พิเศษ-เส้นตรงเส้นเดียวและเส้นสุดท้าย

กรงรักในมือซาตาน

ตอนพิเศษ

(เส้นตรงเส้นเดียวและเส้นสุดท้าย)

คนที่เป็นลมสลบไสลแน่นิ่ง ใบหน้าซีดเผือดทำให้คนที่นั่งเฝ้านั้นอดห่วงไม่ได้ ใบหน้าที่เขาไม่ได้เห็นระยะใกล้เช่นนี้มานานแรมเดือนตั้งแต่ปล่อยเธอจากมา

"คิดถึงมากเลยนะ" ฝ่ามือหนาเกลี่ยเส้นผมที่ปิดคลุมใบหน้าทัดหู เอื้อนเอ่ยออกมาดั่งที่ใจนั้นรู้สึก มองหน้าเธอยิ่งนึกถึงอดีตที่เคยทำร้าย จนทำลายและย่ำยีเธอให้เจ็บปวด

"ขอโทษสำหรับที่ผ่านมา ขอโทษที่รู้ตัวช้าไปและจมปลักอยู่กับความแค้น จนมันเข้ามาแทนความรักที่เรามีให้" อานัสเอ่ยบอกจากใจ แม้ว่าเธอจะหลับใหลไม่ได้ยินในความรู้สึกที่มี ก็ยังดีที่กว่าไม่ได้พูดออกไป

"ให้อภัยเราได้ไหมฟาติน" เขายังคงพูดพร่ำออกมาจากปากอย่างต่อเนื่อง ร้องขอวิงวอนคนที่นอนหลับต่อการให้อภัย ทั้งที่ไม่อาจรู้ได้ว่าจะเป็นอย่างที่ตั้งหวังหรือไม่

"หมอมาแล้วครับท่าน" อัมกาสเดินเข้ามาพร้อมกับหมอที่จะทำการตรวจรักษาฟาติน ตามคำสั่งของผู้เป็นนาย

"ตรวจนางให้ละเอียด ดูเหมือนร่างกายของนางจะไม่ค่อยแข็งแรง" อานัสออกคำสั่งกับหมอที่อัมกาสพามาด้วยวาจาที่นิ่งขรึมวางท่า

"ครับท่าน" หมอตอบรับแล้วจัดการตรวจอาการของฟาติน สายตาของชายหนุ่มเฝ้ามองไม่ห่างไปไหน จดจ้องด้วยห้วงหัวใจที่เฝ้ารอ ลุ้นหนักหนาหวังว่าเธอจะไม่เป็นอะไรที่ร้ายแรง

"เธอเป็นอย่างไรบ้างหมอ" เมื่อเห็นหมอตรวจอาการ แล้ววางเครื่องมือเบื้องต้นในการตรวจ จึงเอ่ยถามทันทีด้วยความใคร่รู้

"เหมือนจะพักผ่อนน้อยครับท่าน ร่างกายเลยอ่อนล้าเป็นลมไป ให้พักสักหน่อยคงจะหายดี เดี๋ยวจะให้น้ำเกลือนะครับ" หมอบอกเล่าอาการของฟาตินให้รับรู้

"ดำเนินการตามที่เห็นควร" อานัสเอ่ยบอกและถอยห่างให้หมอได้จัดการดูแลคนที่ร่างกายไม่แข็งแรงตามสมควร

...ขั้นตอนการดูแลรักษาตามที่ได้บอกไว้ก่อนหน้า ทุกอย่างดำเนินการเสร็จสิ้น สีหน้าของคนที่นอนไม่รู้สึกตัวเริ่มดูดี เมื่อได้น้ำเกลือเข้าสู่ร่างกาย จนทำให้ชายหนุ่มที่เคร่งขรึมนั้นยิ้มได้

"เรียบร้อยครับท่าน กระผมจัดยาบำรุงให้เธอทานประจำจนกว่ายาจะหมดนะครับ"

"อืม ขอบใจ"

