พิเศษ-เส้นตรงเพียงเส้นเดียว-๒

กรงรักในมือซาตาน

ตอนพิเศษ

(เส้นตรงเพียงเส้นเดียว๒)

สองสัปดาห์ผ่านพ้นไป คนที่ใจคะนึงหาเริ่มอยู่ไม่ติด จัดการสะสางงานให้เรียบร้อยแล้วมุ่งตรงไปยังหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่อยู่อีกฟากของตะเข็บชายแดน

"ทำไมฟาตินดูผอมลง...เราสั่งว่ายังไง แล้วนั่นทำไมเธอถึงต้องทำงานหนักเช่นนั้น" อานัสที่ปลอมตัวเป็นชาวบ้านธรรมดา เขาแอบส่องมองฟาตินอยู่หลังพุ่มไม้หนาหลังบ้านของเธอ ที่อานัสอยู่เบื้องหลังของที่พักพิงนี้ เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องลำบากตรากตรำ

"นายหญิงทำจนเริ่มชินแล้วครับ ถ้าหากกระผมคอยให้มีคนช่วยเดี๋ยวนายหญิงสงสัย" อัมกาสให้เหตุผลกับคนที่เลือดร้อน

"แต่ฟาตินดูร่างกายไม่สู้ดียังไงไม่รู้" อานัสแย้งขึ้นตามสายตาที่เห็น แม้จะมองอยู่ไกล ๆ แต่เขาก็สังเกตเห็นได้

"นั่นสิครับ...วันนี้นายหญิงดูอ่อนแรงผิดปกติที่กระผมให้คนคอยติดตาม"

"อัมกาส!...ฟาตินจะเป็นลม!" สิ่งที่เห็นทำให้อานัสตกใจ และเป็นห่วงไม่น้อย ความไวที่สมองสั่งการทำให้เขาดีดตัวลุกพรวดพราด จนอัมกาสค้องจับแขนรั้งไว้

"อย่าออกไปครับท่าน"

"เราจะไปช่วยฟาติน"

"เดี๋ยวนายหญิงหนีครับท่าน...ใจเย็น ๆ เดี๋ยวกระผมจัดการให้ครับ"

อัมกาสดึงแขนผู้เป็นนายให้นั่งลงตามเดิม ก่อนที่เขาจะล้วงเครื่องมือสื่อสารออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วต่อสายหาคนที่ไว้ใจ

"ออกมาดูนายหญิง เธอเหมือนจะเป็นลม ตอนนี้เธอยกน้ำอยู่ข้างบ้าน" อัมกาสกรอกเสียงไปตามเครื่องมือสื่อสาร สายตาก็เพ่งพิศไปยังฟาตินที่ค่อย ๆ พยุงตัวเองให้ยืนมั่น

"ทำไมฟาตินดูอาการไม่ค่อยดีเลยล่ะอัมกาส...ตามหมอมาดูเร็ว เราเป็นห่วงเมียเรา" อานัสเอาแต่พร่ำพูด การเสวนาที่ไม่ได้หันเหสายตามองคนที่พูดด้วยสักนิด เอาแต่เพ่งพิศไปยังฟาตินไม่ห่างสายตาด้วยความห่วงใย แม้จะมีคำพูดหลุดจากปากไม่ตั้งใจก็ยังไม่ทันรู้สึกตัว

"ท่านว่าอะไรนะครับ...เมียอย่างนั้นหรือ?" อัมกาสที่ได้ยินชัดเจนแต่ก็ยังเอ่ยปากย้อนถามออกไป

"ก็เออสิ..." อานัสที่ถูกจับพิรุธว่าขึ้นเสียงกร้าว แม้จะนึกละอายอยู่ในอกแต่ก็ยังวางทีท่ามาดนิ่งในแบบฉบับที่เคยเป็น

"กระผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ทำไมต้องดูเกรี้ยวกราดแบบนั้นครับ" อัมกาสแย้งด้วยถ้อยคำยียวน ลอบยิ้มอ่อนให้กิริยาของผู้เป็นนายที่เขารู้ดีว่ากำลังเขินอายเป็นแน่ แค่ไม่แสดงออกมาชัดเจนเพราะกลัวเสียหน้า

"หุบปากไปเลย แล้วตามหมอมาดูฟาติน" อานัสเฉไฉต่อถ้อยคำที่หลุดปากด้วยการคำสั่งเสียงกร้าว

"ครับท่าน" อัมกาสที่ไม่อยากต่อความ รับตบปากรับคำด้วยหน้าที่ แม้นจะดีใจกับกิริยาของผู้เป็นนายอยู่ก็ตามที

//////////

"เป็นอะไรไปหรือฟาติน...สีหน้าเธอดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ" คนติดตามที่ได้รับหน้าที่เอ่ยถามฟาตินทันที เมื่อเธอนั้นเดินเข้ามาหาหลังจากที่วางสายจากอัมกาสเรียบร้อยแล้ว เธอมีนามว่า มารตี เป็นคนอัธยาศัยดีและไม่เคยปองร้ายผู้ใด

"ฉันไม่เป็นไรมารตี พอดีแค่รู้สึกหน้ามืดเฉย ๆ" ฟาตินรีบบอกกล่าวเพราะไม่อยากให้เพื่อนบ้านที่สนิทกันอย่างมารตีนั้นนึกห่วง

"แน่ใจนะ" มารตีย้อนถาม

"อืม สงสัยฉันจะนอนดึกไปหน่อย แล้วพอโดนแดดแรงแบบนี้เลยหน้ามืด อย่าห่วงไปเลยนะ" ฟาตินฉีกยิ้มอ่อนก่อนจะบอกกล่าวแกมารตีให้รับรู้

"อย่าหักโหมนักสิ...เพลา ๆ ลงบ้างก็ได้ กระเป๋าไม่ได้รีบร้อนอะไร" มารตีที่คอยหางานเย็บปักมาให้ฟาตินช่วยเหลือ งานที่ทำก็ใช่จะมีคนจ้างจากที่ไหน ก็เป็นชายที่คอยแอบมองห่าง ๆ ที่ยัดเยียดให้ทำ เพราะฟาตินคงไม่ยอมแน่หากรู้ว่าเขานั้นคอยช่วยเหลือเช่นนี้ พลันแต่จะยิ่งหนีไปไกลมากกว่าเดิม

("ยังดื้อเหมือนเดิมเลยฟาติน") อานัสที่ซุ่มมองเขาสบถออกมาด้วยความห่วงใย อยากเข้าใกล้เหลือแสนแต่ก็ไม่อาจทำได้ แม้จะปลอมกายมาแอบมองก็ไม่อยากจะเข้าใกล้เธอในยามนี้ หวาดหวั่นเกรงว่าเธอนั้นจะจับได้ อาจจะทำให้เธอตีจากมากกว่าเดิม

"ก็อยากได้เงินนี่นามารตี ไม่เป็นไรหรอกนะเดี๋ยวฉันพักอีกหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว" ฟาตินรีบแย้งแจ้งแถลงไขต่ออาการที่เธอนั้นเป็น

"ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนไหม?"

"ไม่เป็นไร มารตีมีงานนี่นารีบไปทำเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันส่งกระเป๋าเขาจะว่าเอาได้"

"แต่ฉันห่วงเธอ เผื่อหน้ามืดเป็นลมไปอีกใครจะเห็นเล่า"

ทั้งสองสาวยังคงต่อคำ อีกคนก็ย้ำในหน้าที่อันพึงกระทำ แต่อีกคนก็แสนจะรั้นและปฏิเสธอยู่ร่ำไป ทั้งที่ร่างกายนั้นเหนื่อยอ่อนไม่ได้เป็นดั่งปากว่าแม้แต่น้อย

"ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ นี่เห็นไหมร่างกายแข็งแรงดี" ฟาตินรีบลุกยืนแล้วหมุนตัวให้มารตีให้ดูสร้างความเชื่อมั่นว่าเธอนั้นไม่ได้เป็นอะไร

"ก็ได้ มีอะไรก็เรียกฉันนะ"

"จ้า...ขอบใจนะ"

"ดูแลตัวเองด้วยล่ะ"

มารตียอมแพ้ต่อคนรั้น จนเธอนั้นต้องเดินกลับไปยังบ้านของตัวเอง ไม่วายหันกลับมามองฟาตินอย่างห่วงใยจนเธอนั้นเดินเข้าบ้านลับสายตาไป

"เฮ้อ...เป็นอะไรไปนะฟาติน ทำไมร่างกายถึงได้อ่อนแรงทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน" ฟาตินย้อนถามกับตัวเอง ก่อนจะก้มลงหิ้วถังน้ำที่รองไว้เข้าไปในบ้าน

แดดที่ร้อนแรงดังเปลวไฟแทบเผาไหม้ผิวกาย แสงสีรุ้งที่ฟาตินมองเห็น ภาพตรงหน้าที่เริ่มพร่าเบลอจนเธอนั้นแทบทรงตัวไม่ไหว มือเรียวจับหัวเพราะวิงเวียน ถังน้ำหล่นมือจนน้ำกระเซ็นเกลื่อนพื้นดิน สายตามองเห็นภาพชายคนหนึ่งที่ไม่ชัดเจนวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่นตระหนก

"ฟาติน" น้ำเสียงทุ้มที่คุ้นหูเรียกตะเบ็งดังเธอได้ยินมันชัด สัดส่วนที่คุ้นตาแต่เธอไม่สามารถมองได้ชัดเจน ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไปจนมืดสนิท

"ดื้อไม่เคยเปลี่ยน" เสียงตำหนิดังขึ้น อานัสที่เห็นท่าไม่ดีรีบปรี่ประชิดและประคองร่างบอบบางที่เป็นลมซบอกแกร่ง

"ทำให้เราเป็นห่วงอีกแล้ว...แบบนี้จะให้เราปล่อยไปได้อย่างไรกัน" อานัสยังคงกร่นบ่น พร้อมกับส่งสายตาจ้องมองหน้าคนที่อยู่ในอ้อมอก อุ้มเธอเข้ามาในบ้านและวางเธอลงแผ่วเบานุ่มนวลบนที่นอนนุ่ม

"คิดถึงกันบ้างไหม?" อานัสเอื้อนเอ่ยเพียงลำพัง จ้องมองหน้าคนที่สลบไม่รู้สึกตัว สายตาที่แสนจะเว้าวอนมองเธอด้วยความคะนึงหา ก่อนจะโน้มตัวและก้มหน้าจูบลงกลางหน้าผากมนของคนที่เขานั้นคิดถึงแทบทุกวินาที...ด้วยหัวใจที่รักมั่น