พิเศษ : ปลอดภัยแต่...

พิเศษ : ปลอดภัยแต่...

"ท่านอานัสปลอดภัยแล้วครับ"

อัมกาสรายงาน แต่ว่าสีหน้าของเขานั้นไม่สู้ดี นั่นทำให้ฟาตินนั้นไม่อาจวางใจได้

"ปลอดภัยแล้วทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น" ฟาตินย้อนถาม

"หมอบอกว่า...ท่านอานัสอาจจะเสียความทรงจำชั่วคราว เนื่องจากว่าหัวได้รับการกระทบกระเทือนรุนแรง"

"....."

สิ่งที่ได้ยินทำเอาฟาตินถึงกับนิ่งงันไป ทำไมชีวิตของเธอเมื่อจะถึงเวลามีความสุข จะต้องมีอะไรมาบั่นทอนให้เสียใจ คนที่คิดว่าจะรักก็ไม่เหมือนเดิม ทั้งที่เธอนั้นกำลังจะเปิดใจ แต่ไหนถึงได้เป็นเช่นนี้

"ความจำเสื่อมอย่างนั้นหรืออัมกาส" 

ฟาตินถามย้ำให้ชัดต่อสิ่งที่ได้รับฟัง บ่อน้ำตาก็รื้นขึ้นมาทันที แต่ไม่มีเสียงสะอื้นร่ำไห้ เหมือนเธอนั้นช้ำอยู่ในอก จนร้องไห้ออกมาไม่ได้ นอกจากหยาดน้ำตาสีใสที่ไหลรินโดยไม่อาจสั่งให้หยุดได้

"ครับนายหญิง...ซึ่งหมอบอกว่าคงต้องใช้เวลา ตอนนายท่านพลัดตกน้ำ น่าจะกระแทกกับหินอย่างแรง บาดแผลที่ถูกยิงหมอจัดการผ่ากระสุนออกเรียบร้อยแล้วครับ"

"......"

อัมกาสเล่าอาการต่อไป ส่วนคนที่เศร้าใจก็นิ่งงัน มีเพียงหยาดน้ำตาที่ยังคงไหลรินเป็นสาย 

"เราเข้าไปหาเขาได้ไหมอัมกาส"

"ได้ครับ...ซาดียะห์เอาชุดมาให้นายหญิงสวม"

เธอไม่รู้จะทำเช่นไร แค่ได้ฟังอาการทุกอย่างก็เหมือนถูกหยุดนิ่งทันควัน แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้นมาแล้ว

สองขาค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าไปในห้อง ที่มีคนเจ็บนอนนิ่งพร้อมกับอุปกรณ์ทางการแพทย์ หลังจากที่เธอนั้นถูกหญิงรับใช้สวมชุดที่เหมาะแก่การเข้าเยี่ยม

ฟาตินค่อย ๆ หย่อนก้นนั่งลงข้างเตียง ไล่สายตากวาดมองหน้าคมเข้มที่ดูซีดเซียวอย่างสงสาร เธอค่อย ๆ จับมือเขาขึ้นมากุมแนบแก้มที่อาบเคลือบด้วยหยาดน้ำตา

“รีบ ๆ ตื่นนะคะ ฟาตินรอท่านอยู่นะ”

เธอพูดทั้งน้ำตา จ้องมองหน้าเขาที่ไม่ได้สติ แก้มเนียนที่อาบเคลือบด้วยหยาดน้ำตา ถูไถไปกับมือของเขาที่ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใด ๆ

“อย่าให้ฟาตินรอนานนักนะ ฮึก ฮึก อึก”

สามวันผ่านไปคนที่นอนเจ็บก็ยังไม่มีทีท่าจะลืมตาตื่น คนที่เฝ้าดูอาการก็แทบอ่อนแรง ฟาตินที่ไม่ยอมห่างกายเขาไปไหน เธอเฝ้าดูแลเขาแทบทุกเวลา กินนอนในห้องนั้นแทบทุกเวลานาที

“เช็ดตัวนะคะ ท่านจะได้นอนพักผ่อนสบายตัว”

ฟาตินพูดในขณะที่เธอกำลังเช็ดผ้าที่ชุ่มน้ำ ลงตามลำแขนของเขา สายตาก็เหลือบมองเป็นระยะ ยิ้มให้เขาบ้างแม้เขาจะมองไม่เห็นก็ตาม

“สามวันแล้วนะคะ ท่านน่าจะตื่นได้แล้วนะ ทำไมต้องให้รอนานด้วยละคะ”

เธอยังคงพร่ำพูดต่อไป พร้อมกับการคอยปรนนิบัติตามร่างกายให้เขา ถูวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างกายของเขานั้นคงสบายตัวไม่น้อย

“รีบตื่นนะ ฟาตินอยากให้ท่านอานัสพาไปในหลาย ๆ ที่ เราจะไปด้วยกันนะคะ”

เธอแตะริมฝีปากลงหน้าผากของเขา อยากให้เขาได้สัมผัสกับความรู้สึกของเธอที่มีให้ ตลอดสามวันที่ผ่านมา เธอทำจนติดเป็นความคุ้นชินไปเสียแล้ว แม้ว่าเขาจะนิ่งก็ตามที ไม่มีการโต้ตอบใด ๆ แต่เธอก็ยังทำ 

ทำมันด้วยหัวใจและความรู้สึกลึก ๆ ข้างใน ที่มันเริ่มจะสั่นไหวโหยหา อยากให้เขาลืมตาตื่นมามองหน้า อยากให้เขายิ้มให้และพูดกับเธอดั่งก่อนหน้า ที่มันเรียกน้ำตาของความซึ้งใจให้แก่เธอ

