บททั้งหมดของ ดาราสาวเช่นข้ากลายมาเป็นสาวใช้อุ่นเตียง: บทที่ 1 - บทที่ 10

“เอี๊ยดดด.....โครม.....” เสียงเบรกดังแสบแก้วหูตามด้วยเสียงรถที่เสียหลักพุ่งเข้าชนกับต้นไม้ใหญ่ริมทาง กระจกรถแตกกระจายออกไปทั่วเป็นบริเวณกว้าง เสียงโลหะบิดเบี้ยวดังก้องในค่ำคืนที่เงียบสงัดราวกับเสียงแห่งความหายนะที่มาเยือนหลังจากเสียงดังสนั่นที่เกิดขึ้นไม่นาน ความเงียบก็พลันบังเกิดลงอีกครั้ง หิมะโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย เกล็ดหิมะขาวสะอาดร่วงหล่นจากฟ้าลงมาแตะผิวดิน เสียงกระทบกันของเกล็ดหิมะเล็กๆ ดังคล้ายเสียงกระซิบ เสียงลมที่หวีดหวิวไปมายิ่งทำให้ค่ำคืนนี้ดูเยือกเย็นจนเหน็บหนาวเนตรดาวรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่กระแทกเข้ามาที่ร่างกาย “ช่วย...ด้วย...” เนตรดาวพยายามที่จะส่งเสียงออกมาเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ทั้งหมดกลับดูไร้ผล เสียงแหบพร่าที่ถูกกลบด้วยเลือดจำนวนมากที่ไหลออกมาจากปากและจมูกดังแผ่วลอดออกมาอย่างไร้ซึ่งความหวัง ความมืดมนค่อย ๆ กลืนกินสติสัมปชัญญะของหญิงสาวจนหมดสิ้นภาพสุดท้ายที่เนตรดาวจำได้คือตอนที่หญิงสาวขึ้นรับรางวัลนักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมแห่งปีจากงานประกาศรางวัลประจำปี เนตรดาวได้รับรางวัลนักแสดงหญิงยอดเยี่ยมแห่งปีจากบทบาทล่าสุดในซีรีส์ที่เธอเล่น ภาพของเนตรดาวที่ขึ้นรับรางวัลพร้อ

สามวันที่ผ่านมา ฮวาอิงหลงนอนพักอยู่บนเตียงที่เก่ากับผ้าห่มผืนบาง ร่างกายของนางค่อย ๆ ฟื้นตัวขึ้นเป็นอันมากทีเดียว ในขณะที่เสี่ยวม่านกลับต้องทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยทั้งในส่วนของตนเองและฮวาอิงหลง นางต้องวิ่งวุ่นทำงานตั้งแต่เช้าตรู่จนพลบค่ำ มือทั้งสองของเสี่ยวม่านแดงเถือกและแตกจนเป็นรอยแผลจากการซักผ้าจำนวนมากมายในช่วงอากาศที่หนาวจัดเช่นนี้ฮวาอิงหลงที่รู้สึกว่าร่างกายของเธอเริ่มกลับมาเป็นปกติแล้ว นางลุกขึ้นเดินไปโดยรอบเรือนพลางมองดูสถานที่อย่างละเอียด เรือนรับใช้ที่นางอาศัยอยู่ในขณะนี้ค่อนข้างทรุดโทรม มีรอยแตกตามผนังและพื้นจนแทบไม่สามารถกันอากาศที่หนาวเย็นจัดได้ สภาพของเรือนทำให้นางยิ่งรู้สึกอดสูใจกับความยากลำบากที่ต้องเผชิญในขณะที่ฮวาอิงหลงกำลังสำรวจเรือนอยู่นั้น เสี่ยวม่านก็เดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยโจ๊กสีใสที่แทบจะมองหาเนื้อไม่เจอ ฮวาอิงหลงยิ้มอย่างอ่อนโยนขณะที่นางดึงมือเสี่ยวม่านขึ้นมาดูอย่างละเอียด ฮวาอิงหลงมองหน้าเสี่ยวม่านด้วยความสงสารจับใจ"อดทนหน่อยนะ เสี่ยวม่าน ข้าต้องหาวิธีทำให้พวกเราออกจากสภาพน่าอดสูเช่นนี้ให้ได้" ฮวาอิงหลงพูดเบา ๆ พร้อมกับยกมือหยาบกร้านของเสี่ยวม่านขึ้น

“เรียนนายท่าน อิงหลงมาแล้วเจ้าค่ะ หากนายท่านไม่มีสิ่งใดแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” เจ้าหมัวมัวรีบรายงานฟางซินเย่ ชายหนุ่มจ้องมองร่างบางที่อยู่ด้านหลัง ก่อนจะยกมือสะบัดไล่เจ้าหมัวมัวออกจากห้องไป เจ้าหมัวมัวยิ้มออกมาอย่างตื่นเต้น นางคิดถึงรางวัลที่จะได้รับจากผลงานชิ้นดังกล่าว เมื่อได้เห็นฟางซินเย่มีท่าทีพึงพอใจฮวาอิงหลงอย่างมาก เจ้าหมัวมัวรีบโค้งตัวและเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วหลังจากเจ้าหมัวมัวจากไป ฮวาอิงหลงก็ก้าวเข้ามายืนอยู่บริเวณกลางห้องนอนของฟางซินเย่ นางมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างสำรวจ ห้องนอนหลังใหญ่ประดับประดาไปด้วยข้าวของราคาแพง ทุกอย่างถูกจัดตกแต่งอย่างประณีตและเป็นระเบียบฟางซินเย่กำลังนั่งอยู่บนเตียงนอนขนาดใหญ่ เสื้อคลุมที่ถูกปลดเชือกออกเผยให้เห็นแผงหน้าอกที่มีมัดกล้ามแน่นเป็นลอนหนา รอยแผลเป็นจำนวนมากที่คาดอยู่ตามแผงอก บ้างขนาดใหญ่บ้างขนาดเล็ก แต่กลับยิ่งทำให้ฮวาอิงหลงรู้สึกสั่นสะท้านขึ้นมา นางลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากลำบากฮวาอิงหลงพบว่าฟางซินเย่มีรูปร่างหน้าตาดีมากทีเดียว ดวงตารียาวแฝงด้วยความเด็ดขาด รับกับจมูกที่เชิดรั้นอย่างหยิ่งทะนง ใบหน้าคมเข้มกรามเป็นสันยิ่งทำให้ดึง

