พิเศษ : จบลง

พิเศษ : จบลง

ฟาตินถูกพามายังที่พักอย่างปลอดภัย แต่อีกคนไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง ก็ยังไม่มีใครทราบแน่ แม้เหล่าบอร์ดี้การ์ดก็ไม่ทราบข่าวคราว

หลายชั่วโมงกับการที่หญิงสาวนอนไม่ได้สติ จนเวลาผ่านพ้นคืนนั้นไป ยามเช้าที่แสงแดดอ่อนสาดทอเข้ามากระทบกับม่านตาให้รู้สึกตัว อาการมึนศีรษะก็เริ่มมี เธอค่อย ๆ ขยับตัวลุกนั่งหลังพิงกับหัวเตียงช้า ๆ

“นายหญิงเป็นอย่างไรบ้างคะ ซาดียะห์ดีใจมากเลยค่ะ อึก ฮึก...”

หญิงรับใช้ที่ถูกสั่งมา เมื่อรู้ว่าเป็นใครที่เธอต้องดูแล ก็มีอาการดีใจ เพราะความผูกพันที่มีต่อกัน แม้จะระยะเวลาสั้น ๆ มันก็ทำให้เธอรู้สึกดีต่อฟาตินได้

“ซาดียะห์เหรอ”

คนที่เพ่งพิศจ้องมอง ภาพตรงหน้าที่เลือนราง เพราะการหลับทำให้วิสัยทัศน์ในการมองพร่าเบลอ

“ค่ะ...ซาดียะห์เอง นายหญิงเป็นอย่างไรบ้างคะ เจ็บตรงไหนไหม หรือว่าปวดหัวบ้างไหมคะ?”

ซาดียะห์ไล่สายตามอง แล้วรีบถามด้วยความห่วงใย น้ำตาของเธอที่รินไหล ก็เพราะว่าห่วงใยนายหญิงของคฤหาสน์เหลือแสน

“เราเจ็บท้ายทอยแล้วก็ปวดหัว” ฟาตินบอกด้วยรอยยิ้มที่ฝืน ๆ

“เดี๋ยวซาดียะห์จะไปเอาประคบมาให้นะคะ นายหญิงรอสักครู่”

“ขอบใจนะ”

เมื่อได้ยินถึงอาการ หญิงรับใช้ที่จงรักภักดีก็รีบไปจัดการหาสิ่งรักษา ไม่นานก็กลับเข้ามาด้วยอาการร้อนรน เพราะห่วงนายหญิงของคฤหาสน์มากมาย

“มาค่ะ เดี๋ยวซาดียะห์จะประคบให้นะคะ นายหญิงจะได้บรรเทา”

“ซาดียะห์...แล้วท่านอานัสล่ะ ท่านอานัสอยู่ไหน กลับมาหรือยัง”

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าอีกคนที่ไม่เห็นหน้า เธอรีบถามด้วยอาการลุกลี้ลุกลน จับไหล่ของซาดียะห์แน่น จ้องมองหน้ารอเอาคำตอบที่ต้องการ

อยากได้ยินเหลือเกินว่าเขานั้นปลอดภัย และนอนอยู่จุดใดจุดหนึ่งของบ้านหลังนี้ นี่คือสิ่งที่เธอนั้นปรารถนา

“.......”

ซาดียะห์ก้มหน้าเงียบ นั่นทำให้หัวใจของฟาตินหล่นวูบ เธอไม่อยากได้ยินในสิ่งที่บอกว่าไม่มีเขา ไม่อยากได้ยินเรื่องราวว่าเขายังไม่กลับมา...สิ่งที่เธอปรารถนานั่นคือเขารอเธออยู่ข้างล่าง หรืออะไรก็ได้ที่บ่งบอกว่าเขารอเธออยู่

“ซาดียะห์” ฟาตินเรียกย้ำอีกครั้ง

“เอ่อ...”

“ว่ายังไงซาดียะห์ บอกเรามา!”

“เอ่อ...นายท่าน...”

หญิงรับใช้รู้ดีว่า นายหญิงนั้นรู้สึกกังวลใจเพียงใด เธอไม่อยากบอกอะไรที่ทำให้เธอไม่สบายใจ

“เราจะไปหาท่านอานัส!” เมื่อไม่ได้คำตอบ เธอจึงกรูลงจากเตียงนอน ไม่ได้คิดห่วงอาการของตัวเองที่เป็นแม้แต่น้อย เพราะในใจต้องการรู้ว่า คนที่ผลักไสเธอหนีมานั้นอยู่ที่ใด

“นายหญิงยังไม่หายดีนะคะ พักก่อนเถอะเดี๋ยวจะทรุดลงหนักกว่าเดิม เชื่อซาดียะห์นะคะนายหญิง”

เธอรีบปรามด้วยความห่วงใย เมื่อเห็นนายหญิงที่เธอเคารพมุ่งลงจากเตียงนอนด้วยความร้อนรน

“ซาดียะห์ เราขอร้องล่ะพาไปหาท่านอานัสที เราเป็นห่วงเขาจริง ๆ ท่านอานัสถูกยิงคงสาหัสมาก ให้เราคุยกับอัมกาสก็ได้ เราอยากรู้ข่าวท่านอานัส นะซาดียะห์ อึก ฮึก”

เมื่อถูกกีดกันในการพบเจอ ความห่วงหาอาทรต่อเขา ทำให้เธอเก็บกลั้นหยาดน้ำตาไว้ไม่ไหว เธอร้องไห้ตัวโยนต่อหน้าหญิงรับใช้ อย่างไม่นึกอายสายตา

“โธ่ นายหญิงคะ”

“เราห่วงเขา ฮึก ฮือ...”

