พิเศษ : ลืม

พิเศษ : ลืม

สองเท้าก้าวเดินออกจากห้องไป มุ่งตรงสู่ห้องส่วนตัวที่ถูกเตรียมไว้ให้ ซึ่งมีเครื่องใช้และเสื้อผ้าเพียบพร้อม เธอจัดการชำระร่างกายตามสมควร ใช้เวลาไม่นานมากก็เดินกลับหาคนป่วยดังเดิม

“นายหญิงคะ นายหญิง”

ขณะเดินท้าวไปตามทางเดิน เพื่อไปยังห้องของคนป่วย ระหว่างก็เห็นหญิงรับใช้วิ่งหน้าตั้งเข้ามาหา

“มีอะไรเหรอซาดียะห์”

“นายท่านค่ะ นายท่าน”

“ท่านอานัสเป็นอะไร”

“นายหญิงรีบไปดูด้วยตาตัวเองเถอะค่ะ”

สีหน้าที่เห็นและการบอกเล่าที่ยังจับใจความไม่ได้ ทำให้ฟาตินนั้นเริ่มใจไม่ดี เธอย้อนถามด้วยความพะวงใจ กลัวว่าคนที่นอนป่วยจะอาการทรุด แม้จะบอกว่าเขาเริ่มดีขึ้นแล้วก็ตาม

“ท่านอานัส”

เมื่อเปิดประตูเข้ามา สิ่งที่เห็นทำให้เธอนั้นขอบตาร้อนผ่าว เขาที่เคยนอนหลับตานิ่ง ตอนนี้ไหวติงกะพริบตาแล้วมองมาที่เธอ

“ซาดียะห์ บอกอัมกาสด้วยนะว่าท่านอานัสฟื้นแล้ว และให้ตามหมอมาดูอาการด่วนเลย”

“ค่ะนายหญิง”

ฟาตินออกคำสั่งด้วยความดีใจ เธอรีบปรี่เข้าไปหา แล้วยืนเคียงข้างกายเขา พร้อมกับหยาดน้ำตาแห่งความดีใจ ที่รินไหลอาบสองข้างแก้มเนียนใส

“เป็นยังไงบ้างคะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

เธอเอ่ยถามเขาด้วยความดีใจ สายตากวาดมองตามร่างกาย และจับมือของเขาแนบแก้มที่อาบชื้นด้วยหยาดน้ำตา

“เธอเป็นใคร?”

แต่สิ่งที่ได้ยินทำให้เธอนั้นใจหล่นวูบ แม้จะเตรียมใจมาบ้างกับการที่หมอบอกกล่าวอาการเมื่อเขาฟื้น แต่น้ำตามันก็รื้นขึ้นมา แม้ว่าจะพยายามแล้ว

“จำฉันไม่ได้เหรอคะ ฮึก อึก ท่านอานัส”

เธอเสียใจมากกับการที่เขาลืมเลือน แม้จะย้ำเตือนตัวเองในใจ ว่าเขานั้นได้รับบาดเจ็บและกระทบกระเทือน แต่มันก็ทำใจรับไม่ค่อยใจ เมื่อเธอนั้นเฝ้ารอคอยให้เขาฟื้นขึ้นมา

“แล้วมาอยู่ในบ้านเราได้ยังไง...อัมกาส! อัมกาส! มาพาผู้หญิงคนนี้ออกไปจากบ้านของเราที”

เขาตะโกนหาลูกน้องคนสนิท ซึ่งเธอนั้นตกใจไม่น้อย ไหนว่าเขาความจำเสื่อมยังไงล่ะ แต่ว่าทำไมถึงยังเรียกอัมกาสได้ถูกต้องอย่างกับไม่ได้เป็นอะไร แถมนิสัยเกรี้ยวกราดก็ยังเหมือนเดิมจากที่ผ่านมา

“ท่านอานัส อึก อึก”

เธอสะอึกสะอื้น น้ำตาก็รื้นขึ้นมาอย่างไม่อาจหักห้ามได้ ยิ่งมองหน้าเขา น้ำตาเจ้ากรรมก็ยิ่งรินไหล สายตาที่เขามองเธอมันดูว่างเปล่า ไร้ความรู้สึกดั่งที่เคยมีให้

