พิเศษ : ไม่เคยลืม

พิเศษ : ไม่เคยลืม

“เมื่อไหร่จะจำฟาตินได้นะ รอนานแล้วนะคะรู้ไหม?”

เธอพูดพร่ำพร้อมกับถูไถแก้มกับมือของเขา จ้องมองใบหน้าคมคายภายใต้แสงจันทร์ ที่สาดส่องเข้ามาในห้อง

สายตาของเธอไม่ละห่างจากใบหน้าของเขา ยามหลับใหลที่เขาดูไม่มีพิษภัย เธอจ้องมองอยู่นานนับชั่วโมงก่อนจะฟุบหน้าลงกับเตียงข้างเขา และเผลอหลับไปทั้งที่ยังกุมมือเขาไม่ห่างกาย

อาการหนักตรงแขน ทำให้คนที่นอนหลับ ที่กำลังพยายามพลิกตัวตะแคงหนีฝัน เริ่มรู้สึกตัวตื่น สายตาของเขาจ้องมองไปยังใบหน้าสวย ที่นอนทับมือเขาไว้ จ้องมองด้วยความพยายามว่าเธอนั้นใช่คนที่รักจริงหรือเปล่า

และนี่ก็ผ่านมาแล้วหลายเดือน และเริ่มมีภาพใบหน้าของเธอผู้นี้อยู่ในฝันแทบทุกคืน แม้กระทั่งคืนนี้ก็เช่นกัน นับชั่วโมงที่เขามองเธออยู่แบบนั้น และแล้วภาพเธอก็ลอยเข้ามาให้ห้วงความทรงจำ รอยยิ้มและการกระทำไม่นานเริ่มผุดขึ้นมาเรื่อย ๆ ภาพเดิม ๆ วนเวียนซ้ำ ๆ จนเขานั้นเริ่มมั่นใจแล้วว่าต้องใช่เธอแน่นอน

“ฟาติน”

เขาเอ่ยเรียกชื่อของเธอแผ่วเบา รอยยิ้มของเขาเฉิดฉายบนใบหน้า มือหนาอีกข้างที่ว่างเว้น ลูบหัวของเธอเบา ๆ ความรู้สึกเก่า ๆ เริ่มคืบคลานเข้ามา

“คิดถึงจัง”

เขาพลิกตัวตะแคงมาทางเธอ นอนจับมือเธออยู่แบบนั้น ความรู้สึกอบอุ่นกอบกินหัวใจของเขาอีกครั้ง จากนานแล้วที่ไม่ได้สัมผัส...มันทำให้รู้สึกดี และเขาก็หลับใหลอีกครั้งพร้อมเธอ

หนึ่งเดือนนับจากคืนนั้นก็ผ่านพ้นไปกับความรู้สึกที่สุดแสนจะทรมาน และยังไม่มีอะไรดีขึ้น เธอที่เฝ้ารอคอยเขาในทุกวัน ดูแลปรนนิบัติแม้เขาจะเมินเฉยก็ตามที บางครั้งก็มีด่าทอเธอทำเหมือนรำคาญ แต่ฟาตินก็ยังตั้งมั่นที่จะดูแลเขาต่อไป ด้วยใจปักที่รักเขาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในทุกวันที่อยู่ด้วยกันมา แม้ว่าเขาจะเฉยชาแค่ไหน

"นี่จะมาวุ่นวายอะไรเรานัก ไม่เข้าใจหรือไงว่าไม่อยากให้ทำ"

อานัสเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง เมื่อฟาตินเข้ามาจัดการดูแลเสื้อผ้าของเขาในห้องนอน เธอทำแบบนี้เรื่อยมา บาดแผลที่ได้รับบาดเจ็บก็ทุเลาดีขึ้นจนปกติ ยกเว้นก็แต่ความทรงจำที่เขายังไม่ฟื้นฟู ทั้งที่เธอพยายามพูดกรอกหูให้เขาฟังทุกวัน เกี่ยวกับเรื่องราวในอดีต ยกเว้นก็แต่เรื่องที่ไม่ดีที่เขาเคยทำ

"อาบน้ำนะคะ อีกสักพักจะเตรียมมื้อเย็นให้"

เธอไม่สนใจในคำต่อว่า และตั้งหน้าตั้งตาจัดระเบียบในห้องต่อ

"เฮ้อ~~เหมือนเราพูดคนเดียวสินะ"

อานัสทอดถอนลมหายใจออกมา ฟาตินจ้องมองสีหน้าของเขาด้วยรอยยิ้ม

"ถ้าเหนื่อยก็ไม่ต้องพูด ไปค่ะ...ฟาตินเตรียมน้ำให้เรียบร้อยแล้ว"

ฟาตินเดินมาหยุดตรงหน้า พร้อมกับยื่นผ้าให้แก่เขา ที่ยังถอนหายใจเบา ๆ จ้องหน้าเธอไม่กะพริบตา

เขาจ้องเธออยู่นานจนเธอไม่เข้าใจ สายตาที่เขามองมาเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง เขาเพ่งพิศมองเธอจนคิ้วขมวด และเธอก็ไม่ละสายตาไปจากเขาเช่น ที่ทำเพราะอยากสื่อให้เขารับรู้ อยากให้ความรู้สึกที่เธอมีมันสื่อและเจาะลึกเข้าไปในหัวใจของเขา เผื่อเขาจะจำเธอได้บ้าง

"โอ๊ะ!! โอ๊ย!..."

