บททั้งหมดของ กรงรักในมือซาตาน: บทที่ 11 - บทที่ 20

กรงรักในมือซาตานตอนที่ 12(รอเธอกลับมา)...คนที่แทบไม่มีกระจิดกระใจจะทำอะไร คนที่นั่งเหม่อมองทอดสายตาไปยังห้องไอซียูด้วยสายตาเศร้าหมอง สายที่ระโยงระยางหลากสีเต็มไปหมด เครื่องวัดระดับการเต้นของหัวใจที่บ่งบอกว่าเธอยังมีลมหายใจอยู่ต่อ ร่างกายที่เคยสวยสดใสซีดเซียวผอมลง เขาไล่สายตากวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เฝ้าดูอยู่แบบนี้ไม่ยอมปลีกตัวไปไหน กิจสำคัญอันใดก็ถูกยกเลิกไปจนหมดไม่สนใจ เขารอเธอกลับคืนมาพูดจากับเขาดังเดิมอย่างเช่นที่เคยทำร่างกายกำยำที่ได้รับอนุญาตให้เข้าเยี่ยม สภาพที่เห็นทำให้คนที่แข็งกร้าวดวงตาสั่นไหว นึกสงสารจับใจกับบาดแผลที่เธอได้รับ อุปกรณ์ต่าง ๆ มากมายอยู่บนตัวเธอ"เมื่อไหร่จะฟื้นนะฟาติน" เสียงแผ่วเบาที่เอื้อนเอ่ยเพียงลำพัง สายตาเพ่งพิศมองคนที่นอนนิ่งสนิทอย่างคนไร้วิญญาณ ถ้าไม่มีเครื่องวัดการเต้นของหัวใจคงไม่รู้ว่าเธอนั้นยังมีชีวิต"ฉันไม่คิดจะทำให้เธอเป็นแบบนี้" คนที่ความรู้สึกผิดกอบกินภายใน ความรู้สึกหลากหลายทับถมพอกพูน ทั้งรักและชังมันสับสนปนเปไปทั่วหัวใจ อยากรักไม่อยากทำร้ายแต่ภาพในอดีตก็ฉายวับเข้ามาในห้วงความคิดไม่เสื่อมคลาย ภาพการตายของพี่สาวที่รักสุดใจบาดลึกลงขั้วห

กรงรักในมือซาตานตอนที่ 14(หลอกหลอน)หวี๊ด ตุบ!!สิ่งที่เห็นทำให้หัวใจแทบสลาย ร่างกายบอบบางร่วงหล่นจากเบื้องสูงกระทบกับพื้นแข็งต่อหน้าต่อตา กองเลือดสีแดงสดเปรอะเปื้อนตามพื้นไหลเป็นทาง ทุกสิ่งอย่างที่เห็นตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มนั้นแทบหยุดหายใจ ใบหน้าของหญิงสาวที่เติบใหญ่มาด้วยกัน เขารักเธอมากกว่าสิ่งใด เธอนอนแน่นิ่งตาไม่หลับจ้องมองมาทางเขา นัยษ์ตาสีขาวเหลือกกว้างเลือดค่อย ๆ ไหลเป็นสายธารเต็มหัวของเธอจนมาจรดปลายเท้าของเขา ความตกใจทำให้เขาสติหลุดทำอะไรไม่ถูก มือไม้สั่นเทาก่อนจะพยายามก้าวขาเดินไปใกล้ร่างของพี่สาวที่รัก((พี่ครับ!...ไม่!!!))"เฮือก!!!" ภาพความฝันที่หลอกหลอนเข้าในยามนอนผุดขึ้นมาอีกครั้ง จนทำให้คนที่นอนหลับใหลนั้นสะดุ้งตัวกลางดึก ใบหน้ามีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นรำไร"พี่ครับ" อานัสใช้สองมือปิดหน้าตัวเองแล้วลูกไล้ไปมา เขาผวากลางดึกทุกคืนตั้งแต่เสียพี่สาวที่รักไป ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ยังคงมีความโกรธครอบงำไม่เสื่อมคลาย ภาพการตายของพี่สาวทำให้เขานั้นไม่เคยหลับสนิทเต็มตาสักคืนหลังจากที่กลับจากโรงพยาบาล เพื่อดูอาการของฟาตินเขาก็กลับมายังคฤหาสน์หลังโต ความเหนื่อยล้าจากการทำงานแ

