Lahat ng Kabanata ng หมื่นความแค้นไม่แม้นจดจำ: Kabanata 21 - Kabanata 30

ห้องเครื่อง“พี่สาวข้าขอแค่ข้าวเปล่าวันนี้พระสนมนำสิ่งนี้ให้ข้ามามอบให้พี่สาวเป็นสินน้ำใจเราขอข้าวมากหน่อย”นางกำนัลห้องเครื่องสีหน้าเคร่งเครียดปรายตามองเสี่ยวเอิงยกแหวนหยกขึ้นมาส่องตรงดวงอาทิตย์คะเนราคาค่างวด“ทำไมต้องมากหน่อยข้าวในห้องเครื่องมีจำกัด ตำหนักอื่นก็ต้องกิน ตำหนักสวรรค์ประทานไม่ได้ครึกครื้นเหมือนก่อนแล้วมีเพียงเจ้ากับนายหญิงของเจ้าเช่นไรจึงขอมากหน่อย”กว่าจะให้ก็ต้องพูดให้เจ็บใจเสียหน่อย“เอ่อ เอ่อพระสนมท้องโตมากแล้วช่วงนี้ก็กินอาหารได้มากกว่าเดิมเป็นข้าเอง ที่กลัวว่าพระสนมจะไม่อิ่ม”“อ่อแบบนี้นี่เองข้าคิดว่านายหญิงของเจ้าตั้งใจขอข้าวไปเผื่อชายชู้เสียอีกคิกๆๆๆ”เสี่ยวเอิงกัดฟันแน่นถลกแขนเสื้อขึ้นก่อนจะคว้าแหวนหยกในมือของนางในห้องเครื่องคนนั้นมาคืน“ไม่ให้ก็ไม่ต้องมาใส่ความกัน หุบปากเจ้าเสียเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องจริงและไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ยังไม่มีการไต่สวนแม้แต่ฝ่าบาทยังไม่กล้าลงทัณฑ์พระสนมเจ้าถือดีอย่างไรมาพูดเช่นนี้”นางในห้องเครื่องเบ้ปาก“ก็ข้าเห็นว่าองครักษ์คนนั้นเป็นคนที่พระสนมให้ข้าวกินประจำนี่ หรือเจ้าจะเถียง ใครๆ เขาก็พูดกัน”ปากยื่นปากยาวไม่ยอ

อิงจื่อรับอาสา“ไม่ต้อง เสี่ยวโอนำยาไปเคี่ยว”อิงจื่อหน้าเปลี่ยนสี แต่เพียงครู่เดียวก็แสร้งแย้มยิ้มได้เช่นเดิม“ฝ่าบาทอิงจื่อรู้ดีว่าฝ่าบาทกลัวว่าอิงจื่อจะเหนื่อย แต่อิงจื่ออยากจะทำเพื่อฝ่าบาทบ้าง ”ตั้งใจพูดให้ไป๋เยว่เทียนเห็นว่าเฉินหยวนห่วงใยนาง เพื่อจะได้นำไปพูดต่อให้หนิงอันได้รู้“ไม่ต้อง”เฉินหยวนตวาดดังๆเสี่ยวโอวิ่งมาประสานมือยิ้มไม่หุบ ไป๋เยว่เทียนขยับตัวเข้าไปจับชีพจรของเฉินหยวน“เอ่อ สองสามวันมานี้ ไป๋เยว่เทียนไปที่ตำหนักสวรรค์ประทาน”ดวงตาคมของเฉินหยวนฮ่องเต้แข็งกร้าวโบกมือห้ามไป๋เยว่เทียน“ข้าไม่ต้องการได้ยินคำว่าตำหนักสวรรค์ประทานและคำอื่นๆ ที่ท่านก็ควรจะรู้ว่าข้าไม่อยากจะฟังเช่นกันหากยังอยากให้ข้าพูดคุยกับท่าน ท่านก็ควรหยุดพูดคำเหล่านั้นเสีย”อิงจื่อซ่อนยิ้ม“ฝ่าบาทไป๋เยว่เทียนเข้าใจพระทัยฝ่าบาทดี เมื่อรักมากก็มักจะเป็นเช่นนี้แต่ฝ่าบาทไม่ทรงแปลกพระทัยบ้างหรือไรข้าน้อย ตรวจโลหิตของเสี่ยวเอิงมียานอนหลับอ่อนๆ อยู่ในกระแสเลือดซึ่งเสี่ยวเอิงนางไม่ต้องใช้ยานี้ก็กินอิ่มนอนหลับ และยิ่งกว่านั้น ก็ไม่เพียงแต่เสี่ยวเอิงที่มียานอนหลับในกระแสเลือด”เฉินหยวนขมวดคิ้ว“อิงจื่อก็ได้ยินมา

