บททั้งหมดของ กรงรักในมือซาตาน: บทที่ 31 - บทที่ 40

กรงรักในมือซาตานตอนที่ 31(กำราบ)เขาทาบทับร่างบอบบางจนไม่สามารถไหวติงได้ ทุกอย่างอยู่ใต้อาณัติอย่างแยบยล คนที่เคยขัดขืนก็ไม่อาจฝืนแรงชายชาตรีได้ ปล่อยให้เขาซุกไซ้ตามเรือนกายของเธออย่างจำนน มีเพียงหยาดน้ำตาเท่านั้นที่รินไหลอย่างสื่อความหมายว่าเธอนั้นเจ็บปวดอยู่ในอกเหลือแสน..."ท่านมันคนใจร้าย ฮึก ฮึก" ฟาตินได้แต่พึมพำพร้อมกับสายธารน้ำตาที่รินไหล เมื่อไม่อาจฝืนแรงห้ามเขาได้จึงทำได้เพียงต่อว่าอย่างจำนนเท่านั้น"น้ำตาก็ไม่ช่วยอะไรได้ในยามนี้" อานัสทำเมินเฉยต่อความเสียใจที่หญิงสาวถ่ายทอดออกมา ใบหน้าที่แปดเปื้อนน้ำสีใสแม้จะไหลรินต่อเนื่อง ก็ไม่อาจจะทัดทานแรงราคะตอนนี้ให้มอดลง...ดวงตากลมหลับพริ้มอย่างจำยอมด้วยความทุกข์ระทม ปล่อยให้เขาระดมจูบซับตามเรือนกายอย่างช้า ๆ เสื้อผ้าที่สวมใส่ค่อย ๆ หลุดหายจนร่างกายของเธอนั้นเปลือยเปล่า ฝ่าเท้าที่ได้รับบาดเจ็บถูกกระทำด้วยความระมัดระวัง"ฮึก อึก..." เธอสะอื้นร่ำไห้นอนนิ่งบนเบาะหนังนุ่มนิ่มในรถยนต์ คนตัวใหญ่จัดการเปลื้องอาภรณ์ห่มกายจนหมดสิ้น ไม่คิดสนใจต่อสภาพของฟาตินที่เป็นอยู่ตอนนี้"เราจะไม่รุนแรงนะ สัญญา" อานัสให้คำมั่นต่อการกระทำ...ใบหน้าคมที่มีไ

กรงรักในมือซาตานตอนที่ 34(เจ็บแทน)เสียงของกรอบรูปหล่นแตกกระจาย ทั้งเครื่องปั้นและเครื่องแก้วมากมายที่อยู่ใต้กรอบรูปนั้น เพราะกรอบรูปบานใหญ่ร่วงหล่นลงมาใส่คนที่อยู่ใต้กรอบภาพนั้น...แต่ความเจ็บที่ควรได้รับกลับมีน้อยนิด เหมือนสิ่งของนั้นแทบไม่ได้โดนคนที่สมควรโดนแม้แต่น้อย"ท่านอานัส!""ไม่เจ็บใช่ไหม?"ฟาตินที่ลืมตามอง แล้วร้องขึ้นด้วยความตกใจ ร่างกายของเธอที่ถูกโอบกอดแน่นปกป้องให้พ้นภัย แต่อีกคนนั้นร่างกายแน่นิ่ง ดวงตาปรือแต่ก็ยังเอ่ยถามเสียงแผ่วด้วยความรู้สึกห่วงใย เลือดสีแดงไหลเต็มหัวและขมับ ลำตัวถูกทางทับด้วยกรอบรูปสีทองที่หนักอึ้ง...เธอค่อย ๆ ผลักกรอบภาพนั้นออกจากตัว พลิกร่างคนที่บาดเจ็บหนักให้หนุนตักแทน"ท่านอานัสคะ...ท่านอานัส อย่าหลับนะคะ" เธอตั้งสติแล้วเอ่ยเรียกเขา ตบหน้าเบา ๆ ให้รู้สึกตัวตลอดเวลา แต่ว่าเพียงสิ้นรอยยิ้มอ่อน เขากลับหลับตานิ่งทันทีพร้อมกับเลือดที่ไหลต่อเนื่อง"ท่านอานัส!! ฟื้นสิ" ฟาตินเรียกขานและตบแก้มเขาอีกครั้งหวังให้ฟื้นมีสติแต่ก็ไร้วี่แวว"ช่วยด้วย!! อัมกาส!" ฟาตินที่ได้รับบาดเจ็บน้อยกว่า ตะโกนเสียงดังเรียกขานขอความช่วยเหลือ"ท่านอานัสได้ยินฉันไหม...ฟื้นสิไ

