แบกรับ

“ไปให้พ้น ข้าเกลียดเจ้าเกลียดเฉินหยวนฮ่องเต้ ท่านทั้งสองจะไปตกนรกหรือขึ้นสวรรค์ที่ไหนก็อย่าพบหน้าข้าอีก ท่านอยู่กับเฉินหยวนฮ่องเต้ก็ไม่ควรมาแสร้งว่าห่วงใยข้าทั้งที่ความจริงต้องการเย้ยหยันข้า ตอนนี้ลูกข้าไม่สบายหากท่านอยากช่วยทำไมไม่ตามท่านหมอ”

อิงจื่อยิ้มมุมปาก

“ฝ่าบาทไม่ให้ท่านหมอมาที่นี่ฝ่าบาทตรัสว่าลูกชู้ไม่ควรได้รับการดูแลเจ้าก็เคยได้ยินนี่เสี่ยวเอิงทำไมไม่บอกนายของเจ้าไปเช่นนั้นจะให้นางคิดอยู่กับความฝันทำไมกันนี่คือความจริง ความจริงที่ว่าฝ่าบาทไม่ยอมรับเจ้าและลูกของเจ้า”

“ไปให้พ้น ไปให้พ้นอย่ามาที่นี่อีก”

หนิงอันเค้นเสียพูดตัวสั่นสะท้านด้วยความโกรธ

อิงจื่อยิ้มหยัน ก่อนที่ร่างบางจะถูกผลักจนเซถลาล้มลงกับพื้น

“ไปได้แล้วพระสนมหวังก่อนที่ไป๋เยว่เทียนจะไม่เกรงใจท่าน”

ดึงตัวสนมหวังให้ลุกขึ้น แล้วผลักให้ถอยห่างออกจากประตูเสีย

อิงจื่อกัดฟันแน่น

“ท่านหมอก็คงเป็นคนที่แอบใฝ่ฝันว่านางจะชายตามองท่านใช่ไหมถึงได้ปกป้องนางเพียงนี้”ไป๋เยว่เทียนยิ้ม

“ข้าไม่แปลกใจเลยเหตุใดฝ่าบาทจึงไม่มีความรักให้ท่านแม้เพียงเศษเสี้ยวนั่นเพราะท่า่นมันช่างน่าสมเพชยิ่งนักหัวใจของท่านไร้ความเมตตาและโสมม”

อิงจื่อยิ้มยียว