บททั้งหมดของ ดาราสาวเช่นข้ากลายมาเป็นสาวใช้อุ่นเตียง: บทที่ 11 - บทที่ 20

บทที่ 11 ร้อนรนฟางซินเย่เดินจ้ำอ้าวอย่างเร่งร้อนมาจนถึงหน้าเรือนพักของฮวาอิงหลง เขากวาดสายตามองรอบๆ ด้วยความรู้สึกหดหู่ ก่อนจะผลักประตูเข้าไปภายในเรือน สภาพด้านในเก่าโทรมจนแทบจะไม่อาจป้องกันภัยอันใดได้ ลมหนาวพัดผ่านเข้ามายังช่องไม้ทำให้ด้านในเย็นยะเยือก กลิ่นอับชื้นแตะเข้าที่จมูกของเขาอย่างแรง จนเขานิ่วหน้าลง ยิ่งเมื่อได้เห็นฮวาอิงหลงที่นอนหลับใหลอย่างไม่ได้สติ ดวงตาของเขาก็ยิ่งหม่นแสงลงอย่างเห็นได้ชัด ฟางซินเย่รู้สึกผิดในใจต่อร่างบางตรงหน้าเป็นอย่างยิ่งฟางซินเย่ช้อนร่างบางขึ้นมาแนบอกอย่างทะนุถนอม ก่อนจะอุ้มฮวาอิงหลงเดินกลับไปที่เรือนนอนของเขาด้วยความเร่งรีบ“ข้าคิดถึงบ้าน...ข้าอยากกลับบ้าน...ท่านแม่ทัพ...ท่านช่างใจร้ายกับข้าเหลือเกิน” ฮวาอิงหลงเพ้อออกมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยฟางซินเย่เหลือบมองฮวาอิงหลงด้วยความรู้สึกผิดระคนสงสาร ร่างบางยังคงสั่นเทาอยู่ใต้อ้อมกอดของเขาราวกับลูกนกที่พลัดหลงทางร่างบางของฮวาอิงหลงที่ร้อนราวกับเปลวไฟแนบเข้ากับแผงอกหนา ลมหายใจร้อนเป่ารดลงบนเสื้อผ้า ความร้อนแผ่ซ่านแทรกลงไปยังเสื้อหนาจนร่างกายเขาสัมผัสถึงความร้อนผ่าว ฟางซินเย่ถึงกับตื่นตระหนกที่เห็นนางป่วยหน

บทที่ 13 รุกคืบฮวาอิงหลงเห็นท่าทางลังเลใจของฟางซินเย่ นางยิ้มกริ่มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์ พร้อมกับคิดในใจว่านางจะไม่ยอมปล่อยโอกาสที่มีให้หลุดมือไปอีกเป็นแน่ นางต้องเร่งลงมือทำอะไรสักอย่างให้ฟางซินเย่ยอมใจอ่อนและยกโทษให้กับนางให้จงได้ฮวาอิงหลงรีบขยับตัวเข้าซุกไซร้ใบหน้าลงบนแผงอกของเขาอีกครั้งอย่างเอาใจ “ท่านแม่ทัพ...ได้โปรดเมตตาอิงเอ่อร์สักครั้งนะเจ้าคะ” เสียงหวานยังคงอ้อนวอนฟางซินเย่ต่อไปอีกครั้ง สายตาหวานเยิ้มจ้องมองหน้าฟางซินเย่อย่างไม่กะพริบตา ท่าทางงอนง้อดั่งคนที่รู้สำนึก เมื่อฮวาอิงหลงยังคงเห็นฟางซินเย่มีท่าทีนิ่งเฉย ร่างบางก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวขึ้นมาขึ้นคร่อมเขาไว้ ก่อนที่ริมฝีปากบางจะกดลงไปยังริมฝีปากหนาอย่างรุกเร้า ลิ้นร้อนเลียไล้ไปตามริมฝีปากคลอเคลียไปมา ก่อนจะแทรกเข้าไปในโพรงปากอย่างชำนาญ ลิ้นร้อนพันเกี่ยวกระวัดรัดรึงดูดดึงอย่างต้องการยั่วยวนให้หลงเคลิ้มฮวาอิงหลงยังคงทำหน้าที่อย่างต่อเนื่อง นางซุกไซร้ใบหน้าไปที่ติ่งหู ก่อนจะขบเม้มให้เขารู้สึกเสียวซ่าน จากนั้นจึงเลื่อนไล้ลงต้องบริเวณซอกคอ ริมฝีปากขบเม้มผิวหนาอย่างจงใจเอาคืน ปรากฏเป็นรอยแดงระเรื่อขึ้นเป็นจุดเป็นดวงๆ ไปทั่วบริเว