กรงรักในมือซาตานตอนที่ 16(ไม่ไว้ใจ)"อัมกาส" น้ำเสียงเข้มเอ่ยเรียกคนสนิทที่นั่งร่วมรถ เพื่อไปยังโรงพยาบาลเฝ้าไข้ฟาติน"ครับ" อัมกาสตอบรับเสียงเรียบ"เราพลาดกับเมย่าเมื่อคืน เราอยากให้นายจับตาดูเธอดี ๆ แล้วก็ให้คนติดตามดูแลเธอทุกฝีก้าว ให้มาดีนะห์ดูแลเธอก็ได้"อานัสออกคำสั่งฝากฝัง เมื่อสมองยั้งคิดสั่งการ จริตหญิงที่เขาสัมผัสได้ในตัวเธอ แม้จะเชยชมอยู่บ่อยครั้งก็ไม่คิดไว้วางใจ"ครับ...กระผมจะจัดการตามที่ท่านสั่ง"อัมกาสตอบรับคำสั่งทันที แล้วจัดการต่อสายไปยังคฤหาสน์ถ่ายทอดคำสั่งตามที่นายเหนือหัวต้องการ...คนตัวสูงที่ใจจดจ่อรออีกคนให้ฟื้นคืนสติ สายตาจ้องมองใบหน้าที่ซีดเซียว นอนหลับตานิ่ง เขาค่อย ๆ นั่งลงข้างเตียง จับมือข้างที่ไร้พันธนาการจากเครื่องมือแพทย์ไว้ในอุ้งมือใหญ่อย่างแผ่วเบา เพราะกลัวเธอนั้นจะกระทบกระเทือนบาดเจ็บ"เมื่อไหร่จะฟื้น"เสียงแผ่วเบาเอื้อนเอ่ย สายตาจ้องมองใบหน้าหญิงสาวด้วยแววตาที่สั่นไหว"ลืมตาตื่นมาคุยกับฉันสักนิด แค่มองหน้ากันก็ยังดี"อานัสยังคงพร่ำต่อ จับมือหญิงสาวแนบชิดแก้มสากที่ทีไรหนวดเขียวครึ้ม...คนที่นอนป่วยไร้สติครองตน ทำเพียงนิ่งเฉยไม่ไหวติงใด ๆ เครื่องมือช่

กรงรักในมือซาตานตอนที่ 18(เมิน)"ฟาตินทำไมพูดแบบนั้น" อานัสที่อ่านปากคนป่วย เขาเอ่ยขึ้นเมื่อคำว่าตายนั้นบีบรัดหัวใจคนรออย่างเขา ที่เฝ้าทุกวันให้เธอนั้นฟื้นขึ้นมา".........." สิ่งที่ได้ตอบกลับคือความเงียบงันและเมินเฉย...มือหนาของอานัสค่อย ๆ เอื้อมจับมือเรียวที่ซีดเซียวอ่อนล้าแผ่วเบา แต่เธอพยายามฝืนดึงมือให้ออกห่าง ไม่อยากจะให้เขาจับต้องร่างกายเพียงนิด แต่กลับถูกจับแน่นด้วยมือหนาแกร่งของเขาจนไม่สามารถฝืนได้ไหว"ออกไปให้ห่าง อย่าได้ย่างกรายเข้ามาใกล้อีก" คำพูดสั่งการที่ฟังแล้วเหินห่าง ถูกพ่นออกจากปากของฟาตินด้วยการฝืนแรง เมื่อตอนนี้เขาขยะแขยงชายผู้นี้เป็นอย่างมาก"ทำไม?""รังเกียจและขยะแขยง"คำตอบที่ได้ทำให้อานัสนั้นค่อย ๆ คลายมือออกอย่างเชื่องช้า สายตามองหน้าฟาตินที่ไม่คิดจะปรายสายตามองเขาสักนิด เธอเพิกเฉยและเบือนหน้าหนีไปอีกทิศ บ่งชี้ชัดเจนว่าเธอไม่อยากให้เขาใกล้ชิดต้องกาย สิ่งที่เห็นทำเอาหัวใจของคนมองแทบแหลกสลาย ทำได้เพียงยืนนิ่งใช้สายตามองห่าง ๆ ด้วยแววตาเศร้าเท่านั้นคนที่ลืมตาตื่น ร่างกายฟื้นฟูดีขึ้นจนถูกย้ายเข้าพักในห้องซุปเปอร์วีไอพี บาดแผลที่ถูกคมมีดทิ่มแทงเริ่มดีขึ้นตามลำดั

กรงรักในมือซาตานตอนที่ 20(วังวน)"เดี๋ยวนะ!" ฟาตินทักท้วงเมื่อสถานที่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมกับที่เธอเคยอยู่ในอดีต"อะไร!?" อานัสที่คอยประคองร่างกายบางย้อนถามเสียงแข็งคิ้วขมวด เมื่อฟาตินนั้นพูดขึ้นเสียงแข็ว"นี่ไม่ใช่ที่ที่ฉันเคยอยู่" เธอทักท้วงเพราะห้องหับที่แปลกตา ทางเดินเข้ามาที่สังเกตเห็นทุกอย่างที่เป็นตอนนี้ไม่เหมือนเดิมดั่งแต่เก่า"แล้วไง!?" อานัสทำทีไม่สนใจประคอง คนที่ป่วยร่างกายยังไม่เต็มร้อยให้ขึ้นนอนบนเตียง เขาต้องการดูแลแม้หล่อนจะเย็นชาใส่ก็ตามที"กลับไปที่ของฉัน..." ฟาตินที่ไร้แรงขัดขืนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก หากเป็นคนอื่นที่ได้ฟังของขนลุกชันไปทั้งตัว แต่นี่เป็นอานัสจึงไม่คิดเกรงกลัวแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบหล่อน"ไม่จำเป็น...ที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ" อานัสยังคงตีมึนกดไหล่ของฟาตินให้นั่งลงพื้นที่นอนนุ่มขนาดใหญ่พิเศษ ใช้หมอนหนุนหลังเธอพิงกับหัวเตียง และดึงผ้าห่มคลุมกายให้เธอ อีกฟากก็มีซาดียะห์คอยช่วยเหลือ"ไม่เหมือน!" ฟาตินตะเบ็งเสียงแข็งกร้าว แววตาดุดัน"ดื้อ!" อานัสยืนเต็มความสูงมือกอดอกจ้องมองคนที่นอนกับเตียงด้วยใบหน้าที่นิ่งขรึมเรียบตึง"ด้าน!...อ๊ะ!" ฟาตินที่ไม่ยอม