“นายหญิงคะ”

คนที่กำลังจ้องมองหน้าคนป่วย รีบหันกลับหลังไปมองตามเสียงเรียก หญิงรับใช้ที่ห่วงใยผู้เป็นนาย นำอาหารเข้ามาให้ตามหน้าที่ของเธอ เพราะหากจะให้นายหญิงออกไปเองนั้นคงยาก แม้จะเอาช้างมาฉุดเธอก็ไม่ยอมไป ยอมอดอาหารเพื่อที่จะอยู่เคียงกายของชายที่เธอเริ่มเปิดใจให้ ทั้งหมดเพราะห่วงใยล้วน ๆ

“วางไว้เดี๋ยวเราค่อยกิน”

ฟาตินยิ้มอ่อนแล้วบอกแก่ซาดียะห์ เธอทำตามอย่างว่าง่าย ไม่ได้ขัดอะไรต่อผู้เป็นนาย

“สีหน้านายหญิงดูไม่ค่อยดีเลยนะคะ พักผ่อนบ้างเถิด”

ซาดียะห์ที่สังเกตเห็น เธอรีบเอ่ยทักขึ้นทันทีทันใด เพราะห่วงใยคนเฝ้าไข้คนเจ็บเช่นกัน

“ไม่เป็นไรหรอก อย่าห่วงไปเลยนะซาดียะห์ เดี๋ยวฉันจะกินข้าวตอนนี้แหละ”

ฟาตินยิ้มอ่อนให้ มือของเธอไม่เคยห่างจากมือของคนที่นอนนิ่งหากว่างเว้น นอกจากเธอจำเป็นต้องทำบางอย่างเท่านั้น

“ท่านรอฉันก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันขอไปกินข้าวก่อน แล้วจะมานั่งอ่านหนังสือให้ฟัง”

ฟาตินที่ยืนเคียงข้าง เธอพูดบอกเขาด้วยรอยยิ้ม เป็นความคุ้นชินเสียแล้วตลอดสามวันที่ผ่านมา กับการบอกกล่าวเล่าเรื่องราว ไม่ว่าเธอจะไปทำอะไรที่ไหน พูดบอกไปแม้เขาจะไม่ได้ยินก็ตามที

“มาค่ะ ซาดียะห์เตรียมของที่ท่านชอบไว้ให้หลายอย่าง ทานเยอะ ๆ นะคะจะได้มีแรง”

หญิงรับใช้ผู้ภักดี จัดการตักอาหารใส่จานอย่างประณีต ทุกอย่างถูกรังสรรค์อย่างบรรจง ฟาตินตักอาหารเข้าปากคำแล้วคำเล่า จนอาหารที่หญิงรับใช้เตรียมมาเริ่มพร่องลง นั่นถึงทำให้ซาดียะห์มีรอยยิ้ม เธอดีใจที่นายหญิงของคฤหาสน์เริ่มกินได้ ต่างจากสองวันก่อนที่เธอแทบไม่แตะต้องอะไรมากขนาดนี้

“อิ่มแล้ว”

“วันนี้ทานได้เยอะกว่าทุกวันเลยนะคะ”

เมื่อท้องเริ่มเพียงพอต่ออาหาร เธอจึงบอกกล่าวแก่หญิงรับใช้ด้วยรอยยิ้ม อาหารที่หมดจานทำให้ซาดียะห์ไม่หดหู่

“วันนี้อาหารอร่อยมากเลยซาดียะห์”

“ดีใจจังเลยค่ะ แล้วมื้อต่อไปนายหญิงอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ เดี๋ยวซาดียะห์จะจัดการให้ แค่นายหญิงเจริญอาหาร ซาดียะห์ก็มีความสุขมากแล้วค่ะ”

คำชมออกจากปากของผู้เป็นนาย ทำให้หญิงรับใช้นั้นยิ้มกริ่ม เธอฉีกยิ้มกว้างให้แก่ฟาติน แล้วตามด้วยการถามถึงสิ่งที่ผู้เป็นนายนั้นปรารถนา

“อะไรก็ได้ กินได้หมด แค่ซาดียะห์ทำให้ก็พอ ฉันไม่เรื่องมากหรอก”

“เผื่อนายหญิงอยากทานอะไรเป็นพิเศษไงคะ รีบบอกหรือสั่งซาดียะห์มาเลยค่ะ จะทำให้สุดฝีมือไปเลย แค่นายหญิงออกปากมา ซาดียะห์พร้อมทำให้”

“ขอบใจนะ แต่ไม่เป็นไร ซาดียะห์ทำอะไรก็ได้ที่ถนัดเถอะ เดี๋ยวฉันขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วจะรีบมาเฝ้าท่านอานัส...ฝากซาดียะห์เฝ้าแทนก่อนนะ”

“ได้ค่ะ”

ฟาตินพูดคำแทนจากใจกับความหวังดีของหญิงรับใช้ ก่อนที่เธอจะฝากฝังคนที่นอนเจ็บไว้ เพื่อไปจัดการธุระส่วนตัวที่ควรจะเป็น

“ฝากแป๊บเดียวนะ เดี๋ยวฉันมา รบกวนด้วยนะซาดียะห์”

“นายหญิงไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวซาดียะห์จะดูแลนายท่านรอ...นายหญิงไปจัดการธุระส่วนตัวเถอะค่ะ อย่ากังวลให้มากนะคะ อีกไม่นานนายท่านก็จะฟื้นค่ะ”

“อืม”