พิเศษ-เส้นตรงเพียงเส้นเดียว-๑

กรงรักในมือซาตาน

ตอนพิเศษ

(เส้นตรงเพียงเส้นเดียว)

...กาลเวลาที่ผันผ่านไปอีกคนเฝ้ารอใจจดจ่อ คะนึงรอคอยแม้ไม่รู้ว่าจะพบเจอกันอีกเมื่อใด แต่ยังไงก็ยังไม่เคยทิ้งเธอออกไปจากความทรงจำแม้เพียงเสี้ยววินาที นับตั้งแต่ที่เลือกมอบอิสระเสรีให้แก่เธอ ความขมขื่นในใจก็ยังไม่เคยจางหาย แอบมองเธออยู่ห่าง ๆ ด้วยคำสัตย์ที่ให้ไว้ ว่าจะไม่วุ่นวายและคุกคามการดำรงชีวิตของเธอ

*เราอย่าพบเจอกัน แม้ประจันหน้ากันก็ทำเพียงคนที่ไม่เคยรู้จัก อย่าได้คุกคามชีวิตของกันและกัน ทุกอย่างขอให้เหมือนตายจากนับจากวันที่ฉันก้าวขาออกไปจากที่นี่...หากยังก่อกวนใจจนฉันทนไม่ไหว ฉันจะหนีหายโดยที่ท่านจะไม่มีวันหาเจอ*

คำสั่งห้ามสุดท้ายก่อนจากกันในวันนั้น ทำให้เขาไม่กล้าที่จะประจันหน้าต่อเธอ แม้จะไม่ได้เป็นอุปสรรคในการตามหา แต่ว่าก็ไม่ได้อยากให้เธอนั้นรู้สึกอย่างที่ผ่านมา จึงทำได้เพียงให้คนตามติดด้วยความห่วงใย และมองเธอจากภาพถ่ายเท่านั้น

"ตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้างอัมกาส" เสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยกับคนสนิท ที่เขาให้ตามติดดูเธอทุกฝีก้าว

"นายหญิงดูสบายดีครับท่าน ร่างกายแข็งแรงและดูยิ้มแย้มแจ่มใส" อัมกาสรายงานตามสิ่งที่เห็น เขาเฝ้าดูเธอไม่ห่าง สั่งการให้คนเฝ้าติดตามเธอเพราะต้องการรู้ความเคลื่อนไหวในทุกนาที

"ไม่ได้ลำบากอะไรใช่ไหม?" อานัสเอ่ยถามเสียงแผ่ว แววตาของเขาจ้องมองภาพถ่ายในทุก ๆ อิริยาบถของฟาตินด้วยความคะนึงหา

... ตั้งแต่เธอจากลาไปนานนับสองเดือน หัวใจของซาตานเช่นเขาก็เริ่มตายด้านอีกครั้ง ความรู้สึกที่เจ็บปวดมากมายผันกลายเป็นชินชา ตอนนี้มีเพียงความเศร้าหมองที่ทำให้เขาเจ็บปวดที่กระดองใจ ยิ่งเห็นใบหน้าและรอยยิ้มของเธอในภาพถ่ายยิ่งบีบรัดหัวใจของชายหนุ่มให้เจ็บร้าว

"ไม่ลำบากครับท่าน กระผมจัดการให้คนแฝงตัวเข้าไปตีสนิทเป็นเพื่อนบ้านกับนายหญิง สั่งการเรียบร้อยครับและไว้ใจได้" อัมกาสที่เห็นสีหน้าของนายเหนือหัวไม่สู้ดี ตั้งแต่ที่ฟาตินนั้นจากไป ทุกอย่างดูนิ่งเงียบจนน่ากลัว ทั้งนายเหนือหัวที่แทบไม่มีรอยยิ้มให้เห็นดังเก่า ไม่มีสักนิดให้ได้เชยชม นอกจากความทุกข์ระทมที่สุมในอก อัมกาสรู้ดี แม้จะห่วงใยผู้เป็นนายแต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อทั้งสองได้ตัดสินใจไปแล้ว

"ดีมาก ฝากสั่งคนดูแลเธอให้ดี หากมีอะไรให้รีบรายงานเราทันที เราจะรีบจัดการให้" อานัสวางภาพถ่ายแล้วหยัดตัวลุกยืน สองขายาวเดินไปยังระเบียงทอดสายตามองไกลอย่างไร้จุดหมาย สายตาเหม่อมองอย่างคนเหม่อลอย ไร้ความมีชีวิตชีวาเฉกเช่นดังเก่าในอดีตที่มีฟาตินเคียงกาย

"ครับท่าน"

