่ำของเซี่ยเมี่ยวหยวีน นางมองดูฉากที่เขาก้มหน้าก้มตาและประนีประนอมอย่างเงียบๆ แล้วยิ้มอย่างพอใจ

ภาพในชาติที่แล้วแวบเข้ามาเรื่อยๆ

แต่หร่วนหนิงอวี่หวนคิดถึงชีวิตที่ปรารถนาชื่อเสียงและโชคลาภของนางนี้

นางพบว่าตัวเองผิดแล้ว และผิดอย่างไร้สาระ

ความร่ํารวยในช่วงครึ่งหลังของชีวิต กลับถูกนางตัดด้วยตนเอง

การจับคู่ที่ผิดในอดีต กลับกลายเป็นว่าได้ส่งเซี่ยหลิงที่เป็นที่พึ่งที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตไปให้สวี่ชิงเหยาด้วยตัวเอง

ในที่สุด เป็นเสียงฟ้าร้องในตอนกลางคืนปลุกนางให้ตื่น

ฟ้าผ่าส่องแสงสว่าง นางเบิกตากว้าง ใบหน้าของนางถูกแสงส่องจนซีด

นางไม่รู้ว่าถูกคนพยุงขึ้นเมื่อไหร่ ร่างกายส่วนบนพิงกับตู้รถอย่างอ่อนแรง แต่ยังไม่ได้คลายเชือก

ฟ้ามืดแล้ว ภายในรถได้จุดเทียนขึ้น

นางยกเปลือกตาขึ้นด้วยเหงื่อ มองไปที่เซี่ยหลิง

มุมเสื้อสีขาวห้องลงบนพรมเหมือนแสงจันทร์ ใบหน้าด้านข้างงามเหมือนแกะสลักอย่างประณีตด้วยมีด บนตัวแทรกซึมไปด้วยความสง่างามและความสูงส่งของตระกูลใหญ่ ทําให้ผู้คนตกตะลึงและลบหลู่ไม่ได้

เขาไม่สนใจพายุที่พลุ่งพล่านอกหน้าต่าง เล่มกู่ฉิงโดยหลุบตาลง

ทันใดนั้นสายฟ้าแลบที่น่ากลัวก็แวบผ่านท้องฟ้า ส่องสว่างทั้งตู้รถทันที แสงสีขาวที่เย็นชาส่องสว่างขนตาที่หลุบลงเล็กน้อยของเขา และนิ้วเรียวยาวที่เล่นกู่ฉินนั้น

หร่วนหนิงอวี่หน้าซีด ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกหนาวเย็นตั้งแต่หัวจรดเท้า