หมอรายงานและสั่งการออกไป คนที่ฟังอย่างตั้งใจตอบรับทันทีอย่างรู้งาน ด้วยท่าทางที่เคร่งขรึมในแบบฉบับที่เคยเป็น

"อัมกาสไปส่งหมอด้วยนะ เดี๋ยวเราจะรออยู่ที่นี่ดูฟาตินจนกว่าจะตื่น" อานัสสั่งการกับคนสนิทและเอ่ยบอกถึงสิ่งที่ต้องการในลำดับถัดไป

"ครับท่าน...เชิญครับหมอ" อัมกาสรับคำสั่งและเชื้อเชิญหมอให้เดินนำหน้าอย่างให้เกียรติ

ทั้งสองคนเดินออกจากบ้านไป ปล่อยไว้เพียงผู้เป็นนายทั้งสองไว้ลำพัง อานัสนั่งลงเคียงข้างฟาตินแผ่วเบา จ้องมองใบหน้าเสลาสวยงามนั้น และจูบซับลงกลางหน้าผากนูนอย่างแสนรัก

การถูกรบกวนทำให้คนที่นอนหลับเริ่มรู้สึกตัว ชายหนุ่มที่ปลอมตัวมาเริ่มปรับทีท่าให้นิ่งเฉย จัดการสำรวจใบหน้าที่ติดอุปกรณ์ปลอมกายให้เข้าที่พร้อมกับเธอที่เปิดเปลือกตาลืมมองพอดิบพอดี

"คุณเป็นใคร" ฟาตินเอ่ยถามหน้าตาตื่นตระหนกตกใจ รีบลุกกรูขยับถอยหลังให้ออกห่างคิดระแวงชายตรงหน้า

"ใจเย็น ๆ ผมช่วยคุณไว้เห็นเป็นลมอยู่ข้างบ้าน" อานัสดัดน้ำเสียงให้แปลกไปจากที่เคยเป็น เพราะเกรงว่าฟาตินจะจับได้หากเป็นเขา

"แล้วเข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง ออกไปเดี๋ยวนี้นะ" ฟาตินตะเบ็งเสียงโวยวาย และเอ่ยปากไล่คนที่แปลกหน้าสำหรับเธอ

"ผมอุ้มคุณเดินเข้ามาสิ ถามแปลก ๆ ก็แค่หวังดีเห็นว่าเป็นลมไม่มีคนเห็น...ใจเย็น ๆ ผมไม่ได้คิดร้ายต่อคุณจริง ๆ" อานัสรีบบอกออกไปเพราะสีหน้าของฟาตินนั้นหวาดระแวงสั่นกลัวอย่างมาก

"............."

"ผมช่วยเหลือไม่ได้หวังอะไรตอบแทนสักนิด เชื่อผมเถอะครับ" คำพูดที่ฟังแล้วละมุนเสนาะหู คนที่หยาบกระด้างต้องปั้นแต่งคำพูดเพื่อบิดเบือนหญิงตรงหน้า

ฟาตินจ้องมองหน้าของชายหนุ่มไม่วางตา หลังชิดกับหัวเตียงอีกฝั่งที่ห่างไกลออกไปเพราะหวาดหวั่นเหลือแสน ชายแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักมักคุ้น เธอจะไว้ใจได้อย่างไร

"ทำไมดวงตาของคุณ..." ฟาตินที่สังเกตเห็นนัยน์ตาที่คุ้นชิน ใบหน้าที่ถูกกลบเกลื่อนอำพรางไว้จนแทบจำไม่ได้ แต่แววตาที่ฉายวับออกมาทำให้เธอนึกฉงนในใจ แววตาที่คุ้นเคยที่เคยเห็นที่ไหนแต่ก็ไม่มั่นใจว่าจะใช่คนที่คิดหรือไม่