"แล้วเรื่องฮาน่า ที่เราสั่งไปจัดการได้เรื่องหรือยัง" อานัสย้อนถามถึงคำสั่งอีกงาน ที่เขาแอบสืบบางอย่างที่ยังค้างคาใจ จนจับได้และรับรู้ด้วยความมั่นใจ ต่อความคิดของฮาน่าที่มาดร้ายฟาตินในอดีต

...แม้เธอจะบอกทิ้งท้ายว่าให้ปล่อยไป แต่คนอย่างอานัสไม่มีวันละเลยเป็นแน่ บาดแผลที่เธอได้รับจะไม่เจ็บฟรี หากคนอย่างเขามีชีิวิตอยู่ สิ่งใดที่ทำให้คาใจทุกอย่างเขาต้องจัดการให้จงได้และคลี่คลาย

"เรียบร้อยครับท่าน ตอนนี้เธอถูกขังอยู่ในห้องมืด" อัมกาสรายงานให้ผู้เป็นนายรับรู้

"ปล่อยหญิงรับใช้สองคนนั่นหรือยัง" อานัสย้อนถามตามเหตุการณ์ที่ควรจะเป็น

"ปล่อยแล้วครับท่าน ตอนนี้กำลังให้คนจัดการดูแลพวกเธอ" อัมกาสรายงานต่อตามสิ่งที่ผู้เป็นนายนั้นใคร่รู้

"เราจะไปห้องมืด" อานัสบอกกล่าวพร้อมกับก้าวขาเดินด้วยสีหน้านิ่งขรึม ใบหน้าที่เดาไม่ได้เลยว่าตอนนี้เขามีความคิดหรือรู้สึกเช่นไร

"ครับท่าน" อัมกาสก้มหัวรับทราบ ก่อนจะเดินตามหลังผู้เป็นนายไปยังที่หมาย

//////////

แกร๊ก เสียงประตูสีทึบถูกเปิดออกด้วยมือหนาของบอร์ดี้การ์ดที่คอยเฝ้ายามอยู่หน้าห้อง แสงสว่างรำไรจากดวงไฟสีทอง ส่องกระทบใบหน้าที่เคยสวย แต่บัดนี้ซูบโทรมจนไร้ความงามดังเดิม

"เหอะ สภาพของคนคิดการใหญ่ที่ไม่เจียมตัว...ช่างน่าสมเพชสิ้นดี" อานัสเอื้อนเอ่ยอย่างเย้ยหยัน เมื่อมองหญิงตรงหน้าที่ถูกตรึงด้วยโซ่ตรวนจากเหล็กหนา กางแขนและขาทั้งสองข้างอ้าออกกว้างทั้งสี่มุม

"ปะ ปล่อยฮาน่า ปะ ไปเถอะนะคะ" เสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้นอย่างร้องขอ ใบหน้าที่ฟกช้ำจากการถูกทารุณตบตี เพราะความผิดมหันต์ที่เธอก่อทั้งปวง แถมยังป้ายสีสาดใส่ผู้อื่นด้วยความคิดชั่วช้า วางแผนอย่างแยบยลแต่ก็ไม่อาจพ้นความจริงที่เป็น เพราะหากคนอย่างอานัสจะจัดการย่อมไม่ยากลำบากอันใด

"เลี้ยงเสียข้าวสุก เนรคุณทั้งที่เรานั้นฉุดเธอมาจากที่ต่ำตม" อานัสนั่งนิ่งบนเก้าอี้โยก เอื้อนเอ่ยพลางใช้สายตามองหน้าคนผิดด้วยแววตาที่ดั่งคนไร้ความรู้สึก

"ผิดไปแล้วค่ะนายท่าน ผิดไปแล้ว ฮึก อึก" ฮาน่าที่ดูอ่อนแรงเธอเอ่ยขึ้นด้วยความเว้าวอน สายตาที่มองผู้เป็นนายนั้นแสนอาทรต่อความผิดที่ก่อเกิด

"ปลดโซ่ให้นาง" อานัสนั่งขาไขว่ห้าง ปากก็พ่นบารากุจนควันคละคลุ้ง เอ่ยปากสั่งการด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ครับท่าน" บอร์ดี้การ์ดสองคนเดินไปทำตามคำสั่ง จัดการปลดกุญแจล็อกโซ่ออกทั้งสี่ด้าน จนหญิงสาวที่มีสภาพสะบักสะบอมหลุดพ้นจากพันธนาการ

...เธอค่อย ๆ คลานเข่าเข้ามาหาผู้เป็นนาย ด้วยใบหน้าที่อาบชื้นน้ำตา ความกลัวทำให้เธอนั้นขวนขวายตะเกียกตะกายช้า ๆ กอดเข่าก้มหน้าลงพื้นอย่างน่าเวทนา

