Lahat ng Kabanata ng หมื่นความแค้นไม่แม้นจดจำ: Kabanata 11 - Kabanata 20

สุ่ยเอ่อยิ้มหยัน“ฝ่าบาทก็มอบปิ่นให้กับพวกเราทุกคนเหมือนๆ กัน มีเพียงสนมหนิงอันเท่านั้นที่ฝ่าบาทไม่เคยมอบปิ่นให้สนมหลี่ เจ้ารู้ไหมทำไมนั่นเพราะตัวของฝ่าบาทก็ใช้แทนปิ่นไปแล้วหัวใจของฝ่าบาทก็อยู่กับนางแทนปิ่น เจ้าช่างกล้าคิดว่านี่สำคัญ ในเมื่อเห็นว่าสำคัญข้าก็จะเก็บไว้เอง” สุ่ยเอ่อพูดไปก็เจ็บปวดในใจเช่นกัน อิงจื่อ หลับตาลงช้าๆ“พี่หญิง ได้โปรดสำหรับท่านไม่สำคัญ แต่ข้าอย่างไรก็สำคัญยิ่งแล้ว”ก้มศีรษะจรดพื้นสุ่ยเอ่อหันไปยิ้มกับจิวยี่ แล้วปล่อยปิ่นตกลงบนพื้นหักเป็นสองท่อนตรงหน้าสนมอิงจื่อที่มีสีหน้าตกใจและเสียดาย“อะ ขอโทษข้าทำไมมือไม้อ่อนเช่นนี้”อิงจื่อก้มหน้าซ่อนแววตาแค้นเคืองไว้เสีย“พี่หญิงท่านไม่น่าทำแบบนี้”“เชอะทำแล้วเจ้าจะทำอะไรข้าได้”ผลักร่างเล็กบอบบางให้ล้มลงไปกับพื้นอิงจื่อจ้องหน้าสุยเอ่อไม่หลบสายตา จิวยี่รีบยุยง“บังอาจนักพี่หญิงจัดการมันเลยเจ้าค่ะคงคิดจะแข็งข้อกับเรา เพราะเป็นฝ่ายเดียวกับสนมหลี่”จิวยี่จับอิงจื่อไว้ สุ่ยเอ่อยิ้มเย็นคว้ามวยผมของอิงจื่อไว้เงื้อมือขึ้นตั้งใจจะฟาดลงบนใบหน้างามที่บัดนี้ผมเผ้าหลุดลุ่ยรุงรัง และยังหมดทางสู้มีสนมจิวยี่จับตัวไว้ไม่อาจจะป้องกันตัว

ตำหนักกุ้ยฮวาเสี่ยวโอเดินไปเดินมาหน้าประตูตำหนักกุ้ยฮวาโจต้าเหมิงพุ่งตัวเข้าไปประสานมือตรงหน้า“กงกง ข้าน้อยได้ยินว่าท่านหมอไป๋มาตรวจดูอาการบาดเจ็บของพระสนมหวังตอนนี้พระสนมหลี่กำลังปวดพระนาภี”เสี่ยวโอเบิกตากว้าง“เสี่ยวโอบังอาจแล้ว ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ พระสนมหลี่กำลังปวดพระนาภีฝ่าบาทจะมีบัญชาอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”เสี่ยวโอหันหน้าตะโกนเข้าไปในห้องเฉินหยวนฮ่องเต้ กระชากประตูเปิดออกอย่างแรง เหลือบตามองโจต้าเหมิงก้าวขายาวๆ ออกจากตำหนักกุ้ยฮวา“แย่แล้วฝ่าบาททรงกริ้วอย่างมาก แล้วทำไมเป็นท่านเล่าท่านองครักษ์คนอื่นไปไหนหมด”“ข้าไม่พบใครนางกำนัลข้างกายเสี่ยวเอิงนางก็หายไป ท่านหมอไป๋ข้าก็ได้ยินว่ามาที่นี่ข้าก็เลยตามมาที่นี่ไม่ได้ตั้งใจ…รบกวนเวลาของฝ่าบาท”“เอ่อ ฝ่าบาทไม่ได้กริ้วที่ท่านมารบกวนเวลาที่มีร่วมกันกับสนมหวัง แต่ทรงกริ้วเพราะไม่มีใครกราบทูลเรื่องสนมหลี่ในทันที”เสี่ยวโอกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ“ท่านคิดเช่นนั้นหรือ”ก้าวเดินตามเสี่ยวโอที่สาวเท้าตามเฉินหยวนฮ่องเต้อีกทีเสี่ยวโอป้องปากกระซิบเบาๆ“ข้าก็ไม่แน่ใจอาจจะทรงกริ้วทั้งสองอย่างแต่ตามธรรมดาแล้วฝ่าบาทไม่ได้โปรดปรานอะไรสนมหวังนี่ แค่ทำไปอย่างเสียไ