"ทำไมครับ" อานัสเอ่ยถาม

"เปล่าค่ะ เหมือนคนที่ฉันเคยรู้จักคนหนึ่ง แต่เขาทำร้ายฉันให้เจ็บปวดจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้" ภาพเหตุการณ์ในอดีตฉายเข้ามาในห้วงความคิด เรื่องเลวร้ายที่บีบรัดหัวใจของเธอให้เจ็บปวด ตอกย้ำหนักกับสิ่งที่พบเจอ จนเธอต้องนั่งนิ่งก้มหน้าด้วยความเศร้า

"..............." คนที่ฟังถึงกับใจหล่นวูบลงปลายเท้า ยิ่งคำพูดเร้าในอารมณ์เศร้ายิ่งทำให้เขานั้นรู้สึกผิดมหันต์ จนแทบไม่อยากจะให้อภัยตัวเอง "ฟาติน" อานัสเอ่ยเรียกชื่ออย่างคุ้นเคยด้วยความเผลอเลอ เสียงเศร้าแผ่วเบาที่เอื้อนเอ่ย ทำให้ฟาตินนั้นเงยหน้าขึ้นมามอง และขมวดคิ้วชนกันอย่างเป็นคำถาม

"อะไรนะคะ?" ฟาตินย้อนถามอย่างสงสัย ว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นไม่ผิดเพี้ยน แม้จะเป็นน้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่เธอก็ได้ยินเต็มสองหู

"ฟาติน" อานัสเรียกย้ำพร้อมกับจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ

"รู้ชื่อฉันได้ยังไง?" สิ่งที่ได้ยินทำให้ฟาตินนั้นเบิกตากว้างทันใด รู้ซึ้งซึ่งคนตรงหน้าแล้วว่าเป็นใครที่เธอนั้นพยายามหลีกหนี แต่บัดนี้เขากลับมาอยู่ตรงหน้าเสียได้

"............" อานัสไม่พูดตอบใด ๆ ทำเพียงจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตนั้นอย่างลึกซึ้ง สื่อถึงความหมายของความรู้สึกที่เปลี่ยนไปในตอนนี้ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาอยู่แทบไม่ติดที่ อุปนิสัยที่เคยมีเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่ฟาตินนั้นจากลาและสั่งห้าม

"ท่านมาทำไม...ออกไป!!" ฟาตินเอ่ยถามก่อนจะชี้นิ้วขับไล่ ตะเบ็งเสียงกร้าวอย่างเกลียดชัง ซึ่งคนฟังอย่างอานัสรู้ดีในสิ่งที่เธอนั้นรู้สึก

"เราจะไม่ไปไหน จำได้ไหมที่เราเคยบอกก่อนที่เธอจะจากมา ว่าหากเราได้พบกันอีกเราจะไม่มีวันปล่อยเธอไปไหน" อานัสท้าวความในอดีตที่เคยพูดไว้ สีหน้าและแววตาบ่งบอกว่าเขานั้นตั้งใจ และพูดมันออกมาด้วยความรู้สึกลึก ๆ ที่มี

"....จำที่ฉันพูดไว้ไม่ได้หรือคะ" ฟาตินยืนยันคำพูดหนักแน่น น้ำเสียงที่ฟังแล้วบีบรัดขั้วหัวใจของอานัสให้เจ็บปวด แต่ด้วยบุคลิกภายนอกที่คาดเดาได้ยาก ความเจ็บปวดที่เก็บซ่อนไว้ก็ไม่ได้เผยออกมา หากว่าเรื่องที่พบเจอไม่กระทบกระเทือนจนทนไม่ไหว

"เราจำได้ดี แต่เราปล่อยมือไปแบบนี้ไม่ได้จริง ๆ" อานัสพูดบอกด้วยน้ำเสียงละมุนกว่าที่เคยเป็น

"........." ฟาตินได้แต่เบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตา เพราะเกรงว่าธารน้ำตาของเธอที่มีจะพานไหลต่อหน้าเขา เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด และพยายามจะถอดสายน้ำเกลือออกจากมือหวังเดินหนีชายตรงหน้า

