All Chapters of หมื่นความแค้นไม่แม้นจดจำ: Chapter 41 - Chapter 50

ตำหนักสวรรค์ประทาน“อั๊ก….อั๊กๆ ..”ทหารสองนายที่เฝ้าหน้าประตูถูกทุบจากทางด้านหลังร่วงลงไปกองกับพื้นราวกับใบไม้ร่วง ด้านหน้าตำหนักอีสี่นายต่างนอนนิ่งเพราะถูกของแข็งทุบเข้าที่ศีรษะนางกำนัลเสี่ยวหรานพยักหน้าให้บุรุษชุดดำก่อนจะเปิดประตูห้องนอนในตำหนักสวรรค์ประทานหนิงอันนอนลืมตาโพลงก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อนางกำนัลเสี่ยวหรานเข้ามาในห้อง“คุณหนู ชะชะช่วยด้วย”เสี่ยวเอิงตะโกนดังลั่นแต่เปล่าประโยชน์เพราะคนข้างนอกต่างสลบไสลไปหมดแล้ว“ช่วยด้วย มีคนบุกรุก มีมือสังหาร”เสี่ยวเอิงตะโกนดังลั่น“อะ พวกเจ้าเข้ามาทำไม”หนิงอันถลาเข้าอุ้มลูกทั้งสองจากเปลนอนแต่ช้าไปเสียแล้วเสี่ยวหรานกับมือสังหารอาภรณ์สีดำอุ้มเอาทารกไว้ทั้งคู่ หนิงอันถลาเข้าใส่แต่มือสังหารผู้นั้นกลับชักกระบี่ขึ้นมาขวางไว้หนิงอันใช้มือปัดกระบรี่จนคมกระบี่บาดลึกแขนซ้ายเลือดสีแดงไหลรินล้มลงกับพื้นหมดหนทาง เสี่ยวเอิงรีบเข้ามาพยุง“เอาลูกของข้าคืนมา ได้ยินไหมเอาลูกข้าคืนมา”เสี่ยวหรานแบมือที่กำขวดเล็กๆ ไว้“อยากให้ลูกเจ้าปลอดภัยดื่มพิษนี่เสีย”เสี่ยวเอิงตาลุกวาว“เลวที่สุด พวกเจ้าตั้งใจบีบบังคับคุณหนู”“เหอะ บีบบังคับไทเฮาอยากให้เจ้าตายเจ้าจะ

“ไม่พบพ่ะย่ะค่ะ”ไป๋เยว่เทียนมาจากทางทิศใต้เสี่ยวโอมาจากทางทิศเหนือส่วนเฉินหยวนมาจากทางตะวันออก“นางไปไหนกันประตูวังหลวงปิดแล้วไม่มีทางที่จะออกไปได้”เฉินหยวนขมวดคิ้ว“ตำหนักพระพันปี”ไป๋เยว่ใส่เทียนเลิกคิ้ว“ไปที่ตำหนักพระพันปี”ทั้งสามรีบวิ่งไปที่ตำหนักพระพันปีตำหนักพระพันปี“ใครองครักษ์มีคนในห้องมีคนบุกรุกมีมือสังหารรรร ”นางกำนัลวิ่งเข้ามาด้วยความกลัวไทเฮาดึงตัวนางกำนัลมาเป็นที่กำบัง“เจ้าปกป้องข้าข้าจะมอบเงินทองให้เจ้าจนกว่าจะพอใจ”นางกำนัลกล้าๆ กลัวๆ ด้วยดวงตาเหม่อเลอยของหนิงอันน่ากลัวยิ่งนัก“หลี่หนิงอันบังอาจนัก”หนิงอันกำมีดในมือไว้มั่น จ้วงมีดเข้าใส่ไทเฮาที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังนางกำนัล ไทเฮาผลักนางกำนัลให้รับคมมีด มีดจ้วงเข้าที่หัวไหล่ทรุดตัวลงไปเลือดไหลนอง“องครักษ์ องครักษ์ใครก็ได้ช่วยข้าด้วยหลี่หนิงอันนางจะฆ่าข้า”ละล่ำละลักด้วยกลัวตายและไม่อาจหนีไปทางไหนได้อนิจจาองครักษ์รับบัญชาเฉินหยวนทุ่มกำลังออกตามหาหนิงอันจึงไม่มีใครได้ยินเสียงของไทเฮาที่กำลังสิ้นหวังก้าวขาเพื่อไปยังประตู กลัวตายอย่างที่สุดร่างกลับกระตุกด้วยคมมีดวาววับในมือหนิงอันเสียบเข้าที่แผ่นหลังของไทเฮา“ฉึก….ฉ