"อึก ฮึก นายท่าน...ปล่อยดิฉันไปเถอะนะคะ สำนึกผิดแล้วจริง ๆ" ฮาน่าร่ำไห้อย่างน่าสงสาร แต่กลับไม่ได้ทำให้ผู้เป็นนายนั้นสนใจแม้แต่น้อย ความผิดคิดมาดร้ายต่อนายหญิงที่เขามอบตำแหน่งนี้ให้แก่เธอ แม้เธอจะไม่ติดใจเอาความ แต่คนอย่างอานัสที่ใคร ๆ ย่อมรู้ดีว่าจะไม่มีวันปล่อยให้คนที่คิดร้ายทำลายคนของเขาให้รอดพ้นไปได้

"กล้ามากที่คิดทำร้ายคนของเรา! ... แค่เอาไม่กี่ครั้งริอาจผยองตน อยากขึ้นเป็นคนโปรดด้วยวิธีต่ำช้าอย่างไม่เจียมกะลาหัว...อัมกาส!" อานัสร่ายยาวอย่างไม่ไยดี เขาไม่มีแม้แต่จะปรายตามองคนที่ร่ำร้องไห้ด้วยซ้ำ สะบัดขาแรงจนมือของฮาน่าหลุดพ้น ถลาร่างบางกระทบกับพื้นที่เปรอะเปื้อน

"ครับท่าน"

"ตัดมือขวานาง แล้วพาออกจากคฤหาสน์ของเรา"

"ไม่นะคะ ไม่!! นายท่าน!! ฮืออออ...ไม่!!! กรี๊ด!!!"

อานัสสั่งการด้วยความเหี้ยมโหดก่อนจะเดินจากมาด้วยสีหน้าที่ราบเรียบ คนที่ได้ยินดังนั้นถึงกับใจเสีย สติที่มีก็ครองไม่อยู่ ความหวาดกลัวประเดประดังเข้ามา จนร่างกายสั่นเทา ม่านน้ำตาเอ่อคลอจนแทบมองไม่เห็น แม้จะตะโกนขอร้องอ้อนวอนเพียงใดก็ไม่ได้รับสิทธิ์ให้หลุดพ้น ก่อนที่ความเจ็บปวดจะย่างกรายเข้ามาและมือขวาของเธอก็ขาดสะบั้นกระเด็นกระดอนด้วยความเจ็บทรมาน เลือดสีแดงฉานกระเซ็นจนเต็มใบหน้า เสียงกรีดร้องโหยหวนเจียนตายดังระงมลั่นห้องมืด เธอกำแขนตัวเองแน่นจ้องมองมือที่ขาดด้วยความเจ็บปวด และเสียใจคิดได้ก็ต่อเมื่อวันที่สายไปแล้ว เลือดที่ไหลนองไม่ขาดสาย ความน่ากลัวที่พบเจอทำให้เธอนั้นทนไม่ไหวจนหมดสติไปและถูกนำตัวออกจากคฤหาสน์กลับสู่ภูมิลำเนาเดิมที่ยากแค้นลำบาก...

//////////

"ท่านอานัส หายไปไหนมาค่ะ ไม่ค่อยมาหาเมย่าเลย" เมย่าที่สุดแสนจะดีใจเมื่อเห็นเม็ดเงินที่จะทำให้เธอนั้นสบายไปทั้งชาติ เธอเดินเข้าไปกอดแขนของเขาอย่างเอาใจ

"อย่าได้เข้ามาใกล้เราเช่นนี้อีก...และที่เรามาในวันนี้แค่จะมาบอกให้กลับไปแล้วอย่าได้มาที่นี่อีก" อานัสพูดด้วยน้ำเสียงเย็นไร้รอยยิ้ม จ้องมองหน้าเมย่าด้วยแววตาที่เมินเฉย

"ทำไมล่ะคะ...เมย่าทำอะไรผิด" เธอท้วงติงในสิ่งที่ได้ยินอย่างไม่เข้าใจ

"คิดว่าเราไม่รู้หรือไง...แค่เราไม่อยากจะใส่ใจในเรื่องราวที่ผ่านมาก็เท่านั้น" อานัสพูดบอกพร้อมกับสะบัดแขนที่ถูกเกาะแน่นให้หลุดพ้น

"อะไรคะ เมย่าไม่เข้าใจ ท่านพูดอะไรของท่าน" เมย่าที่เริ่มลนลานเธอพูดออกไปด้วยน้ำเสียงติดขัด จ้องมองตามแผ่นหลังหนาที่เดินห่างออกไปยังระเบียงที่มีกระจกหนากั้นไว้

