บททั้งหมดของ ดาราสาวเช่นข้ากลายมาเป็นสาวใช้อุ่นเตียง: บทที่ 21 - บทที่ 30

บทที่ 22 ตลาดฮวาอิงหลงตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวัน นางลุกขึ้นบิดตัวไล่ความเมื่อยขบและเหนื่อยล้าที่มี พลันเมื่อหันไปมองสภาพเตียงนอนก็ทำให้ฮวาอิงหลงอดคิดถึงรสรักอันร้อนแรงที่ฟางซินเย่มอบให้อย่างเสียมิได้ นางถึงกับหน้าแดงเรื่อขึ้นมาในทันทีฮวาอิงหลงรีบสะบัดหัวไปมาไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากสมอง นางได้แต่กำชับตนเองว่าจะเผลอใจให้กับฟางซินเย่ไม่ได้เป็นอันขาด มิเช่นนั้นคนที่จะน้ำตาเช็ดหัวเข่าย่อมต้องเป็นนางแต่เพียงผู้เดียวเป็นแน่เสี่ยวม่านเดินเข้ามาภายในห้อง นางจัดเตรียมน้ำอุ่นและอาหารไว้รอนายหญิงของตนเป็นที่เรียบร้อย “คุณหนูดูท่าทางอิดโรยนัก เช่นนั้นวันนี้ท่านนอนพักอยู่ที่เรือนก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ” เสี่ยวม่านถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง ท่าทางอิดโรยที่มี ประกอบกับร่องรอยตามเนื้อตัว ทำให้นางพอดูออกว่าท่านแม่ทัพหลงใหลในตัวคุณหนูมากเพียงใด รอยช้ำจ้ำแดงบนผิวกายของฮวาอิงหลงเป็นหลักฐานอันดียิ่ง“ได้อย่างไรกัน โอกาสที่ข้าจะได้ออกจากจวนมิใช่มีมาบ่อยๆ ต่อให้วันนี้ข้าต้องตาย ข้าก็จะต้องออกไปภายนอกให้ได้” ฮวาอิงหลงร้องเสียงหลงออกมา นางเฝ้ารอคอยเวลานี้มานานแสนนานจนแทบจะรอต่อไปไม่ไหว “เจ้ามาช่วยข้าผลัดเปลี่ยน

บทที่ 24 อิงเอ๋อร์“อิงเอ๋อร์ เหตุใดต้องมากพิธีกับข้าด้วยเล่า เจ้าเป็นอย่างไรบ้างเจ็บตรงไหนหรือไม่ แล้วใครกันที่กล้ามารังแกเจ้ากันหรือ” โจวอี้เสวียนพูดกับฮวาอิงหลงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน สายตาเป็นห่วงเป็นใยที่ส่งให้กับนางอย่างไม่คิดปิดบัง แถมยังถือวิสาสะเข้ามาจับแขนของฮวาอิงหลงอย่างสนิทสนม แต่กลับกันในท้ายคำพูดเขาราวกับเชือดเฉือนใส่คนด้านข้าง โจวอี้เสวียนปรายตามองหญิงสาวทั้งสองและเถ้าแก่เนี้ยด้วยความรู้สึกขัดเคืองใจ ในขณะที่พวกเขาก็ได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งเพียงเท่านั้น“เรียนท่านอ๋อง พวกเราเพียงแค่มีเรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อย ขอท่านอ๋องอย่าได้ถือสาเลยเจ้าค่ะ” เฉินเฉียวเหยารีบกล่าวออกหน้าเพื่อแก้สถานการณ์ดังกล่าว การทำให้โจวอี้เสวียนโกรธเคืองย่อมไม่ส่งผลดีต่อพวกเขาเป็นแน่“ใช่เจ้าค่ะ พวกเราแค่แวะทักทายคุณหนูฮวาก็เพียงเท่านั้น ไม่คิดว่าจะทำให้เกิดเรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้” สุยหยางเจินรีบผสมโรงทันที หากแต่สายตาที่มองฮวาอิงหลงนั้นราวกับต้องการกินเลือดกินเนื้อเสียให้ได้“ช่างเถอะ ข้าไม่ต้องการฟังคำแก้ตัวของใครทั้งนั้น แต่จงจำไว้หากวันหน้าใครกล้ารังแกนาง คนผู้นั้นย่อมเป็นศัตรูของข้าเช่นกัน” โจวอี้เสวี