“ออกไป ไม่อยากเห็นหน้า”

เขาว่าทั้งที่ไม่ได้มองหน้าเธอแม้แต่น้อย นั่นยิ่งทำให้เธอน้ำตาไหลมากกว่าเดิม

“มีอะไรเหรอครับท่าน”

อัมกาสที่เปิดประตูเข้ามา เพราะว่าได้ยินเสียงเรียก เขามองไปที่เจ้านายทั้งสองสลับกันไปมา

ฟาตินรีบเช็ดน้ำตาที่อาบสองแก้ม และพยายามระงับความเศร้า เมื่อสายตาของอัมกาสมองมา

“เอาผู้หญิงคนนี้ออกไปที เป็นใครก็ไม่รู้ มาอยู่ในห้องของเราได้ยังไง และใครอนุญาตให้เธอเข้ามา”

อานัสโวยวายเมื่อเห็นลูกน้องคนสนิทนั้นเข้ามาในห้องส่วนตัว ฟาตินที่ยืนมองแทบเข่าอ่อน เมื่อเขานั้นไม่มีเธอในความทรงจำสักนิดเดียว

“แต่นายหญิง...”

“ไม่เป็นไรอัมกาส เดี๋ยวเราจะออกไปตามที่ท่านอานัสต้องการ”

อัมกาสที่เห็นดวงตาของฟาตินสั่นไหว เขารู้ว่าเธอคงเสียใจไม่น้อย จนต้องพยายามจะย้ำเตือนผู้เป็นนายเหนือหัว แต่ก็ถูกฟาตินพูดแทรกขึ้นมา

เธอกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง ปิดประตูลงกลอน ไม่อยากพบปะกับใครในตอนนี้ ยิ่งสีหน้าของเขาที่ติดตา มันยิ่งเรียกหยาดน้ำตาของเธอให้รินไหล แม้จะดีใจกับการที่เขาตื่นขึ้นมา แล้วรู้ว่าปลอดภัยดี แต่มันก็มีสิ่งที่ทำให้เธอเก็บกลั้นความเศร้าไว้ไม่ได้ เพราะในความทรงจำของเขามันไม่มีเธอ นอกเสียจากตอนนี้คือคนแปลกหน้าสำหรับเขา

“ท่านลืมฟาตินคนนี้จริง ๆ ใช่ไหมคะ อึก อึก ฮือ”

เธอเข่าทรุดนั่งลงกับพื้นพรม ซบหน้าลงกับเตียงนอนนุ่ม ร้องไห้สะอึกสะอื้นและพร่ำพรรณนาต่อวาจาที่เขาเปรยออกมา

“ไหนบอกว่าสัญญา ไหนว่าจะไม่ทำให้เสียใจไง ฮือ คนใจร้าย คนไม่รักษาคำพูด ฮือ อึก ฮือ”

เธอยังคงต่อว่าเขา กับเรื่องราวและคำพูดที่เคยให้ไว้กับเธอเมื่อไม่นาน

“เจ็บมากรู้ไหมคะ อึก ฮือ”

ความโศกเศร้าทำเอาเธอนั้นแทบอ่อนแรง ร่างกายที่หักโหมเฝ้าดูแล แทบไม่ได้หลับนอน บวกกับการร้องไห้หนักในตอนนี้ ทำให้เธอนั้นค่อย ๆ เอนตัวราบลงกับพื้นทั้งน้ำตา ใบหน้าแปดเปื้อนเป็นคราบ พร้อมกับสติที่มีนั้นหายวูบดับไป

“นายหญิงเป็นอย่างไรบ้างคะ”

เมื่อลืมตาตื่นก็พบการหญิงรับใช้ นั่งอยู่เคียงข้าง เธอเอ่ยถาม พร้อมกับผ้าชุบน้ำหมาด ๆ เช็ดตามใบหน้าของเธอ

ฟาตินมองหน้าของซาดียะห์ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เพราะเธอนั้นร้องไห้หนักจนสลบไป

“ท่านอานัสลืมฉันแล้วซาดียะห์”