“เฮ้อก็ได้ก็ได้ ฝ่าบาทมอบตำแหน่งฮองเฮาให้กับคุณหนูของเราแล้วเสี่ยวเอิง เรื่องอื่นไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วสำคัญก็เพียงหัวใจของหนิงอัน ที่เราสองคนดูแลมาตลอดเจ้าเองก็ไม่อยากให้คุณหนูของเจ้าเจ็บปวด เพราะนางเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเจ้ากับข้าจริงไหมเสี่ยวเอิง ไหนจะสำคัญกับนายท่านและฮูหยิน เช่นนั้นคุณหนูก็ไม่ควรจะเจ็บปวดจากเรื่องไหนทั้งนั้น ต่อไปก็แค่กันคนอื่นที่จะเข้ามาทำร้ายนาง”หนิงอันยิ้มน้ำตาปริ่มขอบตา“ข้ายอมถวายชีวิตเลย ท่านพี่หมอไป๋วางใจได้หากใครจะทำร้ายคุณหนูข้ามศพข้าไปก่อนได้เลย”ไป๋เยว่เทียนเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้หนิงอัน“อย่าร้องหนิงอันเจ้าจะต้องเข้มแข็ง ข้ากับเสี่ยวเอิงรู้ว่าเจ้าเองก็คิดมากเรื่องสนมอิงจื่อ แต่ให้รู้ไว้ว่ามีเราสองคนพร้อมปกป้อง และยืนเคียงข้าง”“พวกท่านพูดแบบนี้ ข้าจะไม่ร้องได้อย่างไร วังหลวงน่ากลัวกว่าที่ข้าคิดไว้พระทัยฝ่าบาทจนป่านนี้ข้ายังไม่แน่ใจว่าข้าจะไว้ใจได้หรือไม่”“เจ้าเปลี่ยนไปมากหนิงอันและข้าอยากให้เจ้าเข้มแข็งกับสิ่งที่ต้องเผชิญต่อจากนี้ไปตำแหน่งฮองเฮาอยู่สูงกว่าคนนับพันอยู่ต่ำกว่าคนคนเดียว ปัญหาก็จะมากหน่อย มันจะเจ็บแปลบๆเจ้าจะต้องใจกว้างและอย่าเชื่อคำพูดใครง่าย