ไป๋เยว่เทียนเช็ดเหงื่อที่ใบหน้าให้หนิงอัน ยกแขนเสื้อขึ้นป้ายเหงื่อที่ใบหน้าตัวเองเช่นกัน เป่าลมออกจากปากด้วยความโล่งอก พร้อมกับรอยยิ้ม“เห็นไหมเจ้าทำได้ แล้วเจ้าก็ทำได้ ยินดีด้วย….ยินดีด้วย ”หนิงอันยิ้มเสี่ยวเอิงส่งร่างกระจ้อยให้ไป๋เยว่เทียนรับไว้ เสี่ยวโอยกน้ำร้อนมาพอดี พร้อมกับยาที่เคี่ยวไว้“เสี่ยวเอิงพยุงพระสนมดื่มยาเสียก่อน”เสี่ยวเอิงรีบพยุงหนิงอันให้ดื่มยาเสี่ยวโอชะโงกมองร่างกระจ้อยในมือดวงตาแวววาวเปี่ยมสุข“องค์ชายน่าชังจริงๆ”ผ้าชุบนำอุ่นถูกยัดเข้าใส่มือเสี่ยวโอ“เช็ดตัวให้องค์ชายส่วนข้าจะตัดสายสะดือ”วางร่างกระจ้อยลงบนแท่นนอน เสี่ยวโอยิ้ม บรรจงเช็ดคราบไคลและคราบโลหิตให้กับองค์ชายน้อย“อุแว๊ๆๆๆๆๆๆ”เจ้าก้อนแป้งน้อยเมื่อโดนน้ำเช็ดตัวก็ร้องไห้จ้า“โอ๋ องค์ชายขอรับอาบน้ำก่อนขอรับ โอ๋ๆๆๆๆ”เสี่ยวโอปลอบด้วยท่าทีเก้เก้กังกังหนิงอันยิ้ม แต่เพียงครู่เดียวขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดที่ท้องทวีความรุนแรงขึ้นอีกครั้ง“ท่านพี่หมอไป๋ทำไมข้าปวดท้องได้อีก”หมอไป๋นำไม้ไผ่บางล้างฆ่าเชื้อในน้ำอุ่นตัดสายสะดือก่อนจะหันมามองหนิงอันที่ใบหน้าซีดเซียว ห่อปากด้วยความรู้สึกเจ็บปวด“ปวดไม่มากใช่ไหมแสดงว่