ฟาตินพูดขึ้นในขณะที่นอนนิ่งบนเตียงนอน ปล่อยให้หญิงรับใช้เช็ดตัวให้ตามความต้องการ

การเงียบหายข้ามคืนไป ทำให้หญิงรับใช้นึกห่วง เคาะประตูห้องนอนอยู่นานก็ไม่มีปฏิกิริยาของนายหญิงแม้แต่น้อย จึงได้ขอกุญแจสำรองเปิดห้อง ก็ต้องพบกับร่างของนายหญิงประจำคฤหาสน์ นอนสลบไร้สติอยู่กับพื้นพรม จนเธอต้องได้ดูแล และรู้ว่าเพราะเหตุใดนายหญิงถึงได้มีสภาพเช่นนี้

“ไม่หรอกค่ะ นายท่านกำลังป่วยเท่านั้น ไม่มีวันที่นายท่านจะลืมนายหญิงได้ลง เพราะท่านรักนายหญิงกว่าสิ่งอื่นใดในตอนนี้”

ซาดียะห์พยายามพูดปลอบคนที่เศร้า ใบหน้าสวยเนียนผ่อง บัดนี้ไม่เหมือนเดิม เพราะดวงตาที่เคยกลมโตสวยงาม มันบวมเป่งจากการร้องไห้หนัก

“เขาจำทุกคนได้ยกเว้นฉัน”

ฟาตินพูดออกมาเหมือนคนไร้ความรู้สึก ดวงตาจ้องมองเพดานสีทองอย่างคนเลื่อนลอย

“ท่านข้าวก่อนนะคะนายหญิง เดี๋ยวจะไม่สบายไป นี่ก็ไม่มีอะไรตกถึงท้องสองมื้อแล้ว”

ซาดียะห์ที่เตรียมพร้อมสำหรับอาหาร เธอจับประคองผู้เป็นนายให้นั่งตรงหลังพิงกับหัวเตียง ตักข้าวจ่อปากปรนนิบัติ แต่ก็ไม่มีการตอบรับของผู้เป็นนายแม้แต่น้อย

“เราไม่อยากกิน”

ฟาตินเบือนหน้าหนีปฏิเสธ เธอไม่มีกระจิตกระใจจะกินอะไรลงท้อง ยิ่งใบหน้าของชายที่เริ่มมีใจดูห่างเหิน และเสมือนรังเกียจ ยิ่งทำให้เธอนั้นเศร้าใจไม่น้อย ทั้งที่คอยดูแลไม่ห่างกายตลอดหลายวันที่ผ่านมา แต่ว่าเขากลับตอบแทนเธอด้วยการลืมเลือนเธอไปเสียหมดจากความทรงจำ

“เดี๋ยวร่างกายจะอ่อนแอเอานะคะ”

“ตอนนี้ท่านอานัสทำอะไร?”

ฟาตินไม่สนใจในสิ่งที่หญิงรับใช้พูดออกมา เลี่ยงด้วยการถามหาอีกคนที่เธอนึกถึง ห่วงใยเขาไม่น้อย เพราะตลอดเวลาที่ผ่าน เธอไม่เคยห่างเขาไปไกลสายตาเพียงเสี้ยว

“ท่านอานัสเดินเล่นอยู่สวนด้านหลังค่ะ สักพักคงกลับเข้ามาในห้อง”

“อย่างนั้นเหรอ”

ซาดียะห์บอกในสิ่งที่นายหญิงต้องการรับรู้ เมื่อได้ยินดังนั้นเธอจึงลงจากเตียงนอน แล้วเดินตรงไปยังหน้าต่างที่สามารถมองเห็นไปยังสวนด้านหลัง

ชายตัวสูงล่ำสันที่ยืนมือไขว้หลัง เหมือนเขากำลังทอดสายตาไปตามทัศนียภาพที่กว้างไกล เธอได้แต่มองแผ่นหลังหนานั้นพร้อมหยาดน้ำตา

เวลาผ่านไปเกือบสิบนาที เธอก็ยังยืนอยู่แบบนั้น มองเขาที่อยู่ด้านล่าง แม้จะเห็นแค่ด้านหลังมันก็ทำให้บ่อน้ำตาของเธอเอ่อคลอขึ้นมาได้

“ลืมฟาตินจริง ๆ ใช่ไหม?”