บททั้งหมดของ ดาราสาวเช่นข้ากลายมาเป็นสาวใช้อุ่นเตียง: บทที่ 51 - บทที่ 60

บทที่ 52 เป็นฮูหยินของข้ายามสายของวันถัดมา ฮวาอิงหลงลืมตาขึ้นด้วยความเมื่อยล้าไปทั้งร่างกาย ค่ำคืนที่ผ่านมาฟางซินเย่ตักตวงความหวานจากร่างกายนางอย่างไม่หยุดพักราวกับคนอดอยากที่ได้พบเจออาหารอันโอชะ เขาจึงเรียกร้องบรรเลงเพลงรักกับนางแทบทั้งคืน กว่าที่ฮวาอิงหลงจะได้นอนพักก็ล่วงเวลาเกือบรุ่งเช้าของวันเมื่อฮวาอิงหลงขยับกายลุกขึ้นก็พบว่าฟางซินเย่ได้ตื่นขึ้นมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาจัดการตัวเองจนเสร็จสรรพ ก่อนจะนั่งจิบน้ำชาอยู่ตรงโต๊ะกลางห้องอย่างอารมณ์ดี“อิงเอ๋อร์...เจ้าตื่นได้แล้วหรือ” ฟางซินเย่หันมาหยอกเย้าฮวาอิงหลงอย่างอารมณ์ดี ความต้องการทางร่างกายถูกปลดปล่อยออกมาจนสำราญใจ แม้ว่าเขาจะอยากตักตวงความหวานจากนางมากกว่านี้เสียหน่อย แต่ก็ต้องทนอดใจเพราะนึกสงสารฮวาอิงหลงที่ได้แต่โอดครวญออกมาจากความเหนื่อยล้าที่ได้รับไม่หยุดและต้องการขอเวลาพักยกเสียหน่อยฮวาอิงหลงค้อนขวับเข้าให้ นางนึกหมั่นไส้ฟางซินเย่ยิ่งนัก ไม่รู้ว่าร่างกายนี้ของเขาอึดทนถึงเพียงใดถึงได้ไม่รู้สึกรู้สาเอาเสียเลย ทั้งที่ฟางซินเย่ใช้แรงกับนางแทบทั้งคืนแต่กลับยังดูมีท่าทางเป็นปกติยิ่งนัก ผิดกับนางที่แทบจะกระติกตัวได้อย่างยากลำบ

บทที่ 54 ฮูหยินของข้าบรรยากาศภายในเรือนนอนเต็มไปด้วยความเงียบสงัด เสียงลมเย็นพัดผ่านจากหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้นำพากลิ่นหอมของดอกไม้อ่อนๆ เข้ามาเติมแต่งให้ห้องที่ประดับประดาไปด้วยแสงไฟสลัวดูอบอุ่น ฮวาอิงหลงนั่งอยู่ตรงขอบเตียงด้วยความรู้สึกประหม่า ดวงตาคู่งามจับจ้องไปยังฟางซินเย่ซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างอย่างไม่วางตา นางมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายออกมาฟางซินเย่ยังคงจับจ้องมองหน้าฮวาอิงหลงอย่างไม่หยุด ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความปรารถนาและความลุ่มหลงที่แฝงเร้นอยู่ เขายิ้มออกมาอย่างคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ละเมอที่หวานชื่น "อิงเอ๋อร์..." ฟางซินเย่พึมพำเรียกชื่อของฮวาอิงหลงออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มราวกับละเมอจากนั้นฟางซินเย่จึงโน้มตัวลงเข้าหาฮวาอิงหลงด้วยความเร่าร้อน ปลายนิ้วของเขาแตะเบาๆ ที่ข้างแก้มเนียนนุ่มของนางอย่างอ่อนโยน สัมผัสนั้นแผ่วเบาแต่กลับทำให้ฮวาอิงหลงสะท้านไปทั่วร่างกาย ไฟปรารถนาแผ่ซ่านออกมาอบอวลไปทั่วทั้งห้องทว่าฉับพลันฮวาอิงหลงกลับเบี่ยงตัวถอยออกมาเล็กน้อยในทันที ทำเอาฟางซินเย่ถึงกับชะงักไปชั่วขณะ คิ้วหนาของเขายักขึ้นก่อนจะขมวดเป็นปมเล็กน้อยด้วยความรู้สึ

บทที่ 56 ประทานสมรสเมืองหลวงในยามสายดุจดั่งท้องฟ้าเปิด แสงแดดอ่อนสาดส่องไปทั่วผืนดิน สายลมโชยพัดบรรเทาความร้อนอบอ้าวทำให้คลายความเหนื่อยล้าลงไปได้บ้า ขบวนทัพของฟางซินเย่หยุดยืนอยู่ด้านหน้าประตูเมือง ก่อนที่เหล่าทหารจะพากันเปิดประตูเมืองต้อนรับพวกเขาอย่างขมีขมันบรรยากาศภายในเมืองเต็มไปด้วยความครึกครื้นของบรรดาชาวบ้านที่ต่างพากันออกมารอต้อนรับขบวนทัพของฟางซินเย่ แม่ทัพใหญ่ผู้กล้าหาญที่เพิ่งได้รับชัยชนะจากศึกสงคราม ชาวบ้านต่างปรบมือและโห่ร้องยินดี ดอกไม้ถูกโยนลงบนตามพื้นอย่างต้องการแสดงความเคารพและขอบคุณ ธงรบที่มีลวดลายดอกบัวและสัญลักษณ์ประจำตระกูลฟางโบกสะบัดปลิวไสวไปตามทิวแถวของเหล่าทหารที่เดินเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบฟางซินเย่ที่นั่งอยู่บนหลังม้า สวมเสื้อเกราะเงินอันงามสง่า ใบหน้าเขาสงบเรียบแต่กลับดูเด็ดเดี่ยวเช่นเคย ดวงตาคมมองไปข้างหน้าไม่แสดงออกถึงความอ่อนล้าจากการศึกและการเดินทางที่ยาวนาน เขาควบม้านำขบวนทัพตรงไปยังเขตประตูวังด้วยท่วงท่าที่สง่างาม ท่ามกลางเสียงปรบมือและการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากชาวบ้านทั้งสองข้างทางเมื่อขบวนทัพมาถึงหน้าประตูวัง ฟางซินเย่หยัดกายลงจากหลังม้า ก่อนจะ

