All Chapters of หมื่นความแค้นไม่แม้นจดจำ: Chapter 1 - Chapter 10

“พระสนมหนิงอันรับราชโองการรรรรร”ขันทีข้างกายอัญเชิญราชโองการจากเฉินหยวนฮ่องเต้ยังตำหนักที่ใหญที่สุด ตำหนักที่ดีที่สุด งดงามที่สุด สงบร่มเย็นที่สุดนามว่าตำหนักสวรรค์ประทานหนิงอันวิ่งออกมาจากตำหนักที่กว้างใหญ่ ด้วยใบหน้าสดใสรอยยิ้มกว้างประทับบนใบหน้าเสี่ยวเอิงรีบตรงเข้าพยุงกระซิบเบาๆ“คุกเข่ารับราชโองการเจ้าค่ะพระสนม”หนิงอันยิ้มตาหยีทรุดกายลงเงอะงะคุกเข่ารับราชโองการขันทีข้างกายเสี่ยวโอคลี่ราชโองการออกช้าๆ“ ฮะแฮ่ม เนื่องด้วย สนมหนิงอัน เข้าวังในครั้งแรกฝ่าบาทจึงได้ประทานของกำนัลเป็นทองห้าหมื่นตำลึงทอง กำไลหยกประจำตำแหน่งเฟย และสิ่งของมีค่าควรเมืองตามรายการดังต่อไปนี้”ขันทีน้อยเสี่ยวโออ่านรายการสิ่งของที่เฉินหยวนฮ่องเต้ทรงมอบให้กับหนิงอันไปเนิ่นนานไม่จบเสียที หนิงอันปิดปากหาวถึงสองครั้งร่างบางอ้อนแอ้นที่ในตอนแรกก็นั่งคุกเข่าด้วยรอยยิ้มตั้งใจฟังรายนามของกำนัลบัดนี้กับเอนไปมา ด้วยเป็นเวลาครึ่งชั่วยามแล้วรายนามสิ่งของที่มอบเป็นของกำนัลยังไม่หมดลงสักที เสี่ยวโอเรียกให้ขันทีอีกคนมาช่วยอ่าน ด้วยขันทีเสี่ยวโอเองก็ไม่ไหวแล้วเช่นกัน“เสี่ยวเอิง ข้าไม่หว่ายยยยแล้ว”เอนกายลงพิงไหล่ของเสี่ย

อิงจื่อยิ้มเศร้าๆ“สวยแล้วอย่างไรสวยแล้วรอคนมาเชยชม หวังเพียงเจ้าส่งให้ถึงมือฝ่าบาทแทนข้าจะได้ไหมน้องหญิง เจ้ามีโอกาสดีกว่าข้า ฝ่าบาทแวะเวียนวันละสองสามครั้ง ไม่เหมือนข้าที่รอฝ่าบาทมาแรมเดือนก็ไม่เคยได้พบหน้า ข้าแม้จะเป็นสนมที่ขอยัดเยียดตัวเองเข้ามาในวังหลวง แต่ในใจข้าก็มีฝ่าบาทเพียงคนเดียวรอคอยฝ่าบาทเพียงคนเดียว”หนิงอันกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ สงสารอิงจื่อจับใจอิงจื่อจากไปแล้วเสี่ยวเองเดินมายืนตรงหน้าหนิงอัน“พระสนม ถุงหอมนั่นเอามันไปซ่อนไว้เสีย”หนิงอันเคี้ยวขนมในมือแล้วเลิกคิ้วสูง“ทำไมกัน”“พระสนม ข้ากับพระสนมและท่านหมอไป๋เยว่เทียนเราเติบโตมาด้วยกันหากท่านหมอหวังดีกับคุณหนูที่สุด เสี่ยวเอิงก็หวังดีกับคุณหนูเท่าๆ กับท่านหมอ เช่นนั้นถุงหอมนั่นมอบให้เสี่ยวเอิงนำมันไปซ่อนไม่อย่างนั้นก็เอาไปคืนพระสนมหวังเสีย บอกกับนางว่าเรื่องที่นางไหว้วานพระสนมไม่อาจตัดใจทำให้นางได้”“ไม่ได้นะนางน่าสงสาร แต่ข้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี พวกเจ้าสองคนหวังดีแล้วเกี่ยวอะไรกับถุงหอมเล่า”“พระสนมฝ่าบาทโปรดปรานถือว่าเป็นโชคและเป็นโชคใหญ่ไม่มีใครแบ่งปันโชคใหญ่ของตัวเองให้คนอื่นหรอกเจ้าค่ะ ถึงพระสนมหวังจะน่าสงสารแต่ พระ

