บททั้งหมดของ ไข่มุกหมื่นปรารถนา : บทที่ 21 - บทที่ 30

ชายใจร้ายผู้นั้นส่งหญิงชราใช้มาคอยดูแลนาง ด้านนอกแม้ไม่เห็นคนแต่ถ้านางเดินออกไปนอกห้องก็ปรากฏชายในชุดดำปิดบังใบหน้าไม่ให้นางออกไปไหน นางสื่อสารกับใครไม่ได้และดูเหมือนทุกคนไม่ได้รับอนุญาตให้พูดคุยกับนาง นางจึงได้แต่อยู่ในห้องนี้โดยไม่รู้ว่าผ่านมากี่วันกี่คืนแล้ว นั้นเพราะนางมีอาการครึ่งหลับครึ่งตื่นตลอดเวลา แต่ไม่เหมือนกับการที่ปีศาจราคะใช้ร่างกายนาง นางมั่นใจว่าตนเองเป็นเช่นนี้เพราะถูกวางยา แต่ไม่รู้ว่าเป็นยาชนิดใด จากในน้ำชา หรืออาหาร หรือกลิ่นกำยาน นางพยายามไม่ดื่มไม่กิน หรือทำเป็นเปิดหน้าต่างระบายกลิ่นในห้อง แต่นางก็ยังเผลอหลับใหลไม่ได้สติ หลายครั้งที่ตื่นมาแม้เสื้อผ้าอยู่ครบแต่นางรู้ว่าร่างกายถูกล่วงเกิน บางคราวเหมือนความฝันว่าถูกจับพลิกคว่ำนอนหงายเพื่อรองรับการสอดประสานอันเสียวซ่านนั้น เสียงเปิดประตูดังขึ้นแต่ไม่ชิงหรูไม่ได้ใส่ คงเป็นบ่าวรับใช้ยกสำรับอาหารมาให้ นางจึงเฝ้ามองนกน้อยนอกหน้าต่าง ใจคิดถึงเพียงกวงหมิน หวังว่าเขาจะปลอดภัยดี “อาหารพวกนี้ไม่ถูกปากหรือไร” หญิงสาวสะดุ้งเฮือกที่ได้ยินเสียงของเขา เฉินหลิวหยางหงุดหงิดที่เห็นอา

หลี่อ้ายลี่แน่นหน้าอกจนต้องยกมือขึ้นตบอกเบาๆ ภาพที่เห็นเฉินหลิวหยางร่วมรักเสพสวาทกับสตรีนางนั้นยังติดตาอยู่ นางแต่งงานกับเขามาสามปีแต่ยังไร้บุตร เวลานั้นเฉินหลิวหยางเป็นเพียงองค์ชายสี่แต่ก็ไม่คิดตบแต่งหญิงใดเพิ่มเพื่อสืบทายาท เขายังคงยืนยันกับนางว่าคนที่จะให้กำเนิดบุตรของเขาต้องเป็นนางเท่านั้น มาบัดนี้เฉินหลิวหยางขึ้นครองบัลลังก์เป็นฮ่องเต้ได้สำเร็จ แต่งตั้งนางเป็นฮองเฮาเป็นใหญ่ในวังหลัง นางรับรู้มาตลอดว่าเขาจะต้องมีสตรีมากมาย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็นางต้องเป็นอันดับหนึ่งเสมอ ทว่านางย่อมรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเฉินหลิว หยาง ความใส่ใจที่เขามีต่อนางยังคงเดิม ร่วมรักหลับนอนเช่นทุกคราวแต่นางรู้สึกได้ว่าเขาไม่มีความสุขนัก นางเป็นคนคัดสาวงามไปถวายตัวรับใช้ ทุกครั้งนางปวดใจยิ่งแต่ก็ต้องทำใจ แต่ไม่นานมานี้ นางรู้ว่าเขามีความลับซุกซ่อนไว้ หลายคืนที่เขาหลบหายออกไป ไม่เรียกนางสนมมาปรนนิบัติ แม้ว่าเขาจะว่าราชการเป็นปกติทุกอย่าง เป็นฮ่องเต้ที่ดียิ่ง แต่บางเรื่องนั้น นางมีลางสังหรณ์ทำให้นางสืบรู้ว่าเขามีตำหนักลับไม่ไกลนัก จนกระทั้งนางได้เห็นด้วยสองตาว่าเขาซุกซ่อนสตรีไว้ เป

กรงเล็บจิกเข้าไปในผิวหนัง โลหิตสีสดไหลออกมาเปื้อนเปรอะนิ้วมือเรียวงามที่เริ่มสั่นระริก ดวงตาที่เปล่งประกายสีแดงชาดนั้นมีหยาดน้ำตาไหลไม่หยุด ยิ่งโลหิตของกวงหมินหลั่งมากเท่าใด น้ำตาของนางยิ่งไหลมากเท่านั้น “เจ้าต่อต้านข้า! เจ้าเป็นบ้าไปแล้วรึชิงหรู!” ปีศาจสาวตะโกนออกมา ไม่เคยมีร่างทรงใดกล้าต้านทานอำนาจของนางถึงเพียงนี้“เจ้าไม่คิดแก้แค้นให้บิดามารดาหรือไร!” ‘ข้ารู้! ข้าจำได้ทุกอย่าง!’ เสียงภายในร่ำร้องบอกซึ่งทำให้กวงหมินเบิกตากว้าง ‘มารดาข้าเล่นเรื่องเจ้าให้ข้าฟัง นางบอกข้าเสมอว่าติดค้างเจ้ามาตลอด เป็นนางที่หักหลังไปมีผู้อื่น นางไม่ต้องการให้ข้าเป็นเช่นนาง’ “ชิงหรู..” ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้าง เขาเข้าใจมาตลอดว่านางจำเรื่องในอดีตไม่ได้เพราะเหตุไฟไหม้ในวันนั้น และไม่เคยคิดว่า หญิงที่ตนเองเกลียดชังจะเป็นฝ่ายรู้สึกผิดต่อเขา ‘นับตั้งแต่ข้าจำความได้ ข้ามักรู้สึกอยู่เสมอว่ามีสายตาคู่นั้นเฝ้ามองอยู่ มารดาจึงเล่าเรื่องเหล่านี้ให้รับรู้ ข้าไม่เคยเข้าใจ จนกระทั่งได้เป็นร่างทรงของท่านประมุข ความรู้สึกผิดบาปกัดกินหัวใจเจ้า ข้าเองก็