เฉินหยวนพยักหน้าขึ้นลง“ข้าเองก็คิดถึงเจ้าก้อนแป้งทั้งสองแล้วเช่นกันพรุ่งนี้ให้พาพวกเขาเข้าวังพบกับหนิงอันเสียพร้อมกันนางจะดีใจแค่ไหนกันนะ ที่พบหน้าพวกเขา เจ้าก่อนแป้งที่อ้วนจ่ำม่ำ ข้าแทบจะอดใจไม่ไหวที่จะได้เห็นว่าหนิงอันจะมีท่าทีเช่นไรเมื่อพบกับเจ้าก่อนแป้ง”ยิ้มด้วยดวงตาเปี่ยมสุขทุกอย่างสงบเรียบร้อยแล้วสามเดือนมานี้เขาจัดการคนในตระกูลกู้ที่ละคน สับเปลี่ยนเอาคนของเขาเข้าทำหน้าที่แทนคนไหนแข็งข้อก็หาหลักฐานเอาผิดตระกูลกู้ที่ครองอำนาจมายาวนานทุจริตตั้งแต่ล่างขึ้นไปข้างบน ไม่เว้นแม่แต่ไทเฮาที่รับเอาส่วยจากคนในตระกูลที่ดูแลส่วนสำคัญในวังหลวง“ไปรอรับท่านหมอที่ด้านหน้ากันดีกว่า”เฉินหยวนลุกจากแท่นนั่ง วางถ้วยตุ๋นรากบัวที่กินจนหมด ตื่นเต้นที่จะได้พบหนิงอันเช่นกัน“รับบัญชาฝ่าบาท”เสี่ยวโอพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความดีใจที่หนิงอันจะได้ออกมาจากคุกใต้ดินเสียที“ไป๋เยว่เทียนถวายพระพรฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆ ปี“ไปกันเถอะ”ไป๋เยว่เทียนประสานมือยิ้มกว้าง“นัอมบัญชาฝ่าบาท”เฉินหยวนฮ่องเต้และไป๋เยว่เทียนสาวเท้ายาวๆ ยังคุกใต้ดิน ที่ด้านนอกเป็นกำแพงสูงถึงสองชั้น ลอดผ่านกำแพงชั้นแรกเข้าไป ได้ยินเสีย

“ฝ่าบาท เสวยเสียหน่อยวันนี้มีการแต่งตั้งขุนนางชุดใหม่ดำรงค์ตำแหน่งต่างๆ แทนคนเก่าของตระกูลกู้ เช่นนั้นควรจะกินให้มากหน่อย”เสี่ยวโอยกถาดเครื่องเสวยเข้ามา“ไป๋เยว่เทียนเล่า”“เอ่อท่านหมอ ได้ยินว่าวันนี้แวะไปเยี่ยมสุสานของเสี่ยวเอิง อีกสักประเดี๋ยวก็คงจะมา”เฉินหยวนฮ่องเต้วางฎีกาลงตรงหน้า ดึงเอาถ้วยตุ๋นรากบัวมาตรงหน้า“ใต้เท้าหลี่ถวายฎีกาทุกวันตลอดสามเดือนเพื่อให้ข้าปล่อยตัวหนิงอันจากคุกใต้ดิน ความรักของบิดามารดายิ่งใหญ่เสียจนข้าไม่อาจละเลย”“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทสมควรจะปล่อยตัวพระสนมโดยเร็วเพราะทุกอย่างเข้ารูปเข้ารอยหมดแล้วคนชั่วรับกรรม ตระกูลกู้ล้วนยอมจำนน”เสี่ยวโอพูดขึ้นยิ้มๆ“คนตระกูกู้ชุดสุดท้ายกำลังจะออกจากวังหลวงก่อนหน้านั้นพวกเขากดดันข้าให้ประหารเจ็ดชั่วโคตรตระกูลหลี่ และให้นำตัวหนิงอันออกมาประหาร มาบัดนี้พวกเขาจึงรู้ว่าข้าไม่ยอมให้ตระกูลกู้มีอำนาจเหนือข้าที่เป็นฮ่องเต้ต้าถังอีกต่อไป”“เช่นนั้นก็ควรพาพระสนมออกมาจากคุกใต้ดินได้แล้วขืนอยู่ต่อไปนานๆ การรักษาล้าช้าจะหมดหนทางเยียวยา อีกอย่างโอรสธิดาทั้งสองของพระสนมที่ท่านหมอส่งคนช่วยไว้จากนางกำนัลเสี่ยวหรานในวันนั้นตอนนี้แข็งแรงดีมีท่านย

“ไป๋เยว่เทียนรอด้านนอก”ก้าวเดินออกจากห้องปล่อยให้เแฺนหยวนกับหนิงอันอยู่ในห้องเฉินหยวนฮ่องเต้ เดินเข้ามาทรุดกายตรงหน้าหนิงอันกอดรวบร่างบางไว้ในอ้อมแขน ไม่เพียงแต่ไม่ปัดป้องหนิงอันยังนิ่งเฉยไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายอะไรเฉินหยวนก้มลงกดจมูกโด่งที่แก้มเนียน“เจ้ายังโกรธข้าอยู่หรือ”“ฝ่าบาท หนิงอันอยากจะกลับไปที่ตระกูลหลี่ ฝ่าบาทหนิงอันอยากจะหย่ากับฝ่าบาทเสียเพื่อว่าต่อไปจะได้ไม่ต้องกลับมาที่วังหลวงอีก”เฉินหยวนนิ่งงัน“เจ้า ไม่อยากอยู่กับข้าแล้วหรือไร เจ้า….หมดรักข้าแล้วหรือไร”หนิงอันถอนหายใจยาว“หนิงอันไม่อาจปรนนิบัติฝ่าบาทได้อีกแล้วในตอนนี้ในหัวใจหนิงอันว่างเปล่า ความรักใคร่ทั้งหมดไม่มีเหลือแล้ว ไม่ได้หมายความว่าเป็นเพราะฝ่าบาทยอมให้อิงจื่ออุ่นเตียงหากแต่ สำหรับเราทั้งสองมันจบลงแล้ว มันจบลงแล้วจริงๆ หนิงอันไม่อาจกลับไป ที่เดิมได้อีกแล้ว ไม่อาจกลับไปอยู่ข้างกายฝ่าบาทได้อีกแล้ว ”“แต่ข้ารักเจ้าหนิงอันเจ้าจะจากข้าไปแล้วหรือไร”“หนิงอัน ไม่อาจบอกว่าไม่เหลือเยื่อใยให้กับฝ่าบาทแล้ว แต่หากฝ่าบาทยังรัก หนิงอันฝ่าบาทก็ควรจะปล่อยหนิงอันไปเสีย”เฉินหยวนนิ่งงัน“เข้าใจแล้ว ข้ายินดีจะปล่อยเจ้าไป”หน