ฟางซินเย่นอนแผ่หลาลงเมื่อจบกิจ ความสุขสมที่ได้รับทำเอาหัวใจของเขาสั่นไหวได้ไม่น้อยทีเดียว เขาหมวดคิ้วพร้อมกับความคิดมากมายในหัว เหตุใดฮวาอิงหลงถึงได้เปลี่ยนท่าทีไปมากเช่นนี้ฟางซินเย่ยังจำเหตุการณ์ในวัยเยาว์ได้ดี วันนั้นเป็นวันหิมะตกหนัก เมืองหลวงมีการจัดเทศกาลโคมไฟขึ้นอย่างยิ่งใหญ่อลังการ ฟางซินเย่ที่ตอนนั้นเป็นเพียงเด็กกำพร้า ตั้งแต่จำความได้เขาก็ไม่มีพ่อแม่แล้ว ยังโชคดีที่ได้อาจารย์ของเขารับไปเลี้ยงดู พร้อมทั้งถ่ายทอดวิชาการต่อสู้ให้กับเขา ทำให้ฟางซินเย่พอมีฝีมืออยู่บ้างขณะที่ฟางซินเย่ออกไปเดินเล่นเพื่อชมความงดงามของโคมไฟหลากสี พลันเขาก็ได้เห็นเด็กสาวคนหนึ่ง นางมีหน้าตางดงามจนเป็นที่สะดุดตาผู้ที่ได้พบเห็นเด็กสาวกำลังเอื้อมมือเพื่อคว้าโคมไฟที่แขวนอยู่บนต้นไม้ใหญ่ด้วยท่าทางกระตือรือร้น ทำให้ฟางซินเย่ถึงกับยิ้มกว้างออกมาอย่างลืมตัว เขาเดินเข้าไปยืนด้านข้างพร้อมยกมือขึ้นเกี่ยวโคมไฟดังกล่าว ก่อนจะยื่นให้กับเด็กสาวตรงหน้า“นี่ข้ามอบให้ท่าน” ฟางซินเย่ยิ้มกว้างพร้อมมองหน้าเด็กสาวอย่างรู้สึกภูมิใจที่ได้เป็นคนหยิบยื่นโคมไฟที่นางต้องการฉับพลันเด็กสาวคนดังกล่าวก็ยกมือขึ้นปัดโคมไฟจนตกลงกับพื

เช้าวันต่อมา ฮวาอิงหลงลืมตาตื่นขึ้นด้วยความอ่อนเพลีย ร่างกายปวดร้าวไปแทบทุกส่วน นางเหลียวซ้ายแลขวามองไปรอบๆ ห้องก็ไม่พบฟางซินเย่ ฮวาอิงหลงรีบลุกขึ้น พร้อมใช้ความคิดอย่างหนักฟางซินเย่ไม่พอใจอะไรในตัวนางกันแน่ หากเป็นคนปกติทั่วไปเจอมารยาที่นางงัดมาใช้แทบทุกเม็ด อย่างน้อยก็ย่อมต้องเอ็นดูนางบ้างเป็นแน่ ผิดกับท่าทีของฟางซินเย่ที่มีต่อนาง เขาสุขสมกับสิ่งที่นางปรนเปรอให้อย่างไม่อาจปฏิเสธ แต่ภายหลังกลับทำท่าทีบึ้งตึงราวกับคนที่มีความเคียดแค้นกันมายาวนานอย่างไรอย่างนั้นเชียวยังไม่ทันที่ฮวาอิงหลงจะได้คิดหาคำตอบ เจ้าหมัวมัวก็เดินเข้ามาพร้อมถาดอาหาร “ท่านแม่ทัพให้เจ้าทานข้าวให้เรียบร้อย แล้วรีบกลับเรือนพักของเจ้าเสีย” น้ำเสียงที่ดูไม่เป็นมิตรมากนัก ทำเอาฮวาอิงหลงถึงกับขมวดคิ้วแน่นเจ้าหมัวมัวรู้สึกหงุดหงิดใจยิ่งนัก นางนึกว่าเช้านี้นายท่านจะเรียกให้ไปรับรางวัลใหญ่ แต่เรื่องราวกลับกลายเป็นนายท่านกลับมีท่าทางเย็นชา พร้อมสั่งให้นางพาฮวาอิงหลงกลับเรือนพักเสียนี่ นี่ไม่เท่ากับท่านแม่ทัพไม่โปรดปรานฮวาอิงหลงหรอกหรือ เสียแรงที่นางทุ่มเทไปไม่น้อย นึกว่าจะได้ประจบเอาใจนายท่านเสียหน่อยฮวาอิงหลงเม้มปากแน่น