แนะนำตัวละครไป๋เซ่อ-ฟู่เหยียนอวี้ : มีฐานะเป็นน้องสาวของประมุขฟู่อวิ๋นเชิง มู่ลี่หยาง : นายพรานหนุ่มเป็นเด็กกำพร้าที่หมอมู่จางหมิ่นอุปการะมู่จางหมิ่น : หมอชาวบ้านที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้าหลายสิบชีวิตฟู่อวิ๋นเซิง : ประมุขพรรคมารหลิวชิง : มือขวาฟู่อวิ๋นเชิง หญิงสาวขยับข้อมือที่เจ็บไปมาราวกับไม่เคยเห็นมันมาก่อน ยังไม่ทันที่สมองจะลำดับเหตุการณ์ต่างๆนานา เสียงฝีเท้าคนเข้ามาใกล้เรียกดวงตาสีนิลให้หันขวับไปมองทันที ร่างเพรียวขยับลุกขึ้นนั่งในท่าเตรียมพร้อมป้องกันตัว ดวงตาหรี่มองไปทางประตูห้องที่เปิดออกพร้อมกับร่างของเด็กหญิง เด็กน้อยอ้าปากกว้างแล้วหันไปส่งเสียงดังนอกประตู“ฟื้นแล้ว! ฟื้นแล้ว! พี่ลี่หยางมาดูเร็ว พี่สาวฟื้นแล้ว!”เสียงของ ‘หงเซ่อ’ เด็กหญิงวัยสิบสองตะโกนเรียกพี่ชายที่ลานบ้าน ร่างเล็กของเด็กสาวประคองถาดอาหารที่มีชามข้าวต้มกับผักดองใกล้ฟูกนอน โดยไม่สนใจท่าทางของอีกฝ่ายที่มองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร“ฟื้นแล้ว...” ‘มู่ลี่หยาง’ ได้ยินเสียงเด็กน้อยชัดเจน เขาโยนฟื้นบนบ่าลงแล้ววิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้อง ร่างของชายหนุ่มวัยยี่สิบชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ดวงตาคมจ้องมองไปที่หญิงสาว

มู่ลี่หยางยิ้มเก้อเขิน “พวกเราเป็นเด็กกำพร้า ตั้งชื่อกันเรียบง่าย ทำให้เจ้าขบขันแล้ว”“สีแดงเหมาะกับเจ้า” หญิงสาวคลี่ยิ้ม ‘หงเซ่อ’คือสีแดง ‘ไป๋เซ่อ’ คือสีขาว “ข้าชอบ เรียกข้าไป๋เซ่อก็ได้”หญิงสาวพึมพำเบาๆพยายามคลี่ยิ้มจางๆ แต่กลับรู้สึกถึงแรงต่อต้านอยู่ภายใน นางก้มมองข้อมือซ้ายตรงผ้าพันแผลมีรอยซึมของเลือดที่แห้งติดอยู่หญิงสาวรู้สึกง่วงงุนผิดปกติจนต้องกระถดตัวลงนอนอีกครั้ง สองพี่น้องก็ช่วยจัดแจ้งให้ลงนอนอย่างสบายตัว ไม่ใช่ความสบายจากฟูกนอนหรือผ้าห่มผืนบาง แต่เป็นแสงแดดที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างที่ทำให้รู้สึกต้องการพักผ่อนอีกครั้งม่านควันหนาตาจนเด็กหนุ่มต้องโบกมือไล่ให้มองเห็นสิ่งตรงหน้า เขาไอโขลกๆ สำลักควันไฟแต่ยังพยายามเข้าไปในบ้านที่ถูกเปลวเพลิงโหมไหม้ “ท่านแม่!” เด็กหนุ่มตะโกนเรียก “น้องเล็ก!”เขาไม่สนใจบาดแผลตามร่างกาย วิ่งฝ่ากองเพลิงไปจนเห็นร่างของมารดา ใบหน้าซูบเซียวแต่ดวงตาบวมแดงเพราะร้องไห้อย่างหนัก ผมที่เคยยาวสลวยกลับยุ่งเป็นกระเซิง ในมือยังถือเชิงเทียนอยู่ ราวกับไม่ใช่มารดาที่เขารู้จัก“ท่านแม่!”“เขาทิ้งเราไปแล้ว…พ่อของเจ้าทิ้งพวกเราไปแล้ว นังแพศยาตัวร้ายมันแย่งผู้ชาย