"โรงพยาบาล...ตอนนั้นที่ฟาตินป่วยหนัก เธอต้องการเข้าหาและคิดมาดร้ายกับเธอ แต่มีบอร์ดี้การ์ดขัดขวางเธอจึงผิดแผน เราพูดดังนั้นถูกต้องใช่ไหม?" อานัสย้อนเรื่องราวที่รับรู้ ทำปิดหูปิดตามานานการงานที่รุมเร้าทำให้ลืมเลือน จนวันเวลาเลยผ่านการได้อยู่กับตัวเองและวันที่เสียฟาตินไปทำให้ฉุดคิดขึ้นมาได้

"มะ ไม่จริงค่ะ ไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านคิดนะคะ" เมย่ารีบถลาประชิดตัวแล้วเอ่ยบอกด้วยความร้อนรนกระวนกระวายใจ

"อย่าโกหกเราถ้าไม่อยากโดนตัดลิ้น" อานัสปรายสายตาแล้วหันมามองหน้าเมย่าด้วยแววตาที่ดุดัน จนทำให้เธอนั้นนิ่งงันไปทันตา

"...................." เธอถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้แน่ชัดว่าคนอย่างอานัสนั้นพูดจริงทำจริง

"เก็บของแล้วเราจะให้คนไปส่งกลับที่ที่เธอจากมา...แล้วไม่ต้องเสนอหน้ามาให้เราเห็นอีก นับว่าเราเมตตาเธอที่สุดแล้ว" อานัสพูดเสียงเย็นทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกมาอย่างคนไร้ความรู้สึก เมย่าทำเพียงมองด้วยแววตาละห้อยอย่างเสียดาย เพราะจะต่อต้านมากมายก็กลัวตายศพไม่สวย "อัมกาสจัดการต่อด้วย"

"ครับท่าน...กระผมจะให้คนไปส่งคุณเมย่าตามที่ท่านสั่งครับ" อัมกาสตอบรับคำสั่งด้วยความภักดี

//////////

"กระผมไม่ได้อยากจะวุ่นวายในเรื่องส่วนตัว แต่ว่าท่านให้คุณเมย่าออกไปเช่นนี้ตัวท่านจะไม่ลำบากหรือครับ" อัมกาสที่จัดการทุกอย่างตามคำสั่ง เดินกลับมายังห้องทำงานของผู้เป็นนาย ด้วยความห่วงใยเขาจึงตัดสินใจเอ่ยถามตามตรงดั่งที่ใจนึก

"ความรู้สึกของเราเปลี่ยนไป ตั้งแต่ที่ฟาตินออกไปจากที่นี่" อานัสที่ก้มหน้าก้มตาดูงานเขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสุขุมเรียบนิ่ง

"กระผมห่วงท่านนะครับ...ท่านไม่เคยที่จะขาดนารี" อัมกาสย้อนอีกครั้ง

"นับจากนี้เราจะไม่มีใคร เลิกฝักใฝ่ในเรื่องอย่างว่า...เราจะรอฟาติน รอวันที่เธอพร้อมที่จะยอมมีเราข้างกาย" อานัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งที่แอบแฝงความคาดหวัง เขายังรอคอยโชคชะตาให้นำพาหัวใจกลับคืนสู่อก

"แล้วเรื่องท่านหญิงพี่สาวของท่านล่ะครับ" อัมกาสย้อนถามสิ่งที่ฝังลึกลงรากสุดขั้วหัวใจของผู้เป็นนาย

"เราจะลืม ตอนนี้เรากำลังพยายามลืมทุกอย่าง...เพราะอดีตที่เราทำลงไปไม่ได้ส่งผลอะไรให้ดีขึ้นเลยนอกจากความสะใจที่เรานั้นทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่งที่เรามีใจ และเหมือนเราทำร้ายหัวใจตัวเองให้เจ็บช้ำ จนเธอนั้นทนไม่ไหวหนีหายจากเราไป มันยิ่งทำให้เรานั้นเจ็บปวดมากเป็นทวี" อานัสละสายตาจากงานตรงหน้า ทอดสายตามองออกไปด้วยแววตาที่มีฟาตินเป็นที่หมาย แม้ภาพของเธอนั้นจะห่างไกลแต่ยังไงเขาจะต้องมีเธอมายืนในพื้นที่หัวใจและเคียงข้างกายดังเก่าด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง ไม่ใช่ศัตรูความแค้นแต่เธอจะเป็นหญิงที่เขานั้นแสนรัก

"ท่านคิดถูกแล้วครับ..."

"เราอยากได้ฟาตินกลับคืน"

"กระผมจะช่วยท่านเองครับ"