"ท่านอานัส! เป็นอะไรไปคะ"

"เราเจ็บ ปวดหัวเหลือเกิน"

"เจ็บมากไหมคะ ท่านอานัสอดทนหน่อยนะ มาค่ะไปนอนที่เตียงนะ"

"ฟาติน ฉันปวดหัวเหลือเกิน"

"!"

เมื่อจ้องมองอยู่นาน อาการปวดหนึบรอบหัวก็ปะทุขึ้นทำให้เขานั้นเข่าทรุด นั่งกุมหัวลงกับพื้น สิ่งที่เห็นทำให้ฟาตินนั้นตกใจ รีบประคองเขาไว้ แล้วถามอาการด้วยความห่วงใย

แต่สิ่งที่ทำให้ต้องตกใจมากกว่าเดิม นั่นคือเขาเรียกชื่อของเธอ ขณะที่เขาพยุงร่างหนาให้ลุกยืนต้องชะงักงันทันที แต่คนที่เจ็บก็ยังคงโอดโอยทรมาน

"เมื่อกี้ท่านเรียกชื่อฉันเหรอคะ?"

"โอ๊ย! ยืนบื้อถามมากอยู่ได้ รีบพาเราไปพักสักที!"

เธอย้อนถามเพื่อความมั่นใจ แต่สิ่งที่ได้กลับคืนมาคือวาจาเสียงกร้าว และหยาบกระด้าง พร้อมสายตาที่ดุดันน่ากลัว เขากำลังกลบเกลื่อนไม่ให้เธอจับพิรุธได้

"ค่ะ ๆ" เมื่อเสียงทึกทักดังขึ้น ทำให้เธอรีบดึงสติกลับมา แล้วพาเขาไปยังเตียงนอน จัดท่าจับประคองเขาให้นอนราบกับเตียง

"ทำไมปวดแบบนี้"

"ฉันไปตามหมอให้นะคะ ท่านรออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ"

หมับ! คำพูดบ่นที่ออกจากปากของเขา ทำให้เธอลุกลี้ลุกลนด้วยใจหวั่น จัดการบอกสั่งและเอี้ยวตัวหันหลังหวังเดินไป แต่เขาที่นอนอยู่คว้าข้อมือเธอไว้

"อ๊ะ!"

ขาที่เสียหลักไม่ทันตั้งตัว จนร่างกายของเธอล้มทับเขา

"......"

"ท่านอานัส"

วงแขนแกร่งแข็งแรงโอบกอดเธอแน่น การกระทำนี้ทำให้เธอหันหน้ามองเขา แววตาที่เขามองเธอกับรอยยิ้มอ่อนที่คุ้นเคย มันเรียกน้ำตาของเธอให้รื้นขึ้นมาจนเอ่อคลอ

"หื้ม~~หอมจัง”

เขาฉวยโอกาสที่เธอครองสติไม่อยู่ หอมลงพวงแก้มสวย สูดกลิ่นหอมที่คุ้นเคยเข้าเต็มปอด

"อึก อึก ท่านอานัส" 

เธอกลั้นหยาดน้ำตาไม่ไหว จนต้องปล่อยให้มันไหลออกมา แม้ปากเขาไม่บอกว่าจดจำเธอได้ แต่การกระทำมันชัดเจนแล้วสำหรับเธอ

"ร้องไห้ทำไม...หื้ม"

เขาใช้มือเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน

"เจ็บไหมคะ ปวดหัวไหม เดี๋ยวฟาตินไปตามหมอให้นะคะ"

ความห่วงใยทำให้เธอเอ่ยถามทันที เมื่อดึงสติกลับมาได้

"ทำไมถึงอดทนขนาดนี้"

เขาเอ่ยถามพร้อมกับลูบแก้มเธอเบา ๆ

"ฟาตินดีใจ อึก ฮึก ดีใจที่สุดเลยค่ะ"

ร่างกายที่ทาบทับไม่คิดลุกหนี แถมยังกอดเขาแน่นด้วยความดีใจ

"ตอบไม่ตรงคำถามเอาซะเลย"

"ขอบคุณนะคะที่ไม่ลืม ฮือ~~"

คำพูดแซวที่อ่อนโยน พร้อมกับมือที่ลูบหัวคนในอ้อมกอดเบา ๆ

"ไม่เคยลืมสักนิด"

"หมายความว่ายังไงคะ?"

"ก็แค่อยากรู้ว่ารักบ้างไหม"

"แล้วไงคะ?"

"ไม่รู้สิ ยังไม่ได้คำตอบที่ออกจากปากสักคำ"

เขาตอบเธอด้วยท่าทางจริงจัง แต่สิ่งที่ออกมาจากปากเขา ทำเอาเธอนั้นรีบเงยหน้ามอง

`ไม่เคยลืม` 

แล้วที่ผ่านมาคืออะไร การที่ความทรงจำหายไป การที่เขาบอกจดจำเธอไม่ได้ มันหมายความว่ายังไง เขาผละจากการกอด แล้วใช้แขนสอดหนุนแทนหมอน พูดตอบเธอด้วยท่าทางแสนยียวน หลับตานิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีเพียงฟาตินเท่านั้นที่ยังไม่คลายความงุนงง.....