35-เส้นขนาน

กรงรักในมือซาตาน

ตอนที่ 35

(เส้นขนาน)

"อย่าไป...ฉันไม่เหลือใคร ไม่เหลือใครจริง ๆ" เสียงนิ่งดังขึ้น ข้อมือถูกจับรั้งแม้ยืนหันหลังให้ ใบหน้าที่แปดเปื้อนด้วยคราบน้ำตาหันไปมอง ขยับสองขาให้เอี้ยวตัวหันกลับ แต่เจ้าของเสียงนั้นยังหลับตานิ่ง สิ่งที่แสดงออกมาทางใบหน้าคือความเพ้อละเมอไม่ตั้งใจจะพูดออกมา

"........." ฟาตินได้แต่ยืนนิ่งมองหน้า พร้อมกับหยาดน้ำตาที่เริ่มไหลรินอีกครั้งอย่างไม่อาจห้ามได้ ชายที่ได้รับบาดเจ็บยังคงขยับปากพูดแผ่วเบา สีหน้าคละเคล้าความเศร้าที่เธอนั้นสัมผัสได้จากสีหน้าของเขาที่เป็น

"ไม่เหลือใคร..." อานัสยังคงเพ้อต่อ

"ท่านอานัส" ฟาตินเอ่ยเสียงแผ่ว ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความเห็นใจ รับรู้ได้ว่าสิ่งที่ชายหนุ่มพบเจอนั้นคงเจ็บปวดไม่ต่างกัน การสูญเสียพี่สาวที่รัก ภาพน่าอนาถเหล่านั้นคงฝังอยู่ในใจด้วยความเจ็บเจียนแหลก

"อย่าไป..." เขายังคงพูดออกมาด้วยอาการละเมอไม่หยุด วกวนคำเดิมจนฟาตินนั้นทรุดเข่านั่งลงกับพื้นด้วยความน่าสงสาร ความสงสารที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดของคนทั้งสอง หัวใจที่ไม่คิดจะปรองดองกันเพราะสิ่งที่เคียดแค้นชิงชังนั้นฝังรากลงลึกสู่ขั้วหัวใจ

"ฮึก ๆ ฮือ...ขอโทษ ขอโทษที่ทำให้เจ็บปวดขนาดนี้ ฉันขอโทษท่านอานัส อึก ฮึก ฮือ" ฟาตินที่ไม่อาจจะทัดทานความเสียใจได้ไหว เธอก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น ปล่อยให้สายธารน้ำตานั้นรินไหลดั่งสายน้ำที่พัดพาตามกระแสลมแรง มือเรียวจับมือหนาวางบนหัว ร้องไห้ปล่อยตัวโยนอย่างเจ็บช้ำระกำใจ

"โปรดให้อภัยฉันด้วย ฮือ .... " ฟาตินยังคงพูดพร่ำออกมาด้วยน้ำเสียงสะอื้นร่ำไห้ หัวใจของเธอก็เจ็บปวดคณานับ ความเจ็บที่ไม่อาจรับได้ไหวอีกต่อไป หากอยู่มองหน้ากันเช่นนี้ก็ยิ่งมีแต่เจ็บและชอกช้ำกันทั้งสองฝ่าย

"ขอร้อง...เราขอร้อง" เสียงแผ่วแหบแห้งยังคงพร่ำเพ้อ นั่นยิ่งตอกย้ำความผิดในใจของฟาตินให้ทวีมากขึ้น

ความรู้สึกของเธอในตอนนี้เหมือนดำดิ่งลงสู่เหวลึก แทบไม่อาจฉุดขึ้นให้ยืนมั่นได้ดังเก่า ครั้นแล้วครั้นเล่าก็คงไม่อาจจะลืมเลือนในความผิดนี้ไปได้

"ฉันจะอยู่ดูแลท่าน จนกว่าท่านจะรู้สึกตัว แล้วหลังจากนั้นเราสองคน......." ฟาตินเงยหน้ามองคนที่นอนบนเตียงกว้าง พูดออกมาจากความตั้งใจที่จะกระทำดั่งปากว่า แม้ตอนนี้ชายตรงหน้าจะไม่รับรู้ในความรู้สึกและตั้งใจ

//////////

ยามราตรีที่เงียบสงัด ฟาตินยืนหยัดในการดูแลคนที่บาดเจ็บด้วยความตั้งใจ เธอนั่งเฝ้าเขาไม่ห่างกาย คอยห่มผ้าให้และเช็ดตัวเพื่อให้คนที่บาดเจ็บได้นอนหลับสบาย แม้ตัวเองจะต้องอดหลับอดนอนก็ยอมทน เพื่อชดเชยในสิ่งที่ผ่านมาหวังให้หลุดพ้นจากความระทมขมขื่นในใจ