“ฝ่าบาทข้าน้อยผิดไปแล้วข้าน้อย เอ่อ เอ่อผิดไปแล้ว”“องครักษ์”เฉินหยวนฮ่องเต้ตะโกนเสียงดังลั่น เสี่ยวเอิงรีบวิ่งเข้ามาตัวสั่นงันงกและไม่รอช้ารีบเข้ามาประคองหนิงอันให้ลุกขึ้น องครักษ์นับสิบวิ่งเข้ามาในห้อง“เกิดอะไรขึ้น”เสี่ยวเอิงก้มลงกระซิบกับหนิงอัน“ไม่ทราบเหมือนกันเจ้าค่ะ”โจต้าเหมิงก้มหน้าหลบตาแต่พูดขึ้นเบาๆ“ฝ่าบาทโปรด ....ไว้ชีวิตด้วยข้าน้อยผิดไปแล้ว”เฉินหยวนฮ่องเต้กัดฟันจนเป็นสันนูน โจต้าเหมิงยิ้มเศร้าๆ หลับตาลงช้าๆ ไม่มีคำปฏิเสธและยอมรับผิดแค่นั้นก็ทำให้เฉินหยวนฮ่องเต้คิดไปเอง แค่แรงโทสะก็ทำให้หน้ามืดตามัวด้วยความรักที่กลายเป็นแค้น“ชั่วช้า”หันกลับไปชักกระบี่ข้างกายองครักษ์ที่ยืนรอท่าเสียบเข้าที่ยอดอกของโจต้าเหมิงในทันทีเลือดสดๆ ไหลทะลัก“กรี๊ดดดดดด สะสะเสี่ยวเอิงเกิดอะไรขึ้น ทำไมฝ่าบาทต้องฆ่าเขา”หนิงอันตกใจกลัวอย่างเห็นได้ชัดกรีดร้องดังลั่น“พระสนม แย่แล้วเจ้าค่ะเราคงไม่พ้นตาย”เสี่ยวเอิงเองก็ไม่รู้เรื่องราวอะไร หนิงอันตัวสั่นเทาโจต้าเหมิงยิ้มหยัน“จงตายไปเสีย”คว้าคอเสื้อของโจต้าเหมิงแค่นเสียงพูดพ่นคำเกลียดชังออกมาเบาๆ“ฮ่าาาาฝ่าบาทฆ่าข้าโจต้าเหมิงก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไ

ตำหนักฮ่องเต้“สนมกู้สุ่ยเอ่อ มาแล้วววว”เสียงขันทีขานดังๆ สุยเอ่อที่แต่งองค์เสียงดงาม เดินเข้ามายังบริเวณตำหนักองครักษ์รีบเข้ามาขวางไว้“อะพวกเจ้าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง มาขวางข้าไว้ทำไม”“ขออภัยพระสนม ฝ่าบาทไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปในตอนนี้”องครักษ์ประสานมือพูดด้วยนำเสียงนอบน้อม“แม้แต่ข้าอย่างนั้นหรือ”สุ่ยเอ่อทำสีหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจ“พ่ะย่ะค่ะ”เสี่ยวโอรีบวิ่งมายืนตัวตรงประสานมือตรงหน้า“พระสนมฝ่าบาททรงไม่อยากพบผู้ใดในตอนนี้ พระสนมกลับไปก่อนไว้พระทัยเย็นขึ้นเสี่ยวโอจะให้คนไปแจ้งพระสนมที่ตำหนักหลานฮวา”สุ่ยเอ่อถอนหายใจกำลังจะก้าวเดินออกจากตำหนักฮ่องเต้“เสี่ยวโอ ยกเครื่องเสวย ฝ่าบาทพร้อมเสวยแล้ว”เสียงหวานหยดของอิงจื่อดังมาจากทางด้านหลังสุ่ยเอ่อหันมายิ้มเหยียดที่มุมปาก“สนมหวังอย่างนั้นหรือ เสี่ยวโอไหนเจ้าบอกว่าไม่พบผู้ใด”“อิงจื่อถวายพระพรสนมสุ่ยเอ่อ พี่หญิงพระทัยเย็นก่อน ฝ่าบาทไม่ต้องการพบผู้ใดจริงๆ เพราะอิงจื่อไม่ได้เพิ่งมาแต่อยู่ที่นี่กับฝ่าบาทตั้งแต่คืนก่อนที่เกิดเรื่องแล้ว ฝ่าบาทไม่ยอมให้อิ่งจื่อไปไหน อิงจื่อจำต้องอยู่…ปรนนิบัติ”เสี่ยวโอก้มหน้านิ่ง“เชอะ จะบอกว่าฝ่าบาทเรียกหาเ