“นายหญิง”

หญิงรับใช้ที่เห็นผู้เป็นนายร้องไห้เสียใจ เธอรีบกอดปลอบและให้กำลังใจ ไม่รู้จะต้องทำสิ่งใดให้เธอคลายเศร้า รู้ดีในความรู้สึกของเธอในตอนนี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากคอยให้กำลังใจกันไปเท่านั้น สงสารจับใจแต่เธอเป็นเพียงคนรับใช้จึงทำได้เพียงเท่านี้

(หมอใกล้มาหรือยัง!!...เร่งมาให้ไวเลย)

เสียงดังที่อยู่ด้านนอกทำให้คนที่กำลังร้องไห้ดึงสติ เหมือนด้านนอกกำลังชุลมุนวุ่นวาย ทำให้ฟาตินรีบเดินตรงไปยังประตูทันทีพร้อมกับซาดียะห์ที่ตามหลังมา

“ทะ ท่านอานัส...อัมกาสทำไมสภาพเป็นแบบนี้ล่ะ” 

“ผมต้องรีบพานายท่านไปรักษา ท่านบาดเจ็บสาหัส”

ฟาตินปรี่ประชิดตัวคนที่ถูกห้ามตัว ใบหน้าและหัวของเขามีเลือดไหล แผ่นหลังมีรอยถูกยิง สีหน้าเหลืองซีด นั่นยิ่งทำให้ฟาตินนึกห่วงมากกว่าเดิม

เธอเดินตามหลังเขาไปด้วยความห่วงใย น้ำตาก็รินไหลไม่ขาดสาย แค่รู้ว่าเขายังมีลมหายใจก็ทำให้เธอใจชื้นขึ้นมาได้ หวังให้เขานั้นปลอดภัยก็เพียงพอ ตอนนี้เธอพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเขาตามที่หัวใจสั่งการ

“อัมกาส อึก อึก ท่านอานัสไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

แม้ว่าจะเห็นกับตาว่าอาการของเขาเป็นเช่นไร แต่เธอก็ยังถามคนสนิทเขาออกไปอย่างปลอบใจตัวเอง

“ที่นี่มีเครื่องมือทางการแพทย์เพียบพร้อมทุกอย่าง ท่านเตรียมพร้อมไว้ เพราะที่นี่คือที่ท่านมีไว้กบดานเวลาที่เรื่องด่วน ที่ไม่ต้องการให้ใครรับรู้ อีกสักครู่หมอจะมาถึง นายท่านจะต้องไม่เป็นอะไร นายหญิงอย่าห่วงไปเลยนะครับ”

อัมกาสที่เห็นอาการของผู้หญิงของนายร้องไห้เสียใจ สิ่งที่ทำได้คือปลอบใจให้เธอคลายกังวลเท่านั้น แม้เขาจะรู้อาการของผู้เป็นนายว่าสาหัสแค่ไหน กว่าจะตามหากันเจอก็หลายชั่วโมง เพราะกระแสน้ำพัดพาไปไกล ต้องใช้คนออกตามหาตัวหลายสิบคน

“เขาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ฟาตินจ้องมองหน้าคนเจ็บด้วยแววตาเศร้า ที่คละเคล้าด้วยม่านน้ำตาสีใส ห่วงใยคนที่นอนนิ่งไม่ได้สติจนแทบไม่อยากห่างกาย

“นายท่านจะปลอดภัยครับ”

         “แล้วเรื่องที่หมู่บ้านนั้น...”

         “มันจบลงแล้วครับนายหญิง”

การรักษาตัวของคนเจ็บที่นอนหน้าซีด คนที่เฝ้ารอก็รอต่อไป ส่วนหมอก็ทำหน้าที่ไม่หยุดหย่อน จนเวลาผ่านเลยไปหลายชั่วโมง โชคดีที่เม็ดเงินของเขานั้นมากมาย เครื่องมือแพทย์มีครบครัน ไม่ต่างไปจากโรงพยาบาลขนาดย่อมที่ถูกย่อส่วน

"นายหญิง ไปพักก่อนไหมคะ เดี๋ยวทรุดลงไปอีกคนจะแย่เอานะคะ"

ซาดียะห์ที่เห็นนายหญิงเฝ้ารออยู่ด้านนอก อย่างกระวนกระวายใจ เธอย้ำเตือนหวังให้เธอเห็นตาม

"ไม่ซาดียะห์ เราเป็นห่วงเขา เราจะรอจนกว่าหมอจะออกมา" 

ฟาตินที่เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องรักษา เธอบอกย้ำกับหญิงรับใช้อย่างตั้งมั่น

"แต่นายหญิงร่างกายยังไม่แข็งแรงดี เดินวนมาหลายชั่วโมงแล้วนะคะ"

"....."

แม้ว่าซาดียะห์จะพูดแค่ไหน ก็ไม่ได้ทำให้ฟาตินนั้นทำตาม เธอยังคงเดินวนรอด้วยใจจดจ่ออยู่ด้านนอกดังเดิม จนหญิงรับใช้ที่ภักดีอดห่วงไม่ได้

"นายหญิง" 

แล้วเสียงนี้ก็ทำให้ฟาตินรีบกรูเข้าไปใกล้ เมื่อคนสนิทของอานัสเปิดประตูออกมา

"อัมกาส ท่านอานัสเป็นยังไงบ้าง เขาปลอดภัยดีแล้วใช่ไหม ฉันเข้าไปหาเขาได้ไหม ฉันห่วงเขา" 

ฟาตินรีบถามด้วยความร้อนใจ เธออยากจะเห็นหน้าเขา อย่างดูให้เห็นกับตาว่าเขานั้นปลอดภัยดี

"ท่านอานัสปลอดภัยแล้วครับ"