บทที่ 26 ลิขิตฟ้างั้นหรือฮวาอิงหลงและโจวอี้เสวียนเดินตรงเข้าไปภายในห้องรับรอง ชายชราผมยาวสีขาวยืนรอพวกเขาด้วยท่าทางสงบนิ่งดูน่าเคารพและยำเกรง“เชิญท่านทั้งสอง ไต้ซือป๋อหยวนรอท่านอยู่นานแล้ว” หลวงจีนน้อยกล่าวก่อนจะน้อมตัวและเดินออกจากห้องไป“คารวะไต้ซือ” โจวอี้เสวียนและฮวาอิงหลงคำนับด้วยความเคารพ“ข้าน้อยป๋อหยวน คารวะท่านทั้งสอง สีกามาในวันนี้คงมีเรื่องร้อนใจใช่หรือไม่” ไต้ซือป๋อหยวนเอ่ยทักขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบและทว่ากลับดูทรงพลัง ฮวาอิงหลงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อได้สตินางจึงหันไปมองโจวอี้เสวียนอย่างลำบากใจ เขาเห็นท่าทางดังกล่าวก็เข้าใจโดยทันที “เช่นนั้นข้าจะออกไปรอด้านนอก หากเจ้าเสร็จธุระแล้วก็ไปหาข้าแล้วกัน” โจวอี้เสวียนพูดพร้อมหันหลังเดินออกไปเมื่อได้อยู่ตามลำพังสองคน ฮวาอิงหลงก็ยืนนิ่งอย่างทำตัวไม่ถูก นางกำสองมือแน่นด้วยความคิดสับสนมากมาย “ท่านไต้ซือ...ท่านรู้อะไรเกี่ยวกับข้าใช่หรือไม่” ฮวาอิงหลงถามออกไปด้วยความสงสัยและหวาดระแวงไต้ซือป๋อหยวนยังคงทำหน้าเรียบเฉย กล่าวด้วยน้ำเสียงเพียงแผ่วเบา “ลิขิตสวรรค์ย่อมไม่อาจหนีพ้น หากสีกามีใจมุ่งมั่น ทุกสิ่งย่อมผ่านพ้นไปได้”ฮวาอ

บทที่ 28 รางวัลฮวาอิงหลงลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนรุ่งสาง นางรู้สึกสดชื่นขึ้นเป็นอย่างมาก เมื่อคืนฟางซินเย่แทบไม่ได้รบกวนนางอีกเลย ฮวาอิงหลงขยับตัวขึ้นมองใบหน้าคมสันที่ยังคงหลับสนิท เสียงลมหายใจเป่ารดอย่างสม่ำเสมอ ฮวาอิงหลงถึงกับอมยิ้มออกมา อยากรู้สึกปลาบปลื้มใจฮวาอิงหลงพลิกตัวขึ้นเกยก่ายบนร่างใหญ่ ก่อนจะยกมือบางขึ้นลูบไล้ใบหน้า ของฟางซินเย่ นิ้วชี้ไล้ไปตามหน้าผาเลื่อนลงไปตามสันจมูกโด่งก่อนจะมาหยุดที่ริมฝีปากหนาฟางซินเย่ขยับตัวพร้อมปรือตาลืมขึ้น สองมือโอบกอดร่างบางเข้าหาลำตัวโดยอัตโนมัติ “ตื่นแล้วหรือ” เขาพูดไปพลางมือร้อนก็ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของนางไปพลาง แท่งร้อนแข็งชันขึ้นสัมผัสกับหน้าท้องแบนเรียบของนางฮวาอิงหลงยิ้มกริ่มขึ้นมา นางใช้หลังมือลูบไล้ใบหน้าของเขาอย่างหลงใหล “ท่านพี่น่ารักต่อข้าเช่นนี้ ข้าย่อมต้องมีรางวัลมอบให้ท่านเป็นแน่”ฟางซินเย่ยักคิ้วขึ้นพร้อมมองหน้าฮวาอิงหลงด้วยความสนใจในท่าทีของนางฮวาอิงหลงยื่นหน้าพร้อมจูบเขา ลิ้นร้อนหยอกล้อไปตามริมฝีปากหนาทั้งบนล่างอย่างซุกซน ก่อนจะแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปาก ทั้งสองเกี่ยวกระวัดกันไปมาอย่างหยอกเย้า อารมณ์ปรารถนาพลุ่งพล่านขึ้นมา ลมหายใจร

บทที่ 30 เลือกข้างเสี่ยวม่านค่อยๆ เดินตรงไปหาฮวาอิงหลงที่ยังคงนอนหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลีย เสี่ยวม่านเอื้อมมือขึ้นเพื่อสะกิดฮวาอิงหลงอย่างนึกเกรงใจ“คุณหนู...คุณหนูเจ้าขา” เสียงเรียกของเสี่ยวม่านทำให้ฮวาอิงหลงปรือตาขึ้นมองนาง “เสี่ยวม่านข้ายังอยากนอนต่ออีกสักหน่อย เจ้ามีอะไรงั้นหรือ” เสียงงัวเงียดังออกมาอย่างนึกรำคาญก่อนจะขยับกายหันหลังให้เสี่ยวม่าน“คุณหนู...สาวใช้มารายงานว่าท่านอ๋องโจวอี้เสวียนต้องการมาไถ่ตัวท่าน ตอนนี้กำลังมีปากเสียงกับท่านแม่ทัพอยู่เจ้าค่ะ” เสี่ยวม่านรีบรายงานออกไปฮวาอิงหลงถึงกับหันกลับมามองเสี่ยวม่านอีกครั้งอย่างเต็มตา นางเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ แม้นางจะพอเดาได้ว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นแต่นางก็ไม่คิดว่าโจวอี้เสวียนจะใจร้อนและรวดเร็วเช่นนี้“ข้าเข้าใจแล้ว” ฮวาอิงหลงขยับกายลุกขึ้นพร้อมบิดตัวไล่ความเมื่อยขบที่มี จากนั้นนางจึงลุกลงจากเตียง และจัดการตัวเองจนเป็นที่เรียบร้อยสาวใช้ที่รออยู่ด้านหน้าด้วยความกังวล นางเดินวนไปวนมาอย่างรู้สึกร้อนรน เมื่อเห็นฮวาอิงหลงเปิดประตูออกมา นางก็ทำหน้าดีใจยิ่งนัก “แม่นางฮวาเชิญทางนี้เจ้าค่ะ”ฮวาอิงหลงพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตามหล