All Chapters of หมื่นความแค้นไม่แม้นจดจำ: Chapter 31 - Chapter 40

จูบหวานฉ่ำอ้อมกอดอบอุ่นในนามนั้นยามนี้ก็แค่เพียงความโกรธเกรี้ยวที่ถูกระบายออกมา มืออุ่นลูบไล้ไปทั่วร่างเปลือยเปล่าริมฝีปากพรมจูบไปทั่งผิวเนื้อไม่เว้นแม้แต่กระเบียดนิ้วเดียว"หนิงอันเจ้าเป็นของข้า"อีกคนเม้มริมฝีปากจนรู้สึกเจ็บ"ไม่ ข้าไม่ใช่ของฝ่าบาท อีกต่อไป" เฉินหยวนฮ่องเต้ลุกขึ้นจากแท่นนอนหยิบเสื้อคลุมมาห่มคลุมร่างเปลือยเปล่า หนิงอันนอนนิ่งไร้เสียงสะอื้นทว่าหยาดน้ำตาร่วงริน“ไม่ให้ไปไหน อย่าหวังว่าจะได้ไปไหน แล้วอย่าหวังว่าข้าจะหย่ากับเจ้า”น้ำเสียงอ่อนโยนในตอนแรกข่มขู่ในตอนท้ายหนิงอันกัดฟันลุกขึ้นถลาเข้าฟาดมือลงบนใบหน้าของเฉินหยวนสุดแรง ใบหน้าสะบัดตามแรงมือ“นี่เจ้า”ผลักร่างเปลือยลงไปกองกับพื้น หลับตาถอนหายใจ แล้วย่อกายลงประคองหนิงอัน ที่บัดนี้กลับสะอื้นอย่างหนัก“ขอโทษ แต่เจ้าไม่ควรทำร้ายข้า”พยายามจะเข้าใกล้หนิงอันที่ถอยห่าง แต่อีกคนขยับตามไม่ลดละ หนิงอันดึงปิ่นปักผม มากำไว้ ดวงตาที่จ้องมองเฉินหยวนมีแค่แววตาหวาดกลัวและความเหินห่าง“ข้าเกลียดท่าน เกลียดท่านได้ยินไหมไปให้พ้น ข้าเกลียดท่าน”เฉินหยวนฮ่องเต้กัดฟันแน่น พุ่งตัวเข้ากอดรัดร่างเปลือยไว้แน่แต่หนิงอันกับฟาดฝ่ามือใส่เฉินหย

นางกำนัลถือพานที่มีผ้าขาววางไว้บนนั้นกับ อีกพานที่มีจอกชาอิงจื่อคุกเข่าตรงหน้าไทเฮาดวงตาเหลือกลาน“ไทเฮาได้โปรด อิงจื่อไม่เคยทำเรื่องชั่วช้า ให้อิงจื่อตายจะไม่เกินไปหน่อยหรือ ในเมื่อขเ้าไม่ได้ทำผิดอะไร”ยืนยันหนักแน่นตามแผนที่คิดไว้แต่แรกไม่รับเท่ากับไม่ผิดไทเฮาเดินลงมาจากบัลลังก์“นี่เจ้าโง่หรือเจ้าแกล้งโง่ บัลลังก์ฮองเฮาและบัลลังก์ไทเฮา เป็นของตระกูลกู้มาช้านาน เจ้าเป็นที่โปรดปรานแต่กลับพลาดคบชู้”“ไทเฮา หวังอิงจื่อเคยมองว่าไทเฮาทรงคุณธรรมยิ่งแล้วไม่คิดว่าแค่เพียงต้องการสืบทอดอำนาจกลับยินดีทำทุกอย่าง พวกท่านคิดว่าข้าหวังอิงจื่อแค่บุตรีขุนนางต่ำชั้นคิดจะรังแกแบบไหนก็ได้อย่างนั้นหรือ ก่อนมานี่ข้าให้บิดาข้าที่เป็นขุนนางตงฉินต่ำชั้น วิ่งเต้นแทนข้า หากข้าไม่กลับไปภายในหนึ่งชั่วยามบิดาข้าจะเข้าเฝ้าฝ่าบาทดูสักคราและแสดงละครโศกสลดบอกว่าข้ามาที่นี่”ไทเฮายิ้มเย็นเดินมาใกล้อิงจื่อ กรีดนิ้วคมกริบบนใบหน้างาม เป็นทางยาวเลือดไหลซึมตามรอยแผล อิงจื่อกัดฟัน“ดี ดีมาก มีวิธีมากมายจัดการกับเจ้า ไม่ให้ตาย แต่ทำอย่างอื่นได้ ทหารตอกเล็บทั้งสิบของนางแล้วให้นางลงชื่อรับสารภาพ ว่าคบชู้จริง ไม่ฆ่าแต่ปลดเป็

“หากว่าท่านแม่จะต้องอับอาย กับเรื่องที่เกิดขึ้นแม้จะไม่พูด แต่เรื่องของข้าย่อมแพร่ไปในเหล่าขุนนาง เช่นนั้นควรหายไปเสีย หรือว่าเจ้ากลัวจะต้องลำบากเล่าเสี่ยวเอิง”เสี่ยวเอิงยิ้มบางๆ“ไม่เจ้าค่ะคุณหนูอย่าพูดแบบนี้ คุณหนูอยู่เสี่ยวเอิงอยู่”หนิงอันยิ้มเศร้าๆ“เราพอมีสินเดิมบ้างไหม”“มีสำหรับอาศัยข้างนอกนั่นเพียงไม่นานเจ้าค่ะ แล้วคุณหนูไม่เอาเงินทองที่ฝ่าบาทประทานให้ไปด้วยหรือไร”“ไม่ต้อง ข้ามาเพียงเท่านี้ก็กลับเพียงเท่านี้เดิม ก็ไม่ได้ใช้อะไรเมื่อมาอยู่ที่นี่สินเดิมก็ยังพอมี”เสี่ยวเอิงถอนหายใจ“คุณหนูเจ้าขา เสี่ยวเอิงเข้าใจดีว่าคุณหนูน้อยใจฝ่าบาทแต่ แต่บางทีเราก็ควรทำอะไรที่ไม่ให้ตัวเราต้องลำบากดีไหมเจ้าค่ะ เพราะเราลำบากได้ฝ่าบาทก็ไม่มาเห็นหรอกเจ้าค่ะ”“ข้าไม่ได้ทำเพราะอยากให้เขามาเห็นแต่ที่ข้าทำเพราะ อยากจะพูดได้เต็มปากว่าข้าอาศัยลำแข้งตัวข้าเอง แม้ว่าจะไม่มีฝ่าบาทก็ตาม ในเมื่อเขาไม่เห็นค่าของข้าไม่เคยวางใจในตัวข้า ข้าก็ควรจะไปเสีย ไม่ควรอยู่ที่นี่เพียงแค่รอว่าสักวันความจริงจะปรากฏมิสู้ออกไปเสีย ตัดขาดไม่รับรู้เรื่องราวของที่นี่และคนที่นี่อีกต่อไป”เสี่ยวเอิงยิ้มสดใส“เสี่ยวเอิงเข้าใจแล้

หนิงอันพ่นน้ำลายใส่หน้าไทเฮาอย่างจัง แล้วยกมือขึ้นผลักเต็มแรงจนไทเฮาล้มลงไปกองกับพื้น เสี่ยวหรานรีบเข้ามาพยุงไทเฮา หนิงอันถลาเข้าใส่ฟาดมือลงบนปากครึ่งจมูกของเสี่ยวหรานทั้งที่ยังกำมืออยู่ส่งผลให้เลือดสดๆ ไหลออกจากปากกับจมูกของเสี่ยวหรานพร้อมกัน นอนกลิ้งบนพื้นมึนงง เสียงทารกน้อยทั้งสองแผดเสียงร้องลั่น“พวกเจ้าทำอะไรอยู่จับนางไว้”ไทเฮาส่งเสียงเข้ม ขันทีสองคนวิ่งเข้าใส่ หนิงอันคว้ามีดที่วางบนพื้นจ่อที่คอหอยของไทเฮากดคมมีดให้บาดผิวบางเบาจนเลือดไหลซึมเป็นทางยาว หันไปหาเสี่ยวเอิงที่บัดนี้เข้ามายืนเคียงข้าง“เสี่ยวเอิง ไปรับลูกของข้าแล้วพาพวกเขาหนีไปส่วนทางนี้ข้าจะจัดการเอง”“เจ้าบังอาจทำร้ายข้า”“ข้าไม่แค่ทำร้ายจะฆ่าท่านเสียหากไม่ปล่อยพวกเขาไป”กดคมมีดลงบนลำคอ“กรี๊ดดดดดดข้าเจ็บ เจ้าบังอาจมากไปแล้ว….หลี่หนิงอัน”น้ำเสียงหวาดกลัวและตื่นตกใจใครจะคิดว่าหนิงอันจะกล้าเพียงนี้“ข้าขอร้องท่านแล้วขอให้ท่านเมตตา แต่ท่านไม่ และข้าก็ไม่มีทางปล่อยให้ท่านพาลูกของข้าไป”“ดะดะได้ ข้าให้พวกเขาปล่อยพวกเจ้าไป แต่เจ้าต้องปล่อยข้าก่อน”“ไม่มีทาง ให้พวกเขาไป ส่วนท่านกับข้าเรามาตายไปเสียพร้อมกันที่นี่ ได้ยินไหม”

อิงจื่อทำหน้าเศร้า“ตั้งแต่ข้ามาที่นี่ยังไม่เห็นฝ่าบาทแวะมาห้องนี้มีเพียงกงกงที่คอยดูแลหรือว่าฝ่าบาททรงกริ้วเรื่องที่ไทเฮาใส่ร้ายข้าและหวาดระแวงว่าจะเป็นเรื่องจริง กงกงท่านช่วยบอกฝ่าบาทว่าข้าอิงจื่อไม่มีทางทำอะไรแบบนั้น ข้าภักดีกับฝ่าบาทตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาในวังหลวงไม่มีทางเป็นอื่น”เสี่ยวโอยิ้มเจื่อนๆ จะบอกได้อย่างไรว่าเฉินหยวนมิได้สนใจด้วยซ้ำว่าอิงจื่อจะมีใครหรือไม่แต่ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อคานอำนาจของไทเฮา ออกหน้าปกป้องอิงจื่อเพราะอยากจะปรามไทเฮา ให้เพลาๆ การกระทำของตัวเองแต่คาดไม่ถึงว่าไทเฮาจะกล้าเล่นใหญ่ไปแตะต้องสนมหลี่ ที่แม้แต่เฉินหยวนเองยังไม่กล้าตัดสินนาง“ขอรับ เสี่ยวโอได้ยินแล้วแต่ว่าตอนนี้ฝ่าบาททรงงานหนักไม่น้อยพระสนมพักผ่อนเสียหายดีเมื่อไหร่จึงค่อยถวายงาน”อิงจื่อถอนหายใจยาวในใจเคียดแค้นเพราะได้ยินเรื่องที่เฉินหยวนสั่งกักบริเวณหนิงอัน ทั้งหมดแม้คนตาบอดยังมองออกว่าเพราะห่วงใยหนิงอันมากกว่าจะลงทัณฑ์ที่ทำร้ายไทเฮาบ้านหลี่“คงต้องหาทางจัดการเรื่องนี้เสียแล้ว ในเมื่อเรารู้เต็มอกว่านั่นคือเลือดเนื้อเชิื้อขของฝ่าบาทก็ไม่ควรจะปล่อยไว้ในตำหนักสวรรค์ประทานให้ต้องพบกับอันตราย”ใต้เท