กรงรักในมือซาตานตอนพิเศษ(เส้นตรงเพียงเส้นเดียว)...กาลเวลาที่ผันผ่านไปอีกคนเฝ้ารอใจจดจ่อ คะนึงรอคอยแม้ไม่รู้ว่าจะพบเจอกันอีกเมื่อใด แต่ยังไงก็ยังไม่เคยทิ้งเธอออกไปจากความทรงจำแม้เพียงเสี้ยววินาที นับตั้งแต่ที่เลือกมอบอิสระเสรีให้แก่เธอ ความขมขื่นในใจก็ยังไม่เคยจางหาย แอบมองเธออยู่ห่าง ๆ ด้วยคำสัตย์ที่ให้ไว้ ว่าจะไม่วุ่นวายและคุกคามการดำรงชีวิตของเธอ*เราอย่าพบเจอกัน แม้ประจันหน้ากันก็ทำเพียงคนที่ไม่เคยรู้จัก อย่าได้คุกคามชีวิตของกันและกัน ทุกอย่างขอให้เหมือนตายจากนับจากวันที่ฉันก้าวขาออกไปจากที่นี่...หากยังก่อกวนใจจนฉันทนไม่ไหว ฉันจะหนีหายโดยที่ท่านจะไม่มีวันหาเจอ*คำสั่งห้ามสุดท้ายก่อนจากกันในวันนั้น ทำให้เขาไม่กล้าที่จะประจันหน้าต่อเธอ แม้จะไม่ได้เป็นอุปสรรคในการตามหา แต่ว่าก็ไม่ได้อยากให้เธอนั้นรู้สึกอย่างที่ผ่านมา จึงทำได้เพียงให้คนตามติดด้วยความห่วงใย และมองเธอจากภาพถ่ายเท่านั้น"ตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้างอัมกาส" เสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยกับคนสนิท ที่เขาให้ตามติดดูเธอทุกฝีก้าว"นายหญิงดูสบายดีครับท่าน ร่างกายแข็งแรงและดูยิ้มแย้มแจ่มใส" อัมกาสรายงานตามสิ่งที่เห็น เขาเฝ้าดูเธอไม่ห่าง สั่

กรงรักในมือซาตานตอนพิเศษ(เส้นตรงเส้นเดียวและเส้นสุดท้าย)คนที่เป็นลมสลบไสลแน่นิ่ง ใบหน้าซีดเผือดทำให้คนที่นั่งเฝ้านั้นอดห่วงไม่ได้ ใบหน้าที่เขาไม่ได้เห็นระยะใกล้เช่นนี้มานานแรมเดือนตั้งแต่ปล่อยเธอจากมา"คิดถึงมากเลยนะ" ฝ่ามือหนาเกลี่ยเส้นผมที่ปิดคลุมใบหน้าทัดหู เอื้อนเอ่ยออกมาดั่งที่ใจนั้นรู้สึก มองหน้าเธอยิ่งนึกถึงอดีตที่เคยทำร้าย จนทำลายและย่ำยีเธอให้เจ็บปวด"ขอโทษสำหรับที่ผ่านมา ขอโทษที่รู้ตัวช้าไปและจมปลักอยู่กับความแค้น จนมันเข้ามาแทนความรักที่เรามีให้" อานัสเอ่ยบอกจากใจ แม้ว่าเธอจะหลับใหลไม่ได้ยินในความรู้สึกที่มี ก็ยังดีที่กว่าไม่ได้พูดออกไป"ให้อภัยเราได้ไหมฟาติน" เขายังคงพูดพร่ำออกมาจากปากอย่างต่อเนื่อง ร้องขอวิงวอนคนที่นอนหลับต่อการให้อภัย ทั้งที่ไม่อาจรู้ได้ว่าจะเป็นอย่างที่ตั้งหวังหรือไม่"หมอมาแล้วครับท่าน" อัมกาสเดินเข้ามาพร้อมกับหมอที่จะทำการตรวจรักษาฟาติน ตามคำสั่งของผู้เป็นนาย"ตรวจนางให้ละเอียด ดูเหมือนร่างกายของนางจะไม่ค่อยแข็งแรง" อานัสออกคำสั่งกับหมอที่อัมกาสพามาด้วยวาจาที่นิ่งขรึมวางท่า"ครับท่าน" หมอตอบรับแล้วจัดการตรวจอาการของฟาติน สายตาของชายหนุ่มเฝ้ามองไม่ห

พิเศษ : รักฟาติน เสียงปืนก็ยังคงดังต่อเนื่อง ด้วยไหวพริบและความเร็วที่อานัสมี เขาพาฟาตินวิ่งลัดเลาะไปตามชายป่ารกทึบ ที่มีทั้งต้นไม้ใหญ่และขวากหนามมากมาย แต่สุดท้ายก็พาเธอมาถึงที่หมายได้สำเร็จ“ไม่ต้องร้องนะฟาติน เธอจะปลอดภัย เราไม่มีทางให้เธอเป็นอะไรไปแน่”เขาพูดปลอบคนที่ร้องไห้หนักเพราะหวาดกลัว ไล้มือเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน แตะจูบชิดริมฝีปากอวบอิ่มนั้นด้วยความรัก สายตาที่จ้องมองแม้จะอาทรห่วงใย แต่หน้าที่ของลูกผู้ชายที่เป็นบุตรก็ย่อมสำคัญเช่นกัน ความรักและหน้าที่ที่สำคัญไม่ต่างกัน เขาจะต้องฝ่าฟันมันไปให้จงได้“แล้วอัมกาสจะมาตอนไหนคะ...ท่านอานัสอย่าทิ้งฉันนะคะ ฉันกลัวจริง ๆ”“จะทิ้งได้ยังไงล่ะ กว่าจะตามหาและได้ยินคำว่ารัก มันยากเย็นแค่ไหนไม่รู้หรือไง หื้ม เรายังใช้มันไม่คุ้มเลยนะ...นั่นอัมกาสมาพอดี”อานัสพยายามยิ้มให้ แม้จะไม่มั่นใจว่าเขาจะได้กลับไปหาเธออีกไหม เพราะสถานการณ์ที่เลวร้ายนี้ค่อนข้างรุนแรง กระสุนปืนที่ไม่รู้ทิศทาง ไม่รู้จะฝังลงจุดใดบ้าง"ท่านครับ""อืม ทำตามที่เราบอกไว้ ให้คนคุ้มกันฟาตินให้ดี ไปในที่ที่เราบอกไว้ ที่นั่นจะปลอดภัยแน่นอน"เมื่อคนสนิทและเหล่าบอร์ดี้การ์ดฝีมือ