"ฟาตินอย่าทำแบบนั้น เธอต้องพักผ่อนนะ" อานัสรีบปรามทันใด และปรี่ประชิดตัวโอบกอดฟาตินไว้แนบแน่น

"อย่ามาจับและแตะต้องตัวฉัน ฉันรังเกียจท่านได้ยินไหม...ไอ้คนใจร้าย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ฮึก ฮึก อึก ปล่อยฉัน ฮือ ... ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ขอร้องฉันกำลังจะดีอยู่แล้ว อึก ฮึก ทำไมต้องมาให้เห็นหน้าด้วย ฮือ" ฟาตินที่อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มแข็งแรงปล่อยตัวโยนร้องไห้โฮ ความเจ็บปวดที่มี ความรู้สึกภายในที่กอบกินหัวใจ จนแทบยืนทรงตัวไม่ไหวจนเข่าค่อย ๆ ทรุดลงกับพื้นแข็ง แต่ได้แรงของชายหนุ่มประคองไว้ในอ้อมอก ความเสียใจทำให้เธอไม่สามารถสั่งหยาดน้ำตาไม่ให้ไหลต่อหน้าเขาได้

"ขอโทษ" อานัสเอ่ยเพียงสั้น ๆ โอบรัดร่างบอบบางด้วยความคะนึงหา กระชับอ้อมกอดแน่น ลูบหัวของเธอแผ่วเบานุ่มนวล กดแนบใบหน้าสวยที่มีคราบน้ำตามากมายให้อิงซบกับอกแกร่ง

"ฮือ...มาทำไม! มาให้ฉันเจ็บปวดทำไมกัน อึก ฮือ" ฟาตินยังคงพูดพร่ำด้วยน้ำเสียงสะอื้นร่ำไห้อย่างไม่คิดอายชายตรงหน้าแม้แต่น้อย เมื่อสิ่งที่เป็นแม้จะจากมาแต่ว่าก็ไม่เคยที่จะสบายใจได้เลยสักคืนเดียว ภาพเกี่ยวกับเขามักฉายวับเข้ามาในห้วงความทรงจำไม่ลืมเลือน แม้จะย้ำเตือนกับตัวเองว่าเขานั้นร้าย แต่ทำไมหัวใจกลับร่ำร้องเรียกหาตลอดเวลาที่ห่างไกล

"มารับหัวใจกับคืนสู่อก" อานัสเอ่ยบอกชิดหูแผ่วเบา ลมหายใจอุ่นสัมผัสกับเนื้อผิวคอของหญิงสาว คำพูดที่ได้ยินชัดเจนทำเอาเธอนั้นหยุดร้องไห้เสียใจทันที

".............." ฟาตินละจากอ้อมกอดแกร่ง แล้วเงยหน้ามองด้วยความไม่เข้าใจ

"ให้อภัยเราได้ไหมฟาติน" อานัสไล้นิ้วมือเช็ดน้ำตาให้หญิงที่อยู่ใต้ความสูง พูดออกมาด้วยความจริงใจและตั้งมั่น เขาต้องการให้เธอนั้นอภัยในสิ่งที่ผ่านมา แม้จะรู้ดีว่ามันหนักหนาเกินที่เธอจะให้อภัยได้ แต่เขาก็ยังหวังแอบอยู่ในใจ เพราะการที่ห่างไกลกันทำให้รู้หัวใจตัวเองมากยิ่งขึ้น

"เพราะอะไรฉันต้องให้อภัยท่าน" ฟาตินขยับตัวออกห่างเพียงก้าวเดียว ก่อนจะเบือนหน้าหนีใช้เพียงเสี้ยวสายตามองหน้าเขาเท่านั้น

"ถ้าจะบอกว่ารัก...รักจากใจ รักจนไม่อยากให้หนีจากไปไหน จะพอให้อภัยเราได้ไหม?" อานัสขยับตัวเข้าใกล้ เชยคางมนให้เงยมอง แล้วเปล่งวาจาออกมาให้เธอรับรู้ถึงความรู้สึกที่มีอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