"ขอให้ท่านรีบหายและมีสุขภาพแข็งแรงดังเดิม" ฟาตินนั่งลงกับพื้นพรมข้างเตียง แม้มีเก้าอี้หรูรองรับเธอก็ไม่ได้ต้องการจะนั่งเคียงศักดิ์ที่สูงกว่า ดูแลปรนนิบัติดั่งปากว่าไม่ให้ขาดตกบกพร่อง ร่างกายที่แม้จะบาดเจ็บแต่ยังอยากจะดูแลเขาให้ดีในเวลาที่ยังมีอยู่ในตอนนี้

...เข็มนาฬิกาเดินวนรอบกรอบของเวลาอย่างไม่รู้เหนื่อย จนทุกสิ่งหมุนรอบตามหน้าที่ทำให้ฟาตินที่คอยดูแลอ่อนแรงต้องการพักผ่อน ใบหน้าสวยนอนซบกับพื้นเตียงนุ่มโดยใช้แขนเรียวหนุนแทนหมอน นอนฟุบข้างกายของชายหนุ่ม ดวงตาที่ปรือค่อย ๆ ปิดสนิทลงจนเธอนั้นเข้าสู่ห้วงนิทราในยามวิกาล

...แสงตะวันสาดทอเข้ามาในห้องนอนที่กว้างและหรูหรา คนที่นอนหลับพักผ่อนเพียงน้อยนิดยังไม่มีทีท่าจะลืมตาตื่น แต่กลับอีกคนนั้นกำลังฝืนเปิดเปลือกตาให้เปิดกว้าง หัวที่ได้รับการกระแทกจนเกิดความปวดหนึบ มือซ้ายพยายามจะยกกุมขมับ แต่กับยกขยับไม่ขึ้นเหมือนของหนักทับเอาไว้ จนทำให้เขานั้นต้องหันมาสนใจ ก็พบกับใบหน้าสวยเสลาในยามเช้าของแรกอรุณ

"ทำไมมานอนตรงนี้นะ" อานัสที่จ้องมองหน้าสวยด้วยรอยยิ้ม เอ่ยถามเพียงลำพังโดยไม่หวังที่จะได้คำตอบ สายตามองไปยังมือหนาที่อยู่ใต้พวงแก้มสวย สิ่งที่เห็นเรียกรอยยิ้มของคนป่วยขึ้นมาได้ นิ้วหัวแม่มือหนาที่ไร้การทาบทับ ลูบไล้แก้มเนียนใสอย่างอ่อนโยน แต่การสัมผัสนั้นกับทำให้คนที่นอนหลับนั้นรู้สึกตัว เขารีบหุบยิ้มและปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งดังที่เคยเป็น

...ฟาตินสะดุ้งตัวดั่งตกใจ เปิดเปลือกตาเร็วไวพร้อมกับมองไปตรงหน้า ก็พบว่าชายที่ปกป้องเธอได้รู้สึกตัวแล้ว

"ท่านอานัส...รู้สึกอย่างไรบ้างคะ? ปวดหัวอยู่หรือเปล่า"

"ไปนอนทำไมตรงนั้น" อานัสเอ่ยถามเสียงเรียบ พร้อมกับพยายามหยัดกายให้ลุกนั่ง

"ระวังนะคะ...มาค่ะเดี๋ยวฉันช่วย โอ๊ะ!!" ฟาตินที่เห็นดังนั้นเธอรีบดีดตัวลุกยืน แต่ว่าแรงขาจะฝืนให้ยืนมั่นนั้นไม่ไหว เพราะการนั่งฟุบในท่าเดิมตลอดคืนทำให้เกิดอาการขาชาไร้เรี่ยวแรง จนเธอนั้นเซถลาเกือบล้มทับคนที่ได้รับบาดเจ็บ แต่ดีที่เธอนั้นใช้แขนค้ำไว้ทันเพราะเกรงว่าจะยิ่งทำให้คนเจ็บได้รับการกระทบกระเทือนกว่าเดิม

"เป็นอะไรหรือเปล่า...ระวังบ้างสิ" เสียงทุ้มเอ่ยถาม

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษค่ะที่ไม่ระวัง" ฟาตินเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ความใกล้ชิดของใบหน้า สายตาสองคู่ที่สบจ้องมองกัน ทำให้สองหัวใจนั้นเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

"............." อานัสไม่โต้ตอบใด ๆ เขายังคงพยายามหยัดตัวให้ลุกนั่ง และฟาตินก็ช่วยเหลือประคับประคองจนสำเร็จ

"อยากเช็ดตัวหรือล้างหน้าไหมคะ?" ฟาตินเอ่ยถาม

"ยังไม่ตอบเราว่าทำไมถึงไปนอนแบบนั้น" อานัสย้อนถามอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง

"ท่านไม่โกรธฉันแล้วหรือคะที่เป็น...."