“ข้ารอรับสั่งทั้งวันก็ไม่รับสั่งอะไรเพียงแต่ให้หัวหน้าห้องเครื่องเข้าเฝ้าและสั่งให้ซื้อของบำรุงร่างกายเข้ามาเก็บไว้ในห้องเครื่อง แต่เมื่อวานตอนที่เสี่ยวโอบอกว่าพระสนมคลอดองค์หญิงกับองค์ชายพร้อมกันฝ่าบาททรงแย้มพระสรวลด้วย”หนิงอันสูดลมหายใจไล่สิ่งที่ตีตื้นขึ้นมาไม่ให้กลั่นเป็นน้ำตา“หวังว่าจะไม่ต้องรอนาน พระสนมกับองค์ชายและองค์หญิงอยู่ที่นี่ลำบากไม่น้อยเมื่อไหร่จะมีรับสั่งให้ตรวจโลหิต”เสี่ยวเอิงพูดขึ้นเหมือนบ่น หนิงอันถอนหายใจยาว“ตรวจออกมาได้ ก็ใช่ว่าจะยอมรับเพราะฝ่าบาทมาเห็นบุรุษชั่วผู้นั้นกับตาตัวเองที่นี่”เสี่ยวโอพูดเบาๆ คล้ายไม่แน่ใจ“รอก่อนตอนนี้ข้ากับนายท่านเร่งหาความจริงเรื่องนี้”“พอแล้วท่านพี่ไป๋ ท่านทำเพื่อข้ามากไปแล้ว ช่วยเราสามแม่ลูกมากมายแล้วท่านจะเอาเวลาที่ไหนไปพักผ่อน ในเมื่อฝ่าบาทไม่พยายามจะค้นหาความจริงคืนความเป็นธรรมให้ข้า ข้าก็น้อมรับบาปเคราะห์ในครั้งนี้ หากตรวจโลหิตแล้วเป็นลูกของฝ่าบาทแล้วเช่นไรในเมื่อในใจก็ยังคิดว่าข้านอกใจ ไม่เชื่อในข้าไม่เชื่อว่าข้าไม่เคยคิดนอกใจ หากเป็นลูกของฝ่าบาทแล้วอย่างไร ก็เพียงแค่รับเอาลูกของข้าไปพวกท่านคิดว่าข้าจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร

“ข้ายินดี ฝ่าบาทจะยินดีหรือไม่นั่นคือเรื่องของฝ่าบาท ข้ายินดีอย่างยิ่ง”หนิงอันยิ้มหยันเฉินหยวนฮ่องเต้หันมาเผชิญหน้ามองเห็นแววตาเย้ยหยัน คว้าเอวบางกระแทกอกกว้าง หนิงอันทุบกำปั้นลงบนอกอย่างแรง ดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมกอดที่รัดแน่นไม่ยอมปล่อย“เจ้าทำผิดข้าไม่เคยกล่าวโทษและไม่เคยขอหย่า แต่เจ้ากลับมาทำเช่นนี้หนิงอันคิดว่าเจ้าเป็นใคร”หนิงอันหลับตาเสียไม่แม้แต่อยากจะมองหน้าเฉินหยวนด้วยซ้ำไป“มองหน้าข้า มองหน้าข้าเดี๋ยวนี้ ข้าบอกให้มองหน้าข้า”เขย่าร่างเล็กในอ้อมแขน หนิงอันกัดฉับเข้าที่ไหล่กว้างฝังคมเคี้ยวสุดแรง อีกคนกัดฟันข่มความเจ็บปวด“เจ้าทำร้ายข้าพอหรือยัง เจ้าเกลียดข้าเพียงนี้เชียวหรือ เจ้ามีใจให้ผู้อื่นแล้วใช่ไหม เจ้าโกรธที่ข้าฆ่าเขาใช่ไหม”หนิงอันค่อยๆ ปล่อยคมเคี้ยว น้ำตาไหลริน“ข้าหนิงอัน….อึกๆๆ ไม่อยากเห็นพระพักตร์ของฝ่าบาท การหลับตาถือว่าเป็นทางออกอึกๆๆๆ …..อุ๊ป”พูดยังไม่ทันขาดคำริมฝีปากของอีกคนก็ฉกกัดราวกับอสรพิษ“ปล่อยข้านะในไม่เชื่อใจข้าก็อย่ามาทำแบบนี้กับข้าอึกๆๆๆๆ ฝ่าบาทใจร้ายใจร้ายที่สุด ข้าเป็นของคนอื่นแล้วข้าไม่ใช่สนมของฝ่าบาทเช่นนั้นเราก็ควรจะหย่ากันเสีย”พูดเพื่อให้ตัวเองช