"อย่ามาเล่นตลก...ท่านเกลียดชังคับแค้นใจฉันอย่างอะไรดี แล้วตอนนี้จะมาบอกว่ารัก มันจะเชื่อถือ...อื้อ 0.0"

ฟาตินที่ไม่คิดเกรงกลัวใด ๆ เธอร่ายยาวเสียงกร้าวอย่างไม่คิดเชื่อ ดวงตาแข็งกร้าวที่จ้องมอง คำพูดที่เหมือนตัดพ้อต่อเยื่อใย ทำให้ชายหนุ่มนั้นไม่ชอบใจ ประกบปิดชิดริมฝีปากอวบสนิท จูบตรึงเรียวปากสวยที่แสนคิดถึงอย่างโหยหา ดันปลายลิ้นอุ่นควานหาความหวานในปากสาว แม้เธอจะต่อต้านด้วยการเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง แต่คนอย่างอานัสที่ช่ำชองย่อมจัดการได้จนสำเร็จ จนเธอนั้นเคลิบเคลิ้มตามไม่ขัดขืนดั่งตอนแรก

"เพราะรักมากดั่งดวงใจ จึงไม่อยากจะให้จากไปไหนอีก รักจริง ๆ ไม่ได้เสแสร้ง เรารักเธอนะฟาติน แม้ตอนนี้เธออาจจะยังไม่เชื่อ แต่ขอให้เราได้พิสูจน์ได้ไหม เราจะทำให้เธอเห็นว่ามันเป็นดั่งที่วาจาของเราเปรยออกไป...กลับไปกับเราเถอะนะ" อานัสละกลีบปากออกในระยะประชิด เอื้อนเอ่ยร่ายยาวด้วยสำเนียงเสนาะหูหวานซึ้ง ซึ่งคนอย่างอานัสไม่เคยมีวาจาเช่นนี้กับใครมาก่อน

"ทะ ทะ ท่านอานัส" ฟาตินที่ได้ยินแทบไม่เชื่อหู เธอเอ่ยเรียกชื่อเขาอย่างติดขัด สบสายตามองลึกเข้าไปในดวงตาดุดันนั้น พร้อมกับม่านน้ำตาที่เอ่อคลอ ไม่คิดฝันว่าชายตรงหน้าจะมีหัวใจรักให้แก่เธอ ทั้งที่อดีตผ่านมาไม่มีทีท่าจะเป็นเลยสักนิด

"รักมากจึงตามหา และเราจะไม่ให้เธอไปไหนอีก เราจะเป็นเส้นขนานที่มาบรรจบกันเป็นเส้นตรงเพียงเส้นเดียวนับจากนี้ จะไม่มีวันแยกจากอีกตลอดลมหายใจของเราที่ยังคงอยู่"

" ฮึก อึก ท่านอานัส" ฟาตินที่ได้ยินประโยคสุดซึ้ง ยืนนิ่งน้ำตาไหล ทำได้เพียงเงยหน้ามองเขาเท่านั้น เธอเอื้อมมือจัดการกับอุปกรณ์ปลอมตัวของเขาออกจนหมด เผยให้เห็นใบหน้าคมดุดันที่ชัดเจน นั่นยิ่งเรียกธารน้ำตาของเธอให้รินไหล

"กลับด้วยกันนะ" อานัสเช็ดน้ำตาให้เธอ ก่อนจะจูบละมุนลงกลีบปากสวยที่สั่นระริกซาบซึ้ง

"อืม" ฟาตินพยักหน้ารับทั้งน้ำตา คำพูดที่ไม่ปักใจเชื่อเต็มร้อย แต่มันก็เริ่มกัดเซาะพื้นที่ในหัวใจของเธอไปบ้างแล้ว