ประสานมือนอบน้อม สายตาที่มองไปยังหนิงอันอ่อนโยนจนเฉินหยวนสัมผัสได้ขยับกายตั้งใจจะจับชีพจร เฉินหยวนในฮ่องเต้ขึ้นไปนั่งบนแท่นนอน ดึงตัวหนิงอันให้พิงอกกว้าง ให้หมอไป๋ได้ตรวจดูอาการป่วย“สนมสุ่ยเอ่อ สนมจิวยี่ สนมอิงจื่อ เสด็จจจจ”เสี่ยวโอขานดังๆเฉินหยวนฮ่องเต้ กระชับอ้อมกอดแนบแน่นจนหนิงอันรู้สึกอึดอัด“สุยเอ่อถวายพระพรฝ่าบาท จิวยี่ถวายพระพรฝ่าบาท อิงจื่อถวายพระพรฝ่าบาท”ย่อกายลงพร้อมกัน อิงจื่อยังมาพร้อมกับใบหน้าเศร้าสร้อย จิวยี่ที่มองภาพเฉินหยวนฮ่องเต้กอดประคองหนิงอันด้วยสายตาริษยา ไม่ต่างจากสุ่ยเอ่อแต่ทว่าสุ่ยเอ่อนางเจ็บแค้นในใจไม่น้อยด้วยนางไม่เคยเจียมตัวถูกเลี้ยงดูมาว่าสูงส่งเกินใคร“ออกไปรอด้านนอก ท่านหมอกำลังตรวจดูอาการป่วยของสนมหนิงอัน”น้ำเสียงเรียบเฉยทว่าเฉียบขาดของเฉินหยวนฮ่องเต้ที่คนฟังรู้สึกได้“ฝ่าบาทสุยเอ่อแวะมายินดีกับสนมหนิงอัน”“นางป่วยเจ้ามายินดีเรื่องอะไรกัน”เสียงเข้มมีแววตำหนิ สุ่ยเอ่อหน้าเสีย“เอ่อ พี่หญิงไม่ได้หมายความอย่างนั้นหรอกเพคะ พี่หญิงคงไม่รู้ว่าน้องหญิงหนิงอันกำลังป่วยคงแค่แวะมายินดีที่ได้เข้าวัง”จิวยี่รีบแก้ตัวแทน และอยากมีตัวตนขึ้นมาในตอนนั้น หากจะเห็นว่

