บททั้งหมดของ ดาราสาวเช่นข้ากลายมาเป็นสาวใช้อุ่นเตียง: บทที่ 31 - บทที่ 40

บทที่ 32 อย่าลืมข้าเมื่อได้ฟังคำหวานกับท่าทางหึงหวงเช่นนั้นฟางซินเย่ถึงกับหัวเราะชอบใจกับท่าทีดังกล่าว “นี่เจ้ากำลังหวงข้างั้นหรือ”คำหยอกเย้าของฟางซินเย่ทำเอาฮวาอิงหลงมองค้อนขวับให้เขาทันทีก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างตรงไปตรงมา “ท่านพี่เป็นสามีของข้า ข้าย่อมหวังให้ท่านรักและโหยหาเพียงข้าแต่ผู้เดียว หากท่านกลับมาพร้อมหญิงงามนางอื่น เช่นนั้นต่อไปข้าจะทำเช่นใดกันเล่า”ฟางซินเย่ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกปลาบปลื้มใจ เขากระชับร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น “อิงเอ๋อร์ ขอเพียงเจ้าอยู่ข้างกายข้า ชีวิตข้าจะมีเจ้าเพียงคนเดียว” ฟางซินเย่พูดออกมาด้วยความรู้สึกที่แท้จริงฮวาอิงหลงได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างดี แม้จะรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานั้น ย่อมยากที่จะเกิดขึ้นได้ในยุคสมัยแห่งนี้ แต่นางก็ยังคงรู้สึกปลาบปลื้มยิ่งนักฮวาอิงหลงโน้มตัวลงไปจูบฟางซินเย่อยากดูดดื่ม ช่วงเวลาที่ต้องจากกันไปนานทำให้นางตักตวงความหวานจากริมฝีปากหนาอย่างเร่าร้อน ร่างบางค่อยๆ เลื่อนไหลไปตามลำตัวของเขา ริมฝีปากและมือทำงานหน้าที่อย่างผสมกลมกลืน นางคุ้นชินกับจุดอ่อนไหวบนร่างแกร่งในทุกส่วน ทำให้ฮวาอิงหลงซุกไซ้และสัมผัสอย่างคล่องแคล่วฟางซินเย่

บทที่ 34 เทียบเชิญหลายวันผ่านไป พ่อบ้านแห่งจวนอ๋องโจวอี้เสวียนก็ได้นำเทียบเชิญมายังจวนแม่ทัพ พ่อบ้านรับเทียบเชิญดังกล่าวเอาไว้ ก่อนจะนำมามอบให้ฮวาอิงหลงกับมือฮวาอิงหลงรับมาพร้อมเปิดอ่าน ข้อความที่ระบุอยู่ในเทียบเป็นงานเลี้ยงฉลองต้อนรับการกลับมาของท่านอ๋องโจวอี้เสวียน ในเทียบเชิญดังกล่าวยังระบุเชิญฮวาอิงหลงให้ไปร่วมงานเลี้ยงด้วยเช่นกันหลังจากอ่านเสร็จฮวาอิงหลงเม้มปากแน่น เสี่ยวม่านเข้ามาด้วยความกระวนกระวายใจ “คุณหนู เทียบเชิญว่าอย่างไรบ้างเจ้าคะ”ฮวาอิงหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “ท่านอ๋องเชิญข้าไปร่วมงานเลี้ยงที่จวน”เสี่ยวม่านถึงกับยกมือทาบอก นางรู้สึกตื่นตระหนกและเป็นกังวลยิ่งนัก “แล้วคุณหนูจะทำเช่นไรดีเจ้าคะ”ฮวาอิงหลงถอนหายใจออกมา “เจ้าไปตามเฉินเม่าและซินหยวนจงมาพบข้าเดี๋ยวนี้” เสี่ยวม่านรีบรับคำพร้อมเร่งฝีเท้าไปตามคำสั่งในทันทีสักพักเฉินเม่าก็มาถึงยังเรือนของฮวาอิงหลง“อิงหลง ข้าพอจะได้ยินเรื่องเทียบเชิญมาบ้าง เจ้าจะทำการอันใดต่อไป” เฉินเม่ากล่าวออกมาอย่างรู้ใจ ฮวาอิงหลงยื่นเทียบเชิญให้เฉินเม่าดูอีกครั้ง ก่อนจะรับมันกลับคืนมาในขณะที่ซินหยวนจงก็รีบรุดตามมาติดๆ เขารีบโค้งค