"เรารักเธอนะฟาติน แล้วเธอมีใจรักให้เราบ้างไหม?" อานัสเอ่ยถามออกไปหวังจะได้ในคำตอบที่ทำให้ใจชื้นขึ้นมาบ้าง

"อืม" ฟาตินตอบรับสั้น ๆ อย่างเขินอาย ก่อนจะก้มหน้ามองต่ำลงสู่พื้นแข็ง

"นั่นไม่ใช่คำตอบ เราถามว่ามีใจให้เราบ้างไหม รักบ้างหรือยัง" อานัสย้อนถามอีกครั้ง

"....ก็อืมแล้วไง" ฟาตินยืนยันคำตอบเดิม เพราะหากพูดมากกว่านี้เธอต้องหน้าร้อนแทบปรอททะลุเป็นแน่

"แล้วรักไหมล่ะ?" อานัสยังคงเซ้าซี้ต่อ เชยคางมนให้แน่นิ่งพร้อมกับจ้องมองหน้าเธอด้วยแววตาข่มขู่

"รักก็ได้" ฟาตินรีบตอบด้วยท่าทีเขินอาย แต่ก็ไม่วายชายตรงหน้านั้นบังคับให้เธอจ้องสบตา

"ทำไมต้องก็ได้...รักหรือไม่รัก ตอบเราเดี๋ยวนี้!!" อานัสยังคงยียวนและส่งเสียงแข็งกร้าวอีกครั้ง เพราะเขานั้นอยากได้ยินคำรักจากปากของเธอสักครั้ง แม้จะไม่รักมากแต่ขอแค่ให้มีรักก็ดีมากแล้ว

"รักค่ะ...แต่แค่ไม่มาก" ฟาตินพูดออกไปตามความรู้สึกที่เป็น

"ก็แค่เนี้ยลีลาอยู่ได้" อานัสที่พอใจในคำตอบเผยรอยยิ้มออกมา รอยยิ้มฉีกกว้างที่ไม่เคยเผยต่อสายตาใครเลยสักครั้ง จนกระทั่งตอนนี้ที่ฟาตินได้เห็น รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของเธอนั้นเต้นแรงดั่งกลองมโหรี

"ท่านยิ้มเป็นด้วยหรือคะ...แต่ก็ยังปากร้ายไม่เคยเปลี่ยน" ฟาตินเอ่ยถามและพร้อมกับคำว่าตำหนิไม่จริงจัง

"ก็ไม่ชอบอะไรเลี่ยน ๆ นี่นา" อานัสดึงร่างบอบบางโอบกอดแน่น วางคางลงกลางหัวของหญิงสาว ดอมดมเรือนผมของเธออย่างแสนรัก

"แล้ววาจาก่อนหน้านั้นไม่เลี่ยนเลยหรือไง" ฟาตินไม่ได้กอดตอบแต่อย่างใด ปล่อยให้เขากอดเธอตามอำเภอใจ และไม่วายยอกย้อนในคำพูดที่เขาเอ่ยก่อนหน้า

"พูดมากเดี๋ยวจับปล้ำตรงนี้เสียหรอก" อานัสที่เสียฟอร์มต่อคำย้อนของฟาติน จึงพูดข่มขู่ออกมาและกดปลายจมูกหอมพวงแก้มที่อาบชื้นด้วยควาบน้ำตาสีใส

"ชิ!!!" ฟาตินสะบัดเสียงใส่ทันใดและยิ้มหวานออกมาเหมือนทุกอย่างที่เธอนั้นบอบช้ำได้มลายหายไป

"ขอบคุณนะที่ยอมกลับมา...เรารักเธอ" อานัสพูดย้ำคำรักอีกครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนคล้อยใบหน้าเข้าชิดใกล้ และจูบตรึงแนบชิดเรียวปากอวบนั้นอย่างแสนรัก เหมือนเป็นสิ่งยึดมั่นว่าจะมอบหัวใจให้เธอตราบนานเท่านาน