"เราอยากเช็ดตัว"

ยังไม่ทันที่ฟาตินจะได้พูดจบประโยค คนที่นั่งพิงหัวเตียงกับพูดขึ้นมาเสียดื้อ ๆ เหมือนกับรู้ล่วงหน้าว่าเธอนั้นจะพูดสื่อถึงอะไร แม้ในคืนที่ผ่านมาจะคิดทำร้ายเธอให้เจ็บปวดเพื่อชดใช้ แต่บางอย่างกับเปลี่ยนไปเพียงข้ามคืน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เหมือนหัวใจมันสั่งการว่าควรหยุดความทุกข์ทรมานลงได้แล้ว

"เดี๋ยวฉันเช็ดให้นะคะ"

"พยาบาลไปไหน อัมกาสไม่ได้เรียกมาดูแลเราหรือไง?"

ฟาตินที่ตั้งใจจะดูแล ขาที่กำลังก้าวเดินเป็นต้องชะงัก เมื่อเสียงหนักแน่นของชายหนุ่มนั้นพูดขึ้น ทำให้เธอนั้นแทบเสียการทรงตัว เหมือนหัวใจมันบีบรัดแน่นให้เจ็บปวด คำพูดที่เหมือนกับเขาไม่อยากให้เธอนั้นเข้าใกล้และดูแล จนต้องอ้างขึ้นดั่งที่พูดออกมา

"ถ้าไม่รังเกียจคนอย่างฉัน...ขอให้ฉันได้ดูแลท่านนั้นตอนนี้แทนพยาบาลของท่านนะคะ แล้วนับจากนี้ฉันจะไม่มาให้ท่านเห็นหน้าอีก" ฟาตินหันหลังให้ แล้วพูดออกไปให้เขารับรู้ ทั้ง ๆ ที่ก็ไม่มั่นใจนักว่าจะสามารถออกไปจากจุดนี้ได้หรือไม่ แต่ความรู้สึกในหัวใจมันบอกว่าเธอจะได้หลุดพ้นจากกรงขังของซาตานร้ายในเร็ววัน...ด้วยสัญชาตญาณ

........

"ท่านคิดจะปล่อยฉันไปจากที่นี่เมื่อไหร่คะ?" ฟาตินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่ม พร้อมกับมือที่ยังคงทำหน้าที่เช็ดตัวให้แก่เขา

"ถามแบบนั้นทำไม?" คนที่บาดเจ็บย้อนถามทันใด ขมวดคิ้วชนกันด้วยความสงสัย

"ฉันรู้นะคะว่าความผิดในอดีตที่เลวร้ายของท่าน มันคงยากที่จะลืมเลือนและให้อภัยฉันได้ง่าย ๆ" ฟาตินพูดบอกออกไป ก่อนจะปรายสายตามองชายตรงหน้าชั่วครู่

"..................."

"แต่ฉันก็อยากได้อิสระคืน..." ฟาตินที่ลุกยืนแล้วโอบวงแขนประคองคนที่บาดเจ็บ เพื่อที่เธอจะเช็ดหลังให้เขา ใบหน้าคมเข้มที่ซบลงไหล่ของเธอ ความใกล้ชิดทำให้หัวใจของซาตานร้ายนั้นเต้นรัวดั่งกลองมโหรี

"................."

"ท่านคืนให้ฉันได้ไหมคะ?" ฟาตินนั่งลงข้างกายเมื่อเช็ดหลังให้เขาเรียบร้อย ดวงตากลมจ้องมองและสื่อถึงความวิงวอนต่อคำขอ สายตาดุที่ไม่อาจคาดเดาความรู้สึกจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของหญิงตรงหน้าด้วยความหวาดหวั่นสั่นไหว

"ถ้าเราบอกว่าไม่ล่ะ"

"ขอได้ไหมคะ?"

"เราเจ็บ..."

