33-เจ็บแทน

กรงรักในมือซาตาน

ตอนที่ 34

(เจ็บแทน)

เสียงของกรอบรูปหล่นแตกกระจาย ทั้งเครื่องปั้นและเครื่องแก้วมากมายที่อยู่ใต้กรอบรูปนั้น เพราะกรอบรูปบานใหญ่ร่วงหล่นลงมาใส่คนที่อยู่ใต้กรอบภาพนั้น...แต่ความเจ็บที่ควรได้รับกลับมีน้อยนิด เหมือนสิ่งของนั้นแทบไม่ได้โดนคนที่สมควรโดนแม้แต่น้อย

"ท่านอานัส!"

"ไม่เจ็บใช่ไหม?"

ฟาตินที่ลืมตามอง แล้วร้องขึ้นด้วยความตกใจ ร่างกายของเธอที่ถูกโอบกอดแน่นปกป้องให้พ้นภัย แต่อีกคนนั้นร่างกายแน่นิ่ง ดวงตาปรือแต่ก็ยังเอ่ยถามเสียงแผ่วด้วยความรู้สึกห่วงใย เลือดสีแดงไหลเต็มหัวและขมับ ลำตัวถูกทางทับด้วยกรอบรูปสีทองที่หนักอึ้ง

...เธอค่อย ๆ ผลักกรอบภาพนั้นออกจากตัว พลิกร่างคนที่บาดเจ็บหนักให้หนุนตักแทน

"ท่านอานัสคะ...ท่านอานัส อย่าหลับนะคะ" เธอตั้งสติแล้วเอ่ยเรียกเขา ตบหน้าเบา ๆ ให้รู้สึกตัวตลอดเวลา แต่ว่าเพียงสิ้นรอยยิ้มอ่อน เขากลับหลับตานิ่งทันทีพร้อมกับเลือดที่ไหลต่อเนื่อง

"ท่านอานัส!! ฟื้นสิ" ฟาตินเรียกขานและตบแก้มเขาอีกครั้งหวังให้ฟื้นมีสติแต่ก็ไร้วี่แวว

"ช่วยด้วย!! อัมกาส!" ฟาตินที่ได้รับบาดเจ็บน้อยกว่า ตะโกนเสียงดังเรียกขานขอความช่วยเหลือ

"ท่านอานัสได้ยินฉันไหม...ฟื้นสิไอ้คนป่าเถื่อน" ความกังวลยิ่งเพิ่มทวี เธอใช้มือกดแผลห้ามเลือดที่ไหลไม่หยุด ตามแขนและขามีเศษกระจกเฉือดเฉือนจนเลือดไหล สีหน้ากังวลมองคนที่นอนนิ่งอย่างห่วงใย

"นายท่าน!" อัมกาสที่ได้ยินเสียงเรียกของฟาติน จึงรีบเข้ามาภายในตัวเรือนด้วยความรีบร้อน

"เลือดท่านอานัสออกเยอะมาก พาไปหาหมอเร็ว" ฟาตินบอกกล่าวอย่างรนใจ ยิ่งเห็นเลือดสีแดงที่ไหลก็ยิ่งกังวลไม่น้อย

"ผมจะโทรตามหมอประจำคฤหาสน์นี้ ฝากนายท่านสักครู่" อัมกาสที่ห่วงนายเหนือหัว รีบกรูจัดการตามหน้าที่ เพราะความจงรักภักดีจึงทำหน้าที่อย่างทุ่มเท

"ทำไมไม่ไปโรงพยาบาล" ฟาตินย้อนถามอย่างสงสัย

"ท่านไม่ชอบครับ" อัมกาสที่กำลังต่อสายหาหมอ เอ่ยบอกฟาตินให้รู้แจ้ง

ทั้งสองพูดกันก่อนที่อัมกาสจะเลี่ยงไปโทรศัพท์ แต่สายตาก็คอยมองไปยังผู้เป็นนายด้วยความห่วงใยและกังวล

...////////...

คนที่ได้รับบาดเจ็บนอนนิ่งในห้องพยาบาล หลังจากที่อัมกาสพาตัวผู้เป็นนายเข้ามาเพื่อรอการรักษา

"นายหญิงเจ็บตรงไหนมากไหมครับ" อัมกาสเอ่ยถาม

"ฉันเล็กน้อย แต่ท่านอานัสเจ็บหนัก เพราะเขาเอาตัวบังกรอบรูปอันใหญ่นั้น" ฟาตินตอบคำถามสายตาก็เพ่งพิศมองคนที่นอนเตียงข้าง ๆ ที่หมอกำลังทำการรักษา

"ตรวจอาการของท่านแล้วนะครับคุณอัมกาส ได้รับบาดเจ็บภายนอกเสียส่วนมาก ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ร่างกายของท่านดูอ่อนแรง ที่สลบไปเพราะพักผ่อนน้อยครับ ช่วงนี้ให้พักผ่อนเยอะ ๆ ทานอาหารให้ตรงเวลา เดี๋ยวจะจัดยาให้ครับ" หมอที่ทำการรักษาบอกเล่าอาการ

"ขอบคุณครับ" อัมกาสเอ่ยขึ้น

"นายหญิงล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง" อัมกาสเอ่ยถามอีกครั้งด้วยความห่วงใย บาดแผลเดิมตรงเท้าที่ยังไม่หายดี แล้วนี่ต้องมาได้บาดแผลเพิ่มอีก