บทที่ 36 ข่าวลือฮวาอิงหลงพร้อมเฉินเม่าและเสี่ยวม่านรีบกลับจวนแม่ทัพด้วยความร้อนใจ ระหว่างที่นั่งอยู่บนรถม้า เฉินเม่ากล่าวออกมาด้วยความเป็นกังวล “อิงหลง ข้าคิดว่าท่านอ๋องไม่มีทางปล่อยเจ้าไปง่ายๆ เป็นแน่”“พี่เฉินเม่า เรื่องที่ข้าสั่งให้ซินหยวนจงจัดการเรียบร้อยดีหรือไม่” ฮวาอิงหลงเองก็คิดเช่นเดียวกัน นางรีบเอ่ยถามความคืบหน้าออกไปในทันที“ซินหยวนจงไปทำตามที่เจ้าสั่งแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะลองไปตรวจสอบอีกสักหนแล้วรายงานเจ้าอีกครั้ง”ฮวาอิงหลงพยักหน้ารับ สีหน้านางค่อยผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอนหัวและหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อนหลายวันต่อมาฮวาอิงหลงยังคงคลุกอยู่แต่ในจวน นางใช้เวลาไปกับความคิดและการวางแผน วันทั้งวันเสี่ยวม่านได้ยินเสียงถอนหายใจของฮวาอิงหลงไม่หยุดหย่อน ฮวาอิงหลงไม่ยอมออกไปไหนทั้งสิ้น นางมักจะปลีกตัวมานั่งอยู่ในสวนด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนใจฮวาอิงหลงเฝ้าคิดถึงฟางซินเย่ที่จนบัดนี้ยังไม่มีข่าวคราวอันใดส่งกลับมา อีกทั้งเหนื่อยใจกับการรับมือกับโจวอี้เสวียนไม่ตามตื๊อไม่เลิกวันหนึ่งขณะที่ฮวาอิงหลงกำลังนั่งเล่นอยู่ในสวนดอกไม้ เฉินเม่าก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาฮวาอิงหลง “อิงหลง บัดนี้ข่าวลือ

บทที่ 38 ทราบข่าวหลังจากวันนั้นเป็นต้นมา โจวอี้เสวียนก็มิได้เข้ามาวุ่นวายกับฮวาอิงหลงอีกเลย แต่ถึงอย่างนั้นฮวาอิงหลงก็ยังคงเก็บตัวเงียบและอาศัยอยู่ภายในจวนด้วยความกระวนกระวายใจ นางรู้ดีว่าท้องฟ้าที่สงบในเวลานี้ กำลังจะมีพายุใหญ่ที่กำลังตั้งเค้าอยู่รอวันที่จะถาโถมเข้าใส่อย่างหลีกเลี่ยงมิได้ อีกทั้งข่าวคราวการศึกของฟางซินเย่เองก็ขาดหายไปอยู่หลายวันจนนางได้แต่นึกเป็นห่วงและภาวนาขอให้เขาปลอดภัยดีในบ่ายวันหนึ่งขณะที่ฮวาอิงหลงกำลังเดินครุ่นคิดเกี่ยวกับแผนการและอนาคตของตนอยู่ที่สวนดอกไม้ นางหันไปเห็นซินหยวนจงที่กำลังเดินเข้ามาในจวนด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอย่างหนัก“ซินหยวนจง เจ้ากำลังจะไปที่ใด” ฮวาอิงหลงเอ่ยถามออกมาอย่างนึกสงสัยซินหยวนจงหยุดชะงักไป เขาแสดงท่าทีร้อนรนออกมาอย่างเห็นได้ชัด “ข้าน้อยเอ่อ...มีเรื่องต้องจัดการเล็กน้อยขอรับ”ฮวาอิงหลงที่ยังคงสังเกตท่าทีลนลานของซินหยวนจง นางขมวดคิ้วออกมาอย่างจับพิรุธ “ซินหยวนจง เจ้ามีข่าวคราวอันใดเกี่ยวกับท่านแม่ทัพหรือไม่”ซินหยวนจงได้แต่ก้มหน้านิ่ง ริมฝีปากเม้มปิดสนิทเข้าหากันอย่างรู้สึกลำบากใจ“บอกข้ามาเดี๋ยวนี้ เกิดเรื่องอันใดขึ้นกับท่านแม่ทัพกั

บทที่ 40 โกลาหลเสียงข้าวของแตกกระจายภายในห้องอักษรของจวนอ๋องโจวอี้เสวียนดังสนั่นหวั่นไหว ทำเอาบรรดาองครักษ์และบ่าวรับใช้ได้แต่ยืนตัวแข็ง สีหน้าซีดเผือดไปตามๆ กัน พวกเขารู้ดีว่าเมื่ออ๋องโจวอี้เสวียนมีอารมณ์เช่นนี้ มันหมายถึงอันตรายที่กำลังจะมาถึง“บัดซบ! พวกเจ้าทำงานกันเยี่ยงใด ทำไมถึงปล่อยให้อิงเอ๋อร์หายตัวไปได้เช่นนี้” เสียงคำรามดังสนั่นไปทั่วทั้งห้อง โจวอี้เสวียนตวาดเสียงดังออกมาใส่องครักษ์ของเขา สายตาดุดันแดงก่ำจ้องมองพวกเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ พวกองครักษ์ได้แต่ยืนตัวแข็ง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจให้เสียงดัง พวกเขารู้ดีว่าหากทำให้อ๋องโจวอี้เสวียนไม่พอใจ ชีวิตพวกเขาก็อาจไม่มีค่ามากไปกว่าสุนัขตัวหนึ่งจานหมึกลอยละลิ่วลงที่ศีรษะขององครักษ์ที่ยืนอยู่หน้าสุดก่อนตกกระทบพื้นเสียงดัง “ปลั๊ก...” เลือดสีแดงไหลซึมออกมาบริเวณหน้าผากของเขาเป็นทางยาว องครักษ์ผู้เคราะห์ร้ายได้แต่นั่งก้มหน้านิ่ง สองมือกดที่หน้าผากของตนอย่างรู้สึกสำนึกผิดและหวาดกลัว ขณะที่เหล่าองครักษ์ที่เหลือได้แต่ยืนนิ่งอยู่ข้างหลัง รู้สึกอึดอัดในสถานการณ์ที่พวกเขาต้องเผชิญ“ท่านอ๋อง ได้โปรดอภัยให้พวกข้าด้วยขอรับ” องครักษ์คนหนึ่ง