Semua Bab ไข่มุกหมื่นปรารถนา : Bab 11 - Bab 20

ชิงหรูอ้าปากแต่ยังไม่ทันส่งเสียงร้อง มือใหญ่ข้างหนึ่งก็ปิดปากนางไว้พลิกร่างนางกดชิดไปกับผนังห้อง ดวงตาฉ่ำวาวเบิกกว้างอย่างตกใจ บุรุษร่างสูงโปร่งจ้องมองนาง ลมหายใจของเขาร้อนผ่าว กลิ่นอายของบุรุษเข้มข้นโอบล้อมร่างเล็กที่ขยับตัวดิ้นรนเพื่อเป็นอิสระ“อย่าขยับ ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเจ็บ” เขาสั่งเสียงแหบพร่า นางช่างเป็นสตรีที่ไม่เหมือนผู้ใด กลิ่นกายของนางหอมหวานปานกลิ่นดอกไม้ป่า บริสุทธิ์และเย้ายวน ชิงหรูหยุดดิ้นรนเมื่อรับรู้ร่างกายของเขากำลังเคร่งเครียด และมีบางสิ่งที่ดุนดันกางเกงผ้าไหมเนื้อดีของเขา นางพยักหน้าหงึกหงักเพื่อให้เขาปล่อยมือจากปากนาง เขาเห็นว่านางยอมจำนนแล้ว จึงลดมือของตนลง แต่กลับใช้ปลายนิ้วไล้ริมฝีปากของนางเบาๆ ราวกับกำลังแตะกลีบดอกไม้บอบบาง แววตาของหญิงสาวฉายฉาบความไม่พอใจเหตุใดนางต้องมาเจอชายผู้นี้อีก! คนแปลกหน้าไร้มารยาทที่เคยพบที่ศาลาพักม้า งูตัวนั้นไม่มีพิษเสียหน่อย เหตุใดต้องฆ่ามันทิ้งอย่างเลือดเย็นปลายนิ้วของเขาอ้อยอิ่งที่ริมฝีปากนาง เขามองริมฝีปากที่เผยอขึ้นเล็กน้อย เผลอไผลสอดนิ้วในโพรงปากของนาง ชิงหรูอ้าปากกว้างขึ้นอีกนิดแล้วกัดลงอย่างแรง!“โอ๊ย! เจ้ากัดข้า!”เ

อันฉีเดินออกมาจากเรือนลับแห่งนั้น ในหอจันทร์กระจ่างซึ่งเป็นหอนางโลมอันดับหนึ่งของเมืองหลวงนี้ เป็นสาขาหนึ่งในอีกห้าร้อยสาขาของลัทธิมารลิขิตจันทรา ผู้มีปีศาจราคะเป็นประมุข เสพสมในกามอารมณ์ถือเป็นลิขิตจากฟ้า มีมนุษย์หน้าไหนไม่ชมชอบกามรสบ้าง เช่นเดียวกับที่นางชื่นชมการแต่งกายเป็นสตรีแม้จะมีเรือนร่างเป็นบุรุษก็ตาม ในวัยเด็กนางถูกกลั่นแกล้งรังแกเสมอ จนกระทั่งนางหนีออกจากบ้านมาเข้าลัทธิมาร นั้นมันก็เมื่อราวๆ ห้าสิบหรือหกสิบปีที่แล้ว และเมื่อมีเวลา นางจะพาใบหน้าและเรือนร่างที่ไม่ต่างจากตอนอายุสิบแปดกลับไปเยี่ยมเยือนคนที่บ้าน ให้พวกสกปรกที่เคยดูแคลนนางเห็นว่ายังมีชีวิตอยู่และอยู่ดีมากเพียงใด แล้วอย่าถามเชียว ว่านางอายุเท่าใด! รสคาวติดอยู่ปลายลิ้น อารมณ์ที่ยังคุกรุ่นอยู่ทำให้อันฉีหงุดหงิด เจ้าบ้ากวงหมินให้นางรีดพิษออกจากลำเอ็นของมันแต่ไม่สนใจว่านางจะอารมณ์ค้างเติ้งอยู่บนยอดเขา ทั้งนางและกวงหมินติดตามท่านประมุขมายาวนานพอๆ กัน ต่างคนต่างมีความลับในเงือนไขที่แลกเปลี่ยนกับปีศาจราคะ ในหอนางโลมแห่งนี้มีให้เลือกทั้งสตรีและบุรุษ ใครใคร่หาความสำราญรูปแบบใด นางสามาร