บทที่ 15 รวมตัวอีกครั้งสักพักเสี่ยวม่านและเฉินเม่าก็เข้ามารายงานตัว ฮวาอิงหลงได้สั่งให้พ่อบ้านและเจ้าหมัวมัวแต่งตั้งเสี่ยวม่านเป็นสาวรับใช้คนสนิท และตั้งเฉินเม่าขึ้นเป็นเฉินหมัวมัวคอยดูแลความเรียบร้อยภายในเรือนทั้งหมดแม้ว่าเจ้าหมัวมัวจะไม่ค่อยเห็นด้วยแต่ฮวาอิงหลงก็โน้มน้าวเจ้าหมัวมัวทันที“หมัวมัวเจ้าคะ ท่านเป็นหมัวมัวของจวนแห่งนี้ย่อมต้องใช้เวลาดูแลรับใช้ท่านแม่ทัพ ข้าเป็นเพียงสาวใช้อุ่นเตียง จะให้ท่านลดตัวลงมารับใช้ข้าได้เยี่ยงไร หากให้เฉินเม่าคอยดูแลเรือนของข้า เช่นนั้นมิใช่เป็นการแบ่งเบาภาระของท่านหรอกหรือ” ฮวาอิงหลงพูดพร้อมยกเหตุผลมากมายเจ้าหมัวมัวได้ฟังก็นึกคล้อยตาม อันที่จริงฮวาอิงหลงแม้เป็นที่โปรดปรานแต่ก็เป็นเพียงสาวใช้อุ่นเตียงเท่านั้น หากนางรับใช้หญิงสาวแล้ววันข้างหน้าท่านแม่ทัพแต่งฮูหยินเข้ามา นางก็อาจตกที่นั่งลำบากเสียมิได้ สู้นางคอยดูอยู่ห่างๆ เช่นนั้นนางก็มิมีสิ่งใดต้องเสียเจ้าหมัวมัวพยักหน้าพร้อมยิ้มรับ “อิงหลงเจ้าเป็นคนมีความคิด ใช่ว่าข้ามิอยากรับใช้เจ้า แต่เพราะจวนแม่ทัพมีสิ่งที่ต้องจัดการมากมาย ได้เฉินเม่ามาดูแลเจ้าเช่นนี้ ข้าก็ค่อยวางใจ หากเจ้ามีสิ่งใดต้องการก

บทที่ 17 สามีของข้าเช้าตรู่วันต่อมาฟางซินเย่ขยับตัวลุกขึ้น ฮวาอิงหลงที่นอนอยู่ด้านข้างปรือตาขึ้นมามองเขาด้วยท่าทางอิดโรยจากการเคี่ยวกรำของเขา ฟางซินเย่มองด้วยความเอ็นดูก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากด้วยความหลงใหล ฮวาอิงหลงยิ้มรับพร้อมจุมพิตกลับคืน“คุณหนูฮวา เจ้าคิดจะยั่วข้าอีกแล้วหรือ” ฟางซินเย่เอ่ยแซวออกมา ทำเอาฮวาอิงหลงถึงกับหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะซุกกายเข้าออดอ้อนเขาอีกครั้ง “ท่านแม่ทัพ ต่อไปเรียกข้าว่าอิงเอ๋อร์ได้หรือไม่ ข้ามิใช่คุณหนูฮวาอีกแล้ว จากนี้ข้าเป็นเพียงอิงเอ๋อร์ของท่านคนเดียวเท่านั้น” ฮวาอิงหลงกล่าวออกมาพร้อมมองตาฟางซินเย่ปริบๆ นางต้องการลบภาพคุณหนูฮวาในอดีตออกจากความทรงจำของเขาเสียให้หมดคำพูดของฮวาอิงหลงทำให้ฟางซินเย่ถึงกับยิ้มกว้างออกมา เขารู้สึกหัวใจพองฟูด้วยความดีใจ “เช่นนั้นข้าควรให้รางวัลอันใดกับอิงเอ๋อร์ดีเล่า”ฮวาอิงหลงยิ้มอย่างเอียงอาย “ท่านแม่ทัพให้รางวัลแก่ข้ายังไม่เพียงพออีกหรือเจ้าคะ”ฟางซินเย่หัวเราะอย่างอารมณ์ดี “อิงเอ๋อร์ของข้าน่ารักเช่นนี้ ข้าจะเพียงพอได้อย่างไรกัน” ฟางซินเย่พูดยังไม่ทันจบ เขาก็พลิกตัวขึ้นคร่อมนางอีกหน เพลงรักถูกบรรเลงข่มกล่อมซึ

บทที่ 19 อนุญาตออกจวน“อิงเอ๋อร์...อิงเอ๋อร์” เสียงทุ้มนุ่มที่ร้องเรียกฮวาอิงหลงดังแว่วขึ้นมา ทำให้ฮวาอิงหลงสะดุ้งตื่นขึ้น นางเงยหน้ามองคนตรงหน้าด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะรีบลุกขึ้นมองไปโดยรอบอีกครั้ง ฮวาอิงหลงหันซ้ายหันขวาเพื่อสำรวจทุกสิ่งให้แน่ชัดอีกครั้งฮวาอิงหลงเม้มริมฝีปากแน่น เหงื่อซึมออกมาทั่วใบหน้าขาวนวล สองมือกำแน่นอย่างต้องการข่มกลั้นอารมณ์เอาไว้“ที่แท้เป็นเพียงความฝัน” ฮวาอิงหลงพึมพำออกมาพร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอเต็มสองตาเอาไว้“เจ้าฝันอันใดกัน เหตุใดจึงหน้าตาตื่นเช่นนี้” ฟางซินเย่รั้งแขนทั้งสองของฮวาอิงหลงเข้ามาหาตน พร้อมจ้องมองนางอย่างไม่วางตา เขาถามออกมาอย่างนึกเป็นห่วงระคนสงสัย คำพูดที่นางเอาแต่พร่ำเพ้อว่าต้องการไปจากที่นี่ ทำให้หัวใจของฟางซินเย่ถึงกับกระตุกวูบด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบฮวาอิงหลงมองหน้าฟางซินเย่อีกครั้ง ก่อนจะพยายามสงบสติอารมณ์ตนเองลง นางยกมือขึ้นซับเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้าอย่างแผ่วเบา ก่อนจะก้มหน้าหลุบต่ำลง ฮวาอิงหลงย่อตัวลงเคารพฟางซินเย่ประหนึ่งว่าทุกสิ่งยังคงเป็นปกติเช่นเคย“ข้าเพียงฝันร้ายเท่านั้นมิได้เป็นอันใดเจ้าค่ะ อิงเอ๋อร์ทำให้ท่านแม่ทัพต