"ไม่เป็นไร อัมกาสอย่าได้กังวลเลย" ฟาตินยิ้มอ่อนตอบรับทันใด ในขณะที่หมอยังคงรักษาบาดแผลให้เธอ

"มีอะไรรีบบอกกระผมได้นะครับ" อัมกาสบอกกล่าวด้วยความห่วงใย

"ขอบใจ" ฟาตินตอบรับอย่างเป็นมิตร

"เรียบร้อยแล้วครับคุณอัมกาส" หมอผู้ชายที่ทำการรักษาอานัสเอ่ยบอก

"ขอบคุณครับ เดี๋ยวจะให้คนไปส่งหมอทั้งสอง" อัมกาสเอ่ยขึ้นและบอกกล่าวถึงการพาไปยังที่หมายเมื่อเสร็จหน้าที่แล้ว

"พวกเราขอตัวนะคะ...หายไว ๆ นะคะนายหญิง" หมอหญิงที่รักษาเอ่ยอำลาและว่าต่อด้วยคำอวยพร

"ขอบใจ...เดินทางปลอดภัยนะ" ฟาตินน้อมรับในคำกล่าวและอวยพรต่อการเดินทาง หมอจึงก้าวย่างเดินออกจากห้องไป

คนที่ได้รับบาดเจ็บหนักจนหลับสนิท สายน้ำเกลือเสียบหลังมือ รอบหัวถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาว แก้มที่เคยเกลี้ยงเกลามีบาดแผลตรงโหนกแก้มข้างซ้าย เพราะเศษกระจกบาด...

ฟาตินนั่งนิ่งข้างเตียงมองหน้าเขาอย่างพิจารณา ย้อนนึกเหตุการณ์ในอดีตที่เธอนั้นกระทำ เพ่งพิศสายตามองชายตรงหน้าด้วยหัวใจที่บอบช้ำไม่ต่างกัน สิ่งที่เธอทำนั้นส่งผลมากมายต่อจิตใจของใครหลายคน จนผลกรรมนั้นส่งผลมายังเธอในตอนนี้ด้วยการถูกลงโทษ หนึ่งชีวิตต้องจากไป อีกหนึ่งชีวิตก็สูญหายจากชีวิตของเธอ ไม่รู้ว่าจากลาลับหรือกลับมีชีวิตอยู่

"ท่านคงชอกช้ำไม่น้อย" ฟาตินเอ่ยแผ่วเบา และนั่งจ้องมองหน้าเขาไม่ห่างสายตา ภาพเหตุการณ์ทุกอย่าง พร้อมใบหน้าของพี่สาวอานัสเธอยังจดจำได้ดี...ความรู้สึกผิดกอบกินหัวใจ เหมือนกับตอนนี้เธอนั้นไม่ต่างไปจากฆาตกรร้าย

"ขอโทษจากใจ แม้จะไม่มีประโยชน์ต่อความรู้สึกของท่านก็ตาม แต่ฉันคงไม่มีคำใดที่จะเอ่ยได้แล้วนอกจากคำนี้" ฟาตินยังคงพูดพร่ำด้วยความรู้สึกผิดที่ประดังเข้ามาสุมอก พูดมันด้วยความหมายลึก ๆ จากใจตามที่ปากว่าจริง ๆ

...เธอค่อย ๆ เอื้อมมือสัมผัสมือหนาของอานัสแผ่วเบา เพราะกลัวว่าการสัมผัสของเธอจะทำให้คนที่ควรพักผ่อนนั้นตื่นขึ้นมา เพราะว่าเขาค่อนข้างรู้สึกตัวเร็วแม้จะสัมผัสบางเบา

"ฉันไม่ขอให้ท่านยกโทษให้หรอกนะคะ...เพราะสิ่งที่ฉันทำด้วยความเห็นแก่ตัวในอดีตนั้นหนักหนานัก" ฟาตินพูดออกมาทั้งน้ำตา มันคือน้ำตาของความเสียใจที่ลึกซึ้งด้วยความรู้สึกผิด

"หัวใจของท่านของเจ็บปวดมามากใช่ไหม?" ฟาตินยังคงพรรณนาต่อเนื่อง พร้อมกับหยาดน้ำตาสีใสที่ไหลรินอาบแก้ม การร้องไห้ที่ไร้เสียงสะอื้น แต่นั่นคือความโศกเศร้านับทวีอย่างเจ็บปวดและชอกช้ำ

"สิ่งที่ท่านกระทำกับฉันมันก็สาสมแล้ว...แต่คงเทียบไม่ได้กับชีวิตของพี่สาวที่ท่านรัก" ฟาตินยังคงพูดคนเดียวพร้อมสายธารน้ำตาที่รินไหลต่อเนื่อง

"ขอให้หายไว ๆ นะคะ...และขอบคุณที่ปกป้องฉันจากอันตรายนั้น จนท่านต้องเจ็บตัวแทนทั้งที่เคียดแค้นจนแทบอยากฆ่าฉันให้ตาย..." ฟาตินใช้มือปาดน้ำตาแบบลวก ๆ สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ แล้วหยัดตัวลุกยืนดึงผ้าห่มคลุมให้คนที่นอนเจ็บแผ่วเบา สายตาพลันมองหน้าเขาที่อยู่ในระยะใกล้ด้วยหัวใจที่สั่นระรัว และเอี้ยวตัวหันหลังหวังเดินจากมา

"อย่าไป"