"เราทั้งสองคน ต่างคนก็ต่างเจ็บเหมือนกัน เพียงแต่ความรู้สึกที่เจ็บปวดนั้นเราเจ็บกันคนละแบบเท่านั้น...ทุกอย่างอาจจะดีขึ้นหากเราสองคนแยกห่างดั่งคนตายจากไป ไม่ต้องคำนึงถึงสิ่งใด คิดเสียว่าฉันได้ตายจากนับแต่บัดนี้ ฉันจะออกไปให้พ้นอาณาเขตของท่าน เพื่อให้ท่านไม่ต้องได้พบเจอ แล้วเวลาจะเยียวยาความช้ำในใจของท่านให้หายดี เพราะยิ่งถ้าอยู่แบบนี้เห็นหน้าฉันทุกวัน มันจะยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดของท่านให้ระบม" ฟาตินพูดร่ายยาวเหยียด พร้อมกับวางฝ่ามือเรียวลงตรงอกแกร่งข้างซ้ายอย่างสื่อความหมาย

"แล้วเอาอะไรมาตัดสินความรู้สึกของเรา...ว่าหากเธอจากไปแล้วดั่งที่ว่า เราจะไม่เจ็บช้ำและเสียใจ" อานัสย้อนถาม น้ำเสียงและคำพูดที่ราบเรียบ แต่ว่าความรู้สึกภายในนั้นเจ็บปวดต่อการร้องขอของเธอ

"....................." ฟาตินเงียบและเพียงมองหน้าสบสายตาเขาเท่านั้น

"ตอบเราสิ....ว่ารู้ได้ยังไงว่าเวลาจะเยียวยาความรู้สึกของเราได้" อานัสพูดด้วยน้ำเสียงที่แปลกไป ดวงตาคมดุนั้นเริ่มสั่นไหวไม่อยู่นิ่ง ทุกสิ่งเริ่มดูน่ากลัวและมีผลต่อความรู้สึกของซาตานเช่นเขาในตอนนี้

"เราสองคนคือเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบกันเป็นเส้นตรงเพียงเส้นเดียว...นับจากนี้ขอให้ท่านจงพ้นจากความทุกข์ระทม ฉันจะระดมความเจ็บและความทุกข์แบกรับมันแทนท่านเอง เพื่อชดเชยการกระทำในอดีตที่ผ่านมา...และขอร้องปล่อยหญิงรับใช้สองคนนั้นไปเถอะนะคะ ฉันว่าพวกเธอไม่ได้คิดทำร้ายฉันหรอก แล้วก็ไม่ต้องหาตัวคนทำจงปล่อยเธอไป ฉันไม่อยากถือความ" ฟาตินพูดขึ้นพร้อมกับธารน้ำตาที่รินไหลโดยไร้เสียงสะอื้นร่ำไห้ หัวใจที่เจ็บปวดในความทุกข์ทรมาน เริ่มบีบรัดหัวใจของเธอให้สั่นสะท้านภายใน

".............."

"แล้วนั่นท่านจะไปไหน?" ฟาตินเอ่ยถามเมื่อเขานั้นปัดมือเธอให้ออกห่างกาย และก้าวขาลงจากเตียงนอนแสนกว้าง ดึงเข็มที่เสียบตรงหลังมือออกด้วยใจหมายเหมือนความรู้สึกตอนนี้มันด้านชา ด้วยคำว่าจากไปอย่างไม่คิดเห็นหน้าออกจากปากของเธอ

"อืม.....ถ้าคิดและตัดสินใจเช่นนั้นก็จงไป...แต่ขอให้จำไว้ว่าหากวันใดได้เจอกันอีก ขอให้เราสองคนได้เป็นเส้นตรงเส้นเดียวกัน...และถ้าวันนั้นมาถึงเราจะไม่มีวันปล่อยเธอไปอีก"

อานัสหันหลังพูด แม้จะเจ็บปวดในทรวงอกอยู่เนือง ๆ แต่เรื่องราวที่ผ่านมา การกระทำที่หยาบช้าต่อสตรีก็ไม่มีใครจะทนและยอมอยู่ร่วมเคียงกายได้ นอกจากปล่อยเธอให้เดินจากไป เพื่อพบเจอชีวิตใหม่ที่สวยงาม แม้ความจริงแล้วการก้าวขาเดินหันหลังให้แก่กันจะบีบรัดหัวใจให้เจ็บปวดแทบแหลกสลาย แต่ท้ายที่สุดแล้วทุกคนก็ไม่อาจจะครองใจกันให้ยืนมั่น เมื่ออีกคนนั้นไม่ได้มีใจรักจะรั้งไว้ก็ไม่มีความหมาย สู้เดินจากไปคนละทาง แม้จะอ้างว้างในบางเวลา หากเป็นคู่ครองกันจริง ๆ แม้ห่างไกลเพียงใด โชคชะตาก็จะนำพาให้คนทั้งสองได้มาครองคู่เคียงกัน....