“พระสนม ชีวิตเช่นนี้จึงเรียกว่าสบายพระสนมเป็นที่โปรดปราน อย่าว่าแต่ของเปรี้ยวหวานของสิ่งใด แม้อยู่บนสวรรค์ฝ่าบาทก็ให้คนหามาถวายพระสนม”หนิงอันเคี้ยวขนมก้อนในปากจั๊บๆยิ้มกว้าง หน้าท้องที่เริ่มป่องนูนมองเห็นชัดเจนขึ้นเสี่ยวเอิงเคี่ยวยาบำรุงครรภ์ตามที่ท่านหมอไป๋จัดเทียบยามาให้“ฝ่าบาทแค่ตื่นเต้นที่ข้ากำลังตั้งครรภ์ลุกของฝ่าบาทก็เท่านั้น”“ฝ่าบาทแวะเวียนมาเช้ากลางวันเย็น มารอฟังหมอไป๋ตรวจดูครรภ์ในทุกครั้ง งานราชสำนักแม้จะเหนื่อยแค่ไหนพอเสร็จจากเรื่องในท้องพระโรงก็จะตรงมาที่ตำหนักสวรรค์ประทานในทันที ทรงรักพระสนมแหละเจ้าค่ะ”หนิงอันก้มหน้าอียงอาย“ท้องเริ่มโตข้าเริ่มอึดอัด เสี่ยวเอิงต้องทำอย่างไร ครรภ์เพิ่งจะได้หกเดือนแต่ข้าอึดอัดเหลือเกิน”เสี่ยวเอิงละมือเดินมายืนใกล้ๆ“ข้าน้อยจะถามท่านหมอไป๋ให้ดีไหมเจ้าคะ”อิงจื่อที่เดินเข้ามาทีหลังรีบ หาหมอนมารองที่แผ่นหลังให้“ต้องเอนกายน้องหญิง เจ้าต้องเอนกายลงแบบนี้จึงจะสบาย”“หือพี่สาวท่านเก่งจังรู้แม้กระทั่งต้องทำอย่างไร คนตั้งครรภ์ถึงจะสบาย”ยิ้มน้อยๆ“แล้วเจ้าสบายขึ้นไหมน้องหญิง”หนิงอันพยักหน้าขึ้นลง“ลูกในครรภ์ของเจ้าเป็นลูกคนแรกของฝ่าบาทที่ยอมให้

“เสี่ยวเอิงลุกขึ้นต่อไปเป็นเจ้าที่จะต้องดูแลพระสนมให้ดี วันนี้ดีที่ข้ากับท่านหมอมาทันเวลาความจริงข้ากำชับท่านหมอเรื่องยาที่หนิงอันต้องกินแล้วว่าไม่ให้รับยาจากคนอื่นนอกจากของท่านหมอไป๋เท่านั้น”“ฝ่าบาทไทเฮาไม่มีทางวางยาหนิงอัน เพราะไทเฮาบอกหนิงอันว่าขอแค่ได้เห็นรอยยิ้มของฝ่าบาท” เฉินหยวนฮ่องเต้ยิ้มหยันนางพรากเขาจากมารดาตั้งแต่3ขวบแล้วยังบังคับให้เรียกเสด็จแม่ตั้งแต่นั้นมา การดูแลก็เป็นนางไม่ว่าจะมีเรื่องทุกข์ใจหรือเจ็บปวดขมขื่นเพียงใดเฉินหยวนฮ่องเต้ต่อหน้าไทเฮาคือห้ามร้องไห้ จะต้องเข้มแข็งและฝืนยิ้มตลอดเวลาจับมือหนิงอันมองสบตานิ่ง“ให้เจ้าจำไว้ สตรีที่ข้ารักมีสองคนคนหนึ่งคือมารดาข้าอีกคนก็คือเจ้า ที่ข้าจะไม่ยอมให้ต้องพบเจอเรื่องร้ายๆ ผิดแต่มารดาข้าไม่ได้อยู่ตรงนี้ เช่นนั้นมีเพียงเจ้าที่ข้าต้องการปกป้องส่วนคนอื่นก็แค่เพียงคนรู้จักที่ไม่อาจวางใจ เช่นนั้นเจ้าก็ควรคิดเช่นเดียวกับข้า ไม่วางใจคนอื่นจนทำให้ตัวเจ้าต้องลำบาก”น้ำเสียงอ่อนโยนยิ่งนัก หนิงอันสบตาคมไป๋เยว่เทียนยิ้ม“ ฝ่าบาทเพิ่มกำลังอารักขาพระสนมเพิ่มขึ้นทั้งช่วยเป็นหูเป็นตาและช่วยเรื่องความปลอดภัยอีกไม่กี่เดือนจะถึงกำหนดคลอดแล้