บทที่ 58 พบกันที่อารามหลังจากที่ฟางซินเย่กลับออกจากวังหลวง เขาก็มุ่งหน้ารีบเร่งกลับจวนของตนอย่างรวดเร็ว ฟางซินเย่สาวเท้าก้าวเดินเข้ามาภายในจวนด้วยท่าทางที่รู้สึกอึดอัดและลำบากใจอย่างยิ่ง ความกังวลฉายออกมาบนใบหน้าของเขาอย่างเด่นชัด คิ้วทั้งสองขมวดย่นอย่างคนที่ใช้ความคิดอยู่ตลอดเวลาฟางซินเย่หันไปมองโดยรอบจวนซึ่งดูเงียบสงบจนผิดสังเกต เขาหันซ้ายหันขวาอย่างนึกหวาดหวั่นในใจด้วยเกรงจะเกิดเรื่องร้ายอันใดขึ้นมาพ่อบ้านรีบเดินตรงเข้ามาต้อนรับอย่างท่วงที “คารวะนายท่าน ฮูหยินพาเฉินเม่าและเสี่ยวม่านไปไหว้พระที่อารามขอรับ ซินหยวนจงก็ติดตามไปดูแลด้วยเช่นกัน” เขารีบรายงานให้ฟางซินเย่ได้ฟังอย่างรู้ใจ เมื่อเห็นท่าทางร้อนรนของฟางซินเย่ฟางซินเย่พยักหน้ารับ "เช่นนั้นหรือ เจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ”พ่อบ้านโค้งตัวรับอย่างนอบน้อม แต่กลับไม่ยอมล่าถอยออกไป พ่อบ้านแสดงท่าทีอึกอักออกมาอย่างเห็นได้ชัด“เจ้ามีอะไรก็ว่ามา” ฟางซินเย่ถามออกไปอย่างจับสังเกต“เรียนนายท่าน ก่อนหน้านี้ในระหว่างที่นายท่านไม่อยู่ที่จวน ท่านอ๋องได้ส่งเทียบเชิญฮูหยินไปที่จวนอ๋อง แต่เพราะฮูหยินไหวตัวทันจึงรอดพ้นออกมาได้ แต่ท่านอ๋องกลับส่งเทียบค

บทที่ 60 โจวหนานเอ๋อร์ในขณะเดียวกันที่ห้องพระภายในอาราม โจวหนานเอ๋อร์นั่งคุกเข่าต่อหน้าองค์พระพุทธรูป ดวงตาที่เคยเด็ดเดี่ยวกลับดูเศร้าหมองลงไปอย่างเห็นได้ชัด บัดนี้มีแต่น้ำตาที่รินไหลอาบลงบนสองแก้มไม่หยุด "ข้าเพียงขอให้ได้พบลูกของข้าอีกครั้ง..." โจวหนานเอ๋อร์ภาวนาออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ปลายมือที่พนมอยู่ตรงอกสั่นไหวไปตามแรงสะอื้น นานแค่ไหนกันที่นางได้แต่เฝ้าภาวนาขอให้ฟ้าดินช่วยเมตตานางสักครั้ง แต่ดูเหมือนฟ้าดินจะไม่เคยได้ยินเสียงอ้อนวอนของนางเลยสักนิดภายในห้องพระที่เต็มไปด้วยแสงสลัวจากเทียนที่จุดอยู่รอบห้อง กลิ่นหอมของธูปยากำจายไปทั่ว โจวหนานเอ๋อร์นั่งอยู่ในความเงียบงันที่หนักอึ้ง หัวใจของนางเต็มไปด้วยความสิ้นหวังที่ท่วมท้น นางเคยเป็นหญิงสาวที่มีเพียบพร้อมและชีวิตชีวา หากกล่าวว่าหญิงใดในแคว้นที่สามารถสมหวังในทุกสิ่งก็คงไม่พ้นโจวหนานเอ๋อร์ พระราชธิดาของฮ่องเต้องค์ก่อนเป็นแน่ แต่ทว่าบัดนี้ความทุกข์แสนสาหัสที่นางต้องเผชิญทำให้จิตใจของนางแทบแตกสลายลงจนไม่เหลือชิ้นดีโจวหนานเอ๋อร์ นางเป็นพระราชธิดาองค์โปรดของฮ่องเต้องค์ก่อนอีกทั้งยังเป็นพี่สาวร่วมอุทรกับโจวจางเย่ว ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันอ