จบบริบูรณ์

กาลเวลาผ่านพ้นไป ความรักมั่นไม่เคยเสื่อมคลาย บัดนี้รานีแห่ง เชคฮ อานัส ตั้งครรภ์บุตรชายที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข เพียงแค่รอให้กำเนิดทายาท มันทำให้คนที่ขึ้นชื่อเรื่องเสือผู้หญิงถึงกับศิโรราบ

"เป็นอย่างไรบ้าง" ถามไถ่ภริยาที่มีอาการแพ้ท้องอย่างหนัก ทั้งที่ท้องแก่เจียนใกล้คลอด อาเจียนจนใบหน้าเหลืองซีด เชคฮ อานัส ค่อย ๆ ประคองภริยาให้เอนหลังพิงกับหัวเตียง จับยาหอมจ่อจมูกให้นางได้สูดดม

"เหนื่อยค่ะ" จากน้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยนึกสงสารคนรักเป็นอย่างมาก หากเป็นไปได้ก็อยากจะเป็นแทนเสียเอง

"ลูกคนนี้คงจะดื้อรั้นน่าดู ขนาดอยู่ในท้องยังทำแม่หอบเหนื่อยขนาดนี้"

"เหมือนท่านไงคะ" ฟาตินนางแย้งทันที แม้จะมีสีหน้าอ่อนแรง ทว่าปากของนางนั้นยังสามารถตอบโต้ได้อย่างลืมเหนื่อย

"โธ่ ฟาตินที่รักตอนนี้ผัวน่ารักแล้วนะ" กลายเป็นคนขี้อ้อนเอาดื้อ ๆ ตั้งแต่รู้ว่ากำลังจะมีทายาท ราชกิจที่เคยจัดการ ก็รีบสะสางเพื่อมาคอยดูแลรานีอันเป็นที่รัก

"น่ารักอะไรกัน ก่อนหน้านี้ท่านยังชวน เชคฮ บราฮิม ไปฮาเร็มแบบนี้น่ารักตรงไหนคะ นึกแล้วโมโห!" ฟาตินที่จำไม่ลืม เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าบึ้งตึง นึกแล้วก็อยากจะทึ้งหัวสวามีให้ผมหลุด ทั้งที่นางตั้งครรภ์อยู่แท้ ๆ แต่ยังไม่กระจิตกระใจไปหาความสุขใส่ตัว

"ใจเย็นนะ ไม่เอาไม่โกรธ...หิวไหมฟาติน อยากกินอะไรแค่บอกมา ผัวคนนี้จะสรรหามาประเคนให้เลยถึงที่" เหมือนกำลังเบี่ยงเบนความผิด หันมาเอาใจภริยาด้วยสีหน้าระรื่น

"ต้องให้ฟาตินโมโห เหนื่อยนะคะรู้บ้างไหม"

"รู้จ้ารู้....สูดหายใจเข้าลึก ๆ ท้องอยู่เดี๋ยวลูกอารมณ์ร้อนตาม"

"เพราะท่านนั่นแหละ"

"ผัวขอโทษครับ...นอนพักดีกว่านะที่รัก"

"ออกไปเลยค่ะ ฟาตินเบื่อขี้หน้าท่าน"

"อ้าว~~"

"ไปสิคะ"

"นอนพักซะนะที่รัก"

"ค่ะ"

พยายามเอาใจอย่างสุดกำลัง แต่สุดท้ายก็ถูกภริยาไล่ออกมา เชคฮ อานัสถึงกับมีสีหน้าเหลอหลา แต่ด้วยสายตาอันพิฆาตของฟาติน จึงต้องจำนนออกจากห้องด้วยสีหน้าละห้อยอย่างน่าสงสาร

“ท่านเชคฮคะ” น้ำเสียงของภริยาเอ่ยขึ้น ในยามราตรีที่เงียบสงัด พระนางนอนหนุนขาของสวามี นิ้วมือก็คลึงวนไปตามแผงอกอย่างเพลิดเพลิน ในขณะที่สวามีนั้นเอนหลังพิงหัวเตียง สายตาอ่านรายงานราชกิจของวัน

“ยังไม่หลับอีกรึฟาติน” เพียงเสียงหวานของภริยาเอื้อนเอ่ย สิ่งที่ทำในตอนนั้น ไม่ว่าจะสำคัญแค่ไหน มันจะถูกวางลงทันที เชคฮ อานัส ผู้ที่เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อหญิงที่รัก จะมักให้ความสำคัญกับภริยาก่อนเสมอ

“เรื่องราวที่เราล้วนต่างพบเจอมาในอดีต ตอนนี้ท่านยังติดใจหรือยังไม่สามารถให้อภัยฟาตินไหมคะ”

“ทำไมจู่ ๆ ถึงได้พูดขึ้นมา ทั้งที่เราตกลงกันว่าจะไม่พูดมันอีกยังไงที่รัก”

สิ่งที่ภริยาเอ่ยปากถาม ทำให้ เชคฮ อานัส เกิดความฉงนใจ ทั้งที่เคยสัญญากันไว้ จะไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้ที่เป็นอดีตอีก จะดำเนินชีวิตด้วยความรักที่มีให้กัน หรืออาจจะเป็นภาวะของคนที่กำลังตั้งครรภ์ เลยอ่อนไหวง่ายตามที่หมอหลวงได้บอกไว้

“ฟาตินยังรู้สึกผิดในใจกับเรื่องราวของพี่สาวท่าน ท่านยอมให้อภัยฟาตินแล้วจริง ๆ ใช่ไหมคะ”

“เราไม่ถือโทษฟาตินแล้วจริง ๆ อย่าคิดมากเลยนะ เดี๋ยวจะไม่ดีต่อลูกในท้องได้ พี่รักฟาตินนะ รักด้วยใจที่ผู้ชายคนหนึ่งจะสามารถรักได้ พี่จะปกป้องฟาตินจนลมหายใจสุดท้ายพี่มี”

ภริยาเงยมองสบตากับสวามี แววตาที่แหงนมองมันเปล่งประกายความเศร้า สวามีที่ได้เห็นเริ่มรู้สึกใจคอไม่ได้ จนจับประคองภริยาให้ลุกนั่ง จากนั้นจึงโอบกอดคนที่กำลังคิดมาก มือหนึ่งลูบหัวเพื่อให้คลายกังวล

“ท่านเชคฮ อึก อึก ฟาตินขอโทษจริง ๆ นะคะ กับเรื่องราวของพี่สาวท่านที่ฟาตินทำลงไป ฟาติน อึก อึก ไม่รู้จริง ๆ”

“โอ๋ ๆ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ฟาตินอย่าได้ร้องไห้เสียใจเลย ผ่านมาเป็นปีจนเรามีลูกด้วยกัน มันจะไม่มีอะไรเลวร้ายสำหรับเราสองคนอีกแล้วนับจากนี้”

คำตอบที่ได้ฟังทำเอาน้ำตาของนางล่วงหล่น รินรดอาบสองแก้ม คำพูดย้ำเตือนมันสะเทือนหัวใจของคนที่ตราติดในความผิด รู้สึกโล่งใจกับการที่ได้รับคำยืนยันต่อการให้อภัย นางโอบกอดเอวสวามีแนบแน่น สะอื้นร่ำไห้จนสวามีต้องคอยปลอบใจ ไล้นิ้วมือเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

“ขอโทษนะคะ ขอโทษจริง ๆ ฟาตินรักท่านเชคฮนะคะ”

“พี่ก็รักฟาติน รักลูกของเราที่เขากำลังจะเกิดมา เขาเกิดมาด้วยความรักของเราสองคน โดยที่พี่ไม่มีความแค้นใด พี่ทำให้เขาเกิดมาด้วยหัวใจที่พี่รักฟาติน...นอนเสียเถิดนะคนดีของพี่ ฝันดีนะที่รัก”

“ฝันดีค่ะ”

การปลอบใจคนท้องไม่ใช่เรื่องง่าย ที่จะทำให้หายเศร้าในพริบตา ทว่าท่านเชคฮก็เข้าใจดี ไม่มีทีท่าเกรี้ยวโกรธโมโหแต่อย่างใด นิสัยที่เคยเลือดร้อนกำลังถูกแปรเปลี่ยน ดับสนิทด้วยความรักที่มีแก่คนทั้งสอง

ท่ามกลางความมืดสลัว หลังจากดวงไฟดับสนิทลง ทั้งสองคนนอนกกกอดกันอย่างอบอุ่น อ้อมกอดละมุนที่เปี่ยมไปด้วยความรักที่สวามีนั้นมีให้ ทำให้คนที่ตั้งครรภ์นั้นหลับสนิทอย่างง่ายดาย

นับจากนี้ก็เฝ้ารอเพียงวันที่จะมีสมาชิกใหม่ของครอบครัว สิ่งมีชีวิตน้อย ๆ ที่จะเป็นเหมือนโซ่ทองคล้องใจ ยิ่งทำให้ความรักและความผูกพัน มีให้แก่กันและกันตลอดไปอย่างไม่มีวันลดน้อยลง...

ความรักของคนทั้งสองเป็นไปด้วยความราบรื่น และยิ่งเป็นที่น่ายินดี เมื่อได้ประสูติรัชทายาท เหล่าบริวารชื่นมื่นยินดี กับการรัชทายาทของอานัสนครได้ลืมตาดูโลก บุตรชายแห่ง เชคฮ อานัส นามว่า จาห์มาล์ ด้วยใบหน้าที่โฉมงามตั้งแต่เด็ก ผู้เป็นมารดาจึงได้ตั้งชื่อนี้ให้ตามรูปลักษณ์

บัดนี้ก็ได้เติบใหญ่เป็นหนุ่มหล่อตามดีเอ็นดีที่ได้มา ถูกฟูมฟักและเลี้ยงดูด้วยความรักของมารดาและบิดา รวมทั้งบริวารในราชสำนัก ทุกคนล้วนประจักษ์ภักดีต่อองค์รัชทายาท

เขาจบการศึกษาคณะแพทย์เฉพาะด้านหัวใจจากต่างประเทศ มีไหวพริบและเฉลียวฉลาด แต่กลับยังไม่ได้นำวิชาที่ศึกษามา นำมาใช้ให้เกิดประโยชน์แก่สาธารณะ ยังคงเที่ยวเล่นอย่างนึกสนุก แต่กระนั้นบิดาก็ยังไม่ได้บังคับแต่อย่างใด ด้วยรักบุตรชายเพียงคนเดียวเสียยิ่งกว่ากระไร

โปรดติดตามเรื่องราวของจาห์มาล์ องค์รัชทายาทแห่งเชคฮ อานัส ได้ในเรื่อง

กรงรักราชาโจร

ฝากติดตามและเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