All Chapters of ไข่มุกหมื่นปรารถนา : Chapter 31 - Chapter 40

ซิงอีเหงื่อแตกพลั่กๆ เพียงเสียงสูดลมหายใจลึกก็ทำเอาซิงอีเสียวสันหลัง แต่หลิวชิงกลับไม่พูดอะไรเพียงแค่โบกมือไล่ให้ออกไป ซิงอีก็ลอบถอนหายใจโล่งอกประสานมือคารวะก่อนเดินออกมาอย่างเงียบๆผ่านมานานนับเดือนแล้วยังไม่มีข่าวคราวของคุณหนูฟู่เหยียนอวี้ น้องสาวเพียงคนเดียวของประมุขพรรคกระเรียนดำ ตามกำหนดเดิมแล้วเขากับฟู่เหยียนอวี้จะเดินทางไปพบท่านประมุขที่หุบเขาอู่อี๋ แต่ด้วยความเอาแต่ใจ ฟู่เหยียนอวี้จึงเดินทางมาก่อนไม่ฟังคำคัดค้านจากใคร หญิงสาววัยสิบเจ็ดที่แสนเอาแต่ใจควบม้าพลัดหลงไปในคืนนี้ที่เขาล้มป่วย ทั้งที่เขาห้ามปรามนางแล้วแต่นางก็ดึงดันออกไป ผู้อารักขามีนับสิบแต่กลับตามฟู่เหยียนอวี้ไม่ทัน ทว่ากลับพบเพียงม้าที่คุณหนูขี่ไปแต่กลับไม่พบตัวคน ต่อให้เขาป่วยหนักแค่ไหนก็ต้องสั่งการให้คนออกตามหาฟู่เหยียนอวี้ แต่มาบัดนี้ก็ยังไร้ร่องรอยของนาง บารมีของประมุขทำให้ใครต่อใครเกรงใจเขา ทั้งที่ความจริงเขาเองก็เป็นเพียงเด็กกำพร้าที่มารดาของฟู่เหยียนอวี้รับอุปการะตั้งแต่อายุเพียงสิบขวบ และปีต่อมาฟู่เหยียนอวี้ก็ถือกำเนิด เขาถูกเลี้ยงมาเพื่อเป็นพี่เลี้ยง ผู้อารักขา รวมทั้งคนรับใช้ของฟู่เหยียนอวี้ ทว่าฐาน

การเคลื่อนไหวด้านนอกทำให้มู่ลี่หยางขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างรวดเร็ว เขาปรับสายตากับความมืดครู่หนึ่งแล้วค่อยๆ ย่างเท้าออกไปอย่างเงียบเฉียบ ทว่าภาพที่เห็นทำเอาเขายืนมองด้วยความตกใจ ราวกับภาพวาดใต้แสงจันทร์กระจ่างมีเงาร่างอรชรยืนอยู่ ผมดำยาวสยายพลิ้วไหวตามสายลมราตรี “ไป๋เซ่อ” มู่ลี่หยางเรียกแล้วเดินเข้าไปใกล้ หญิงสาวไม่หันมาเขาจึงเอื้อมมือไปแตะไหล่นางเบาๆ เจ้าของร่างจึงหันมาแต่แววตาดูว่างเปล่า เขาจับไหล่ให้นางหันมาเผชิญหน้ากับเขา “ไป๋เซ่อ” เขาเพิ่มน้ำเสียงเรียกนางอีกครั้ง ดวงตาคู่งามปิดเปลือกตาลงครู่หนึ่งแล้วร่างเย็นเยียบก็อ่อนยวบลง เขารีบประคองนางไว้ก่อนที่จะล้มลงไป “ไป๋เซ่อ” เขาเรียกนางซ้ำอีก ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นนางเดินละเมอออกมาที่ลานบ้านเช่นนี้ หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น นางมองเขาอย่างงุนงงพลันรู้สึกหนาวจึงขดตัวซุกในอกราวกับลูกนกพลัดตกรัง “พี่ลี่หยาง” มู่ลี่หยางช้อนร่างนุ่มขึ้นแล้วพากลับมาที่พักของตน วางนางลงบนที่นอนแล้วคลี่ผ้าห่มคลุมร่างนางไว้ เท้าเล็กๆ ถูไปมา เขาส่ายหน้าแล้วหยิบเสื้อของตนมาคลุ

เสียงถอนหายใจดังขึ้นก่อนที่ขวดและตลับยาหลายชนิดมาอยู่ตรงหน้ามู่ลี่หยาง เด็กคนนี้เขาเลี้ยงเองมากับมือ แม้จะมารู้จักกันตอนสิบกว่าขวบแล้ว แต่ก็รักเอ็นดูราวบุตรชายแท้ๆ “ข้าไม่รู้ว่านางคือฟู่เหยียนอวี้” มู่จางหมิ่นพูดไปตามจริง “และนางคือโอสถของท่านประมุข”“โอสถ?”“เจ้าไม่ต้องกังวลไป หากเป็นเช่นที่ข้าคาดคิด เลือดของนางรักษาโรคประหลาดของท่านประมุข และเพราะนี้ท่านประมุขจะทำร้ายนางไม่ได้ แต่หากความลับนี้แพร่พรายออกไป แน่นอนว่าหลายคนต้องหวังกำจัดนาง เพราะถ้านางตายก็เท่ากับได้ทำลายประมุขพรรคกระเรียนดำลงได้” “พ่อบุญธรรมจะให้ข้าทำอย่างไร”“ดูแลนางให้ดี” มู่จางหมิ่นยิ้มแต่มีรอยเศร้าในดวงตา “แต่ความทรงจำนางอาจกลับมาได้ทุกเมื่อ ข้าไม่รู้ว่า หากนางจำได้ว่าตนเองเป็นใคร จะยังจำเรื่องราวในตอนนี้ได้หรือไม่”“พ่อบุญธรรมหมายความว่า...นางอาจจำช่วงเวลาที่นางเป็นไป๋เซ่อไม่ได้...”“ถูกต้อง”“ข้าเข้าใจแล้วขอรับ”“ดี” มู่จางหมิ่นพยักหน้า คราวนี้เขาหันไปหยิบกระบี่ที่เก็บรักษาอย่างดียื่นให้มู่ลี่หยาง “รับไว้ เผื่อใช้ยามจำเป็น”มู่ลี่หยางยื่นสองมือมารับกระบี่ เขารู้ว่ากระบี่เล่มนี้มีความหมายต่อพ่อบุญธรรมมากเพ

มู่ลี่หยางย่อมรู้ว่ามีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ เขาแสร้งทำเป็นไม่เห็นบังคับม้าให้ความเร็วให้สัมพันธ์กับรถม้า เขาทนการจ้องมองของนางไม่ไหวจึงหันไปส่งสายตาดุใส่ หญิงสาวสะดุ้งโหยงแล้วผลุบเข้าไปในรถม้าหลิวชิงผู้เห็นทุกอย่างอดกลั้นมานานจึงเผลอหัวเราะออกมา“เจ้าหัวเราะอะไร”“ขออภัยขอรับ...ข้าไม่หัวเราะแล้ว”“ก็เห็นอยู่ว่าเจ้าหัวเราะข้า” นางยู่ปากใส่ “ไม่มีหงเซ่ออยู่ก็ไม่มีใครปกป้องข้าเลย”“คุณหนูยังมีมู่ลี่หยางอยู่...หากข้าทำให้คุณหนูไม่พอใจก็ไปฟ้องเขาก็ได้นี่ขอรับ”“ข้าทำอย่างนั้นได้รึ” นางกะพริบตาใส่“ขอรับ”“ดีล่ะ ถ้าใครรังแกข้า ข้าจะไปฟ้องพี่ลี่หยาง”หลิวชิงยิ้มแล้วเอ่ยถาม “พรานป่าผู้นั้นดีกับคุณหนูหรือไม่ขอรับ”“แน่นอน!” ไป๋เซ่อพยักหน้าหงึกหงัก “เขาดีกับข้าที่สุด ไม่ให้ข้าทำงานหนัก เสื้อผ้าก็ยกให้ข้า ผ้าห่มของเขา ซ้ำยังมีที่นอนของเขาด้วย คืนใดที่ข้านอนละเมอ เขาก็ให้ข้านอนเตียงของเขาได้”“คุณหนู...นะ...นอน...นอนเตียงเดียวกับนายพรานผู้นั้นหรือขอรับ”ไป๋เซ่อพยักหน้าหงึกหงัก “ก็ใช่นะสิ เขาดีกับข้ามากจริงๆ”คราวนี้หลิวชิงยิ้มแข็งค้าง หากเผลอทำอะไรให้ฟู่หยียน อวี้ไม่พอใจจริง มู่ลี่หยางคงไม

“นั้นเป็นเรื่องที่ข้าตัดสินใจเอง” “เอาเถอะ เรื่องของเจ้า หาใช่เรื่องที่ข้าต้องใส่ใจ” หญิงสาวลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเข้ามาใกล้เด็กหญิงตัวน้อย “เหตุใดไม่ตบแต่งนางเป็นภรรยาเสีย จะได้อยู่ข้างกายเจ้าไปชั่วชีวิต” “นางเป็นน้องสาวข้า!” “น้องสาว?” “เจ้าหลอกใครก็ได้ แต่หลอกข้าไม่ได้หรอกนะ ฟู่อวิ๋นเซิง” ปีศาจสาวหัวเราะร่าแล้วปรายตามองเด็กหญิงตัวน้อย มือเรียวงามยื่นไปหมายลูบศีรษะน้อยๆ นั้น ทว่าฟู่อวิ๋นเซิงกลับดึงร่างเล็กมาหลบด้านหลังของเขาอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีโลหิตเห็นเช่นนั้นแล้วก็แหงนหน้าหัวเราะ “ได้ ข้าจะรอดูวาระสุดท้ายของเจ้า” “ไม่ต้องให้เจ้าลำบากรอนานนักหรอก” ปีศาจราคะเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้เอ่ยวาจาใด นางเดินผ่านศพคนตายมากมายไปที่รถม้า บ่าวชายผู้นั้นประคองนายหญิงขึ้นรถม้าแล้วจึงหันมาสบตากับเด็กน้อยที่ยื่นหน้ามาจากด้านหลังฟู่อวิ๋นเซิง เขาผงกศีรษะเล็กน้อยแล้วทำหน้าที่เป็นสารถี บังคับม้าเคลื่อนจากไป เมื่อเห็นรถม้าไปไกลลับตาแล้ว ฟู่อวิ๋นเซิงจึงทรุดตัวลงนั่งบนส้นเท้า ยกมือขึ้นลูบใบหน้าของเด็กหญิงเบาๆ