เสี่ยวเปาเร่งรัวสะโพกไม่ยั้งกลั้นใจก่อนถึงจนถึงจุดสุดยอด ถอนแก่นกายออกแล้วเดินสาวลำมาด้านหน้าลี่ลี่ หญิงสาวยันกายขึ้นอ้าปากรอคอยน้ำขาวขุ่นของชายหนุ่มพ่นใส่ปากล้นจนเปื้อนเปรอะใบหน้าของหญิงสาว ลี่ลี่อ้าปากรูดลำเอ็นดูดกลืนจนเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว ทว่าคราวนี้เสี่ยวเปาตาลอยร่างร่วงผล็อยไปกองกับพื้นอีกครั้งลี่ลี่ยกมือขึ้นปาดน้ำรักที่มุมปาก ใช้ปลายเท้าเขี่ยคนที่หมดสติไปแล้ว“แรงดีขนาดนี้ เลี้ยงเก็บไว้กินน้ำเล่นแก้เหงาคงจะดี”ลี่ลี่หัวเราะคิกคัก แล้วเดินออกไปเรียกบ่าวรับใช้มาหามเสี่ยวเปาไปที่เรือนของนาง ถึงจะเป็นของเหลือแต่ดุ้นใหญ่แบบนี้หาไม่ได้ง่ายนัก แต่ตอนนี้นางต้องรีบให้คนมาทำความสะอาดไม่ให้เหลือกลิ่นคาวสวาทในห้องนี้ แม้อันฉีจะแย้มยิ้มพูดจาดีแต่เวลาร้ายก็ร้ายได้น่ากลัวเหลือเกิน กวงหมินเดินนำบุรุษผู้หนึ่งเข้ามาในเรือนด้วยสีหน้าเรียบเฉย เป็นหน้าที่ที่เขาทำมานานแม้ใบหน้าไร้ความรู้สึก แต่ในใจนั้นตรงข้าม ด้วยสัญชาตญาณกลับบอกว่าครั้งนี้แตกต่างจากทุกครั้ง สิ่งที่ท่านประมุขวางแผนไว้ไม่มีใครล่วงรู้ แม้แต่ตัวเขาเองที่อยู่ใกล้ชิดมากที่สุดก็ตาม ชายผู้นั้นสวมอาภรณ์ผ้า

ชิงหรูนอนกระสับกระส่าย นางฝัน...ฝันร้ายในฝันนั้นนางถูกราชสีห์ตัวใหญ่โตขึ้นคร่อม กรงเล็บนั้นตรึงไหล่สองข้างไม่ให้ขยับได้ ท่อนล่างถูกกดทับด้วยบางสิ่งที่ร้อนระอุและแข็งขันดุนดันเนินเนื้อของกายสาว นางพยายามเบือนหน้าหนีแต่ริมฝีปากถูกปิดกั้นจนหายใจไม่ออก นางอ้าปากเพียงเรียกอากาศเข้าปอด แต่เรียวลิ้นกลับถูกเกี่ยวกระหวัด ‘เจ็บ!’ นางได้แต่ส่งเสียงในลำคอ หากนี้เป็นฝันจริงนางจะรู้สึกเจ็บและเสียวซ่านเช่นนี้ได้อย่างไร ชิงหรูปลุกตัวเองให้ตื่นจากฝันร้ายที่วาบหวามนี้ ทว่าสิ่งที่ทำให้ดวงตานางเบิกกว้างคือความรู้สึกแปลกประหลาดที่หว่างขา บางสิ่งที่ใหญ่โตกดแทรกเข้ามาในช่องทางอันคับแคบและอ่อนนุ่ม ริมฝีปากเป็นอิสระ แต่นางกลับถูกดวงตาคมปลาบคู่หนึ่งจับจ้อง ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้นางมากนัก มากจนนางสัมผัสลมหายใจของเขาได้ เหงื่อร้อนไหลหยดลงบนใบหน้าของนาง ‘เจ้า...’ ชิงหรูจำได้ว่าชายผู้นี้คือคนที่เคยขโมยจูบนางไปในวันนั้น แต่เหตุใดเขามาอยู่ตรงนี้ ซ้ำยังคร่อมร่างนางด้วย! นางบิดตัวเพื่อหนีออกจากร่างใหญ่โตนี้แต่กลับเจ็บแปลบจนหลุดปากร้องออกมา “อย่าดิ้น” เฉินห

น้ำเสียงเฉียบขาดของเขาทำเอานางตัวสั่นขึ้นมา ยังไม่ทันตั้งสติได้ เขาก็อุ้มนางขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วแทบจะโยนเข้าไปในรถม้า ก้นงามงอนกระแทกพื้น ร่างใหญ่ตามขึ้นมาคร่อมร่างของนางไว้พร้อมกระชากผ้าโปร่งปิดใบหน้าของนางออก นางคิดจะร้องเรียกหากวงหมิน แต่คนผู้นั้นกลับหยิบปิ่นที่นางซื้อไว้ออกมาแล้วหักทิ้งเป็นสองท่อน!“เจ้ากล้าเรียกมัน ข้าก็จะสั่งคนของข้าหักแขนหักขามันเหมือนข้าหักปิ่นอันนี้!” ชิงหรูอ้าปากค้าง นางหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก เขาโน้มตัวลงมาใกล้ นางกระถดกายถอยหนี มือใหญ่กระตุกผ้าคาดเอวของนางออกแล้วใช้มันมารวบมัดข้อมือสองข้างไว้เหนือศีรษะ‘ปล่อยข้านะ! ข้าไม่ใช่! ไม่ใช่!’นางพูดไม่ออกไม่รู้จะอธิบายอย่างไรว่าตอนนี้นางคือชิงหรู ไม่ใช่ท่านประมุขที่เขาเคยร่วมเสพสังวาส “ข้ารู้” เขาโน้มหน้าลงใกล้จนริมฝีปากชิดริมฝีปากนาง “ข้าต้องการเจ้า”ภาพยามที่เขาเคลื่อนไหวบนร่างกายในวันนั้นปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ชิงหรูเบือนหน้าหนี หยดน้ำตาเอ่อคลอ แต่ภาพนางยามจำนนเช่นนี้กลับปลุกเร้าอารมณ์ดิบเถื่อนของบุรุษ มือคู่นั้นกระชากเสื้อผ้านางจนขาดเป็นชิ้นๆ เศษผ้าโปรยปราย ทรวงอกงามท้าทายสายตา มือข้างหนึ่งเคล้นคลึงทรวงอก ส่วนอ